Η επίσκεψη Πούτιν στο Παρίσι -χθες και σήμερα- αναμένεται να επιβεβαιώσει τη διαμόρφωση μιας σημαντικής ενεργειακής συμμαχίας Γαλλίας - Ρωσίας. Ετσι μετά τη Γερμανία , και την Ιταλία, η Γαλλία είναι η τρίτη μεγάλη χώρα της Ε.Ε. που επενδύει στη συνεργασία με τη Μόσχα για την επάρκειά της σε φυσικό αέριο με αντιστάθμισμα τη συμμετοχή γαλλικών εταιρειών στα έργα υποδομής.
Το ενδιαφέρον των παραπάνω συμμαχιών ξεπερνά τον Ενεργειακό Τομέα: Είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι Βερολίνο, Ρώμη και Παρίσι έχουν προχωρήσει σε μια επιλογή που έχει βαρύνουσες γεωπολιτικές επιπτώσεις, καθώς επί της ουσίας συμπληρώνουν με τι διμερείς τους προσεγγίσεις την απουσία κοινής ευρωπαϊκής στρατηγικής και ειδικότερα ενεργειακής πολιτικής απέναντι στην Ρωσία.
Ετσι το αντιρωσικό-ρωσοφοβικό μέτωπο στην Ε.Ε. εμφανίζεται ιδιαίτερα αποδυναμωμένο. Ένα μέτωπο ετερόκλητο, αλλά ικανό να εμποδίζει κάθε ουσιαστική πρόοδο της θεσμικής Ε.Ε. με την Ρωσία:
- Πρώτη η Βρετανία, που φοβάται ότι οι στενές σχέσεις της Μόσχας με ηπειρωτικές δυνάμεις ,όπως η Γερμανία και η Γαλλία, αποδυναμώνουν τη δική της θέση στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
-Δεύτερη η Σουηδία, που μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991 ανέπτυξε φιλοδοξίες περιφερειακής δύναμης στη Βαλτική και την ανατολική Ευρώπη. Στην ίδια λογική κινήθηκε και η Τουρκία στον νότο προσγειώθηκε όμως στην πραγματικότητα και βρήκε ένα Μόντους Βιβέντι με τη Μόσχα. Αργά ή γρήγορα η Στοκχόλμη θα ακολουθήσει την Αγκυρα.
-Τρίτη, η ομάδα χωρών που απαρτίζεται από τις τρεις Βαλτικές Χώρες και την Πολωνία και την Τσεχία. Οι χώρες αυτές όχι μόνον θέλησαν να διεκδικήσουν ρόλο προπυργίου της δύσης απέναντι στη Μόσχα, αλλά και να προσθέσουν στο στρατόπεδό τους την Ουκρανία του Γιουσένκο και στο μέλλον τη Λευκορωσία.
Στο βαθμό που δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές πηγές προμήθειας φυσικού αερίου ικανές να υποκαταστήσουν ή έστω να περιορίσουν την κυριαρχία της Ρωσίας, η στενή συνεργασία Ευρώπης-Ρωσίας στην ενέργεια είναι μονόδρομος.
Πρόκειται για μια σχέση ισορροπημένης αλληλεξάρτησης, καθώς η Ρωσία είναι ο μοναδικός αξιόπιστος προμηθευτής και η Ευρώπη ο μόνος φερέγγυος αγοραστής.
Η ισορροπία ανάμεσα στις δύο πλευρές θα κατοχυρωθεί ακόμη περισσότερο σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, καθώς χωρίς ευρωπαϊκές εισροές κεφαλαίων αλλά και μεταφορά δυτικής τεχνογνωσίας στην έρευνα και εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου, η Ρωσία δεν μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή της και να ανταποκριθεί στις συμβατικές, με τους αγοραστές της ενέργειας, της υποχρεώσεις.
Με τη στερέωση της ενεργειακής συμμαχίας Ρωσίας - Γαλλίας είναι σαφές ότι γίνεται ακόμη πιο επείγουσα ανάγκη η διαμόρφωση ενός καθεστώτος ασφαλείας, που θα καλύπτει και θα εγγυάται τη νέα πραγματικότητα.
Πολύ δύσκολα θα μπορούσε η Μόσχα να αρκεσθεί στην καλύτερη δυνατή ενεργοποίηση και αξιοποίηση του Συμβουλίου ΝΑΤΟ-Ρωσίας, έναν θεσμό που τραυμάτισε η Ουάσιγκτον, όταν αρνήθηκε να συζητήσει στο πλαίσιό του, τόσο την εναέρια εκστρατεία κατά τη Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999 όσο και την Αντιπυραυλική Ασπίδα αργότερα.
Εξ ορισμού οι στενοί ενεργειακοί εταίροι της Μόσχας στην Ευρώπη δεν μπορεί παρά να στηρίξουν την πρόταση για μια κοινή δομή ασφαλείας για το σύνολο της Γηραιάς Ηπείρου.
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Kapopoulos@pegasus.gr
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου