Αμέσως μετά την βόμβα «Α» οι συμμαχικές κατοχικές αρχές απαγόρευσαν οποιαδήποτε αναφορά για την δηλητηρίαση από ραδιενέργεια και επέμειναν ότι όσοι σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν, οφειλόταν αποκλειστικά στην έκρηξη και μόνο. Αυτό ήταν το πρώτο μεγάλο ψέμα. «Δεν υπάρχει ραδιενέργεια στα ερείπια της Χιροσίμα» έγραφαν πρωτοσέλιδα οι New York Times, κλασσική δημοσιογραφική αποπληροφόρηση ενώ την ίδια ώρα από την Daily Express ο Αυστραλός δημοσιογράφος Wilfred Burchett τολμούσε: «Το γράφω αυτό ως προειδοποίηση στον κόσμο» και περιέγραφε πως συνάντησε στα νοσοκομεία της Χιροσίμα, ανθρώπους που πέθαιναν, χωρίς εμφανή τραύματα, από την «ατομική πανούκλα». Ήταν η δημοσιογραφική επιτυχία του αιώνα (scoop of the century) λέει ο Πίλτζερ, που αναφέρει πως λέγοντας τότε την αλήθεια ο Burchett, δυσφημίστηκε, του αφαιρέθηκε η άδεια και αποπέμφθηκε.
Οι βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, ήταν εγκληματική ενέργεια επικής κλίμακας. Οι απολογητές της επιδίωξαν να βρουν καταφύγιο στην ψευδολογία του «καλού πολέμου» και αναβαπτιζόμενοι στο «λουτρό αυτής της ηθικής», όπως το έθεσε ο Richard Drayton, «επέτρεψε στη Δύση όχι μόνο να εξιλεωθεί για το αιματηρό ιμπεριαλιστικό της παρελθόν, αλλά και να προωθήσει 60 χρόνων αρπαχτικούς πολέμους, πάντοτε κάτω από τη σκιά της βόμβας.
Ακόμα ο Πίλτζερ αποκαλύπτει πως στα Εθνικά Αρχεία της Ουάσιγκτον περιέχονται ντοκουμέντα της τότε αμερικανικής διακυβέρνησης που περιγράφουν ότι οι ιαπωνικές οβερτούρες για Ειρήνη είχαν αρχίσει από το 1943, χωρίς να ληφθούν υπόψη. Τηλεγράφημα που είχε σταλεί από τον Γερμανό πρεσβευτή στο τόκιο, και το είχαν υποκλέψει οι αμερικανικές υπηρεσίες, δεν αφήνει αμφιβολία, πως οι Ιάπωνες επιδίωκαν να επιδιώξουν ειρήνη, «ακόμα κι αν οι όροι ήταν σκληροί».
Ο στρατηγός Leslie Groves, επικεφαλής του προγράμματος Manhattan Project που κατασκεύασε τη βόμβα, κατέθεσε σε επιτροπή της Γερουσίας: «Ουδέποτε είχα ψευδαίσθηση πως η Ρωσία ήταν ο πραγματικός εχθρός μας, και ότι το πρόγραμμα προχωρούσε προς αυτή την κατεύθυνση».
Την επομένη της Χιροσίμα, ο πρόεδρος Τρούμαν εξέφραζε την ικανοποίησή του «για την συναρπαστική επιτυχία του πειράματος».
Από το 1945, οι ΗΠΑ πιστεύεται πως βρέθηκαν στο παραπέντε προκειμένου να χρησιμοποιήσουν πυρηνικά όπλα, τρεις φορές. Ακόμα και στον περιβόητο «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας» οι κυβερνήσεις της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου είχαν διακηρύξει την ετοιμότητά τους να χρησιμοποιήσουν «προειδοποιητικό πυρηνικό πλήγμα» εναντίον μη πυρηνικών κρατών. Και χρησιμοποίησαν πολλά ψέματα, όπως τώρα που χαρακτηρίζουν το Ιράν «απειλή». Όπως τα ψέματα για τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν το Ιράν, δεν διαθέτει πυρηνικά όπλα… Υπάρχει μόνο μία πυρηνική δύναμης τη Μέση Ανατολή και αυτή είναι το Ισραήλ.
Ο ηρωικός Mordechai Vanunu, είχε προσπαθήσει να προειδοποιήσει τον κόσμο από το 1986 με ντοκουμέντα ότι το Ισραήλ κατασκεύαζε 200 πυρηνικές κεφαλές. Αψηφώντας τις αποφάσεις του ΟΗΕ, το Ισραήλ είναι σήμερα έτοιμο να επιτεθεί στο Ιράν, φοβούμενο μήπως μια νέα αμερικανική κυβέρνηση μπορεί, ενδεχομένως, να αρχίσει διαπραγματεύσεις με το κράτος του οποίου με περιφρόνηση Αμερικανοί και Βρετανοί κατάργησαν την Δημοκρατία το 1953.
Το ερώτημα είναι αποφασιστικής σημασίας: Μήπως είμαστε όλοι οι υπόλοιποι περαστικοί, και υποστηρίζουμε, όπως οι καλοί Γερμανοί πως «δεν γνωρίζαμε»; Το πολυδιαφημισμένο κυνηγητό των εγκληματιών πολέμου είναι της μόδας και θέλει τον Κάρατζιτς να κάθεται στο σκαμνί. Τι γίνεται όμως με τους Σαρόν, Όλμερτ, Μπους και Μπλαιρ; Αυτοί γιατί όχι; Η μνήμη της Χιροσίμα απαιτεί απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου