Με το τέλος της κρίσης στο Σουέζ, το 1956, όπου οι ΑγγλοΓάλλοι υποχρεώθηκαν σε ταπεινωτική ουσιαστικά αναδίπλωση, μετά τη στήριξη των Αιγυπτιακών θέσεων από τις ΗΠΑ, ο Καγκελάριος της τότε Δυτικής Γερμανίας, Κόνραντ Αντενάουερ, λέγεται ότι παρότρυνε τη Γαλλία και τον Άγγλο πρωθυπουργό, Άντονι Ήντεν να συμπήξουν συμμαχία για να προωθήσουν τα Ευρωπαικά συμφέροντα, που διέφεραν όπως διατείνονταν, από αυτά των ΗΠΑ. Ακολούθησε στο επόμενο χρονικό διάστημα η Συνθήκη της Ρώμης (1957) και η γέννηση της ΕΟΚ.
Με την πτώση του Τείχους ο Πρόεδρος Μιτεράν και η Αγγλίδα πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ, είχαν αντιρρήσεις και ενδοιασμούς για την Γερμανική Επανένωση. Λέγεται ότι δέχτηκαν, λαμβάνοντας ως αντάλλαγμα τη «θυσία» του γερμανικού μάρκου και την ένταξη της Γερμανίας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση και το Ευρώ.
Τίποτε λοιπόν από τις «θυσίες» των Γερμανών φορολογουμένων, δεν έγινε με αγαθοεργή διάθεση. Τίποτε δεν χαρίστηκε από τη Γερμανία. Τη μεγαλοψυχία των Συμμάχων νικητών κεφαλαιοποίησε για να πετύχει την οικονομική ανάπτυξή της. Αυτή με την οποία αξιώνει σήμερα να μετατρέψει κυρίαρχα κράτη σε εταίρους – παρίες. Γιατί τι άλλο από διαρκή φτώχεια μπορεί να συνεπάγεται η λεγόμενη "δημοσιονομική πειθαρχία" , που επιδιώκουν κάποιοι να την επιβάλλουν και ως συνταγματική επιταγή, για τα κράτη που δεν έχουν βαριά βιομηχανία, αλλά έχουν προσαρμόσει την παραγωγή της στις ανάγκες μιας κοινής Κοινοτικής Πολιτικής ; Αλλά οι μοίρες των εθνών δεν καθορίζονται με "ασκήσεις επί χάρτου" ούτε με την επιλεκτική μνήμη. Οι πρώτοι εξάλλου διδάξαντες, τις πρακτικές αυτές, οι Πρώσοι Αυτοκράτορες, οδήγησαν στον "ακρωτηριασμό" της Γερμανίας, με την απώλεια αυτής της ίδιας της Πρωσίας. Η ιστορία διδάσκει. Η εμμονή στην επανάληψή της, παύει να είναι φάρσα. Γίνεται τραγέλαφος . Και εκδικείται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου