Το ελληνικό οικονομικό μοντέλο είναι το τελευταίο σοβιετικού τύπου στην Ευρώπη που οδηγείται σε κατάρρευση και συντριβή. Μοιραία αυτό που θα ακολουθήσει μπορεί να είναι μια περίοδος «καμένης γης» αλλά και ευκαιριών που θα αναδείξουν νέες κοινωνικές , πολιτικές και οικονομικές ισορροπίες...
Δυστυχώς οι καθυστερήσεις δεν εγγυώνται μια ομαλή μετάβαση...
Για πολλά χρόνια το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, οι οποίες παρουσίαζαν επιδείνωση στα πλαίσια των αλλαγών που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση, με τη δημιουργία υπεράριθμων θέσεων στο δημόσιο, τις οποίες χρηματοδοτούσε με το δανεισμό...
Στην πάλε ποτέ σοβιετία όλοι είχαν δουλειά. Πήγαινες σε μια καφετέρια και έβλεπες είκοσι σερβιτόρους να παριστάνουν πως εξυπηρετούν δυο πελάτες. Την ίδια εικόνα βλέπεις στο ελληνικό δημόσιο και τις κρατικές ΔΕΚΟ.
Ενώ στη σοβιετία οι καφετέριες σπάνια είχαν καφέ να σερβίρουν στην Ελλάδα υπήρχε ο ιδιωτικός τομέας που εξασφάλιζε τα αναγκαία.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια όμως ο δημόσιος τομέας τριπλασιάστηκε και ο ιδιωτικός ακολούθησε μια φθίνουσα πορεία. Το αποτέλεσμα ήταν ο ιδιωτικός να μοιάζει με γέρικο γαϊδούρι που οφείλει να σηκώνει στην πλάτη του έναν ελέφαντα...
Τα ψέματα τέλειωσαν, όμως, όπως τέλειωσαν πριν από είκοσι χρόνια για τη σοβιετία. Οι άνθρωποι του καθεστώτος της πάλε ποτέ σοβιετίας νοσταλγούν εκείνη την περίοδο γιατί παρά τη γενική ανέχεια ήταν από τους προνομιούχους του συστήματος.
Ο πλούτος και η φτώχεια στο επίπεδο της αντίληψης των ανθρώπων είναι έννοιες σχετικές. Π.χ. κάποιος που έχει εισόδημα 10.000 Ευρώ το χρόνο σε μια γειτονιά που όλοι έχουν 5.000 Ευρώ θα είναι πιο δυστυχισμένος αν διπλασιάσει το εισόδημά του, αλλά μετακομίσει και σε γειτονιά που οι άλλοι έχουν 40.000 Ευρώ εισόδημα...
Μοιραία οι άνθρωποι του ελληνικού πελατειακού συστήματος αρνούνται την προοπτική αλλαγής του σκηνικού. Δείχνουν να προτιμούν την χρεοκοπία, την επιστροφή στη δραχμή κλπ, αρκεί αυτοί να παραμείνουν οι προνομιούχοι ενός έστω πτωχευμένου συστήματος...
Συγκεκριμένοι λόγοι που έχουν να κάνουν με το μετεμφυλιακό κράτος οδήγησαν μετά την μεταπολίτευση του 1974 σε μια ιδεολογική ηγεμονία μιας αριστερόστροφης ερμηνείας του κόσμου, παλαιάς κοπής. Όσο, η χώρα μπορούσε να δανείζεται, η πραγματικότητα δεν απαιτούσε μια ρεαλιστική «προσγείωση». Τώρα έφτασε το τέλος αυτής της περιόδου.
Δεν είναι τυχαία μια παρομοίωση που είχα γράψει και παλιότερα. Μετά τον πόλεμο για την κυρίαρχη ιδεολογία αποτελούσαν στίγμα οι κομμουνιστές και οι συνοδοιπόροι τους. Για την κυρίαρχη ιδεολογία μετά την μεταπολίτευση στίγμα αποτελούσαν οι νεοφιλελεύθεροι και οι συνοδοιπόροι τους. Κάθε ιδέα για μεταρρύθμιση από την στιγμή που βαφτιζόταν «νεοφιλελεύθερη» έχανε οποιαδήποτε νομιμοποίηση…
Επειδή οι «συρμοί» της ιστορίας ακολουθούν διαδρομές που μοιάζουν με τις ταλαντώσεις του εκκρεμούς, έχω την υποψία ότι ήδη έχει δρομολογηθεί η πορεία προς την άλλη πλευρά...
Καλύτερη διέξοδος; Η αναδόμηση της κοινωνίας και της οικονομίας εντός μιας αναδιάρθρωσης και ρύθμισης του χρέους σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η χειρότερη αναδόμηση της κοινωνίας και οικονομίας σε ένα πλαίσιο διάλυσης της ΕΕ και παγκόσμιων νομισματικών και εμπορικών ανταγωνισμών.
http://kostasxan.blogspot.com/2010/11/blog-post_5567.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου