Δεκάδες οι αιχμάλωτοι που αγνοούνται

Οι 35 εθνοφρουροί βγήκαν με τα χέρια ψηλά και παραδόθηκαν. Οι Τούρκοι ένοπλοι τους έβαλαν στη γραμμή και τους οδήγησαν περπατητούς προς την κατεύθυνση του τουρκικού χωριού Επηχώ. Από εκείνη τη στιγμή όλοι τους αγνοούνται.

Δεκάδες οι αιχμάλωτοι που αγνοούνται

Υπάρχουν μαρτυρίες ότι ήταν ζωντανοί και μετά εξαφανίστηκαν τα ίχνη τους
ΤΟΥΒΑΣΟΥΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ηεκτέλεση των πέντε αιχμαλώτων της γνωστής φωτογραφίας που τράβηξε ο Τούρκος δημοσιογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ δεν είναι η μοναδική και δεν σχετίζεται με την οργή κάποιων Τουρκοκυπρίων «μαχητών», όπως λένε τώρα οι Τούρκοι. Το 1974 είχαν συλληφθεί 35 εθνοφρουροί οι οποίοι αγνοούνται μέχρι σήμερα.
Η Φρόσω Δήμου από τη Βώνη κατέθεσε ότι στις 14/8/1974, ημέρα που άρχισε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της στη μαζί με το σύζυγο και τα παιδιά της, 37 Ελληνοκύπριοι εθνοφρουροί ήρθαν και ζήτησαν καταφύγιο. Τους έδωσε πολιτικά ρούχα να φορέσουν κι εξαφάνισαν τα στρατιωτικά ρούχα και τον εξοπλισμό τους. Τη νύκτα έμειναν στο σπίτι της καθώς και σε δύο παρακείμενα σπίτια που ανήκουν σε συγγενείς της. Κατά τη διάρκεια της νύκτας οι 35 κατέγραψαν τα ονόματά τους σε χαρτί και της το έδωσαν για να το παραδώσει στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό. Επίσης τοποθέτησαν άσπρες σημαίες στις πόρτες των σπιτιών όπου διέμεναν, για να δείξουν την πρόθεσή τους ότι παραδίδονται. Το πρωί της επόμενης μέρας δύο από τους εθνοφρουρούς έφυγαν από το σπίτι με σκοπό να διερευνήσουν αν υπήρχε τρόπος διαφυγής. Ύστερα από λίγη ώρα, γύρω στις 8 με 9 το πρωί, ένοπλοι Τούρκοι έφθασαν έξω από το σπίτι κι άρχισαν να πυροβολούν. Αναγνώρισε μεταξύ των ενόπλων τους Τουρκοκύπριους Ασσάσι Φαχρί από το Μπέυκογιου και τους βοσκούς Χαλίλ και Σαλλάχι, γιους του κοινοτάρχη από την Επηχώ. Οι 35 εθνοφρουροί βγήκαν με τα χέρια ψηλά και παραδόθηκαν. Οι Τούρκοι ένοπλοι τους έβαλαν στη γραμμή και τους οδήγησαν περπατητούς προς την κατεύθυνση του τουρκικού χωριού Επηχώ. Από εκείνη τη στιγμή όλοι τους αγνοούνται.
Εξάλλου, ο Λαμπής Ηλία από τη Χάρτζια κατέθεσε ότι:« Στις 13/9/1974(σ.σ. ένα μήνα μετά τη λήξη των εχθροπραξιών) οι Τούρκοι συνέλαβαν τους δυο μου γιους, Μιχάλη 17 χρόνων και Ηλία 19 χρόνων, και τους πήραν στο στρατόπεδό τους, που βρίσκεται κοντά στο χωριό μας. Την ίδια μέρα συνάντησα τον Τουρκοκύπριο Ναζίμ Αχμέτ, 60 χρονών, που ήταν φίλος μου και τον παρακάλεσα να με πάρει στον Τούρκο στρατιωτικό διοικητή. Πράγματι με πήρε και με οδηγίες του Τούρκου αξιωματικού μου επέτρεψαν την επόμενη μέρα 14/9/1974 να δω τα παιδιά μου. Το ίδιο έγινε και την επαύριο, 15/9/1974, επέτρεψαν τόσο σε μένα όσο και στη σύζυγό μου να δούμε τα παιδιά μας. Στις 16/9/1974 γύρω στις 2 μ.μ. επισκέφθηκε το χωριό μας κλιμάκιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Τους ανέφερα τη σύλληψη των παιδιών μου και τους οδήγησα στο στρατόπεδο που τους κρατούσαν οι Τούρκοι. Δυστυχώς ο ίδιος Τούρκος αξιωματικός αρνήθηκε πως κρατούσε οποιονδήποτε και δεν επέτρεψε στους ανθρώπους του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού να μπουν στο στρατόπεδο. Έκτοτε καμιά πληροφορία δεν υπήρξε για την τύχη των παιδιών μου και αγνοούνται».
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ