Η Σύνοδος της Λισσαβόνας που πραγματοποιήθηκε στις 19-20 Νοεμβρίου θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες στην ιστορία του ΝΑΤΟ, καθώς επαναπροσδιορίστηκε τόσο η στρατηγική, όσο και οι νέοι στόχοι της συμμαχίας.
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα της Συνόδου της Λισαβόνας ήταν οι διαφωνίες μεταξύ των χωρών μελλών για το πώς θα χειριστούν την αναγεννημένη δύναμη της Ρωσίας. Οι διαφωνίες αυτές δυσκόλεψαν το ΝΑΤΟ στο να χαράξει μια αποτελεσματική στρατηγική, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συμμαχία. Τα κυριότερα εξ αυτών είναι η επιχείρηση στο Αφγανιστάν και η αναθεωρημένη απειλή από τη Ρωσία, σύμφωνα με ορισμένα μέλη της συμμαχίας.
Παρόλο τις διαφωνίες, το ΝΑΤΟ κατάφερε να καταλήξει σε δύο βασικές αποφάσεις. Η πρώτη είναι η έγκριση του στρατηγικού σχεδιασμού για το 2010 και η δεύτερη, η κατασκευή ενός διευρυμένου δικτύου Βαλλιστικής Πυραυλικής Άμυνας (BMD) στο οποίο προσκλήθηκε να συμμετάσχει και η Ρωσία. Βέβαια θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 11 Ιουνίου, όπου και θα οριστικοποιηθούν οι λεπτομέρειες της ρωσικής συμμετοχής. Φαίνετε όμως, ότι όποια και αν είναι η συμμετοχή της Μόσχας, δεν πρόκειται να τις δοθεί από κοινού έλεγχος της βαλλιστικής πυραυλικής άμυνας (BMD).
Θα μπορούσε κανείς να περάσει ώρες διαβάζοντας και αναλύοντας τις 4.000 λέξεις του στρατηγικού σχεδίου του ΝΑΤΟ. Όμως εάν χρειάζονται τόσες πολλές λέξεις για να εκτελεστή μία αποστολή, τότε ή δεν έχει διατυπωθεί σωστά ή δεν συμφωνούν όλοι με την ιδέα. Το σχέδιο περιλαμβάνει τα πάντα. Από την ενεργειακή ασφάλεια και την δικτυακή ασφάλεια, μέχρι την κλιματική αλλαγή. Η απαίτηση της Κεντρικής Ευρώπης για διαβεβαιώσεις ,ότι το θέμα της αυτοάμυνας αποτελεί κύριο μέλημα της συμμαχίας πραγματοποιήθηκε, καθώς αναφέρεται πρώτο σε όλα τα μέρη του σχεδίου. Όμως το ΝΑΤΟ θα πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω, από μία απλή αναφορά στην αρχή της κάθε παραγράφου του σχεδίου, για να πείσει τη Κεντρική Ευρώπη ότι νοιάζεται πραγματικά για το συγκεκριμένο θέμα.
Αυτό που προβληματίζει ιδιαίτερα την Κεντρική Ευρώπη, είναι ότι ο Ρώσος απεσταλμένος στο ΝΑΤΟ, Dmitri Rogozin, αποκάλεσε το στρατηγικό σχέδιο «ισορροπημένο». Ένας χαρούμενος Rogozin, σημαίνει ένα χαρούμενο Κρεμλίνο, που σημαίνει ότι η Κεντρική Ευρώπη δεν έλαβε τις απαιτούμενες εγγυήσεις από τις ΗΠΑ και τον Ευρωπαϊκό πυρήνα ότι το σχέδιο θέλει να «ικανοποιήσει» τη Ρωσία.
Οι Κεντροευρωπαίοι, μπορεί να μη το διαλαλήσουν δημοσίως, όμως σίγουρα έχουν αρχίσει να διατυπώνουν τις ανησυχίες τους μέσω διαφόρων άρθρων που δημοσιεύτηκαν αμέσως μετά τη σύνοδο και δηλώσεων που ελαχιστοποιούν τη Ρωσική συμμέτοχη ή τη δική τους στη διευρημενη νατοϊκή βαλλιστική πυραυλική άμυνα (BMD).
Ο Rogozin πρόσθεσε, ότι παρόλο που το στρατηγικό σχέδιο αφήνει ανοιχτή την πιθανότητα να διευρυνθεί το ΝΑΤΟ μέσω της «Open Door» πολιτικής του, « το σχέδιο είναι διανθισμένο με τις σωστές λέξεις, ότι αυτές οι χώρες θα πρέπει να πληρούν τα κριτήρια ένταξης». Παρεμπιπτόντως ένα από τα κριτήρια είναι να μην υπάρχουν εδαφικές διαφορές. Ένα κριτήριο για το οποίο η Ρωσία είναι σίγουρη, ότι η Γεωργία δεν πρόκειται ποτέ να το αποκτήσει.
Το ΝΑΤΟ όμως δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Είναι εδώ για να μείνει, έστω και αν τεθεί σε αδράνεια. Θα έχει έναν χρήσιμο ρόλο στις αντι-πειρατικές αποστολές, στις μεταπολεμικές εκκαθαρίσεις και θα μπορεί να αποτελέσει τη σφραγίδα έγκρισης για τα λίγα Δυτικοβαλκανικά κράτη πους δεν έχουν ενταχτεί ακόμα στη Δύση.
Όμως οι Ευρωπαίοι έχουν ήδη ξεκινήσει να αναπτύσσουν εναλλακτικές λύσεις. Από τη στιγμή που διαισθάνθηκαν ότι η Ρωσία δεν ανησυχεί πλέον για το ΝΑΤΟ, οι Κεντροευρωπαίοι θα προβούν στην αναζήτηση διμερών συμφωνιών με τις ΗΠΑ. Πράγμα που ήδη πραγματοποιείτε στο χώρο της πυραυλικής άμυνας.
Επίσης, όπως δείχνουν τα πράγματα και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες θα προβούν σε μεταξύ τους συμφωνίες.
Οι Σκανδιναβικές χώρες, που είναι διαιρεμένες μεταξύ κρατών εντός και εκτός ΝΑΤΟ, κάνουν ήδη στρατιωτικές συμφωνίες με κράτη της Βαλτικής, τα όποια η Σουηδία και η Φινλανδία τα συγκαταλέγει στη σφαίρα επιρροής τους.
Οι Γάλλοι αναπτύσσουν τις αμφίβιες ικανότητες τους με το Ηνωμένο Βασίλειο και με χώρες τις Μεσογείου και έχουν υπογράψει μια αμυντική συμφωνία με το Ηνωμένο Βασίλειο για την εξισορρόπηση των πολιτικών και οικονομικών τους σχέσεων με τη Γερμανία. Το Παρίσι προσβλέπει επίσης, στην πώληση μεταγωγικών (Mistral) ελικοπτέρων στη Μόσχα παρά την πικρία χωρών της Βαλτικής σε μία τέτοια συμφωνία. Αυτές οι ανεξάρτητες κινήσεις μεταξύ κρατών εντός και εκτός ΝΑΤΟ, αποτελούν μία ακόμα απόδειξη ότι η συνεχόμενη μοναχική ύπαρξη της συμμαχίας δεν πρόκειται αποτρέψει την πορεία ανικανότητας στην οποία έχει μπει.
Π.Ζ. – Stratfor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου