Τί είναι η Γεωπολιτική;

Τί είναι η Γεωπολιτική;


Η Γεωπολιτική, είναι εκείνος ο τομέας έρευνας, ορισμένοι την θεωρούν επιστήμη, που ασχολείται με την θέση των εθνών καί των κρατών στο παγκόσμιο στερέωμα καί προσπαθεί να ερμηνεύσει την συμπεριφορά των λαών καί των κρατών αναλόγως του χώρου τους.
Δηλαδή ένας λαός που κατοικεί σε πεδινό μέρος, έχει κατά τους θεωρητικούς της γεωπολιτικής, άλλη συμπεριφορά από έναν ορεσίβιο ή νησιώτικο λαό.
Αυτό οφείλεται στην επίδραση του εδάφους καί της φύσης.
Οι θεωρητικοί της Γεωπολιτικής ακόμη, υποστηρίζουν ότι ένας λαός που ζει σε έναν
πεδινό χώρο, είναι κατά κανόνα, όχι όμως χωρίς εξαιρέσεις, φιλήσυχος καί δεκτικός
μοναρχικών καί ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Αντιθέτως, ένας ορεσίβιος ή νησιωτικός λαός, είναι περισσότερο αγωνιστικός καί φιλελεύθερος.
Ως παραδείγματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πολλά.
Ωστόσο, θα αναφερθούν μερικά ενδεικτικά.
Από την αρχαιότητα:
1) Η Αθήνα.
Παραθαλάσσια περιοχή, ναυτική δύναμη, δημοκρατικό πολίτευμα.
2) Η Σπάρτη.
Πεδινή, χερσαία δύναμη, μοναρχία.
3) Η Θεσσαλία.
Πεδινή, χερσαία δύναμη, μοναρχία κατά κύριο λόγο.
Αυτό δείχνει να επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Στους νεότερους χρόνους έχουμε:
1) Γερμανία
Πεδινή, χερσαία δύναμη, μοναρχία καί ολοκληρωτικό καθεστώς.
2) Ρωσία-μετέπειτα Ε.Σ.Σ.Δ.: Πεδινή, χερσαία δύναμη, μοναρχία καί ολοκληρωτικό καθεστώς.
3) Αγγλία
Νησί, ναυτική δύναμη, φιλελεύθερο καθεστώς.
4) Η.Π.Α.
Νησί, ναυτική δύναμη, φιλελεύθερο καθεστώς.

Η Γεωπολιτική έχει τρείς τομείς, στην μελέτη της.
Αυτοί είναι οι εξής:
1) Γεωστρατηγική: Όλα τα σχετικά με τα πολιτικοστρατιωτικά, εξοπλισμούς κ.λ.π.
2) Γεωοικονομία: Όλα τα σχετικά με την χρήση της οικονομίας ως όπλου εξωτερικής πολιτικής.
3) Γεωπολιτισμός: Ο πολιτισμός καί η σχέση του με την πολιτική. Οι φιλίες καί οι συμμαχίες με βάση την πολιτιστική ταυτότητα ενός λαού.
Η θεωρία περί σύγκρουσης των πολιτισμών του Σαμουήλ Χάντιγκτον καί άλλα παρόμοια θέματα.
Αυτά είναι μερικά από τα θέματα που θα εξετάζονται σε αυτήν την κατηγορία καί τις ενότητές της.
Περισσότερα θα πούμε στην πορεία του χρόνου.
Ωστόσο, θέλω να σημειώσω ότι υπάρχουν οι παρακάτω θεωρίες καί
αντιλήψεις περί Γεωπολιτικής.
1) Η θεωρία του Χάρολν Μακ Κίντερ.
2) Η θεωρία του Καρόλου Χαουσχόφερ.
3) Η θεωρία του Σαμουήλ Χάντινγκτον.
4) Η θεωρία του Δημητρίου Κιτσίκη.

Κάθε θεωρία αντιλαμβάνεται την γεωπολιτική με τον δικό της τρόπο.

1) Η θεωρία του Χάρολντ Μακ Κίντερ.

Ο Χάρολντ Μακ Κίντερ, στην θεωρία του περί Γεωπολιτικής,
υποστηρίζει τις εξής αρχές.

α) Όλη η Γη, ως πλανήτης είναι γνωστό ότι διαιρείται σε θάλασσα(76%)
καί σε ξηρά(24%).
Όμως η ξηρά, δεν είναι ενιαία, αλλά χωρίζεται σε ηπείρους.
Αυτές είναι η Ευρώπη, η Ασία, η Αφρική, η Αμερική καί η Ωκεανία.
β) Ωστόσο η ξηρά, με την σειρά της χωρίζεται σε δύο μεγάλες μάζες.
Η μία είναι η μάζα που περιλαμβάνει την Αμερική καί την Ωκεανία, ενώ
η άλλη μάζα περιλαμβάνει την Ευρώπη, την Ασία καί την Αφρική.
Αυτή η μάζα των τριών ηπείρων, καλείται από τον Μακ Κίντερ ως
«νησί του κόσμου», διότι γεωγραφικώς μοιάζει με ένα μεγάλο νησί.
Σε αυτό το νησί του κόσμου, στο εξής Ν.Τ.Κ., ανεπτύχθησαν όλοι οι
Μεγάλοι πολιτισμοί, ενώ υπάρχει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων
καί των πόρων του πλανήτη.
Όποιος λοιπόν κατακτήσει καί ελέγξει απολύτως αυτό το Ν.Τ.Κ., θα γίνει
ο κυρίαρχος του κόσμου.
γ) Ωστόσο, για να κυριαρχήσει κάποιος εκεί, πρέπει να καταλάβει την
«καρδιά της γης», δηλαδή την περιοχή που περιλαμβάνει την Γερμανία,
την Ρωσία καί τα εξαρτημένα από αυτές κράτη.
δ) Την ίδια ώρα, στην ουσία, σε αυτό το παιχνίδι συγκρούονται μία
χερσαία καί μία ναυτική δύναμη.
Κάθε δύναμη, μπορεί να είναι μία ισχυρή χώρα ή μία συμμαχία.
Η χερσαία δύναμη, επιδιώκει να κατακτήσει το νησί του κόσμου καί
κατόπιν, να διεκδικήσει την κατάληψη καί της άλλης μάζας, ώστε να γίνει
κοσμοκράτειρα.
Την ίδια ώρα, η ναυτική δύναμη, επιδιώκει να συμμαχήσει με κράτη
κοντά στις θερμές θάλασσες της Μεσογείου, του Περσικού Κόλπου,
του Ινδικού ωκεανού καί του Ειρηνικού ωκεανού, ώστε σε πρώτη φάση
να εμποδίσει την κάθοδο της χερσαίας δύναμης καί στην συνέχεια να την
καταστρέψει καί έτσι να κυριαρχήσει η ίδια η θαλάσσια δύναμη.
ε) Τα σημεία έξοδοι της χερσαίας δύναμης, είναι λίγα καί πολύ σπουδαία.
Αυτά τα σημεία είναι τα εξής:
i) Τα Στενά(Βόσπορος, Προποντίδα, Ελλήσποντος) καί το Αιγαίο.
ii) Η Βαλτική καί η Βόρεια Θάλασσα.
iii) Η περιοχή της Περσίας(Ιράν) που βρέχεται από τον Ινδικό ωκεανό.
iv) Το πέρασμα μεταξύ της Κορεατικής χερσονήσου καί του Ιαπωνικού
νησιωτικού συμπλέγματος.
Αυτά λοιπόν τα σημεία πρέπει μία θαλάσσια δύναμη να τα ελέγχει για να
εμποδίζει την έξοδο της χερσαίας δύναμης.
Βεβαίως, αυτά τα σημεία είναι σημαντικά γιατί συνδέονται με
πλεονεκτήματα.
Λόγου χάριν τα Στενά καί το Αιγαίο, συνδέονται με την Εγγύς καί Μέση
Ανατολή, την διώρυγα του Σουέζ καί τα αντίστοιχα πετρέλαια.

2) Η θεωρία του Καρόλου Χαουσχόφερ.

Ο Κάρολος Χαουσχόφερ, απέρριπτε τα ανωτέρω καί διεκήρυσσε ότι ο
κόσμος χωριζόταν σε τέσσερεις κάθετες ζώνες.
Αυτές ήσαν οι εξής:

α) Η Ευραφρική, υπό Γερμανικό έλεγχο.
Περιλαμβάνει την κεντροδυτική Ευρώπη υπό Γερμανικό έλεγχο.
β) Η πανρωσική ζώνη.
Περιλαμβάνει την κεντροανατολική Ευρώπη καί την μισή Ασία.
γ) Η Άπω Ανατολική ζώνη με κυρίαρχη την Ιαπωνία.
δ) Η παναμερικανική ζώνη που περιλαμβάνει όλη την Αμερική υπό τον
έλεγχο των Η.Π.Α.

Αυτή η τελευταία ζώνη, ευθυγραμμίζεται με το Δόγμα
Μονρόε των Η.Π.Α., κατά το οποίο οι Η.Π.Α. απηγόρευαν στις
Ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις την ανάμειξή τους στις υποθέσεις
της Αμερικανικής ηπείρου, αφού καί οι ίδιες δεν θα επενέβαιναν στον
υπόλοιπο κόσμο.
Το Δόγμα Μονρόε διακηρύχθηκε από τον πρόεδρο Μονρόε το
1.823μ.Α.

3) Η θεωρία του Σαμουήλ Χάντινγκτον περί της σύγκρουσης των
πολιτισμών.

Ο Σαμουήλ Χάντινγκτον, από την πλευρά του, υποστηρίζει ότι ο
κόσμος συγκρούεται εξαιτίας των πολιτιστικών διαφορών, οι οποίες
εδράζονται στην θρησκεία,την γλώσσα, την ιστορία, τα έθιμα, τους
θεσμούς.
Κατά τον Χάντινγκτον οι πολιτισμοί που συγκρούνονται είναι οι εξής:
α) Ο δυτικός.
β) Ο κομφουκιανικός.
γ) Ο Ιαπωνικός.
δ) Ο ισλαμικός.
ε) Ο Ινδουϊστικός.
στ) Ο Σλαβοορθόδοξος.
ζ) Ο λατινοαμερικάνικος.
η) Ο αφρικανικός(συζητείται).
Ο Χάντινγκτον υποστηρίζει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να θεωρηθεί μέρος
του Σλαβοορθοδόξου πολιτισμού καί άρα εχθρός της Δύσης, με ό,τι αυτό
συνεπάγεται.
Αυτό είναι ένα θέμα που μας αφορά ως έθνος, στην ουσία του.
Αλλά αυτό θα αποτελέσει ειδικό θέμα.

4) Η θεωρία του Δημητρίου Κιτσίκη.
Ο Δημήτριος Κιτσίκης, από την πλευρά του υποστηρίζει ότι η Ελλάδα
δεν ανήκει ούτε στην Ανατολή ούτε στην Δύση.
Αντιθέτως, μαζί με την Τουρκία αποτελεί μία ενδιάμεση περιοχή, καί μαζί
με άλλες χώρες.
Κατά αυτήν την θεωρία, η Ελλάδα καί η Τουρκία θα πρέπει να
συνιδρύσουν καί συναποτελέσουν ένα κοινό κράτος, το οποίο μπορεί να
είναι είτε απλή συνομοσπονδία είτε ακόμη καί ομοσπονδία.
Αυτή η θεωρία δεν είναι νέα. Είχε καί πρωτύτερα θιασώτες, όπως τον
Ίωνα Δραγούμη.

http://www.wake-up.gr/article_read.asp?id=347