Καταρρίφθηκε το τουρκικό κατασκοπευτικό UAV;

UAV τύπου GNAT-750. Αυτά ήταν τα πρώτα συστήματα που εντάχθηκαν στις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Δεν έχει ξεκαθαριστεί αν το UAV που πέταξε πάνω από τη Νότια Χίο ήταν αυτού του τύπου

Δημοσιεύθηκε στον εξειδικευμένο σε θέματα άμυνας ιστοτόπο, www.defencenet.gr, η είδηση ότι τουρκικό Μη Επανδρωμένο Εναέριο Όχημα (UAV –Unmanned Air Vehicle) πραγματοποίησε στις αρχές της εβδομάδας κατασκοπευτική πτήση στον εναέριο χώρο της νότιας Χίου.
Η πληροφορία αυτή, εφ’ όσον επιβεβαιωθεί από τις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές, δημιουργεί νέα δεδομένα στην αντιπαράθεση στο χώρο του Αιγαίου και, βεβαίως, αναβαθμίζει ποιοτικώς τις προκλήσεις της Άγκυρας στο καθαρά στρατιωτικό επίπεδο. Το UAV είναι μία εναέρια πλατφόρμα συλλογής πληροφοριών με κάμερες και άλλους αισθητήρες, χωρίς χειριστή, η οποία μεταδίδει τα δεδομένα που συλλέγει σε πραγματικό χρόνο.
Η πτήση ενός UAV στον εναέριο μας χώρο και κοντά σε ελληνικά νησιά θα μπορούσε, ενδεχομένως, να εκληφθεί ως άλλη μία δραστηριότητα συλλογής πληροφοριών από τις Ένοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας, δραστηριότητες στις οποίες είμαστε, δυστυχώς, συνηθισμένοι και οι οποίες αντιμετωπίζονται, σε μεγάλο βαθμό, με παθητικό τρόπο. Μία τέτοια, άλλωστε, επιχείρηση ήταν και η πτήση του τουρκικού φωτογραφικού RF-4E, με τη συνοδεία δύο οπλισμένων F-16C, στις 23 Μαΐου 2006 στον εναέριο χώρο νότια της Καρπάθου, επιχείρηση που λάμβανε χώρα, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, σε τακτά χρονικά διαστήματα και είχε ως σκοπό τη φωτογράφηση των συστημάτων αεράμυνας της Κρήτης, οδήγησε δε στην σύγκρουση δύο αεροσκαφών και την τραγική απώλεια του Έλληνα χειριστή, Κωνσταντίνου Ηλιάκη. Ανάλογες πτήσεις τουρκικών φωτογραφικών αεροσκαφών λαμβάνουν χώρα και στον εναέριο χώρο του Κεντρικού και Βόρειου Αιγαίου. Στην σύγχρονη εποχή, μάλιστα, υπάρχουν πλέον και σε μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, δυνατότητες τηλεπισκόπησης της αμυντικής διάταξης του αντιπάλου με τη χρήση εμπορικών δορυφόρων παρατήρησης, οι οποίοι μπορούν να προσφέρουν στον ενδιαφερόμενο δορυφορικές φωτογραφίες εξαιρετικά καλής ανάλυσης και ποιότητας.
Η χρήση, όμως, από την πλευρά της Τουρκίας συστημάτων UAV για τη συλλογή πληροφοριών δημιουργεί σαφώς νέα δεδομένα:
Πρώτον, είναι συστήματα που δύσκολα αντιμετωπίζονται από την ελληνική αεράμυνα. Ο εντοπισμός τους από το σύστημα αεράμυνας είναι εξαιρετικά δύσκολος λόγω του μικρού ίχνους που παρουσιάζουν στα radar. Επίσης, οι δυνατότητές τους να πετούν τη νύχτα ή σε μεγάλο ύψος δημιουργεί προβλήματα και στον οπτικό τους εντοπισμό. Αφού, λοιπόν, είναι δύσκολος ο εντοπισμός τους, καθίσταται δυσκολότερη και η αντίδραση της ελληνικής αεράμυνας, τόσο από τα αεροσκάφη επιφυλακής που βρίσκονται στις Σμηναρχίες Μάχης του Αιγαίου (Λήμνος, Σκύρος, Καστέλι Κρήτης) ή στις μητρικές Πτέρυγες Μάχης (Λάρισα, Αγχίαλος, Τανάγρα και Σούδα), όσο και από πυραυλικά ή άλλα συστήματα αεράμυνας που βρίσκονται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Τα αεροσκάφη επιφυλακής δεν έχουν τον απαραίτητο χρόνο για να αντιδράσουν, καθώς απαιτείται πτήση, τουλάχιστον 20 λεπτών μέχρι το χώρο ενδιαφέροντος, χρόνος ικανός για να απομακρυνθεί το UAV και να επιστρέψει στον εναέριο χώρο της Τουρκίας. Τα δε πυραυλικά συστήματα είναι ασύμφορο να χρησιμοποιηθούν γιατί το κόστος των βλημάτων τους είναι πολύ μεγάλο, ενώ τα συστήματα των οποίων το κόστος δεν είναι απαγορευτικό, όπως για παράδειγμα οι πύραυλοι Stinger, είναι αμφίβολο αν μπορούν να εγκλωβίσουν το UAV λόγω του μικρού θερμικού ίχνους που παρουσιάζουν τα τελευταία. Απομένουν τα αντιαεροπορικά πυροβόλα που εδρεύουν στα νησιά. Η επιτυχία μίας τέτοιας βολής είναι αμφίβολη, καθώς τα πυροβόλα αυτά δεν καθοδηγούνται από radar. Επίσης, το ύψος πτήσης του UAV μπορεί να είναι τέτοιο, ώστε αυτό να παραμένει συνεχώς εκτός βεληνεκούς των αντιαεροπορικών μας πυροβόλων. Επιπλέον, αν αποφασίσει η πολιτική ηγεσία της χώρας ότι πρέπει να καταρριφθεί ένα τέτοιο σύστημα, πρέπει να το κάνει με τρόπο που να εξασφαλίζει τη σίγουρη κατάρριψή του και να μην ρισκάρει ένα θερμό επεισόδιο, χωρίς να είναι σε θέση να αποδείξει, μέσω των συντριμμιών του UAV, τον λόγο που επέλεξε να αμυνθεί.
Δεύτερον, η μετάδοση προς το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο των εικόνων και των πληροφοριών που συλλέγουν αυτά τα μέσα γίνεται σε πραγματικό χρόνο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα συστήματα που διαθέτουν οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις (αεροσκάφη και δορυφόροι) που προϋποθέτουν την παρέλευση κάποιων ωρών ή ημερών μέχρι τη συλλογή των απαραίτητων πληροφοριών και την εκμετάλλευσή τους.
Τρίτον, ανάλογα εναέρια μη επανδρωμένα οχήματα μπορεί στο μέλλον να είναι οπλισμένα, αναγορευόμενα κατ’ αυτόν τον τρόπο, σε όπλα πρώτου πλήγματος σε βάρος της χώρας μας. Ο εξοπλισμός των εναέριων αυτών μέσων με πυραύλους Hellfire (αντιαρματικοί πύραυλοι που χρησιμοποιούν και τα δικά μας επιθετικά ελικόπτερα τύπου Apache) ή βόμβες κατευθυνόμενες με laser τύπου Paveway δίνει τη δυνατότητα αιφνιδιαστικού πρώτου πλήγματος σε καίρια συστήματα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, πλήγματα που θα δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για την επικράτηση της Τουρκίας στην ένοπλη αντιπαράθεση που θα ακολουθούσε. Συγκεκριμένα, τα συστήματα αυτά θα μπορούσαν να πλήξουν μονάδες radar και έγκαιρης προειδοποίησης της Πολεμικής Αεροπορίας, όπως και τα αντιαεροπορικά συστήματα που φυλάσσουν τα νησιά, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις αεραποβατικές κινήσεις του Τουρκικού Στρατού για την κατάληψη του νησιού – στόχου. Ήδη η Τουρκία πειραματίζεται με τη δική της Πολεμική Βιομηχανία στον εξοπλισμό αυτών των μέσων, έχει δε παραγγείλει από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής εξοπλισμένα UAV ώστε να τα χρησιμοποιήσει εναντίον των Κούρδων του PKK στο μέτωπο που μαίνεται στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας.
Εξοπλισμένο με πυραύλους Hellfire και βόμβες laser Paveway UAV τύπου MQ-9. Tέτοια συστήματα θέλουν να εντάξουν στις τάξεις τους οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις
Η συχνή πτήση των συστημάτων αυτών πάνω από τα ελληνικά νησιά, θα εφησυχάσει την ελληνική αεράμυνα σε μία αντιγραφή της ισραηλινής τακτικής στον Πόλεμο των 6 Ημερών του 1967, όπου η Ισραηλινή Πολεμική Αεροπορία απογειωνόταν μαζικά κάθε πρωί για αρκετές βδομάδες, πριν τελικά επιτεθεί ξαφνικά και καταστρέψει ολοκληρωτικά στο έδαφος την Αιγυπτιακή Αεροπορία.
Κατά συνέπεια, η Τουρκία 5 χρόνια πριν τον εξοπλισμό της Πολεμικής της Αεροπορίας με το αεροσκάφος F-35 τύπου stealth, που εκ των πραγμάτων είναι όπλο πρώτου πλήγματος, κατά τα διδάγματα του Ψυχρού Πολέμου, αποκτά δυνατότητες αιφνιδιαστικού πλήγματος σε βάρος της χώρας μας. Τίθεται, επομένως, επί τάπητος το ποια θα πρέπει να είναι η αντίδραση της Ελληνικής Ηγεσίας απέναντι σε αυτή την καινούργια τακτική. Είναι προφανές ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί η κατάρριψη του μέσου αυτού ως ένα μήνυμα, ότι τέτοιες πτήσεις δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές. Υπάρχουν πολλά ιστορικά προηγούμενα κατάρριψης κατασκοπευτικών αεροσκαφών με, πλέον πρόσφατο, αυτό της κατάρριψης Γεωργιανού UAV από τη Ρωσική Πολεμική Αεροπορία, λίγες ημέρες πριν την έναρξη του πολέμου ανάμεσα στις δύο χώρες, τον Αύγουστο του 2008.
Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις με μικρή προετοιμασία, διαθέτουν αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να επικρατήσουν σε ένα θερμό επεισόδιο στο χώρο του Αιγαίου και, άρα, να πιέσουν για λύση στα εθνικά θέματα που μας αφορούν στο Αιγαίο. Η πίεση αυτή θα μπορούσε να προέλθει μέσω της κατάρριψης ενός τέτοιου συστήματος γιατί η κατάρριψή του δίνει το πλεονέκτημα ότι δεν προκαλείς ανθρώπινες απώλειες στον αντίπαλο, όπως π.χ. με την κατάρριψη ενός αεροσκάφους, ενώ είσαι ξεκάθαρα αμυνόμενος γιατί το αντίπαλο μέσο χρησιμοποιείται αποκλειστικά για επιθετικούς-κατασκοπευτικούς σκοπούς.
Το παράθυρο αυτό, για το ξεκαθάρισμα των διαφορών στο Αιγαίο, θα αρχίσει να κλείνει περί το έτος 2012 -όταν και πάλι η στρατιωτική πλάστιγγα θα αρχίσει να κλίνει υπέρ της Τουρκίας, ως αποτέλεσμα του εξοπλιστικού αυτοεμπάργκο που επιβάλλαμε μόνοι μας στη χώρα από το 2005 και μετά. Είναι αμφίβολο αν στο μέλλον θα υπάρχει τέτοια ευκαιρία. Θα πρέπει η Πολιτική Ηγεσία να αρχίσει να εξετάζει αυτό το ενδεχόμενο, αν δεν θέλει να οδηγηθεί σε επώδυνους συμβιβασμούς υπό την απειλή μιας διαφαινόμενης στρατιωτικής ήττας από το 2015 και μετά, όταν και το παράθυρο θα έχει κλείσει οριστικά.
Πηγή