Σημείωση Αντιπληροφόρησης: Αν μπορούν οι Ελληνες "προοδευτικοί" και "ευαίσθητοι" ας κάνουν κριτική στο ρατσιστικό Ταλμούδ και την Εβραϊκή θρησκεία.Φυσικά δεν το κάνουν για να μην κοπεί ο...μισθός!!!Αν θέλουν να μας διαψεύσουν δεν έχουν παρα να καταδικάσουν τα όσα λέει το Ταλμούδ ως ρατσιστικά.Αλλιώς αν δεν τους αρέσει η Ελλάδα και ο Ελληνισμός ας πάνε να δουλέψουν στα Κιμπούτς του Ισραήλ....
Μετάφραση μεγάλου μέρους άρθρου της εβραϊκών συμφερόντων εφημερίδος "Haaretz":
Το άρθρο έχει τίτλο "Do Jews have a Jesus problem?" του Jay Michaelson
"Το αστείο, εάν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αστείο, πηγαίνει κάπως έτσι: «Πρέπει να μας συγχωρέσεις Ιησού για το οτι υπήρξαμε λίγο νευρικοί. Δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανικής αγάπης έχει ηρεμήσει λίγο τα νεύρα μας.»"
Το παραπάνω τα λέει όλα, έτσι δεν είναι; Τα σημάδια αντισημιτισμού και ιεραποστολικής δραστηριότητας, η γεμάτη πάθος αίσθηση του χιούμορ, η περιφρόνηση για το Χριστιανισμό - αυτή είναι βεβαίως η θεώρησή μου για την τοπική πλειοψηφούσα θρησκεία, όπως μεγάλωνα. Οταν ήμουν παιδί, ο Χριστιανισμός για μένα ήταν όπως ο μεγάλος, ηλίθιος τραμπούκος: βλακώδης και συντριπτικά ισχυρός την ίδια στιγμή.
Δεν μπορούσαν να δούν πόσο γελοία ήταν η θρησκεία τους;(Οι Χριστιανοί εννοεί)
Μια παρθενογέννεση; Ο Αγιος Βασίλης; Ενας πασχαλινός λαγός; Ενας Μεσσίας που σκοτώθηκε, αλλά για την ακρίβεια πέθανε για τις αμαρτίες μας; Και ακόμη αυτοί ήταν οι άνθρωποι γύριζαν στην χώρα μας, λέγοντάς μας ποιές μέρες δεν θα πάμε σχολείο και ποιές θα κάνουμε και έπαιζαν εκείνη την δόλια μουσική τους κάθε χειμώνα.
Αν τα βιβλία που λαμβάνει το «Forward» για την αναθεώρηση του Χριστιανισμού είναι μια ένδειξη, τότε δεν είμαι μόνος μου στην νεύρωσή μου σχετικά με τον Ιησού υϊό του Ιωσήφ(Yeshu ben Yoseph, όπως λέει χαρακτηριστικά). Εν τούτοις τίποτα, δεν μοιάζει, οτι θα ταιριάξει με τον ατελείωτο χείμμαρο βιβλίων σχετικά με το Ολοκαύτωμα, τα τελευταία χρόνια έχω δεί ένα μικρό βουνό απο βιβλία σχετικά με τον Ιησού να φθάνουν στο γραφείο μου, τα περισσότερα εκ των οποίων ανάξια ανασκόπησης. Κατεβατά ολόκληρα για το πως ο Ιησούς αντιλήφθηκε λάθος τον Ιουδαϊσμό, ή το πως οι Χριστιανοί αντιλήφθηκαν λάθος τον Ιησού, ή ακόμη καλύτερα το πόσο καλύτεροι είμαστε εμείς(οι Εβραίοι) απο τους Χριστιανούς - αυτά είναι βιβλία που οταν ήμουν νεώτερος θα είχα γράψει.
Σίγουρα, μερική από τη μανία του Ιησού οφείλεται στην επιτυχία του βιβλίου του Ντέϊβιντ Κλάινγκχόφερ που εκδόθηκε το 2005 με τίτλο «Γιατί οι Εβραίοι απέρριψαν τον Ιησού». Η απάντηση σύμφωνα με τον αρθρογράφο είναι η εξής:
«Είμαστε ο Εκλεκτός λαός - είμαστε έθνος, όχι οπαδοί
της παγκόσμιας καθολικότητας.»
Εκεί όπου υπήρχαν στιγμές που θα βασανιζόμασταν και θα καιγόμασταν επειδή δεν αποδεχόμασταν το Χριστό, τώρα μπορούμε να εκδόσουμε βιβλία στα οποία τον κριτικάρουμε.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Πράγματι, τα κείμενα που περιγράφονται στο καλύτερο βιβλίο, του Πίτερ Σέϊφερ «Ο Ιησούς στο Ταλμούδ», θεωρήθηκε μια φορά τόσο προκλητικό που αυτολογοκρίθηκε απο τις Ευρωπαϊκές εκδόσεις του Ταλμούδ. Οχι οτι η προσπάθεια απέφερε καρπούς: Οι Χριστιανικές αρχές έκαιγαν το Ταλμούδ ούτως ή άλλως και ο αντισημιτισμός συνεχώς αυξανόταν. Αλλά η λογοκρισία πέτυχε κάτι: αυτά τα κείμενα(εννοεί τα κείμενα για τον Ιησού σε κάποιες εκδόσεις του Ταλμούδ) είναι πρακτικώς άγνωστα ακόμη και σήμερα.
Και συνεχίζουν να είναι κατα κάποιο τρόπο σκανδαλώδη. Αυτό που δείχνει ο Σέϊφερ είναι οτι οι ραββίνοι του Ταλμούδ γνώριζαν την Καινή Διαθήκη αρκετά καλά, ωστε να την διακωμωδήσουν και ενδιαφέροταν αρκετά σχετικά με την αύξηση του Ιουδαιο-χριστιανισμού για να καταδικάσουν την Διαθήκη. Και το έκαναν με αδυσώπητους όρους.
Η εικόνα που παίρνει κάποιος απο το Ταλμούδ για τον Ιησού είναι αυτή του παράνομου, τρελού όσον αφορά το σέξ μαύρου μάγου που χρησιμοποιούσε απάτες για να βγάλει το Ισραήλ απο το δρόμο του. Στο βιβλίο του Ταλμούδ «Σανχεντρίν» 103a, ο Ιησούς απεικονίζεται ως ένας φτωχός απόστολος που «κατέστρεφε τα τρόφιμά του», το οποίο ο Σέϊφερ πιθανολογεί οτι μπορεί να είναι ευφημισμός για κακή σεξουαλική μεταχείριση: «να φάει το πιάτο» είναι ένας αναγνωρισμένος Ταλμουδικός ευφημισμός που χρησιμοποιείται για την ίδια την σεξουαλική πράξη.
A later emendation adds that he "practiced magic and led Israel astray." And the virgin birth is ridiculed as a cover-up of Jesus? true parentage: His mother was an "illicit woman" (another Talmudic locution), perhaps even a prostitute.
Strong stuff - no wonder they don't teach it in Sunday school. But fascinating, as well, as long as, of course, we don?t take it too seriously (which, doubtless, some Jews do). The texts Schafer adduces - all of them relatively late, dating to the third- or fourth-century C.E., suggesting a conscious effort to fight the upstart sect - show that the Talmudic rabbis did not reject Jesus for the noble reasons that Klinghoffer and his ilk suggest. At least according to these texts, they rejected him because they thought he was evil, or saw him as a threat.
The most notorious of all the "Jesus texts," however, is BT Sanhedrin 43a, which describes the halachic procedure of Jesus? trial and execution. This is notorious, of course, because for nearly 2,000 years, Christian authorities have been blaming the Jews for killing Jesus, even though the New Testament itself makes clear that it's the Romans who actually did the deed.
Shockingly, however, the Talmud does not shirk responsibility for Jesus? death. On the contrary, it says that he deserved it and that the Jews did it themselves. Jesus was, the text relates, a sorcerer, an idolater and a heretic who led Israel to idolatry. His conviction was entirely just, and his execution - stoning and then hanging - was carried out in strict accordance with rabbinic law.
Why would the Talmud make such a claim? Schafer speculates it is to undermine the Gospels' account and empower the rabbis. In the Gospels' account, the rabbis are tools, almost, of Rome. In the Talmud?s account, they are powerful - so powerful that they condemned the hero of the Christian sect to his brutal death. (Believe it or not, there are actually even more graphic texts, which Schafer includes in his book. Suffice to say, their gruesome account of hell puts even Dante to shame. But I'll leave that out of this family newspaper.)
What's fascinating about reading these texts together with Schafer's careful and thorough commentary is that the ambivalence about Jesus, which I experienced as a young man, seems to be already in place back in the fourth century. On the one hand, Jesus is beneath contempt. On the other, he is dangerously powerful. These texts were written before the church became the most powerful force on Earth, but they wouldn?t be out of place among the books I chose not to include here.
Indeed, I'm sure that there are some readers who may have preferred these comments not be published at all. The texts in Schafer's book are still dangerous. They still might incite violence against Jews. And they threaten decades of progress in Jewish-Christian relations.
One wonders when, if ever, we Jews will be able to heal from the trauma of Christian oppression and actually learn from, while still differentiating ourselves from, Christian teaching and tradition. Along my own spiritual path, I've been amazed at how much I learn from the teachings of other traditions - Buddhism, Hinduism, Paganism, Sufism - yet how jittery I get when it comes to Christianity. Yes, like many Jews, I have an appreciation for the teachings of Jesus, and I even wrote my master's thesis on Paul and the Talmud. But this isn't enough. I want to understand Christ the way Christians do - not to become one of them, but in order to enrich my own religious life. I want to learn from them how to have a personal relationship with a personal, humanized, embodied God who cares, and who saves. I want to experience Jesus as a human being enlightened enough to see everyone as holy, even the impure, the leprous and the marginalized. And I want to follow his example, seeing all my fellow human beings and myself as sons and daughters of God.
Four years ago, I developed some of these thoughts in an essay in Zeek magazine. I playfully titled the piece "How I Finally Came To Accept Christ in My Heart," explaining the irony in the first paragraph. At a conference where the magazines were for sale, someone saw that title, took the entire stack of magazines and threw it on the floor, proceeding to scream at the bookseller for selling missionary trash.
Τελειώνει το άρθρο του με την εξής φράση:
«Λοιπόν (στον Ιησού απευθύνεται), υποθέτω οτι θα πρέπει να μας συγχωρήσεις, που είμαστε ακόμη λίγο νευρικοί μαζί σου.»
ΠΗΓΗ:http://www.haaretz.co.il/hasen/spages/1085218.html
http://antipliroforisi.blogspot.com/2009/05/blog-post_2945.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου