Αυτή είναι δυστυχώς η εξωτερική μας πολιτική

Επιτέλους, να δοθεί τέλος στην ανοχή

Του Κ. Κυριακόπουλου

Στην Ελλάδα της πολιτικής ασυνέχειας και του καιροσκοπισμού, η έννοια της «εγκληματικής ευθύνης» κατακτά εξ αντικειμένου κορυφαία θέση σε οποιαδήποτε απόπειρα εκτίμησης - αξιολόγησης των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων... και καθίσταται αναπόφευκτα χρησιμότατο εργαλείο, για οποιονδήποτε επιχειρήσει να καταγράψει την ουσία και το περιεχόμενο των γεωπολιτικών αλλαγών στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής αλλά και συνολικότερα της κεντροανατολικής Ευρώπης.
Δεν είναι απλά υπεύθυνοι. Οι ευθύνες τους είναι κορυφαίες και είναι εγκληματικές με όλη τη σημασία της λέξης.
Οι αιτίες για τις οποίες οφείλει κανείς απροκάλυπτα πλέον να μιλά για εγκληματικές πολιτικές ευθύνες αναφορικά με τη διαχρονικά ασκούμενη εξωτερική πολιτική, επί της ουσίας είναι δύο:
1. Η «μεροδούλι - μεροφάι εξωτερική πολιτική την οποία χρόνια τώρα ασκεί η χώρα μας.
Πρόκειται για μια πολιτική που στερείται συνολικότερου σχεδιασμού.
Που στερείται ζητούμενων αλλά και στόχων.
Πρόκειται για μια πολιτική που δεν προσδιόρισε ποτέ το από πού ξεκίνησε και που στοχεύει να καταλήξει.
Για μια πολιτική που στερείται στρατηγικής και που.
Αντί να έχει ενσωματωμένη μια δική της σαφέστατα προσδιορισμένη τακτική, άγεται και φέρεται από την τακτική των αντιπάλων, και κατά κανόνα παίζει στο γήπεδο του αντίπαλου, έτσι όπως εκείνος σχεδίασε κατά το πώς τον βολεύει κάθε φορά.
Απαντά (κατά κανόνα ερασιτεχνικά και φοβισμένα) και δεν ξέρε να «επιτίθεται» και να «βάζει ατζέντα».
Πολιτική λοιπόν, χωρίς σχέδιο, χωρίς πυξίδα.
Πολιτική που ασκούμε έτσι απλά για να υπάρχουμε. Και όπου μας βγάλει…
Αυτή είναι και η πρώτη αιτία που συνιστά την εγκληματικότητα της ευθύνης των ελληνικών κυβερνήσεων κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαπενταετίας.
2. Η ατολμία των πολιτικών μας ηγεσιών να κοιτάξουν γύρω τους και κυρίως πίσω τους, προκειμένου να διακρίνουν τα λάθη που έκαναν και να παρέμβουν άμεσα και διορθωτικά για την απάλειψη τους.
Θα έλεγε κανείς πως φοβόνταν να κοιτάξουν κατάματα τη σκόνη που σήκωναν «σέρνοντας» τα πόδια σαν βαρυποινίτες στο χώμα, αντί να περπατάνε περήφανα για τη χώρα την οποία τους εμπιστευθήκαμε να εκπροσωπήσουν.
Γι αυτούς δεν υπήρχε χθεσινή μέρα που θα έπρεπε να δουν τι τους έφερε.
Δεν υπήρχε χθεσινό λάθος που θα έπρεπε να διορθωθεί.
Δεν υπήρχε καν η ανάγκη στάθμισης - αξιολόγησης της διαδρομής του αντιπάλου.
Υπήρχε μόνο ο βηματισμός του προβάτου προς τα μπρος. Ένας βηματισμός τυφλός, νωχελικός, καταδικασμένος.
Β) Καταλυτικές αλλαγές με την εξωτερική πολιτική της χώρας να είναι θεατής και όχι πρωταγωνιστής στις εξελίξεις
Μια εξωτερική πολιτική λοιπόν που στερούταν επιστημονικότητας, στρατηγικού, σαφέστατου και μακροχρόνιου σχεδιασμού, αλλά και ζωντάνιας με την έννοια της ετοιμότητας της να παρακολουθεί τα γεγονότα αλλά και τον ίδιο το βηματισμό της εν τη γενέσει τους, είναι μια εξωτερική πολιτική που είναι καταδικασμένη να είναι τουρίστας στον τόπο για λογαριασμό του οποίου ασκείται.
Από τη στιγμή λοιπόν που την καταδίκασαν οι ίδιοι οι φορείς της να συμπεριφέρεται ως τουρίστας στον τόπο της, αυτή η πολιτική εξ αιτίας αυτών των πολιτικών που την άσκησαν, ήταν καταδικασμένη να μην αντιλαμβάνεται ούτε τις αλλαγές που συντελούνταν στο γεωπολιτικό περιβάλλον, ούτε φυσικά και το δικό της ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Το σημαντικότερο όμως που δεν αντελήφθη, είναι πως όλοι οι άλλοι γύρω της ασκούσαν εξωτερική πολιτική την ώρα που οι δικοί μας πολιτικοί ψείριζαν την μαϊμού στην καλύτερη περίπτωση.
Να γιατί δεν είδαν πως τα σύνορα στα Βαλκάνια άλλαζαν.
Να γιατί δε διέγνωσαν τις πολύπλοκες αλλά και επικίνδυνες επιπτώσεις που εν δυνάμει έκρυβαν αυτές οι αλλαγές και ανακατατάξεις.
Να γιατί ενώ αυτοί καμάρωναν στον υπουργικό καθρέφτη, ο ισλαμισμός πατούσε πόδι στα Βαλκάνια και εδραίωνε τον ηγετικό του ρόλο στη Βοσνία.
Να γιατί δε σκέφτηκαν ν ασχοληθούν με τη Βόρειο Ήπειρο σαν μητροπολιτική πατρίδα την ώρα που γιγαντωνόταν ο Αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός.
Να γιατί δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν αναχώματα την ώρα που μορφοποιούνταν τα Βαλκανικά προτεκτοράτα.
Να γιατί ολιγώρησαν στη διαχείριση του «Μακεδονικού» και το σούρνουν υποτελικά μέσα στο χρόνο, υπονομεύοντας τις εθνικές μας θέσεις και χωρίς καμία διεθνή καμπάνια ικανή να στηρίξει και να μεταλαμπαδεύσει στη διεθνή κοινότητα τα εθνικά μας δίκια.
Να γιατί ευχαρίστησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Να γιατί προσυπέγραψαν ντροπιαστικές συμφωνίες Μαδρίτης.
Να γιατί δεν παρατήρησαν πως την ώρα που εκείνοι χόρευαν ζεϊμπέκικα και έκαναν ανίερες και κουτοπόνηρες κουμπαριές, οι Τούρκοι «έχτιζαν» εξωτερική πολιτική, υπονόμευαν βήμα - βήμα δικά μας κεκτημένα και τα οικειοποιούνταν με μεθοδικότητα.
Να γιατί γύρισαν υποτακτικά τα οπίσθιά τους στον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής.
Να γιατί δεν είδαν τις πολλαπλές εναλλακτικές δυνατότητες που είχαν οι Ρώσοι στην ευρωπαϊκή τους ενεργειακή πολιτική.
Να γιατί γέμισαν την Ελλάδα με Ίμια, με Αγαθονήσια, Φαρμακονήσια, Καστελόριζα.
Να γιατί έκαναν κόσκινο το Αιγαίο.
Να γιατί ξέχασαν την Κύπρο.
Να γιατί γέμισαν την πατρίδα μας λαθρομετανάστες.
Να γιατί τάζουν ταυτότητες, υπηκοότητες, ιθαγένειες και ποικίλες εκλογικές και άλλες εξυπηρετήσεις.
Να γιατί ξέχασαν πως η εξωτερική πολιτική έχει σαφείς διπλωματικούς και πολιτικούς κανόνες.
Να γιατί ξέχασαν πως στην εξωτερική πολιτική επιβάλλεται να ασκείς ενεργητική πολιτική στο χώρο αναφοράς σου.
Να γιατί ξέχασαν στην πράξη τα συμφέροντα ποιάς χώρας τάχθηκαν να υπηρετούν.
Γιατί είναι ανίκανοι και απρόθυμοι. Και αυτό τους κατέστησε ανεπίστρεπτα ενδοτικούς και ως εκ τούτου εγκληματικά επικίνδυνους για τον τόπο.
Γ) Αυτή είναι η μοίρα μας; Υπάρχει λύση; Και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η εξωτερική μας πολιτική;
Φυσικά και υπάρχει. Αρκεί να την επιβάλουμε. Στέλνοντας στο σπίτι τους και ενδεχομένως στη φυλακή, όλους αυτούς που υποθήκευσαν με τρόπο τόσο προκλητικό, ενδοτικό και απερίσκεπτο το μέλλον του τόπου.
Οι χώρες των οποίων την πολιτική διευκόλυναν με τη στάση τους οι πολιτικοί μας, τέτοιους πολιτικούς θα τους έστηναν στο εκτελεστικό απόσπασμα με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας.
Δεν δικαιούμαστε λοιπόν ως λαός να τους ανεχτούμε και πάλι σε προεδρικές και υπουργικές καρέκλες και μετά να δηλώνουμε απλά .κοψοχέρηδες.
Μια νέα γενιά πολιτικών, άφθαρτων και αποφασισμένων, οφείλει να πάρει στα χέρια της τις τύχες του τόπου, και να δουλέψει με συνέπεια και ευθύνη σε τέσσερις βασικές κατευθύνσεις.
1. Να απεγκλωβίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας από τον κούφιο δήθεν ευρωπαϊκό μιμητισμό.
Η υπόλοιπη Ευρώπη γεωπολιτικά δεν βρίσκεται στη δίνη των δικών μας αντιπαραθέσεων. Βιώνουμε μια κατάσταση που η Ευρώπη δε την βιώνει και οφείλουμε να την πειθαναγκάσουμε να την εμπεδώσει.
Το μεγάλο μας χρέος είναι να συνειδητοποιήσει η υπόλοιπη Ευρώπη πως η ασφάλεια της Ελλάδας συνιστά μακροπρόθεσμο όφελος για την Ευρώπη συνολικά.
Και από αυτό τ5ο καθήκον η ενδοτική πολιτική που ασκήθηκε χρόνια τώρα είχε παντελώς παραιτηθεί.
Η πολυτέλεια λοιπόν της «υπεράνω» πολιτικής, μόνο ζημιογόνα μπορεί να είναι για τον τόπο.
2. Επιβάλλεται, όχι μόνο να επαναφέρουμε το ενιαίο αμυντικό δόγμα μητροπολιτικής Ελλάδας και Κύπρου, αλλά οφείλουμε να καταστήσουμε αυτό το δόγμα, ενιαίο αμυντικό δόγμα ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και αποτελεί αυτό ένα δεύτερο σημαντικό στρατηγικό καθήκον από το οποίο η ενδοτική πολιτική που ασκήθηκε είχε παντελώς παραιτηθεί.
Κι έτσι δεν κατέδειξε πουθενά και σε κανέναν πόσο ωφέλιμο θα ήταν για την ίδια την ευρωπαϊκή ασφάλεια η ενεργητική πολιτική και όχι μόνο στήριξη της Ελλάδας.
3. Να αποκαλύψει με τρόπο πειστικό και αξιοποιώντας τις ίδιες τις Αμερικανοευρωπαϊκές αντιθέσεις, πως σήμερα ξετυλίγεται ένα ύπουλο παιχνίδι στα Βαλκάνια με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ, την Αλβανία, την Τουρκία και τα Βαλκανικά προτεκτοράτα τους, το Κόσοβο και τη Βοσνία.
Αν αυτό το παιχνίδι ευοδωθεί, τότε το επόμενο βήμα θα είναι να μπει στο στόχαστρο του νέο-οθωμανισμού ολόκληρη η Ευρωπαϊκή Ήπειρος.
Η μαχητική εξωτερική πολιτική οφείλει να αξιοποιεί προς όφελός της και προς όφελος του γεωπολιτικού της περιβάλλοντος τις αντιθέσεις των άλλων, και όχι να χαζολογά αποδεικνύοντας πως δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτε απ όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο σαλόνι του σπιτιού της.
4. Να αξιοποιήσει τις νέες δυνατότητες για τακτικές συμμαχίες, αποδεικνύοντας την ικανότητά της να «διαβάζει» σωστά εξελίξεις και αλλαγές.
Η έξυπνη και μαχητική εξωτερική πολιτική αποθαρρύνει τον αντίπαλο.
Οι κοιμισμένοι πολιτικοί προσφέρουν απλώς βούτυρο στο ψωμί του.
Οι πολιτικές αλλαγές στη Βουλγαρία, είναι εργαλείο χρήσιμο. Ένας άσσος στο μανίκι αν αξιοποιηθεί σωστά. Τα αντι-ισλαμικά και αντισκοπιανά συναισθήματα που αναπτύσσονται στη γειτονική χώρα, θα είναι εγκληματικό αν και αυτή τη φορά παραμείνουν αναξιοποίητα.
Η Ελλάδα έχει εν δυνάμει συμμάχους και οφείλει με τους κατάλληλους χειρισμούς να τους μετατρέψει σε ενεργούς προστάτες της.
Άμεσα. Τώρα. Εύκολα. Έξυπνα.
Είναι αυτό που δεν έκανε ο πλέον ύπουλος αντίπαλός της. Κι αυτός ήταν η ενδοτική πολιτική, τα κόμματα και οι πολιτικοί που την αποδέχτηκαν και την άσκησαν.
Οι αλλαγές έπρεπε να έχουν ήδη ξεκινήσει… από χθες!!!
Πηγή