Όταν τα καθεστώτα βουλιάζουν, βγαίνουν στην επιφάνεια τα βρώμικα μυστικά τους.
Σε μια σκονισμένη και ίσως κακόφημη άκρη της Σαχάρας, κοντά στη μεθόριο της Λιβύης, τα λίγα ξενοδοχεία και μπαρ είναι γεμάτα από πρόσφυγες που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις φασαρίες, συναλλασσόμενοι τη διαφυγή τους με κάποιους επιτήδειους.
Οι περισσότεροι από αυτούς τους τρομαγμένους και εξαντλημένους ανθρώπους, που μαζεύονται στις κρυψώνες των λαθρεμπόρων, είναι Αιγύπτιοι, Τούρκοι, ακόμη και κάποιοι Ιάπωνες, που είχαν έρθει στη Λιβύη με βαρβάτα μεροκάματα, δουλεύοντας στη βιομηχανία πετρελαίου, και απολαμβάνοντας υψηλά επίπεδα διαβίωσης. Η Λιβύη, εδώ και χρόνια αποτέλεσε μαγνήτη για πολλούς που έψαχναν να βγάλουν χρήματα, αρκεί να «έπαιζαν το παιχνίδι».
Υπάρχει όμως και μια πιο «ανεβασμένη» μερίδα ανθρώπων που εγκαταλείπουν τη χώρα άρον άρον. Όπως είναι οι Αυστριακοί διπλωμάτες που ξενυχτούν πίνοντας μπύρες, μιλώντας απεγνωσμένα στο τηλέφωνο, σε μια προσπάθεια να καταστραφούν τα αρχεία που άφησαν πίσω στη πρεσβεία τους στη Τρίπολη.
Στην άλλη πλευρά της χώρας, μπορεί να δει κανείς εκατοντάδες Καναδούς, να προσπαθούν να βρουν αεροπλάνο για να φύγουν, πολλοί από αυτούς αφήνοντας πίσω τις δικές τους ντροπές.
Ποιες ντροπές; Όπως αυτή που αποκαλύφτηκε, ότι η κατασκευαστική εταιρία SNC-Lavalin Group Inc του Μόντρεαλ, έχτιζε εν κρυπτώ μια φυλακή στη Τρίπολη, αξίας $275 εκατομμυρίων.
Η αποκάλυψη προκάλεσε δυσαρέσκεια στην εταιρία, η οποία δήλωσε δια του εκπροσώπου της ότι η εν λόγω φυλακή θα ήταν η πρώτη στη Λιβύη που θα υιοθετούσε όλα τα διεθνή κριτήρια περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το ότι οι φυλακές της αστυνομοκρατούμενης Λιβύης φημίζονται, μεταξύ άλλων, για τα βασανιστήριά τους, προφανώς δεν λέει τίποτα στην εν λόγω εταιρία.
Είναι πολύ πιθανό, η εταιρία να ανέλαβε το έργο σαν επιπρόσθετο ενός άλλου πολύ μεγαλύτερου, αυτού της κατασκευής ενός υπόγειου ποταμού. Αφού λοιπόν συμφώνησε με τον δικτάτορα σε κάτι μεγάλο, θα κολλούσε στο μικρό;
Όλες οι δουλειές που κλείνονταν κατά καιρούς με το καθεστώς του Καντάφι ήταν πολύ προσωπικά ζητήματα. Και πάντα αφορούσαν διάφορους σκοτεινούς μεσάζοντες, και τεράστια ποσά χρημάτων, που άλλαζαν χέρια, μέσα στη νύχτα.
Όταν η τότε Petro-Canada και νυν Suncor Energy, έπιασε δουλειά στη Λιβύη το 2004, προσέλαβε ως εκπρόσωπο στη χώρα τον Κ. Richards, έναν Άγγλο σύμβουλο επιχειρήσεων, με μόνο κριτήριο το ότι ήταν προσωπικός φίλος του Καντάφι και του γιου του Σαίφ. Ο Richards γνωρίστηκε με τον Καντάφι στη δεκαετία του `60, όταν του πούλησε ένα στρατιωτικό σύστημα επικοινωνιών, και έκτοτε έγιναν στενοί φίλοι. Αν λοιπόν μια πετρελαϊκή εταιρία ήθελε να κάνει δουλειά στη νέα ιδιωτικοποιημένη πετρελαϊκή βιομηχανία της Λιβύης, τότε προσλάμβανε τον Richards, πληρώνοντάς τον ουκ ολίγα.
Αυτού του είδους οι συμφωνίες των Καναδών κυρίων από το Calgary, μετέτρεψαν τη Λιβύη στη μεγαλύτερη εκτός Καναδά επιχειρησιακή βάση της Petro-Canada. Για να γίνει όμως αυτό, μεσολάβησαν υπόγειες πληρωμές απίστευτων ποσών στους γραφειοκράτες αλλά και στην ίδια την οικογένεια του Καντάφι.
Σύμφωνα με έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, που διέρρευσαν μέσω της wikileaks, η Petro-Canada δωροδόκησε τους Λίβυους ιθύνοντες με $1 δισεκατομμύριο, και στη συνέχεια επένδυσε $3.5 δισ. στην ανάπτυξη των πετρελαιοπηγών της χώρας. Ως αντάλλαγμα, η εταιρία συμφώνησε να εισπράττει το 12% των εσόδων των πηγών, για τριάντα χρόνια. Και όπως έγραψε σε εμπιστευτικό σήμα του ο τότε Αμερικανός πρέσβης στη Τρίπολη, «η Petro-Canada ξεροκατάπιε, αλλά τελικά υπέγραψε τη συμφωνία».
S.A.-The Globe and Mail (Canada)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου