Η κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και των εξαρτημένων απ' αυτήν κρατικοσοσιαλιστικών καθεστώτων στην Αν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια σηματοδότησε την ιστορική καμπή της παγκόσμιας μεταπολεμικής πολιτικής, κρατικής και εδαφικής τάξης πραγμάτων και έφερε στο φως ένα Παγκόσμιο Σύστημα, που όλα δείχνουν, ότι άρχισε να δομείται αμέσως μετά τον Β' Π.Π. και σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου από τις Η.Π.Α., της δύναμης, που η αποφασιστική συμβολή της στην νίκη εναντίον του Άξονα την ανέδειξε ως την ηγέτιδα δύναμη της Δύσης στα ψυχροπολεμικά χρόνια και σήμερα όλου του κόσμου.
Το Σύστημα αυτό επιχειρεί στις μέρες μας να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια τάξη, της οποίας τα κύρια γνωρίσματα περιλαμβάνουν :
♦ Ένα συλλογικό Σύστημα Ασφαλείας, με ολοκληρωμένη Διοίκηση και Δυνάμεις, όπου το Ν.Α.Τ.Ο. αποτελεί πυρήνα και πρότυπο συμφωνιών ασφαλείας [Η.Π.Α. -Ιαπωνία,κλπ].
♦ Την περιφερειακή οικονομική συνεργασία και εξειδικευμένους παγκόσμιους οργανισμούς συνεργασίας (Παγκόσμια Τράπεζα - Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Π.Ο.Ε., κ.λπ.).
♦ Μια (υποτυπώδη) παγκόσμια Συνταγματική και Δικαστική Δομή (Διεθνές Δικαστήριο).
♦ Διαδικασίες που δίνουν έμφαση στη συναινετική λήψη αποφάσεων, όπου σε κύριο γνώρισμα η επιδιαιτησία των ΗΠΑ κυριαρχεί.
♦ Την προτίμηση σε δημοκρατίες δυτικού τύπου (αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες), ως μέλη βασικών συμμαχιών.
Στόχος: Ένα ενιαίο παγκόσμιο σύνολο
Ως κύριος μακροπρόθεσμος στόχος του Συστήματος αυτού αναγνωρίζεται πλέον εμφανώς, ότι είναι η εισαγωγή του συνόλου των κρατών απ' άκρου εις άκρου του πλανήτη σε ένα ενιαίο παγκόσμιο πλαίσιο.
Το εύρος και το σχήμα του πλαισίου, η πολυπλοκότητα των σχέσεων των κρατών, που αυτή η ίδια παρήγαγε, αλλά και η γεωγραφική θέση της ηγέτιδας δύναμης δεν συνηγορούν στην πυραμιδική σχέση ισχύος - εξουσίας μεταξύ αυτής και των λοιπών περιφερειακών δυνάμεων και κρατών, μια σχέση που μας είχε συνηθίσει η Ιστορία, μέχρι χθες μόλις με τις κατά καιρούς αναδυθείσες αυτοκρατορίες.
Η "πυραμίδα" λοιπόν, φαίνεται, ότι αφήνει τη θέση της στη "σφαίρα", όπου στο κέντρο της πλέον εδράζεται η νέα ηγέτιδα δύναμη, για να "υφάνει" με την ισχύουσα θεσμική πραγματικότητα και τους υπάρχοντες κοινωνικούς ιστούς ένα παγκόσμιο θεσμικό πλαίσιο, που θα οδηγήσει τον κόσμο στις προκλήσεις της νέας χιλιετίας. Ο χρόνος αυτός είναι περιορισμένος, γιατί αφ΄ ενός η δομή του αμερικανικού κράτους δεν ευνοεί τέτοιες πρωτοβουλίες και πολλές φορές είναι απαγορευτική σε παρατάσεις "αυτοκρατορικών" κινητοποιήσεων, αφ΄ ετέρου δε, γιατί τα περιθώρια των δυνατοτήτων της αμερικανικής οικονομίας, για τη στήριξη ενός τόσο φιλόδοξου παγκόσμιου σχεδίου, ολοένα και περιορίζονται περισσότερο.
Η γεωστρατηγική θέση της Ευρασίας
Ως βασικός χώρος εφαρμογής του συστήματος αυτού αναδεικνύεται γεωστρατηγικά η Ευρασία και αναδεικνύεται η μέγα-ήπειρος αυτή από:
α. Το μέγεθός της.
β. Την κεντρικότητά της σε σχέση με τις άλλες ηπείρους.
γ. Το γεγονός, ότι το 78% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει εκεί.
δ. Το ότι το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού πλούτου του κόσμου βρίσκεται ε-κεί.
ε. Το ότι αντιπροσωπεύει το 60% του παγκόσμιου Α.Ε.Π.
στ.Το ότι περιλαμβάνει τα 3/4 των παγκόσμια γνωστών ενεργειακών πόρων.
Παραδόξως δεν βρίσκεται εκεί η ηγέτιδα δύναμη, οι Η.Π.Α., χωρισμένη από την ήπειρο αυτή από δύο ωκεανούς. Το γεωπολιτικό αυτό παράδοξο, όπου η ηγέτιδα δύναμη, η αυτοκρατορική, δεν εδρεύει στον κύριο χώρο της "επικράτειάς" της εξηγεί εν πολλοίς τη φύση και τη δομή του Παγκόσμιου Συστήματος και αντίστοιχα τη δομή και τη φύση της εξουσίας - ισχύος των Η.Π.Α., που έχει ως κεντρικό σκοπό, βραχυπρόθεσμα μεν, να παραμείνει η μοναδική και αδιαμφισβήτη παγκόσμια ηγέτιδα δύναμη, μακροπρόθεσμα δε, να μετασχηματίσει στη θέση της μια θεσμοποιημένη μορφή συλλογικής διεθνούς ηγεσίας.
Στην Ευρασία, που εκτείνεται από την Λισσαβόνα ως το Βλαδιβοστόκ διακρίνονται γεωπολιτικά τέσσερις περιοχές:
* Η Δυτική ή Ευρωπαϊκή,
* η Ανατολική ή Άπω Ανατολή,
* η Νότια και
* ο ενδιάμεσος χώρος- Ρωσία.
Τόσο η Δυτική (Ευρωπαϊκή) όσο και η Ανατολική (Ιαπωνία, Κίνα) περιλαμβάνουν εδάφη με υψηλή πυκνότητα πληθυσμού, όπου είναι οργανωμένα μερικά ισχυρά κράτη. Στη Νότια, βρίσκεται μια πολιτικά αναρχούμενη περιοχή, πλούσια όμως σε πηγές ενέργειας, ιδιαίτερα μεγάλης σπουδαιότητας, τόσο για τα Ανατολικά, όσο και για τα Δυτικά κράτη με νοτιότερο άκρο της την περιοχή του Κόλπου, όπου στηρίζεται το ενεργειακό μεταπολεμικό στάτους, αποφασιστικά ελεγχόμενο από τις Η.Π.Α..
Τέλος, ανάμεσα στην Ανατολική και Δυτική περιοχή εκτείνεται ένας αχανής αραιοκατοικημένος χώρος, ο ενδιάμεσος, πολιτικά ρευστός και οργανωτικά κατακερματισμένος μετά τη πτώση του Σοβιετικού συστήματος.
Κράτη με κρίσιμα ευαίσθητη γεωπολιτική θέση και ευάλωτα στις επιρροές των κρατών-παικτών, είναι η Ουκρανία , το Αζερμπαϊζάν, η Ν. Κορέα, η Τουρκία και το Ιράν. Η γεωπολιτική σπουδαιότητα της Τουρκίας και του Ιράν, η δομή εξουσίας τους και η Ιστορία τους έχει εξωθήσει τα κράτη αυτά στο να διεκδικήσουν ρόλους κρατών - παικτών στην περιοχή τους, ανταγωνιστικούς μεταξύ τους και συμπληρωματικούς στους ρόλους των μεγάλων παικτών (Γερμανίας, Γαλλίας, Ρωσίας, Ινδίας, Κίνας.)
Ως γεωπολιτικά κρισιμότερη ζώνη, υπό την έννοια της αστάθειας και εφελκυσμού επεμβάσεων των γειτόνων τους και συνακόλουθα εμπλοκής των παικτών-κρατών, αναγνωρίζεται η περιοχή που περιλαμβάνει: Αν. Τουρκία, Β. Ιράν, Β. Αφγανιστάν, Γεωργία, Αρμενία, Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν, Κιργισία, Καζακστάν, Καυκασιανή Ρωσία ( Νταγκαστάν, Τσετσενία) και τις δυτικές εσχατιές της Κίνας. Η κρισιμότητα της ζώνης αυτής επιτείνεται από το γεγονός, ότι από εκεί αναδύεται ένα δίκτυο μεταφοράς ενέργειας, που θα συνδέει απ' άκρου εις άκρο την Ευρασία στην βάση των διαπιστωμένων εκεί ιδιαίτερα σημαντικών αποθεμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου, αλλά και σημαντικών ορυκτών (μεταξύ αυτών και χρυσού.)
Tα παραπάνω χαρακτηριστικά αναδεικνύουν τη ζώνη αυτή ως δυνητικό, οικονομικό κυρίως "έπαθλο" στον αγώνα ισχύος των παικτών-κρατών και χαρακτηρίζεται ως 'Έυρασιατικά Βαλκάνια", κατ' αναλογία των Ευρωπαϊκών Βαλκανίων, που υπολείπονται βέβαια στις σημερινές συνθήκες σε σημασία των πρώτων και αντιπροσωπεύουν ένα δυνητικό γεωπολιτικό αλλά και οικονομικό έπαθλο στον αγώνα υπεροχής στην Ευρώπη.
Οι κοινωνικές παράμετροι
Η δημογραφική έκρηξη ιδίως των φτωχών χωρών και η συνακόλουθη αστικοποίηση των πληθυσμών αυτών περιθωριοποιεί στην ανεργία εκατοντάδες εκατομμυρίων ανέργων, που την οργή τους μεταλλάσσουν οι σύγχρονες επικοινωνίες σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο "εκρηκτικό μίγμα", δεκτικό σε εξτρεμιστικές κινητοποιήσεις και δράσεις, τόσο εντός, όσο και εκτός των τοπικών τους κοινωνιών. Το "μίγμα" αυτό τροφοδοτεί από φονταμεταλιστικούς μηχανισμούς και μηχανισμούς προώθησης μειονοτικών διαφορών, μέχρι εξτρεμιστικές ενέργειες, που σχετίζονται με το οργανωμένο έγκλημα, τη διακίνηση ναρκωτικών και το παράνομο εμπόριο όπλων.
Το φαινόμενο των παγκόσμιων μεταναστεύσεων, που αφορά σε δεκάδες εκατομμυρίων, συνέπεια ανεργίας ή μειονοτικών συγκρούσεων στις περιφέρειες, ενώ προσωρινά ανακουφίζει τις τοπικές κοινωνίες, δυνητικά λειτουργεί ως όχημα μεταφοράς εθνοτικών και κοινωνικών συγκρούσεων άλλα και άλλων κοινωνικών "ασθενειών".
Η ανεξέλεγκτη χρήση των φυσικών πόρων και η μόλυνση του περιβάλλοντος, από την κερδοσκοπική "μονομανία" των βιομηχανικών επιχειρήσεων απειλούν να μεταβάλλουν όλη την γη πλέον σε ακατοίκητο πλανήτη.
Οι ασύμβατες φιλοδοξίες των ανερχόμενων περιφερειακών δυνάμεων και η ασύμμετρη-άναρχη διάχυση πληροφοριών-τεχνογνωσίας σε κρίσιμους τομείς υψηλής τεχνολογίας στις κοινωνίες τους σε συνδυασμό με τις "απύθμενες" δυνατότητες του διεθνούς εγκλήματος συμβάλλουν στην διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής και στην παράνομη εμπορία όπλων σε βαθμό, που δύσκολα μπορεί να συλληφθεί.
Το οργανωμένο έγκλημα μέσα στο ιδιαίτερα ευνοϊκό για αυτό όπως παραπάνω περιβάλλον με τη χρήση της υψηλής τεχνολογίας "αναδύεται" από τον "φυσικό" του χώρο και εισδύει σε καίριους τομείς δράσης των θεσμικά οργανωμένων κοινωνιών απειλώντας δραματικά το μέλλον τους.
Ως "κύρια γραμμή αντίστασης" στην προώθηση του παγκόσμιου αυτού Συστήματος διακρίνονται τα θεσμικά "τείχη" των εθνικών κρατών, που η πρόσφατη σχετικά ιστορία διαμόρφωσε. Πίσω απ' αυτά οχυρώνονται στα πλαίσια της εθνικής στρατηγικής τους, εφ' όσον υπάρχει, τα εθνικά συμφέροντα, οι εθνικές παραδόσεις, η κουλτούρα και όλα τα βιωματικά παράγωγα από την ζωή και τη δράση των μονάδων αυτών ως ανεξαρτήτων εθνικών κρατών.
Κύριες Δυνάμεις
Δυνάμεις, που καλούνται να κινηθούν και να δράσουν είναι οι πολύμορφοι σχηματισμοί των πολυεθνικών αλλά και εθνικών εταιρειών, αυτά τούτα τα κράτη, κύριοι παίκτες ή μη, ως οι αναγκαίες πολιτικοοικονομικές μονάδες, που θα προσδιορίσουν τελικά τον τύπο και την ουσία του Παγκόσμιου Συστήματος, ο Στρατός των Η.Π.Α. με το τρομερό πυρηνικό τους οπλοστάσιο, συνεπικουρούμενος από τους Στρατούς των λοιπών κρατών, αλλά και ιδιωτικών εταιρειών (ιδιωτικοί στρατοί) και τα Μ.Μ.Ε. σε όλο το εύρος, που τους προσδίδει η ηλεκτρονική τεχνολογία. Από τα κράτη ειδική αναφορά γίνεται σ' εκείνα, που λόγω των ειδικών σχέσεών τους με τις Η.Π.Α. λειτουργούν αποτρεπτικά σε ενδεχόμενη απειλή εκτροπής και ενισχυτικά στις κύριες γραμμές σχεδίασης - εφαρμογής του Παγκόσμιου Συστήματος. Ως τέτοια αναγνωρίζονται η Μεγ. Βρετανία, η Ιαπωνία και η Ινδονησία (προμαχώνας Αυστραλίας.)
Οι τρεις φάσεις
Σύμφωνα με διεθνείς αναλυτές η ολοκλήρωση εφαρμογής του Παγκόσμιου Συστήματος θα περάσει από τις εξής τρεις φάσεις:
* Η πρώτη φάση, η βραχυπρόθεσμη, στη οποία επικεντρώνεται η παρούσα ανάλυση αφορά στη στερέωση και διαιώνιση ενός γεωπολιτικού πλουραλισμού σε τρόπο ώστε, να αποτραπεί η εμφάνιση ηγεμονικής παγκόσμιας δύναμης που θα αμφισβητούσε την πρωτοκαθεδρία των Η.Π.Α..
* Η δεύτερη, η μεσοπρόθεσμη φάση αφορά στην ανάδειξη συμβατών με το σύστημα εταίρων, που θα βοηθούσαν αποφασιστικά τις Η.Π.Α. στην διαμόρφωση ενός πιο συνεργατικού συστήματος ασφάλειας.
* Η τρίτη φάση, η μακροπρόθεσμη αφορά στην εξέλιξη του Παγκόσμιου Συστήματος στο παγκόσμιο πυρήνα του γνήσιου μοιράσματος της πολιτικής υπευθυνότητας, την μετεξέλιξη δηλαδή της Αμερικανικής ηγεμονίας σε παγκόσμια συλλογική ηγεσία.
Περιοχές - όργανα στήριξης
Ως ζωτικές περιφέρειες της Ευρασίας προσδιορίζονται η Δυτική περιοχή, δηλαδή η Δυτική και Κεντρική Ευρώπη και η ζώνη του Ειρηνικού (Ιαπωνία, Κορέα, Αν. Κίνα, Ταϊβάν, Ινδοκίνα, Ινδονησία, μέχρι Ν. Ινδία).
Οι ζώνες αυτές προσδιορίζονται ως ζωτικές, γιατί στηρίζουν τον ελιγμό εφαρμογής του Παγκόσμιου Συστήματος, ως περιοχές θα λέγαμε "έσχατης αναχαίτισης".
Ως γεωπολιτικές βάσεις στήριξης του ελιγμού των Η.Π.Α. προσδιορίζονται στην μεν Δύση το πολιτικοοικονομικό πλαίσιο σχέσεων τους με τις Δυτικοευρωπαϊκές χώρες (Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία) και την Ε.Ε., στη δε Ανατολή το αντίστοιχο πλαίσιο με την Ιαπωνία και τις γνωστές για τις σχέσεις τους με τις Η.Π.Α. Ασιατικές χώρες (Ν. Κορέα, Ταϊβάν, Φιλιππίνες, Ινδονησία). Στον ταραγμένο Νότο, ως κρίσιμη γεωπολιτική και γεωοικονομική βάση επαναπροσδιορίστηκε το 1990 το πλαίσιο σχέσεων τους με τις γνωστές πετρελαιοπαραγωγές χώρες του Κόλπου, μέσα στο οποίο εξασφαλίζονται απ' όλο το φάσμα εκμετάλλευσης - διακίνησης ενέργειας τα συμφέροντα των δυτικών εταιρειών. Η ανάγκη εξασφάλισης των συμφερόντων αυτών διαμορφώνει στις μέρες μας ένα ιδιότυπο πλέγμα συμμαχίας μεταξύ Τουρκίας - Ισραήλ με διακριτική συμμετοχή Ιορδανίας και Αιγύπτου και επικάλυψη των Η.Π.Α..
Ως χρηματοπιστωτική βάση υποστήριξης στον υπόψη σχεδιασμό προσδιορίζονται το Δ.Ν.Τ. και η Παγκόσμια Τράπεζα .
«Προσβάσεις» προώθησης
Ως κύριες "προσβάσεις" πάνω στις οποίες κινούνται και θα κινούνται οι παραπάνω δυνάμεις, προσβάσεις, που ήδη χρησιμοποιούνται αλλά και διανοίγονται στη βάση των γενικών πολιτικών σχέσεων των κρατών μεταξύ τους και με τις Η.Π.Α. εκτιμώνται οι παρακάτω:
· Στον πολιτικό τομέα είναι το Ν.Α.Τ.Ο. ανανεωμένο με το νέο δόγμα του και οι συμφωνίες για την ασφάλεια, που "χτίζονται" με αφετηρία και υπό το φως αυτού . Μια τέτοια "πρόσβαση" είναι ο Ο.Α.Σ.Ε., του οποίου το εύρος και η σημασία ξεπερνούν σαφώς την Ευρώπη.
· Στον πολιτικο-οικονομικό τομέα διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες με κεντρική "πρόσβαση" - πλαίσιο την Π.Ο.Ε., αλλά και το καθεστώς διακίνησης κεφαλαίων στις κύριες χρηματαγορές του πλανήτη.
· Στον κοινωνικό τομέα είναι εμφανές το αμερικανικό πρότυπο ζωής, που έχει ήδη εισχωρήσει και "επικαθίσει" στο σύνολο των κοινωνιών στην Ανατολή, στη Δύση, στο Βορρά και στο Νότο, αφού ο απλοϊκός αλλά και ηδονιστικός του χαρακτήρας το κάνει προσιτό και ελκυστικό ανεξάρτητα των παραδοσιακών πολιτιστικών προτύ-πων των λαών, με συνακόλουθο τη δραματική αλλοίωση αυτών.
· Στο χώρο του Πνεύματος και ειδικότερα στους ευαίσθητους τομείς της Παιδείας και της Τέχνης, εκεί, που κατά βάση "υφαίνεται" ο Πολιτισμός της κάθε κοινωνίας διακρίνουμε σαφώς και υπό την έννοια των "προσβάσεων" τα εξής:
α. Την Αγγλική γλώσσα, φορέα ενός Αγγλοσαξονικού πολιτιστικού προ-τύπου να επιβάλλεται ως το όργανο επικοινωνίας.
β. Την ειδίκευση, ως όρο - προϋπόθεση του εκπαιδευτικού συστήματος στη βάση των αναγκών της παραγωγής να διαμορφώνει "στεγανά" στους τομείς γνώσης λειτουργώντας απαγορευτικά στις δυνατότητες ποιοτικής σύνθεσης μεταξύ αυτών στα μεσαία και κατώτερα στρώματα και αυτών των προηγμένων κοινωνιών.
γ. Τον "καθηλωτικό", "καθοδηγητικό", διαφωτιστικό αλλά και "δια-βρωτικό" ρόλο της τηλεόρασης και του αλματωδώς αναπτυσσόμενου Διαδικτύου, του οποίου ο πολλαπλασιαζόμενος καθημερινά όγκος περιορίζει τις δυνατότητες ελέγχου του.
δ. Την αφαιρετική τάση, αλλά και μίξεις ετερόκλητων στοιχείων στο σύνολο των μορφών τέχνης, στην αναζήτηση της ουσίας της και παράλληλα τον εκφυλισμό μέχρι εκχυδαϊσμό έκφρασης στη προσπάθεια προσέγγισης της πραγματικότητας από ένα περίεργα "ωσμώδες" "μίγμα" σε διευρυνόμενους ολοένα κύκλους, καλλιτεχνών.
ε. Την δυναμική και ανάλογη με την εποχή υλιστική προώθηση του Αθλητισμού, όπου το Αθλητικό Πνεύμα με "κορωνίδα" το Ολυμπιακό Ιδεώδες "σύρεται" στο χορό των δισεκατομμυρίων δολαρίων στις ανά την γη σχετικές διοργανώσεις εξωθώντας τις επιδόσεις έξω από τα όρια της φύσης και συντηρώντας έτσι το μείζον του ενδιαφέροντος του συνόλου των κοινωνιών. Στόχος και εδώ διαφαίνεται η "συμφιλίωση" των συνειδήσεων στο πρότυπο της "πανανθρώπινης κοινωνίας", που προωθεί το Παγκόσμιο Σύστημα.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το Παγκόσμιο Σύστημα, ως σύστημα ανθρωπίνων κοινωνιών, αλλά και των "ετερόκλητων" αξιών τους "οδηγείται" εκ των πραγμάτων και στη βάση της ιστορικής εμπειρίας των προηγηθεισών αυτοκρατοριών σε "μίξεις" πολιτιστικών αξιών και στοιχείων εισδύοντας και σ' αυτό τον χώρο των θρησκειών και σε κλίμακα, που δεν έχει ξαναδεί ο άνθρωπος με "επικάλυμμα" το Αμερικανικό πρότυπο ζωής. Παράλληλα όμως, διακρίνουμε μέσα από τις "ρωγμές και αλλοιώσεις" του πολιτιστικού "ασκού", που επιχειρείται να "συρραφεί" και να καλύψει το κόσμο μας, να διαρρέουν και να κυκλοφορούν πληροφορίες – γνωστικά στοιχεία υψηλής "περιεκτικότητας" και "ανατρεπτικού" χαρακτήρα σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης διανόησης.
Γενική ιδέα προώθησης - εφαρμογής
Στην πρώτη φάση, που ήδη διανύουμε βραχυπρόθεσμη στην βάση των αντοχών του κράτους των Η.Π.Α. διακρίνεται καθαρά η αδιαμφισβήτητη πρωτοκαθεδρία αυτού που κατευθύνει με ρόλους επιδιαιτησίας ένα ποικιλόμορφο παιχνίδι ελιγμών στις σχέσεις των κρατών μεταξύ τους και με διεθνείς οργανισμούς, αλλά και στις σχέσεις τους με τις διάφορες κοινωνικές ομάδες-μειονότητες, που ζουν μέσα σ' αυτά.
Ειδικότερα το παιχνίδι των ελιγμών σε πολιτικό επίπεδο εξελίσσεται σε ένα φάσμα επιλογών σχέσεων των κρατικών μονάδων, που ξεκινάει από την σύγκλιση - συνεργασία και φθάνει στη σύγκλιση - σύντηξη στην "προοδευτική" του μορφή, όπου τα εθνικά κράτη αποδέχονται το "γκρέμισμα" μέρους των θεσμικών "τειχών" τους, για να γίνουν μέλη ευρύτερων οργανισμών (π.χ. Ε.Ε.) κατοχυρώνοντας έτσι μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα τους, εκχωρώντας όμως ένα τμήμα πλούτου ή εξουσίας τους. Τούτο βέβαια προϋποθέτει τη δημοκρατική δομή και λειτουργία του κράτους στα πρότυπα της δυτικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας εις τρόπο, ώστε να είναι συμβατή η λειτουργία του με το σύνολο όπου εντάσσονται.
Έτσι το σύγχρονο κράτος συμμετέχει έμμεσα μεν, αλλά ουσιαστικά, στην "πλέξη" του νέου ιστού του Διεθνούς Συστήματος στο μέρος που το αφορά. Βλέπουμε λοιπόν, επί μέρους ή γενικές ακόμη "κατεδαφίσεις" των "τειχών" αυτών και "ανεγέρσεις" ή "επιδιορθώσεις" άλλων και "δρόμους" ευρείς και "ασφαλτόστρωτους'" να διέρχονται μέσα απ' αυτά και να τα δικτυώνουν.
Θα πρέπει εδώ να επισημανθεί, ότι το Ν.Α.Τ.Ο. ως κύριος φορέας του Συστήματος Χειρισμού Κρίσεων στον Ευρασιατικό χώρο έχει προχωρήσει σε τροποποιήσεις του δόγματος και της δομής δυνάμεων του. Το προβαλλόμενο δαπανηρό ποιοτικό πρότυπο Στρατιωτικών Δυνάμεων, ως αναγκαίο, είτε για την δυνατότητα συμμετοχής του κράτους σε δραστηριότητες διεθνών οργανισμών και πρόσκτηση έτσι πολιτικών ωφελημάτων, είτε για την ίδια του την ασφάλεια, εφ' όσον απειλείται, εγκλείει αντικρουόμενα συμφέροντα μεγάλων εταιρειών των οποίων πολλές φορές το μέγεθος παίρνει σοβαρές πολιτικές διαστάσεις με παρενέργειες σε ευαίσθητους τομείς της δημόσιας ζωής.
* * *
Στη φάση αυτή του γεωπολιτικού πλουραλισμού στον τομέα της οικονομίας βλέπουμε την νέα μορφή "αεροπορικής" δράσης χρηματοπιστωτικών εταιρειών (Ηedge Funds), που διασχίζουν με ηλεκτρονική ταχύτητα τον πλανήτη (υπερκερώντας κατακόρυφα τη τραπεζική λειτουργία), να μεταφέρουν τεράστια χρηματοπιστωτική δύναμη και ανάλογες προσδοκίες ανάπτυξης στις πρόσφορες αγορές αλλά και σοβαρές κρίσεις στις εθνικές οικονομίες των κρατών και στις μεγάλες βοομηχανικές κι εμπορικές μονάδες. Οι κίνδυνοι αυτοί, ¨τιθασεύοντας¨ τις νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές των κρατών προκαλούν από την άλλη τα ανακλαστικά ασφάλειας αυτών αλλά και των εμπορικοβιομηχανικών μονάδων, που κινδυνεύοντας "εν αιθρία" απαιτούν τη διαμόρφωση εκτελεστών κανόνων ελέγχου, σε παγκόσμια κλίμακα, υποδεικνύοντας έτσι καίριους ρόλους ελέγχου στο Παγκόσμιο Σύστημα και τα όργανα του (Π.Ο.Ε., Δ.Ν.Τ., Παγκόσμια Τράπεζα).
Παράλληλα, η δράση των χρηματοπιστωτικών αυτών εταιρειών, με το κερδοσκοπικό κίνητρο ιδιαίτερα οξυμένο στις συνθήκες αυτές μέσα από τους σύγχρονους "ναούς" του χρήματος, τα χρηματιστήρια, "μεταλλάσσεται" σε κατευναστικές πολιτικές παραμέτρους, που βοηθούν τελικά στην επίλυση χρόνιων και δυσχερών περιφερειακών πολιτικών προβλημάτων. Θα πρέπει εδώ να επισημανθεί, ότι τα χρηματιστήρια, ως "δεξαμενές" πιστωτικού πλούτου, διαθέτουν πιστώσεις με ιδιαίτερα "συμφέροντες" όρους στους ανά τη γη επιχειρηματίες αλλοιώνοντας όμως το ιδιοκτησιακό καθεστώς των επιχειρήσεων και διαστρέφοντας πολλές φορές τη φύση της επιχειρηματικής δραστηριότητας από λειτουργία προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών σε τζόγο.
Η κερδοσκοπική όμως δράση των σύγχρονων αυτών χρηματοπιστωτικών "τεράτων" διευρύνει την απόσταση του Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου από τη πραγματική παραγωγική βάση των επιχειρήσεων και τις αναγκάζει να προχωρούν σε συγχωνεύσεις μέσα από νέα λειτουργικά και οργανωτικά σχήματα βιώσιμα και συμβατά στη νέα αυτή μεταβιομηχανική πραγματικότητα.
Έτσι προωθείται η Παγκοσμιοποίηση της Οικονομίας, ως βασική προϋπόθεση-στήριξη της λειτουργίας του Παγκόσμιου Συστήματος, με τη διαμόρφωση νέων υπερεθνικών θεσμών, που να διασφαλίζουν την ανάπτυξη της, αλλά και την επιβίωση και την ανέλιξη των λοιπών πολιτικοοικονομικών οντοτήτων, που συμβαδίζουν μαζί της.
Θα μπορούσε να λεχθεί εδώ ότι, ο Κεϋνσιανισμός, μη βρίσκοντας έδαφος στις Εθνικές-Κρατικές Μονάδες αναδεικνύεται ως Κεντρική υπερεθνική ιδεολογικο-οικονομική παράμετρος στον κόσμο που έρχεται.
Από την άλλη πλευρά αναγκάζεται σε προσαρμογές ο θεσμός του εθνικού κράτους, που να το καθιστούν πιο ευέλικτο και πιο αποτελεσματικό στη διαχείριση των ίδιων προβλημάτων του και πιο συμβατό και συνεργάσιμο στην διαχείριση διεθνών προβλημάτων στο μέρος και την έκταση που το αφορούν.
Μέσα λοιπόν σ' αυτό το δραματικά ρευστό και "γκρίζο" περιβάλλον της μεταβιομηχανικής εποχής, που ήδη έχουμε εισέλθει και στην φάση αυτή της εφαρμογής του Παγκόσμιου Συστήματος οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν τους κύριους παίκτες, δηλαδή Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Κίνα, Ινδία στη βάση:
α. Της οικονομικής πραγματικότητας, όπου οι Η.Π.Α. σήμερα αντιπροσωπεύουν το 30% περίπου του παγκόσμιου Α.Ε.Π. έναντι 50% το 1945 με την βάσιμη εκτίμηση, ότι το ποσοστό αυτό θα προσεγγίσει την επόμενη δεκαετία το 15-20%, ποσοστό στο οποίο εκτιμάται ότι θα φθάσουν τότε η Ευρώπη, η Κίνα και η Ιαπωνία.
β. Της κοινωνικής πραγματικότητας στις Η.Π.Α., όπου μόνο το 13% των Αμερικανών ευνοεί την πρόταση όπως οι Η.Π.Α. συνεχίσουν να είναι υπ' αριθμόν 1 ηγέτης στη λύση των διεθνών προβλημάτων, ενώ το 74% προτιμά να επωμίζεται η Αμερική μόνο το δίκαιο μερίδιο της στην λύση αυτών.
Η κοινωνικοοικονομική αυτή πραγματικότητα στις Η.Π.Α. υποδηλώνει βεβαίως το περιορισμένο του χρόνου, που έχει στη διάθεση της, για την υλοποίηση του παγκοσμίου αυτού σχεδίου.
[ Σε επόμενο άρθρο μου στην «Ελεύθερη Έρευνα» θα αναλυθούν οι στρατηγικές προώθησης του Παγκοσμίου Συστήματος έναντι των κρατών – παικτών κι ειδικότερα όσον αφορά στην Ελλάδα. ]
Στάθης Νελλόπουλος
http://freeinquiry.gr/webfiles/pro.php?id=321
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου