Του Μάρκο Πόλο
Στην εποχή της κυριαρχίας των Ταλιμπάν επιστρέφουν, με γοργό ρυθμό, οι νομοθετικές ρυθμίσεις που αφορούν, κυρίως, στα δικαιώματα των γυναικών και των μικρών κοριτσιών στο Αφγανιστάν. Δώδεκα χρόνια περίπου μετά την αμερικανική εισβολή και την «απελευθέρωση» της χώρας, η οικονομική και κοινωνική κατάσταση παραμένει ίδια και χειρότερη στους περισσότερους τομείς με τους «απελευθερωτές» να μετρούν αντίστροφα για την αποχώρηση των δυνάμεών τους καθώς δεν μοιάζει, προς το παρόν τουλάχιστον, πιθανή η επίτευξη συμφωνίας για τους όρους, την μορφή και το πλαίσιο της όποιας περαιτέρω παραμονής.
Ένα από τα πλέον πρόσφατα παραδείγματα τραγικής οπισθοδρόμησης είναι η υιοθέτηση από τη βουλή «μικρών τροποποιήσεων» στον ποινικό κώδικα της χώρας, οι οποίες ουσιαστικά προστατεύουν όλους τους δράστες επιθέσεων πάσης φύσης κατά γυναικών. Συγκεκριμένα, η «μικρή τροποποίηση» προβλέπει ότι κανένας συγγενής ενός κατηγορουμένου δεν μπορεί να καταθέσει εναντίον του σε δικαστήριο. Αυτή η «λεπτομέρεια», είναι εξαιρετικά σημαντική για την αφγανική κοινωνία, όπου οι γυναίκες ιδιαίτερα ζουν διαρκώς κλεισμένες σε σπίτια που συχνά έχουν και τείχη γύρω γύρω.
Αυτό σημαίνει ότι μοναδικοί μάρτυρες της όποιας επίθεσης σε βάρος τους (κακοποίηση, ξυλοδαρμός, γάμος δια της βίας, πώληση κοριτσιών ως νυφών έναντι χρεών, δολοφονίες για λόγους τιμής είναι τα πλέον συνήθη ) δεν μπορούν να είναι παρά μόνο τα μέλη της οικογένειάς τους ή της οικογένειάς του συζύγου τους, που ζουν μαζί τους. Επειδή, όμως, συνήθως οι δράστες είναι μέλη της οικογένειας, η νέα αυτή «μικρή τροποποίηση» αυτομάτως στερεί από το θύμα κάθε μάρτυρα κατηγορίας. Ας σημειωθεί, δε, ότι η απαγόρευση ισχύει και για γιατρούς, για παιδιά (συχνά είναι μάρτυρες της κακοποίησης ή της δολοφονίας της μητέρας, της γιαγιάς, της αδελφής τους) και για τους συνηγόρους των κατηγορουμένων.
Αν ίσχυε ο νόμος αυτός πχ μία από τις γνωστότερες περιπτώσεις απάνθρωπης κακοποίησης που ήρθε στο φως της δημοσιότητας και έφτασε στα δικαστήρια, αυτή της έφηβης Σαχάρ Γκιούλ, δεν θα είχε ποτέ εκδικαστεί και δεν θα είχε ποτέ σωθεί η κοπέλα. Η Γκιούλ είχε υποχρεωθεί σε ηλικία 12 ετών από τον πατέρα της να παντρευτεί έναν άντρα πολύ μεγαλύτερό της ως αντάλλαγμα για χρέη. Τόσο ο σύζυγος όσο και η οικογένειά του, με την οποία κατοικούσε μετά το γάμο, την είχαν κλείσει σε ένα υπόγειο, την χτυπούσαν ανηλεώς, την έκαιγαν με τσιγάρα, της είχαν βγάλει τα νύχια και της είχαν στερήσει και την τροφή, επειδή η μικρή αρνιόταν να εκπορνευτεί και να τους φέρνει χρήματα. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε όταν μέλος της οικογένειας κατήγγειλε την ασύλληπτη αυτή κατάσταση και κατέθεσε και στο δικαστήριο υπέρ της Γκιούλ.
Οργανώσεις δικαιωμάτων γυναικών αλλά και ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν, ήδη, αρχίσει εκστρατεία ενημέρωσης παγκοσμίως αλλά και πίεσης προς τον πρόεδρο της χώρας Χαμίντ Καρζάι να μην υπογράψει την νομοθετική ρύθμιση. Τονίζουν ότι θα επιδιώξουν να πετύχουν ό,τι και το 2009 όταν προκάλεσαν παγκόσμιο σάλο για την νομοθετική ρύθμιση που χαρακτήριζε «δικαίωμα του συζύγου» το βιασμό εντός γάμου, με αποτέλεσμα ο Καρζάι, προκειμένου να χαμηλώσει τους τόνους και να αποφευχθούν οι όποιες συνέπειες στις σχέσεις της χώρας του διεθνώς, δεν υπέγραψε τη ρύθμιση.
Οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατηγορούν τις ξένες δυνάμεις που διατηρούν στρατιωτικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν ότι μετά τον πρώτο καιρό συνέβαλλαν με τη σιωπή τους στο να «κάτσει ο θόρυβος» που είχε δημιουργηθεί για τη θέση των γυναικών και των παιδιών στη χώρα και ότι ουδέποτε έθεσαν το ζήτημα πιεστικά ως προαπαιτούμενο για το ο,τιδήποτε στις επαφές και στη συνεργασία σε ποικίλους τομείς που είχαν και έχουν με την αφγανική ηγεσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου