Η Ιρλανδία μπορεί να είναι η επόμενη περίπτωση Lehman Brothers. Για αυτό και ανησυχούν οι αγορές. Αν η χώρα δεν δεχτεί τη διάσωση της μέσω του νέου μηχανισμού της ΕΕ, τότε όσοι κρατάνε τα «χαρτιά» της θα χάσουν πολλά, και οι τράπεζες στη Γερμανία και στη Γαλλία θα χάσουν κεφάλαια. Τα σπρέντς των ομολόγων θα ανέβουν, και θα πληγούν γενικότερα οι χρηματοπιστωτικές αγορές. Μια ιρλανδική πτώχευση θα πυροδοτήσει άπειρα credit default swaps (CDS), αξίας πολλών δισεκατομμυρίων. Αυτό θα προκαλέσει ντόμινο πτωχεύσεων. Η κρίση θα μεταδοθεί στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, και στην Ιταλία, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις τους να αυξήσουν τον δανεισμό μέσω της ΕΚΤ. Η αγορά θα επιβραδυνθεί, η ανεργία θα αυξηθεί, και η ανάπτυξη θα σταματήσει. Θα πρόκειται δηλαδή για μια νέα οικονομική κρίση.
Κανένας όμως δεν πιστεύει πως θα συμβεί αυτό το ενδεχόμενο. Οι περισσότεροι θεωρούν πως η Ιρλανδία θα δεχτεί να πάρει «το φάρμακό της» και θα απαλλάξει τους επενδυτές της από φασαρίες. Οι Ιρλανδοί πολιτικοί θα προτιμήσουν μια δεκαετία λιτότητας, και την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, παρά να εγκαταλείψουν το ευρώ και να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή. Η όλη κατάσταση είναι απογοητευτική. Το ευρώ δεν είναι σχεδιασμένο για τις ανάγκες μικρών, λιγότερο βιομηχανικών κρατών όπως είναι η Ιρλανδία. Αυτού του είδους οι χώρες χρειάζονται το δικό τους, ελαστικό νόμισμα ώστε να αντιμετωπίζουν τους κύκλους της οικονομίας. Όμως οι Ιρλανδοί πολιτικοί είναι ακόμη συνεπαρμένοι με την έννοια μιας ενωμένης Ευρώπης. Για αυτό και θα βάλουν στην άκρη την εθνική τους ανεξαρτησία, που κατακτήθηκε μετά από αιώνες αγώνων, για μια ουτοπική υπόσχεση μιας μελλοντικής ευημερίας.
Προς το παρόν, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας καλύπτει τα τοξικά προϊόντα των μεγάλων τραπεζών της. Δυστυχώς όμως, αυτά τα ποσά είναι κατά πολύ μεγαλύτερα των εσόδων της χώρας. Σύμφωνα με το BBC, αντιστοιχούν στο 700% του ιρλανδικού ΑΕΠ, αν προστεθούν όλα τα χρέη του τραπεζικού, του δημοσίου, και του ιδιωτικού τομέα. Μέχρι τώρα, η ΕΚΤ κρατά σε λειτουργία τις ιρλανδικές τράπεζες χορηγώντας 130 δισ. ευρώ σε έκτακτη ρευστότητα. Όμως οι χρηματαγορές δεν δέχονται πλέον ως εγγύηση το ιρλανδικό χρέος και τα σπρέντς των ομολόγων αυξάνονται κατακόρυφα. Οι Ιρλανδοί επιμένουν πως έχουν αρκετά χρηματικά αποθέματα για να τη βγάλουν ως τα μισά του επόμενου χρόνου, αλλά σε αυτά δεν συμπεριλαμβάνονται οι χρηματοδοτήσεις προς τις τράπεζες. Στη πραγματικότητα, αν η ΕΚΤ σταματούσε σήμερα τον δανεισμό της προς τις τράπεζες, το σύστημα θα κατέρρεε εν μια νυκτί. Για αυτό και η κατάσταση είναι κρίσιμη. Όλοι τώρα περιμένουν τον υπουργό Οικονομικών Brian Lenihan να ενδώσει και να δεχτεί τη διάσωση. Κάτι τέτοιο θα έριχνε όλα τα βάρη στους Ιρλανδούς φορολογούμενους.
Τι θα συνέβαινε όμως αν ο Lenihan αρνούνταν τη βοήθεια και επέλεγε αναδιάρθρωση του χρέους; Σε ένα πρόσφατο άρθρο του BBC, περιγράφεται και αυτό το σενάριο. «Οι Anglo Irish Bank και Allied Irish Banks, μάλλον θα πτώχευαν. Πολλά δισεκατομμύρια των φορολογουμένων που έχουν ήδη δοθεί σε αυτές τις τράπεζες, θα χάνονταν οριστικά… Στη συνέχεια θα βλέπαμε τεράστια ποσά πληρωμών από ασφαλιστές των credit default swaps (CDSs), που είχαν ασφαλίσει τα δάνεια για λογαριασμό των κερδοσκόπων δανειστών. Αυτό θα προκαλούσε πελώριες απώλειες για το χρηματοοικονομικό σύστημα γενικότερα, όπως τις τράπεζες, που παρείχαν κάλυψη στα CDS… Το πλήγμα στις διεθνείς τράπεζες θα ήταν καθοριστικό. Σύμφωνα με την Bank for International Settlements, το συνολικό ποσό που οι μη ιρλανδικές τράπεζες έχουν δανείσει στις ιρλανδικές, είναι περίπου $170 δισ., εκ των οποίων τα $42 είναι από βρετανικές, τα $46 από γερμανικές, τα $25 από αμερικανικές, και τα $21 από γαλλικές τράπεζες».
Αν η Ιρλανδία φύγει από την ευρωζώνη θα γίνει πανικός. Η κυβέρνηση θα πρέπει να εκδώσει ένα νέο νόμισμα, γνωρίζοντα πως τα χρέη τους θα συνεχίζουν να αντιστοιχούν στο υπερτιμημένο ευρώ. Αυτό θα αυξήσει το βάρος των χρεών. Και οι Ιρλανδοί δεν θα μπορούν να μαζέψουν κεφάλαια, αφού θα είναι αποκλεισμένοι από τις χρηματαγορές μέχρι να ξοφλήσουν τα οφειλόμενα. Στη καλύτερη περίπτωση, θα χρειαστεί μια δεκαετία μέχρι η χώρα να ξανακερδίσει την αξιοπιστία της στις αγορές. Από την άλλη όμως, θα έχουν απαλλαγεί από τα δεσμά του ευρώ, και θα ξανακέρδιζαν την εθνική τους κυριαρχία. Αυτό κάτι αξίζει, αλλά πόσο;
Ο Peter Oborne της εφημερίδας Telegraph γράφει: «Δεν είναι μυστικό πως η Ιρλανδία έχει χάσει την αυτοκυριαρχία της. Χάρη στην καταστροφική της εμπλοκή με το ευρώ, απώλεσε οποιαδήποτε ανεξαρτησία σε εσωτερική, εξωτερική, και κυρίως σε οικονομική πολιτική. ΗΙρλανδία ανήκει στις Βρυξέλλες και στην ΕΚΤ. Ο πρωθυπουργός της έχειμετατραπεί σε ανθύπατο των Βρυξελλών. Ο υπουργός Οικονομικών είναι απλά ένας διευθυντής μιας μακρινής θυγατρικής των Βρυξελλών. Για όλους όσους αγαπάμε τηχώρα, αυτό είναι προσβλητικό. Όμως πρέπει να θυμόμαστε πως η ίδια μοίρα περιμένει και άλλα κράτη της ΕΕ. Η Ελλάδα ήδη χορεύει στους ρυθμούς του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Το ίδιο θα πάθει σύντομα και η Πορτογαλία, και λίγο αργότερα η Ισπανία».
Ο Ed West της ίδιας εφημερίδας περιγράφει τη σχέση ΕΕ-Ιρλανδίας ως μια «συμφωνία αυτοκτονίας». «Η Ιρλανδία είναι παραδοσιακά συνδεδεμένη με την ηπειρωτική Ευρώπη. Την βλέπει ως απελευθερώτρια της από τη κυριαρχία των Βρετανών. Ο καθολικισμός της παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Όταν ξεθώριασε ο χριστιανισμός, η Ιρλανδία απέκτησε ένα νέο ιδεολογικό όραμα, αυτό των Βρυξελλών, που όμως είναι ένα συμβόλαιο αυτοκτονίας… Γιατί να ξοδέψεις 800 χρόνια μαχών για να ξεφορτωθείς τους Άγγλους, και να πέσεις μετά στα χέρια της ΕΕ; Το ευρωπαϊκό σχέδιο ήταν και είναι μια ουτοπία, που δεν βασίζεται σε πρακτική λογική αλλά σε ιδεολογία. Έχει έναν μόνο σκοπό: τη πολιτική ενοποίηση. Στη πορεία, οι σχεδιαστές του ονείρου είπαν ψέματα στους λαούς, ειδικά όσον αφορά στο ενιαίο νόμισμα, το οποίο απαιτεί και πολιτική ένωση».
Η οικονομική κρίση ξεγύμνωσε την υποκρισία της ΕΕ. Κανένας δεν μιλάει πια για το τέλος των πολέμων ή για την κοινή ευημερία. Όλοι εστιάζουν στο σφίξιμο του ζωναριού των εργαζομένων και στα χρυσά αλεξίπτωτα των τραπεζιτών και των δανειστών. Με άλλα λόγια, οι ελίτ διεξάγουν τον ίδιο ανελέητο πόλεμο όπως πάντα, μόνο που αυτή τη φορά τον καλύπτουν πίσω από τη βιτρίνα της ευρωπαϊκής ενότητας. Χρειάζεται η Ιρλανδία να συμμετέχει σε αυτή τη κοροϊδία; Ήρθε η ώρα για την Ιρλανδία να βγει από την ΕΕ. Η αλήθεια είναι πως έπρεπε να το έχει κάνει προ πολλού.
S.A.-Global Research
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου