"...Θέλει όμως έναν πολύ θαρραλέο και ισχυρό παίκτη, με πολύ μεγάλη επίγνωση της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, για να απειλήσει τη χρήση του, βγάζοντας τουλάχιστον έτσι την Ελλάδα από το «μάτι του κυκλώνα»- Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στο τιμόνι της χώρας, θάμπαινε στον πειρασμό να παίξει αυτό το παιχνίδι. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι στο τιμόνι της χώρας..."
“Μήπως μας ψεκάζουνε;” με ρωτάει, μισοαστεία, μισοσοβαρά, η Χρύσα, με αφορμή την είδηση που δημοσιεύτηκε τελευταία: πριν από μισό αιώνα η CIΑ, στα πλαίσια των ερευνών που την οδήγησαν στην παραγωγή του LSD, ράντισε με παραισθησιογόνα μια μικρή γαλλική πόλη, για να μελετήσει τα αποτελέσματα στη συμπεριφορά των κατοίκων. Η Χρύσα κοντεύει να πάθει σχιζοφρένεια αυτές τις μέρες. Εξαιτίας της δουλειάς της πρέπει να διαβάζει τις γερμανικές εφημερίδες.
Γράφουν για τον θρίαμβο της Μέρκελ επί των Ελλήνων και λοιπόν Ευρωπαίων. Μετά, γυρνάει στα ελληνικά μέσα που μιλάνε για τον θρίαμβο της Αθήνας!
Φαίνεται πάντως ότι ούτε οι “αγορές” πληροφορήθηκαν εγκαίρως τον ελληνικό θρίαμβο, γι’ αυτό και μας δάνεισαν την επόμενη μέρα με 5,9% επιτόκιο. Κατά την κυβέρνηση αυτές είναι τυχαίες διακυμάνσεις των αγορών. Εμένα, που ούτε στη λαϊκή δεν βρίσκω τον ελεύθερο ανταγωνισμό, το 5,9% μου θυμίζει διαφημιστική τιμή μαγαζιού, εν προκειμένω συνεννοημένων τραπεζών. Το 5,9% είναι ότι πρέπει για να μην ενεργοποιείται ποτέ ο μηχανισμός στήριξης, αλλά για να ξεζουμίζεται όσο γίνεται η Ελλάδα.
Την ίδια αδυναμία κατανόησης των αποφάσεων δείχνουν και οι αρθρογράφοι των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς που ισχυρίζονται ότι δεν αποφασίστηκε τίποτα στις Βρυξέλλες, αφού η απόφαση προβλέπει ότι θα δοθούν δάνεια στην Ελλάδα, αν δεν μπορεί να τα βρει στη αγορά, με επιτόκιο όμως που δεν θα επιδοτείται, θα είναι δηλαδή το επιτόκιο των αγορών, που δίνουν φυσικά λεφτά με το επιτόκιο που ζητάνε! Ο Ντομινίκ Στρως Καν, που λέγεται ότι διαβεβαιώνει τον Πρωθυπουργό ότι δεν θα είναι σκληρό στην περίπτωσή του το Ταμείο, δηλώνει δημοσίως ότι απεύχεται προσφυγή στο ΔΝΤ. Προφανώς γιατί κάπως είναι σίγουρος ότι εκεί θα πάει τελικά η Αθήνα. Ο γαλλικός τύπος δεν κατάλαβε κι αυτός! Υπογραμμίζει τη σημασία της ανάμειξης του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα και απορεί με την Αθήνα, χωρίς να καταλαβαίνει πολύ καλά τι γίνεται: “Η Αθήνα λέει ότι είναι ικανοποιημένη”, γράφει η οικονομική Les Echos.
Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Κοιτάω τη φωτογραφία από το τέλος της συνόδου των Βρυξελλών. Η Μέρκελ είναι ενθουσιασμένη, αλλά συγκρατεί όσο μπορεί τη χαρά της. Κοιτάει με ελαφρά απορία τον Γιώργο Παπανδρέου δίπλα της. Ο Σαρκοζί προσπαθεί να χαμογελάσει και του βγαίνει ένας παράξενος μορφασμός: ξέρει ότι η ήττα από τους Γερμανούς μπορεί να του στοιχίσει την επανεκλογή του. Ο Ισπανός Θαπατέρο κρατάει τρυφερά το χέρι του Γιώργου, όπως προσπαθούμε να στηρίξουμε έναν καλό φίλο πούχασε κάποιον δικό του, πολύ ανακουφισμένοι όμως που έτυχε σε αυτόν κι όχι σε μας ο κλήρος. Το πιο εκπληκτικό όμως και ανεξήγητο, είναι ο ειλικρινής ενθουσιασμός στο πρόσωπο του Ελληνα Πρωθυπουργού. Τον ικανοποίησε η συμφωνία, του αρέσει ο ‘συνδυασμός νταβατζήδων΄’ Ευρώπης και Αμερικής (ΔΝΤ), ή μήπως είναι απλώς ο στεναγμός ανακούφισης γιατί σταμάτησε (;) ο καυγάς με τόσο αξιοσέβαστα πρόσωπα όπως η Καγκελλάριος Μέρκελ; (Πάντως, ο καυγάς με τους ψηφοφόρους του δεν έχει καν αρχίσει ακόμα. Η επιτυχής επικοινωνιακή πολιτική τον αναβάλει, αλλά θα τον κάνει πολύ βιαιότερο όταν ξεσπάσει)
Δεν είναι μόνο η Χρύσα, είναι και πολλοί άλλοι φίλοι μου, που μου σπάνε τα νεύρα με τις ερωτήσεις τους: “Γιατί κάναμε όλη αυτή τη φασαρία, αφού πήραμε στο τέλος το ίδιο επιτόκιο που δανειζόμαστε και πριν;”, “γιατί λέμε ότι δεν ζητάμε βοήθεια, αφού βοήθεια χρειαζόμαστε και βγαίνει κάθε φορά η Μέρκελ για να δικαιολογηθεί και λέει ότι η Ελλάδα δεν ζητάει βοήθεια;”, “γιατί δεν δανειζόμαστε από την Κίνα και τη Ρωσία;” “θέλουμε να αποφύγουμε ή μήπως θέλουμε να καταλήξουμε στο ΔΝΤ, αλλά να φανεί ότι πάμε παρά τη θέλησή μας;” και διάφορα τέτοια.
Τι να τους απαντήσω; Οι ερωτήσεις τους προϋποθέτουν ότι οι παίκτες έχουν λογική και μάλιστα τη δική τους. Δεν είμαι βέβαιος ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο - οι πολιτικοί γεννήθηκαν για να εξαπατάνε. Τους λέω λοιπόν: σταματήστε να ψάχνετε τον ορθολογισμό πίσω από τους παίκτες και αναλύστε τα αποτελέσματα του παραλογισμού τους, αναλύστε την ουσία των πράξεων, αντί να αναζητάτε τις προθέσεις. Όπως έλεγε ο Πολώνιος στον Άμλετ, είναι τρέλα, έχει όμως μέθοδο.
Υποστηρίζω ότι καμιά από τις μεγάλες, γνωστές καταστροφές της ιστορίας δεν θα είχε σημειωθεί, αν αυτοί που επηρέαζαν τις εξελίξεις είχαν συνείδηση των αποτελεσμάτων των ενεργειών τους. Οι παραλογισμοί δεν είναι … παράλογοι. Όπως οι αρρώστιες στη ζωή των ανθρώπων, έτσι και οι παραλογισμοί στη ζωή των εθνών έρχονται να αναπληρώσουν λειτουργίες που πάσχουν, να κάνουν εκείνοι το έργο της Ιστορίας, όταν οι άνθρωποι δεν αρνούνται να το κάνουν συνειδητά. Κανείς λαός, κανένα έθνος δεν θα υποδουλωνόταν επίσης εύκολα, αν προηγουμένως δεν τούχαν κάνει κουρκούτι το μυαλό, σε επίπεδο κορυφής και βάσης της κοινωνικής πυραμίδας, όπως καλή ώρα πάει τώρα να συμβεί στην Ελλάδα. Πρώτα αποκοιμίζουν τους λαούς και μετά τους σκλαβώνουν, έλεγε ο Ζαν Πωλ Μαρά, στον αιώνα μας όμως δεν φτάνει ο ύπνος, χρειάζεται και η δωροδοκία.
Οι περισσότεροι συνομιλητές μου δεν πέρασαν τα νιάτα τους διαβάζοντας Σαίξπηρ ή Χέγκελ, όλο όμως και τους έχει πέσει στο χέρι κάνα αστυνομικό της Αγκάθα Κρίστι ή του τόσο σπουδαίου και τόσο υποτιμημένου δικού μας, του Γιάννη Μαρή. Περνώ λοιπόν στο κλασικό ερώτημα της εγκληματολογίας: “Ποιόν ωφελεί το έγκλημα;”
Ποιόν δηλαδή ωφελεί:
- Η κρίση του ευρώ, ενώ βρισκόταν στο κατώφλι μιας πιθανής μετατροπής σε παγκόσμιο αποθεματικό, που θα κλόνιζε την αμερικανική ηγεμονία;
- το να γίνει η Ελλάδα δοκιμαστήριο και παράδειγμα μοντέλου “διαφυγής” από την οικονομική κρίση, δια της μαζικής φτωχοποίησης των ευρωπαϊκών πληθυσμών και του δραστικού περιορισμού κόστους εργασίας και κοινωνικών παροχών;
- ένας άγριος καυγάς μεταξύ των Ελλήνων και των Γερμανών, που σπρώχνει τους πρώτους στην αγκαλιά των ΗΠΑ και στερεί τους δεύτερους από τη δυνατότητα ηγεμονικού ρόλου στην Ανατολική Μεσόγειο;
- το ότι η Ελλάδα στερείται της δυνατότητας που είχε να συμμαχήσει με τη Γερμανία για να αντισταθεί στην αναθεωρητική πίεση της Τουρκίας, που είχε μέχρι χθες, αν άλλαζε τη στάση της απέναντι στην ένταξη της Αγκύρας;
- το ότι έχουν τόσο πολύ υποβαθμισθεί οι σχέσεις της Αθήνας με τη Μόσχα;
- το ότι η Γερμανία, φυσική υποψήφια ηγέτις της Ευρώπης, έχει προκαλέσει εντονότατα αισθήματα εναντίον της σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο, της Γαλλίας περιλαμβανομένης, που θα τα βρει σίγουρα μπροστά της
Οι σίγουροι κερδισμένοι από αυτή την ιστορία είναι δύο:
- το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο (οι κερδοσκόποι, όπως αρέσκεται ο Πρωθυπουργός να αποκαλεί τις μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες) που, αφού είδαν το χάρο με τα μάτια τους to 2008 και σώθηκαν με λεφτά των φορολογουμένων, πέρασαν τώρα σε μια αντεπίθεση, που κινδυνεύει να επαναλάβει επί τα χείρω το παράδειγμα του 1929. Δεύτερο, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής που βλέπουν να εδραιώνεται ξανά η προς στιγμήν κλωνισθείσα με τις ήττες στη Μέση Ανατολή παγκόσμια ηγεμονική τους θέση. (Παρεπιπτόντως, ωφελημένη βγαίνει και η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν που ελπίζει, όπως και οι πασάδες πριν από αυτόν, να εκμεταλλευθεί την ελληνική εξασθένηση σε Κύπρο, Αιγαίο, Καστελλόριζο, Θράκη).
Θα αποτελέσει θέμα άλλου άρθρου το ενδιαφέρον ερώτημα πως φτάσαμε έως εδώ και σε ποιό βαθμό αυτό το αποτέλεσμα είναι ή όχι προϊόν σχεδιασμού. ¨Όπως επίσης και το πώς γίνεται τόσο η γερμανική, όσο και η ελληνική ηγεσία να δρουν ενίοτε εναντίον των ιστορικών συμφερόντων των χωρών τους. Περιοριζόμαστε να επισημάνουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό. Η Γερμανία ενήργησε με τρόπο καταστροφικό για την ίδια και την Ευρώπη στις δεκαετίες του 1910 και 1930 (Παγκόσμιοι Πόλεμοι) και του 1990 (γιουγκοσλαβικό), εδραιώνοντας, και στις τρεις περιπτώσεις τον ρόλο των ΗΠΑ. Η ελληνική ελίτ επίσης, μετά το 1996, έπαυσε σταδιακά να λειτουργεί ως εθνική ελίτ, “παρκάροντας” την εξωτερική-αμυντική πολιτική μας στην Ουάσιγκτον, την οικονομική στις Βρυξέλλες, την πολιτική ασφαλείας και τις υπηρεσίες στους Αγγλοαμερικανούς.
Αξίζει να συγκρατήσουμε πάντως από την ιστορία των Βρυξελλών μια παράπλευρη εξέλιξη, που οφείλουμε στον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλωντ Τρισέ, πραγματικό Πρωθυπουργό μιας Ένωσης, όχι τόσο κρατών ή λαών, όσο Τραπεζών. Τη διαπραγμάτευση μαζί του δεν την έκανε ο κ. Παπανδρέου, αλλά οι κάτοικοι των Τρικάλων και των Γρεβενών! ‘Όταν έφτασαν στη Φρανκφούρτη τα νέα για Έλληνες μικροκαταθέτες σε απομακρυσμένα σημεία της χώρας που έπαιρναν τα λεφτά τους από τις τράπεζες, ο κ. Τρισέ (που είναι επιπλέον και πολέμιος του ΔΝΤ) κατάλαβε ότι κάτι πρέπει να κάνει. Ανακοίνωσε ότι η ΕΚΤ θα εξακολουθήσει ένα χρόνο ακόμα να παίρνει ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ελληνικά χρεόγραφα αξίας 60δις.
Ο κ. Τρισέ γνωρίζει ότι μια χρεωκοπία των ελληνικών τραπεζών, πολύ περισσότερο του ελληνικού κράτους, θα κάνει την κρίση του 2008 να μοιάζει παιδικό πάρτυ. Μπροστά στις συνέπειες μιας τέτοιας κατάρρευσης, στον παρόν οικονομικό κλίμα παγκοσμίως, η χρεωκοπία της Λήμαν Μπράδερς θα είναι ιστορία για μικρά παιδιά. Αυτό (και η γεωπολιτική θέση της χώρας) ήταν το μόνο «πιστόλι στο τραπέζι». Τα άλλα ήταν νεροπίστολα. Αυτό δεν είναι πιστόλι, είναι πυρηνικό όπλο. Θέλει όμως έναν πολύ θαρραλέο και ισχυρό παίκτη, με πολύ μεγάλη επίγνωση της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας, για να απειλήσει τη χρήση του, βγάζοντας τουλάχιστον έτσι την Ελλάδα από το «μάτι του κυκλώνα». Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν στο τιμόνι της χώρας, θάμπαινε στον πειρασμό να παίξει αυτό το παιχνίδι. Αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν είναι στο τιμόνι της χώρας.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου