Ο συνταγματάρχης Muammar Gaddafi ήταν ένα νέο πρόσωπο όταν το 1970, σε ηλικία 27 μόλις ετών, εμφανίσθηκε στη Σύνοδο των Αράβων στο Κάιρο. Είχε περάσει μόλις ένας χρόνος από το πετυχημένο πραξικόπημα του εναντίον του 80χρονου βασιλιά της Λιβύης Idriss.
Ντυμένος στρατιωτικά, και με ένα πιστόλι στη ζώνη του, ο φανταχτερός νεαρός ήθελε να φαίνεται ως ένας Άραβας Τσέ! Οι υπόλοιποι στη σύνοδο ήταν απασχολημένοι με τη μεγάλη διαμάχη που είχε ξεσπάσει μεταξύ του βασιλιά του Αμάν Hussein και τους Παλαιστίνιους του Μαύρου Σεπτέμβρη.
Ο Gaddafi, μαθητευόμενος του Αιγύπτιου προέδρου Nasser, αφοσιωμένος εθνικιστής, ήταν εξοργισμένος με τον Hussein. «Αντιμετωπίζουμε ένα τρελό που θέλει να σκοτώσει τους δικούς του ανθρώπους», γάβγισε. «Πρέπει να τον συλλάβουμε, να τον δέσουμε, και να τον σταματήσουμε. Πρέπει να τον κλείσουμε σε τρελάδικο…».
Ο σώφρων βασιλιάς Faisal της Σαουδικής Αραβίας διαμαρτυρήθηκε. Όμως ο νεαρός Gaddafi συνέχισε ουρλιάζοντας πως: «Μα είναι τρελός. Όλη η οικογένειά του είναι τρελοί. Είναι δημοσίως γνωστό». Την τεταμένη συζήτηση «απασφάλισε» ο Nasser, λέγοντας πως με όλα όσα γίνονται στον αραβικό κόσμο, «ίσως θα πρέπει όλοι μας να εξεταζόμαστε τακτικά από ψυχίατρο».
Λίγες μόνον ημέρες μετά, ο Nasser ήταν νεκρός, και ο Gaddafi απέφυγε την επίσκεψη στον ψυχίατρο. Κρίμα, διότι αν τον εξέταζε πραγματικά ψυχίατρος, θα αποφαίνονταν ότι είναι πολύ διαταραγμένος για να κυβερνήσει μια χώρα σαν τη Λιβύη. Νέος σε ηλικία και ιδιαίτερα ανασφαλής, κατέφευγε σε εξωφρενικές συμπεριφορές, αναζητώντας δημοσιότητα, προφανώς για να καλύψει τις εσωτερικές του αδυναμίες και συμπλέγματα, ειδικά όταν συνέκρινε τον εαυτό του με μεγαλύτερους σε ηλικία και πολύ πιο έμπειρους Άραβες ηγέτες.
Ο Gaddafi δεν είχε τη χάρη του Nasser, ούτε το εθνικιστικό παρελθόν του Τυνήσιου Habib Bourgeiba, ούτε το μυαλό του Σύριου Hafez al-Assad, ή τη σοφία του Σαουδάραβα βασιλιά Faisal. Προσπαθώντας να αποδείξει τον εαυτό του ισάξιο των άλλων, προέβη σε ανεπιτυχείς προσπάθειες ένωσης με την Συρία και την Αίγυπτο το 1972, και με τη Τυνησία το 1974. Κινήσεις που σύντομα χαρακτηρίστηκαν από έντονη αντιπαλότητα.
Έχοντας γευτεί αυτή την αποτυχία, έβγαλε τη στρατιωτική στολή και άρχισε να εμφανίζεται με φανταχτερά ρούχα και εξωφρενικά φτερά, πιστεύοντας πως αφού δεν μπορεί να προσελκύσει τα παγκόσμια ΜΜΕ με τις πολιτικές του, θα το κάνει με τις φαντεζί εμφανίσεις του, και με τη συνοδεία 40 γυναικών σωματοφυλάκων του, που υποτίθεται πως ήταν όλες παρθένες.
Στη συνέχεια άνοιξε τη χώρα του σε κάθε κίνημα αντίστασης του πλανήτη, υπό τον όρο ότι αυτό θα πολεμούσε εναντίον του ιμπεριαλισμού της Δύσης. Το 1975 συνέγραψε ένα γελοίο «φιλοσοφικό»έργο, το Πράσινο Βιβλίο, όπου αναμασούσε αυτά που είχε ήδη γράψει ο Nasser, αλλά και άλλοι όπως ο Μάο στο δικό του Μικρό Κόκκινο Βιβλίο.
Όταν αντιλήφθηκε ότι κανένας δεν παίρνει στα σοβαρά αυτά που πρεσβεύει, επέβαλε το βιβλίο ως υποχρεωτικό ανάγνωσμα στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στα βιβλιοπωλεία, και στα ΜΜΕ της χώρας του. Το μετέφρασε μάλιστα σε πολλές ξένες γλώσσες, ενώ στη συνέχεια επέβαλε και το πράσινο χρώμα ως το επίσημο της Λιβύης.
Στη συνέχεια αγκάλιασε τον αγώνα των Παλαιστινίων, προσφέροντας απίστευτα ποσά στον Yasser Arafat, ο οποίος όταν αρνήθηκε να αναλάβει δολοφονίες για λογαριασμό του συνταγματάρχη, μετατράπηκε σε εχθρό του, και όλοι οι Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τη Λιβύη. Το 1995 συνέχισε τον διωγμό των εναπομεινάντων Παλαιστινίων, επειδή ο Arafat συμφώνησε σε ειρήνη με το Ισραήλ στο Όσλο. Έκανε δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό για το οποίο κατηγορούσε το 1972 τον βασιλιά Hussein.
Όταν σε κάποια φάση συνειδητοποίησε πως δεν θα μπορέσει ποτέ να ηγηθεί του αραβικού κόσμου, άρχισε να υποστηρίζει τα διάφορα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα, όπως αυτά της Λιβερίας και της Σιέρα Λεόνε, ισχυριζόμενος πως η Λιβύη είναι αφρικανική και όχι αραβική χώρα. Στη δεκαετία του 1980 στράφηκε εναντίον του Αμερικανού προέδρου Ronald Reagan, ο οποίος τον αποκαλούσε «το λυσσασμένο σκυλί της Μ. Ανατολής». Το 1982, και αφού οι ΗΠΑ είχαν επιβάλλει εμπάργκο στο πετρέλαιο της Λιβύης, αποδείχθηκε ότι ο Gaddafi είχε οργανώσει τη τρομοκρατική ενέργεια εναντίον Αμερικανών σε μια ντισκοτέκ του Βερολίνου. Ως αντίποινο, η Αμερική βομβάρδισε Λιβυκές πόλεις, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων αμάχων, μεταξύ των οποίων και της υιοθετημένης κόρης του Gaddafi, Hanna.
Όταν σε κάποια φάση συνειδητοποίησε πως δεν θα μπορέσει ποτέ να ηγηθεί του αραβικού κόσμου, άρχισε να υποστηρίζει τα διάφορα αφρικανικά επαναστατικά κινήματα, όπως αυτά της Λιβερίας και της Σιέρα Λεόνε, ισχυριζόμενος πως η Λιβύη είναι αφρικανική και όχι αραβική χώρα. Στη δεκαετία του 1980 στράφηκε εναντίον του Αμερικανού προέδρου Ronald Reagan, ο οποίος τον αποκαλούσε «το λυσσασμένο σκυλί της Μ. Ανατολής». Το 1982, και αφού οι ΗΠΑ είχαν επιβάλλει εμπάργκο στο πετρέλαιο της Λιβύης, αποδείχθηκε ότι ο Gaddafi είχε οργανώσει τη τρομοκρατική ενέργεια εναντίον Αμερικανών σε μια ντισκοτέκ του Βερολίνου. Ως αντίποινο, η Αμερική βομβάρδισε Λιβυκές πόλεις, με αποτέλεσμα το θάνατο εκατοντάδων αμάχων, μεταξύ των οποίων και της υιοθετημένης κόρης του Gaddafi, Hanna.
Το ίδιο ταραγμένες ήταν και οι σχέσεις του με τη Βρετανία, όταν Λίβυοι πράκτορες πυροβόλησαν και σκότωσαν μια Αγγλίδα αστυνομικό έξω από τη πρεσβεία της χώρας τους στο Λονδίνο, στη διάρκεια διαδήλωσης. Οι σχέσεις Λιβύης-Η.Β. διερράγησαν για μια ολόκληρη δεκαετία, μέχρι που ο Tony Blair πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Λιβύη το 2004.
Ίσως η πλέον απεχθέστερη πράξη του Gaddafi, να ήταν η βομβιστική ενέργεια του 1988 εναντίον της πτήσης Pan Am 103, πάνω από το Lockerbie της Σκωτίας, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο 270 αθώων επιβατών. Η διεθνής κοινότητα επέβαλε κυρώσεις εναντίον της Λιβύης, οι οποίες ανακλήθηκαν μετά από πολλά χρόνια, όταν ο Λίβυος ηγέτης «μετανόησε», μετά την ανατροπή του κολλητού του Saddam Hussein.
Το 2003, ο Gaddafi ανέλαβε και επίσημα την ευθύνη για την ενέργεια του Lockerbie, πληρώνοντας $2.7 δισ. στις οικογένειες των θυμάτων. Ως αντάλλαγμα, διάφοροι παγκόσμιοι ηγέτες έσπευσαν στη Τρίπολη προκειμένου να φωτογραφηθούν μαζί του. Μεταξύ τους, οι Nicolas Sarkozy, Silvio Berlusconi, αλλά και η τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Condoleezza Rice.
Επί σαράντα και πλέον χρόνια, η αραβική κοινότητα αντιμετώπιζε τον Gaddafi σαν μια θλιβερή πραγματικότητα που όμως θα έπρεπε να ανέχεται, αφού δεν μπορούσε να τον αλλάξει. Ο μακροβιότερος όλων των άλλων, ηγέτης της Λιβύης, γνώρισε στη διάρκεια της διαδρομής του 8 προέδρους των ΗΠΑ (αρκετοί εκ των οποίων με δυο θητείες), και 5 Γάλλους προέδρους!
Συχνά περηφανεύονταν πως είναι ο «βασιλεύς των βασιλέων στη Βόρειο Αφρική», και ο «πρύτανης των βασιλέων και των προέδρων του αραβικού κόσμου». Οι περισσότεροι όμως Άραβες ηγέτες δεν τον συμπαθούσαν ιδιαίτερα, λόγω της εκκεντρικής του συμπεριφοράς, αλλά στην αρχή τουλάχιστον της καριέρας του, τον ανέχονταν εξαιτίας του ότι ήταν Νασερικός. Από πολύ νωρίς, ο Gaddafi αντιλήφτηκε ότι μπορεί να κάνει ότι του καπνίσει στον αραβικό κόσμο, χωρίς καμιά συνέπεια. Δεν ένιωσε ποτέ καμία ενοχή, ούτε για τις αιματοχυσίες που προκάλεσε, ούτε για τα σκάνδαλα που δημιούργησε, ούτε για την ελλιπή ηγεσία του.
Όλα αυτά εξηγούν το γιατί ο «βασιλεύς των βασιλέων» δεν νοιάζεται καθόλου που σφαγιάζει τους διαδηλωτές στη Βεγγάζη και στη Τρίπολη εδώ και μια εβδομάδα. Μέχρι και πολεμικά αεροπλάνα χρησιμοποίησε εναντίον των διαδηλωτών, ενώ μόλυνε τα νερά της Βεγγάζης, και διέκοψε τη παροχή καυσίμων ώστε οι διαδηλωτές να μη μπορούν να μετακινούνται.
Τώρα, ο «αδελφός Muammar», όπως θέλει να τον αποκαλούν, ορκίζεται μέσω του γιου του ότι δεν πρόκειται να αποσυρθεί, διότι αν το κάνει, ο «ιμπεριαλισμός της Δύσης» θα κατακτήσει τη Λιβύη. Ορκίστηκε μάλιστα να πολεμήσει μέχρι τον τελευταίο άνδρα, και τη τελευταία γυναίκα. Όπως και να έχει, μια αυτοκτονία θα ήταν προτιμότερη για αυτόν, παρά να παραδοθεί.
S.A.-Asia Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου