Yποκρισία των ΗΠΑ στην αιγυπτιακή κρίση

 Μιχάλης Ιγνατίου

Δεν έχουν άδικο όσοι θεωρούν υποκριτική τη στάση των Ηνωμένων Πολιτειών στην αιγυπτιακή κρίση. Είναι ένα γεγονός, το οποίο αποτελεί το βασικό θέμα συζήτησης στην ίδια την Αμερική, αφού -ακόμα και αυτή την πολύ κρίσιμη στιγμή για τη Δημοκρατία στην Αίγυπτο- παρατηρείται «τριγλωσσία» μεταξύ του Προέδρου Ομπάμα, του αντιπροέδρου Μπάιντεν και των γραφειοκρατών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκφράζονται από την κ. Χίλαρι Κλίντον.

Βέβαια, η Αμερική ενδιαφέρεται μόνο για τα στρατηγικά της συμφέροντα και λιγότερο για τη Δημοκρατία, άλλωστε η αμερικανική στάση απέναντι σε δικτάτορες στη Μέση Ανατολή είναι γνωστή και δεν χρειάζεται να υπενθυμιστεί. Είναι η Ουάσιγκτον που στήριξε αυτά τα απάνθρωπα καθεστώτα ξεκινώντας από τους βασιλιάδες και τους εμίρηδες του Περσικού Κόλπου και το Σάχη της Περσίας, για να φτάσουμε στην περιοχή της Αιγύπτου και σε άλλες χώρες της αφρικανικής ηπείρου. Στο Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχουν φτάσει εκατομμύρια διαμαρτυρίες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όλες πετάχθηκαν στα σκουπίδια, διότι αυτά που προέχουν πάντα είναι τα «στρατηγικά συμφέροντα» των ΗΠΑ. Τίποτα άλλο.

Οι Αμερικανοί ομιλούν πάντα και κατηγορούν τους «άλλους δικτάτορες», ενώ προστατεύουν τους δικούς τους μέχρι βεβαίως τη στιγμή που δεν θα είναι χρήσιμοι. Ας μην πηγαίνουμε μακριά. Δεν είναι η καλύτερη απόδειξη η συμπεριφορά προς τους δικούς μας δικτάτορες, τους οποίους επέβαλαν και στήριξαν για επτά χρόνια; Και τους άφησαν να καταρρεύσουν, αφού τους καθοδήγησαν να πραγματοποιήσουν το πραξικόπημα στην Κύπρο για να ακολουθήσει η τουρκική εισβολή. Την ημέρα που η Κύπρος αβοήθητη δεχόταν επίθεση με όλα τα μέσα από την Τουρκία, ο Χένρι Κίσινγκερ και η παρέα του απασχολούνταν με την ανεύρεση αυτού που θα αντικαταστήσει τους δικτάτορες, χωρίς να πληγούν τα συμφέροντά τους.

Η περίπτωση της Αιγύπτου θυμίζει σε όσους παρακολουθούν την αμερικανική εξωτερική πολιτική, τον τρόπο δράσης των ΗΠΑ σε παρόμοιες περιπτώσεις. Κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά για να μην βλέπουν και να μην ακούν τις κραυγές διαμαρτυρίας των λαών που καταπιέζονται από τους αμερικανόφιλους δικτάτορες και όταν ο λαός ξεσηκωθεί, τότε «ξυπνούν» και οι Αμερικανοί. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την ημέρα που ο κ. Ομπάμα, ο κ. Μπάιντεν και η κ. Κλίντον υποδέχονταν μετά βαΐων και κλάδων τον κ. Χόσνι Μουμπάρακ στο Λευκό Οίκο. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τις τιμές; Τους ύμνους για το μεγάλη ηγέτη της συμμάχου χώρας; Ναι, πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο από τον οποίο ζητούν σήμερα να σεβαστεί τις δημοκρατικές διαδικασίες και να προχωρήσει σε γενναίες μεταρρυθμίσεις. Και είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος θα εγκαταλειφθεί από τους Αμερικανούς, εάν ο λαός επιμένει να παραμένει στους δρόμους και να διαδηλώνει.

Ισως να αντιλαμβάνομαι περισσότερο από τον καθένα τι σημαίνει η «προστασία των στρατηγικών συμφερόντων» της Αμερικής. Ομως ύστερα από τόσα χρόνια καθημερινής σχεδόν τριβής στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ αρνούμαι να δεχθώ πως στο βωμό των συμφερόντων τους οι Αμερικανοί ποδοπατούν τη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Είναι αδιανόητο για ένα λαό που είναι βαθιά δημοκρατικός, όπως ο αμερικανικός, να αποδέχεται ότι επιτρέπονται τα βασανιστήρια και η καταπίεση επειδή οι δικτάτορες «είναι δικοί μας».

Η Αμερική συνεχίζει να φωνάζει για τους δικτάτορες του Ιράν, της Συρίας, της Κούβας, της Βενεζουέλας και άλλων χωρών, όπως παλιά «ξελαρυγγιαζόταν» για τις κομουνιστικές χώρες και τη Σοβιετική Ενωση. Ακούσατε ποτέ να διαμαρτύρονται για τους αμερικανόδουλους καταπιεστές των λαών; Εγώ δεν έχω ακούσει καμία διαμαρτυρία...

imerisia.gr