Η εβδομάδα που πέρασε είχε μια ιδιαιτερότητα. Ήταν η 40η επέτειος της πρώτης χρήσης λαστιχένιων σφαιρών από το βρετανικό στρατό στη Βόρεια Ιρλανδία, ως μέθοδο αντιμετώπισης ταραχών. Βέβαια, αν και δεν συγκρίνονται με τις κανονικές, οι λαστιχένιες σφαίρες είναι και αυτές εξίσου επικίνδυνες, ειδικά αν χρησιμοποιηθούν από κοντινή απόσταση.
Η ιστορία της «μη θανατηφόρας» χρήσης βίας έχει ηλικία 100 ετών. Η πρώτη της εφαρμογή έγινε από την βικτωριανή αστυνομία, η οποία χρησιμοποιούσε ρόπαλα και αργότερα ξύλινες σφαίρες. Οι ξύλινες αντικαταστάθηκαν από τις λαστιχένιες, αν και μερικά αστυνομικά τμήματα των ΗΠΑ τις χρησιμοποιούν ακόμη. Το ίδιο και με τις λαστιχένιες σφαίρες, τις οποίες η αγγλική αστυνομία έπαψε να χρησιμοποιεί εδώ και 30 χρόνια, και σήμερα χρησιμοποιούνται από πολλές αστυνομίες του πλανήτη. Η πλέον συνηθισμένη χρήση τους τα τελευταία χρόνια είναι εναντίον διαδηλώσεων, όπως αυτές στη διάρκεια των συναντήσεων της G-20, ή εναντίον Παλαιστινίων διαδηλωτών στη Μέση Ανατολή.
Το 2002, το ιατρικό περιοδικό Lancet αποκάλυψε ότι οι καλυμμένες με ελαστική ύλη βολίδες που χρησιμοποιούν οι ισραηλινές αρχές ασφαλείας, προκαλούν πολλούς τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένης της τύφλωσης και της μόνιμης αναπηρίας. Ως εκ τούτου κάθε άλλο παρά ασφαλείς δεν είναι. Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων πιέζει μάλιστα προς την ολική κατάργησή τους.
Μια άλλη μέθοδος διάλυσης λαϊκών και μη ταραχών, έχει τις ρίζες της στον πόλεμο χαρακωμάτων του Α`Π.Π. Αν και τα δακρυγόνα αέρια έχουν απαγορευθεί διεθνώς για πολεμική χρήση, οι αστυνομίες τα χρησιμοποιούν τακτικά από τη δεκαετία του 1920. Το αέριο, που προκαλεί δάκρυα, βήχα, και εμετούς, χρησιμοποιείται συχνότατα εναντίον εξεγέρσεων σε φυλακές, απεργίες, και πορείες. Αν και οι υποστηρικτές του επιμένουν πως αποτελεί μια ασφαλή και μη τοξική μέθοδο ελέγχου του πλήθους, η χρήση του είναι αμφιλεγόμενη, και μάλιστα στη περίπτωση της εισβολής του FBI στις εγκαταστάσεις μιας αίρεσης στο Waco του Texas το 1993, το αέριο θεωρήθηκε υπεύθυνο για το θάνατο πολλών παιδιών που είχαν παγιδευτεί μέσα στο κτίριο.
Το 1985, μια απόφαση του αμερικανικού Ανώτατου Δικαστηρίου που απαγορεύει τη χρήση θανατηφόρας βίας εναντίον αόπλων, έστρεψε το ενδιαφέρον των αρχών ασφαλείας προς την εξέλιξη άλλων μη θανατηφόρων μεθόδων καταστολής. Σήμερα, η πιο δημοφιλής μέθοδος είναι αυτή των χειροβομβίδων κρότου λάμψης και τα λεγόμενα μαλακά σφαιρίδια. Οι νέες αυτές μέθοδοι συγκεντρώνουν επίσης πολλά μειονεκτήματα καθώς προκαλούν σπασμένα κόκαλα, αλλά και τύφλωση.
Η δημοσιότητα που δίνεται σε περιστατικά ακραίων περιπτώσεων τραυματισμών, έχει οδηγήσει τους κατασκευαστές όπλων σε αγώνα δρόμου για το ποιος απ όλους θα καταφέρει να εφεύρει ένα πραγματικά μη θανατηφόρο όπλο. Ειδικά στη μετά 9/11 εποχή, τα αποτελέσματα των ερευνών έχουν αγγίξει επίπεδα επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχει μια μαγική «κόλλα» που κάνει το οδόστρωμα πολύ γλιστερό για περπάτημα, ένα απωθητικό αέριο που βρωμάει σαν τουαλέτα, και μια αόρατη ακτίνα που θερμαίνει προσωρινά την επιφάνεια της επιδερμίδας στους 60ο κελσίου. Αυτή η ακτίνα χρησιμοποιήθηκε στο Αφγανιστάν, αλλά αποσύρθηκε μετά από τις συμβουλές των στρατιωτικών διοικητών της περιοχής.
Αν και η κάθε νέα φουρνιά εφευρέσεων έχει χαρακτηρισθεί ως πιο ασφαλής από τη προηγούμενη, απομακρύνοντας τα ψυχολογικά εμπόδια για την εφαρμογή της, τα νέα μη θανατηφόρα οπλικά συστήματα μπορεί στη πραγματικότητα να αυξάνουν τη βία. Όπως γράφει η Naomi Wolf στο βιβλίο της Give Me Liberty: A Handbook for American Revolutionaries, «Ένας απλός αστυφύλακας οπλισμένος με περίστροφο αποτελεί πολύ μικρότερη απειλή από έναν που είναι εφοδιασμένος με όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Όταν αστυνομεύει κάποια διαδήλωση με συμμετέχοντες άτομα της μεσαίας τάξης, είναι πολύ πιο πιθανό να χρησιμοποιήσει το δεύτερο, από ότι το πιστόλι του».
ΤΙΜΕ
http://www.antinews.gr/?p=56845
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου