Η επέλαση της Νέας Τάξης
Δεν θα κομίσουμε γλαύκα στην Αθήνα γράφοντας ότι η μακροημέρευση και η πρόοδος των κρατών εξαρτάται εν πολλοίς από την "συγγενική σχέση" η οποία υφίσταται μεταξύ των πολιτών που τα απαρτίζουν. Το διετύπωσε εύστοχα ο Αριστοτέλης ("Ηθικά Ευδήμεια"): «Κοινωνικόν άνθρωπος ζώον προς ους φύσει συγγένεια εστίν^ και κοινωνία τοίνυν και δίκαιόν τι, και ει μη πόλις είη».
Δεν είναι απαραίτητο να εκλάβουμε τη φυσική συγγένεια ως γενετική. Αρκεί η πολιτιστική. Που σημαίνει ότι ισχυρή είναι η κοινωνία όταν στους ανθρώπους που την αποτελούν παρατηρείται ομοιόμορφη συμπεριφορά, όχι εκ καταναγκασμού, αλλά ενσυνείδητα. Τότε, κατά τον μέγα φιλόσοφο, δημιουργείται ακόμη και πλάσμα δικαίου χωρίς να υπάρχει οργανωμένη πολιτεία. Άλλωστε, εθιμικό είναι το αρχικό δίκαιο. Το θετό υπήρξε ανάγκη να εμφανισθεί, όταν η πληθυσμιακή μεγέθυνση των κοινωνιών συμπεριέλαβε και ανθρώπους με συμπεριφορική διαφοροποίηση.
Αυτό το πλάσμα δικαίου εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Δεν υπάρχει ουδείς θετός κανόνας που να καθορίζει ότι κατά τις αργίες η οικογένεια θα βρεθεί σύσσωμη στο οικογενειακό τραπέζι, ούτε ότι κατά την πρωτοχρονιά θα συνεορτάσουμε οικογενειακά. Το "έθος", η μακροχρόνια συνήθεια, καθορίζει τους κανόνες συμπεριφοράς, τους οποίους αυτοβούλως αποδεχόμαστε οι "φύσει συγγενείς". Και όταν ο τρίτος εισέλθει στην οικογένεια θα γίνει εύκολα αποδεκτός, εάν υιοθετήσει τον υπάρχοντα τρόπο ζωής, αλλιώς θα παραμείνει ξένο σώμα, έως ότου αποβληθεί.
Η κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχανόμενη συνοχή αποτελεί αδιαπέραστο τείχος σε οποιονδήποτε εισβολέα. Ταυτόχρονα όμως, και το σημαντικότερο, η κοινωνία λειτουργεί ως ομάδα και όχι ως άθροισμα ανθρώπων. Οι αμυντικές της ικανότητες πολλαπλασιάζονται, διότι το πρόβλημα του ενός καθίσταται και πρόβλημα των άλλων.
Είναι χαρακτηριστική η αποδιδόμενη στο Σόλωνα απάντηση, στην ερώτηση «Πώς αν αδίκημα εν πόλει ου γίγνοιτο;» (Πώς δεν θα γίνονταν αδικήματα στην πόλη;) «Ει οι μη αδικούμενοι ομοίως τοις αδικουμένοις αγανακτείν» (Εάν όσοι δεν θίγονται αγανακτούν εξίσου με τους θιγομένους). Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει οι θιγόμενοι και οι μη θιγόμενοι να είναι "φύσει συγγενείς". Αρκετά προβλήματα έχει ο κάθε ένας από μας, ώστε να ασχολείται και με προβλήματα των ξένων.
Να λοιπόν, πού κατατείνει η νεοταξίτικη πολιτική. Στη διάλυση των δεσμών που μας ενώνουν, ώστε ο κάθε ένας μόνος τους, χωρίς τη συμπαράσταση των άλλων, να αντιμετωπίζει τα προβλήματα. Και τέτοιου είδους αντιμετώπιση είναι ασθενής. Ο Δον Κιχώτης, παρά τις καλές προθέσεις του, δεν μπόρεσε να πατάξει υπαρκτούς και μη εχθρούς.
Είναι αλήθεια πως η νεοταξίτικη επίθεση στους συνδετικούς ιστούς των μελών της κοινωνίας φέρει αποτελέσματα στους εμπνευστές της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης. Δρέπουν τους καρπούς των προσπαθειών τους, μεταβάλλοντάς μας από μέλη κοινωνίας σε καταναλωτικά άτομα. Αυτό το πέτυχαν, διότι μελέτησαν φαίνεται - μεταξύ των άλλων - και τον Πυθαγόρα ("Στοβαίου Ανθολόγιον"): «... εισιέναι εις τας πόλεις, πρώτον τρυφήν, έπειτα κόρον, είτα ύβριν, μετά δε ταύτα όλεθρον». (... μπαίνει στις πολιτείες πρώτα η πολυτέλεια, κατόπιν ο κορεσμός, έπειτα η αλαζονεία και ύστερα η καταστροφή). Μελετώντας τον τρόπο ζωής μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες, εύκολα διαπιστώνεται ότι περάσαμε αυτά τα στάδια και τώρα βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από το τελευταίο, του ολέθρου.
Δυνατότητες επανάκαμψης ασφαλώς και υπάρχουν, υπό την προϋπόθεση όμως να είναι κοινή η συνειδητοποίηση του προβλήματος. Να αγανακτούν δηλαδή και "οι μη αδικούμενοι ομοίως με τους αδικουμένους". Αυτό καθίσταται ολονέν και δυσκολότερο, αφού με γρήγορους ρυθμούς η κοινωνία μας χάνει το ισχυρό της πλεονέκτημα, την αριστοτελική "φυσική συγγένεια" των μελών της. Οι συνεκτικοί δεσμοί ατονούν, η δε εισβολή πολιτιστικών στοιχείων, ξένων προς τον ελληνικό τρόπο ζωής, είναι γεγονός. Λησμονήθηκε πως αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο καταλυτικός παράγοντας διατήρησης μιας πολυχιλιετούς συνέχειας.
Το βάρος της αφύπνισης πέφτει στους ώμους των λίγων, που ανθίστανται στην αλλοτρίωση. Το φορτίο είναι βαρύ, αλλά ο αγώνας είναι ευγενής. Και αξίζει κάθε θυσία. Ακόμη και όλες τις επιθέσεις με τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, που εκτοξεύονται από τα εντεταλμένα όργανα της Νέας Τάξης. Άλλωστε, κάθε αγώνας του οποίου τα κίνητρα είναι ηθικά, ιεροποιείται.
Ο καιρός δεν είναι πολύς. Γι’ αυτό και απαιτείται καθολικός συναγερμός και συνεχής εγρήγορση, ώστε να μη καταστεί η γενιά μας ως αυτή που θα υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου μιας υπέρλαμπρης πολιτιστικής πορείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου