Η τρίτη δόση, αυτή του Δεκεμβρίου κλείδωσε, η τέταρτη όμως του Μαρτίου θα δοθεί μόνο αν η κυβέρνηση προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις που ουσιαστικά αφορούν στους μισούς και παραπάνω τομείς της οικονομικής και διοικητικής διάρθρωσης της χώρας μας. Δηλαδή ο ΓΑΠ και οι υπουργοί του (από τους οποίους οι μισοί δε μπορούν και άλλοι μισοί δε θέλουν) οφείλουν να αλλάξουν όλα αυτά που δεν άλλαξαν εδώ και τρείς δεκαετίες, ή ακόμα, να αγγίξουν αυτά που δεν άγγιξαν εδώ και έξι μήνες και τα οποία έχουν τεθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Απολύσεις και δραστικός περιορισμός του δημοσίου. Συγχωνεύσεις και κλείσιμο οργανισμών. Μετατάξεις και συνταξιοδοτήσεις. Συλλογικές και επιχειρησιακές συμβάσεις. Ενιαίο μισθολόγιο. Επιδόματα. Άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων. Αναδιάρθρωση εφοριών. Απελευθέρωση της ενέργειας. ΦΠΑ. Και άλλα τόσα.
Για την ανάπτυξη όμως ακούσαμε τίποτα; Συγκεκριμένο, ουσιαστικό, πρακτικό. Όπως, για παράδειγμα, ένα νέο, τολμηρό αναπτυξιακό νόμο που θα παρέχει κίνητρα και θα απλοποιεί διαδικασίες.
Για το ισοζύγιο εξαγωγών – εισαγωγών ακούσαμε τίποτα; Που έχει μόνιμα αρνητικό πρόσημο. Όπως, για παράδειγμα, την ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής. Τη μεταποίηση, την τυποποίηση, την πιστοποίηση.
Το προχώρησα όμως πολύ (μεταποίηση-πιστοποίηση) αν αναλογιστεί κανείς ότι η παραγωγή στην Ελλάδα έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο. Από τα πρόσφατα στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και μόνο, μπαίνουμε κατευθείαν στο νόημα: 80% του μοσχαρίσιου κρέατος, 65% του χοιρινού, 35% των γαλακτοκομικών προϊόντων και 30% των οπωρολαχανικών που καταναλώνουμε τα εισάγουμε. Και μετά απορούμε γιατί το καλοκαίρι υπάρχουν «Ντομάτες Βελγίου», «Λεμόνια Αργεντινής» και το φθινόπωρο «Πορτοκάλια Αφρικής».
Και δυστυχώς, δε χρειάζεται να φτάσουμε μέχρι τη λαϊκή αγορά ή το supermarket για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Μια ματιά στο σπίτι μας αρκεί.
Ξεκινώντας απ’ το σαλόνι, η τηλεόραση, το στερεοφωνικό και το dvd-player είναι από την Ιαπωνία. Αποδεκτό σκέφτομαι, προέρχονται από τη χώρα της τεχνολογίας. Ο καναπές, το τραπεζάκι και η βιβλιοθήκη είναι από τη Σουηδία. Τα αθλητικά παπούτσια και ο σάκος, που είναι παρατημένα πιο δίπλα στο χολ, κατασκευάστηκαν στην Ταϊβάν. Και συνεχίζουμε με το υπνοδωμάτιο όπου το κρεβάτι και η ντουλάπα είναι και αυτά από τη Σουηδία, το φωτιστικό, αγορασμένο από ελληνική επιχείρηση, αλλά με χώρα προέλευσης την Κίνα. Μια γρήγορη ματιά στις ετικέτες των ρούχων, πολλά από αυτά ακριβοπληρωμένα, όπου διαβάζουμε «Made in China» και «Made in Turkey».
Καταλήγουμε στην κουζίνα. Τις ηλεκτρικές συσκευές τις προσπερνάμε, μη χάνουμε χρόνο, και προχωράμε στα ντουλάπια και τα συρτάρια. Ένας αναπτήρας «Made in Spain» και κάτι σπίρτα από τη Βουλγαρία. Τα ποτήρια, τα πιάτα και τα μαχαιροπήρουνα αγορασμένα από τα γνωστή σουηδική πολυεθνική αλλά κατασκευασμένα στην Τουρκία. Εκεί που η συγκεκριμένη εταιρία άνοιξε καταστήματα αλλά παράλληλα και εργοστάσιο. Δίπλα σε αυτά, ανάμεσα σε κάτι βαζάκια με καφέ και ζάχαρη έρχεται όμως η ελληνική απάντηση: μια κονσέρβα με «Ελαφρά συμπυκνωμένο χυμό τομάτας για σάλτσα», «100% ελληνικής παραγωγής».
Στις ηλεκτρικές συσκευές, τα ψυγεία, τα ρούχα, τα αυτοκίνητα, τα έπιπλα και όλα τα υπόλοιπα η Ελλάδα έχει να αντιπαραβάλλει σάλτσες και κονσέρβες. Και αναρωτιέμαι πώς όταν δεν παράγεις τίποτα (καλές οι υπηρεσίες αλλά δεν επαρκούν) μπορείς να επιβιώσεις; Σ’ αυτόν που θα δώσει την απάντηση θα απονεμηθεί τουλάχιστον… το Νόμπελ Οικονομίας.
Casper
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου