Η Γαλλία επιστρέφει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς μετά από πολλές εβδομάδες απεργιών, διαδηλώσεων, αποκλεισμών, έλλειψης καυσίμων, και σποραδικής βίας. Παρά τις καθυστερήσεις, το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό υπερψηφίστηκε, και θα ισχύσει ως νόμος από τον επόμενο μήνα. Τα διυλιστήρια επαναλειτουργούν, και τα σκουπίδια μαζεύτηκαν από τους δρόμους της Μασσαλίας. Τα συνδικάτα είναι αναποφάσιστα ως προς την περαιτέρω εξέλιξη των κινητοποιήσεων, ενώ οι φοιτητές μοιάζουν διστακτικοί στο να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους.
Καθώς λοιπόν οι Γάλλοι προσπαθούν να κάνουν τον απολογισμό τους, και οι επιχειρήσεις υπολογίζουν τις οικονομικές ζημιές, ποιο είναι άραγε το μάθημα που πήραμε για τη φύση της γαλλικής εξέγερσης;
Ένα μάθημα είναι ότι ενώ οι συνδικαλιστές συνεχίζουν να έχουν τη δυνατότητα κινητοποίησης μεγάλου όγκου λαού στους δρόμους, η ανατρεπτική ισχύς των απεργιών δεν είναι πια αυτή που ήταν κάποτε. Ένας λόγος για αυτό είναι πως με βάση τη σχετικά πρόσφατη νομοθεσία, υπάρχει η υποχρέωση για εξυπηρέτηση των δημόσιων συγκοινωνιών από προσωπικό ασφαλείας, ενώ όσοι απεργούν δεν πληρώνονται. Έτσι, οι απεργίες δεν εμπόδισαν τον κόσμο από το να πάει στην εργασία του, και δεν παρέλυσαν τη χώρα.
Η πραγματική ανατροπή προκλήθηκε από κάποιους ριζοσπάστες συνδικαλιστές που έχουν αγανακτήσει με τη χλιαρότητα των σύγχρονων απλών απεργιών. Επειδή οι απεργίες δεν προκαλούν πια το απόλυτο χάος, οι συνδικαλιστές αυτοί έχουν αρχίσει να στρέφονται προς «αντάρτικες» τακτικές, όπως είναι οι αποκλεισμοί διυλιστηρίων, ή και δρόμων.
Τα συνδικάτα έχουν συνειδητοποιήσει πως συνεχίζουν να έχουν τη δυνατότητα συσπείρωσης διαδηλωτών, ενώ και η επιρροή τους στη κοινή γνώμη παραμένει ισχυρότατη. Μόνο το 8% των εργαζομένων της Γαλλίας ανήκουν σε κάποιο συνδικάτο, σε σχέση με το 19% στη Γερμανία, και το 12% στην Αμερική. Παρόλα αυτά, οι συνδικαλιστές πέτυχαν να κατεβάσουν στους δρόμους αριθμό ρεκόρ, μεταξύ 1.2 και 3.5 εκατομμυρίων συνολικά. Οι αριθμοί αυτοί είναι μεγαλύτεροι ακόμη και από την εποχή των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων του 1995, που είχαν παραλύσει κυριολεκτικά τη Γαλλία για αρκετές εβδομάδες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη σύγκριση. Το 1995, η κυβέρνηση τελικά υποχώρησε επειδή τα συνδικάτα είχαν καταφέρει να ακινητοποιήσουν πλήρως τη χώρα με τις πετυχημένες απεργίες στα δημόσια μέσα μεταφοράς, ενώ ο τότε πρωθυπουργός Alain Juppé δεν μπόρεσε να πείσει για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές που ήθελε να εφαρμόσει. Αυτή τη φορά όμως , ο Nicolas Sarkozy παρέμεινε σταθερός στη πολιτική του, και δεν υποχώρησε παρά μόνο ελάχιστα. Όπως λέει ο ειδικός αναλυτής Guy Groux: «Τα συνδικάτα επένδυσαν σε κάτι που πλέον δεν επηρεάζει…συνεπώς βγήκαν από τις κινητοποιήσεις αποδυναμωμένα».
Θα αλλάξει άραγε η Γαλλία; Η τηλεόραση, και γενικά τα ΜΜΕ αναρωτιούνται το γιατί η χώρα αντιστέκεται τόσο πολύ στις μεταρρυθμίσεις. Η έκταση των διαδηλώσεων, σε συνδυασμό με την υποστήριξη της κοινής γνώμης, σε μια όχι και τόσο μεγάλη μεταρρύθμιση, υπογραμμίζουν την αδυναμία της Γαλλίας να αλλάξει. Παρόλα αυτά, ο Γάλλος πρόεδρος στοιχημάτισε πως υπάρχει μια σιωπηρή πλειοψηφία η οποία είναι έτοιμη να δεχτεί τις αλλαγές, παρά το γεγονός ότι δεν της είναι αρεστές. Και μάλλον κέρδισε.
Οι τελευταίες εβδομάδες αποκάλυψαν για μια ακόμη φορά τον προαιώνιο μύθο που κυριαρχεί στη Γαλλία σχετικά με την ευκολία του λαού της για εξέγερση. Οι σπουδαστές, ντυμένοι με επώνυμα αμερικανικά ρούχα, που βγήκαν στο πεζοδρόμιο και κατέλαβαν τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά τους, με χαμόγελο στο πρόσωπο και πανό στα χέρια, ενηλικιώνονταν ως επαναστάτες. Ακόμη και τα συνθήματά τους ήταν δανεισμένα από την εποχή των φοιτητικών εξεγέρσεων του 1968. Όμως η όποια σύγκριση σταματά εδώ. Όπως λέει ο φιλόσοφος Bernard-Henri Lévy, «Αισθάνονται πως βαδίζουν στα χνάρια των δοξασμένων τους προγόνων… όμως πρόκειται για μια χλομή αντιγραφή του 1968. Είναι σαν να συγκρίνουμε την όπερα με τα σκυλάδικα…».
S.A. -Economist
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου