Μνημόνιο ο Μουλόπουλος!
Του Φαήλου Κρανιδιώτη
Προσπαθώ να πάρω στα σοβαρά ως πολιτικούς αντιπάλους, την «Τσίπρας και Κολλητοί Α.Ε.» αλλά τα πεπραγμένα τους δεν με αφήνουν.
Μέχρι τώρα είχαμε τις αλληλογρονθοκοπούμενες θέσεις τους για το Μνημόνιο. Μια το σκίζουν, μια το ράβουν, μια το καταργούν μονομερώς, μια το καρυκώνουν. Την Δευτέρα ακονίζουν το κλαδευτήρι για να κουρέψουν το «επαχθές χρέος», την Τρίτη ο Σταθάκης λέει πως αυτό είναι μόνο 5% και το υπόλοιπο 95% είναι κλασσικό χρέος από κρατικό δανεισμό, άρα μη επαχθές κι έτσι απλά θα το ποτίζει ο Μηλλιός και θα το χαϊδεύουν σαν βασιλικό στη γλάστρα. Όμως την Τετάρτη έρχεται ο Λαφαζάνης και βάζει μπουρλότο στα μεσαιοχωρίτικα της Κουμουνδούρου και χαλάει και το τανγκό του Αλέξη με τον γνωστό προοδευτικό αγωνιστή, την αυτού προγναθική υψηλότητα, τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ, που άμα σκέφτεται το πονεμένο προλεταριάτο, του κάθεται το φιλέ μινιόν με σως μαδέρα στο λαιμό και τα δάκρυα του τρέχουν στο ποτήρι κι αραιώνουν το μποζολέ έτους 1917, ότε και η Οκτωβριανή Επανάστασις, βεβαίως – βεβαίως.
Για να είμαστε δε δίκαιοι και ξηγημένοι, η μόνη συνεπής κι αξιοσέβαστη αντιπολίτευση, πλην του σταθερού σαν τρένου προς την Ιουράσιο περίοδο ΚΚΕ, είναι ο Λαφαζάνης κι ο Αλαβάνος. Δεν λένε παπάτζες, πως και ελλείμματα δεν θα έχουμε και προσλήψεις θα κάνουμε κι αυξήσεις θα δώσουμε και χρέος θα κουρέψουμε μονομερώς και το Μνημόνιο θα το στείλουμε για τσάγαλα και θα μείνουμε στο Ευρώ. Λένε: μονομερής διαγραφή και τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, ίσον εθνικό νόμισμα. Τουτέστιν αντίο Ευρώπη, γεια σου νέα, ωραία κι εξόχως πληθωριστική δραχμή. Δεν συμφωνώ, το θεωρώ καταστροφικό, εξανέμιση των θυσιών μας και βουτιά στο χάος, που θα τελείωνε, πιθανώς, με εφαρμογή του άρθρου 48 και τον Στρατό στις γωνίες να φυλάει μην φάμε ο ένας τον άλλο. Όμως ο Λαφαζάνης κι ο Αλαβάνος είναι αξιοσέβαστοι πολιτικοί αντίπαλοι. Μάταια θα ψάξετε να βρείτε έστω μισή ειρωνεία μου εναντίον τους. Είναι η μόνη αληθινή και συνεπής αντίθετη άποψη, που μπορείς να συζητήσεις κι αντικρούσεις με σεβασμό. Άποψη χωρίς κλείσιμο ματιών στους αστούς που απέμειναν, στους Ευρωπαίους, στους Αμερικάνους, στην Τρόϊκα, στους μπετατζήδες και πάει λέγοντας. Ο Λαφαζάνης κι ο Αλαβάνος δεν είναι και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ. Υπόσχονται και προτείνουν ένα τσαμπουκαλεμένο άλμα στο άγνωστο, ένα «τρίτο δρόμο» εκτός ευρωζώνης, όχι επιστροφή στα εισοδήματα του 2008 και παραμονή στο Ευρώ με μαγικό, ανύπαρκτο για κάθε στοιχειωδώς σοβαρό άνθρωπο, τρόπο ανεύρεσης των αναγκαίων πόρων.
Ο Αλέξης κι η παρέα των αριστερών εκατομμυριούχων φίλων και στελεχών του, που προτείνουν αυτό τον απροσδιόριστο μαγικό τρόπο, ελέγχουν ένα μαγαζί, μια εκδοτική επιχείρηση, την «Αυγή». Ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, εδώ και καιρό θερμοκήπιο του πιο δύσοσμου μηδενισμού, της χειρότερης «πολιτικής ορθότητας», με υπερπροβολή κάθε παλαβής μειοψηφικής άποψης, εξ αποτελέσματος συχνά ενάντια στα εθνικά συμφέροντα και διανθισμένη, εσχάτως, με μπόλικη νεοσταλινική επιθετικότητα, που εξακολουθεί να πατώνει σε κυκλοφορία.
Τι έκανε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ για τα όχι ανθηρά οικονομικά της μικρής κυκλοφορίας εφημερίδας του; Όσοι δεν έχετε ακούσει τα χαμπέρια, θα υποθέσατε, πως εφαρμόζοντας την μαγική συνταγή που έχει ο Αλέξης και το επιτελείο του για την χώρα, έδωσαν αυξήσεις κι έκαναν και προσλήψεις. Σωστά; Αμ δε. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πλειοψηφία των χειμαζόμενων επιχειρήσεων: α) Έκαναν στους εργαζόμενους περικοπή μισθών 20%, 2) Επέβαλαν ατομικές συμβάσεις εργασίας και 3) Τους είχαν και τρεις μήνες απλήρωτους. Μνημόνιο ο Μουλόπουλος!
Όταν εμφανίζεις με την προπαγάνδα σου τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, στο σύνολο τους κι αδιάκριτα, ως δήθεν αποτέλεσμα των πολιτικών της κυβέρνησης, τότε έρχεται η πραγματικότητα και σου κάνει καζούρα. Διότι η πραγματικότητα είναι πως η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ με το σκάσιμο της φούσκας των δανείων των ακινήτων και στη συνέχεια πέρασε ως τσουνάμι τον Ατλαντικό, χτυπώντας τις πιο αδύναμες οικονομίες. Η κατεπείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης του χρέους, η έλλειψη χρήματος, η ανάγκη περιστολής δαπανών κι ελλειμμάτων κι επίτευξης πλεονάσματος κι η πτώση της κατανάλωσης, ανάγκασαν τόσο τον δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα να κάνουν απολύσεις και περικοπές, εσωτερική υποτίμηση. Το ίδιο έγινε και στις άλλες χώρες που χτύπησε η κρίση, τις οποίες δεν κυβερνάει ο Σαμαράς. Σίγουρα πολλά τα λάθη, οι αδικίες στα μέτρα αντιμετώπισης, όμως η βασική αιτία, η κρίση, είναι εξωγενής κι όχι εσωτερική μας υπόθεση.
Σε τηλεοπτικές συζητήσεις, όταν απηύθυνα την απλή ερώτηση στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, «γιατί δεν ξεκινάτε το μιράκολο από την επιχείρηση της «Αυγής», να σας θαυμάσω και να σας ψηφίσω κι εγώ», είδα μάτια να γυρίζουν ανάποδα, «προοδευτικές» επιληπτικές κρίσεις, με σπασμούς, αφρούς και ύβρεις. Ένας με είπε «ακροδεξιό». Αυτοί κόβουν τους μισθούς των αριστερών δημοσιογράφων τους κι έτσι εγώ είμαι …«ακροδεξιός». Πως το λέγαμε παλιά στο σινεμά, που έμπαινες στα μισά και με ένα εισιτήριο μπορούσες να μείνεις και στην δεύτερη προβολή; «Εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε». Λοιπόν, μάπα το καρπούζι σας, σύντροφοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου