Ο ψεύτικος γυάλινος κόσμος

Η Ελλάδα του 2009 είναι μια χώρα στην οποία η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων της έχουν καταντήσει να είναι ενσυνείδητοι υπάλληλοι των τυράννων τους. Είναι τόσο μεγάλη η ηθική διάβρωση και η ψυχική κενότητα αυτού του λαού που φαντάζει τραγικά ανίκανος να αντισταθεί στον νομοτελειακό θάνατό του. Σκληρά αυτά που γράφονται;
Ενδεχομένως ναι, αλλά ας έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε την ωμή πραγματικότητα αυτού του τόπου, των συνάνθρωπων μας, των ίδιων μας των εαυτών. Για έναν μεγάλο αριθμό συνάνθρωπων μας η καθημερινότητά τους δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη φρικτή υπενθύμιση της αποτυχίας τους. Μιας αποτυχίας την οποία δημιούργησε ο σύγχρονος τρόπος ζωής, το life style, η πλήρης και εξαναγκαστική υποδούλωση του ανθρώπου των μεγαλουπόλεων στην φθορά της ύλης.
Ζούμε στην εποχή του «καταναλώνω άρα υπάρχω», σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο η αποτυχία της ζωής συνυφαίνεται με την ικανότητα στην κατανάλωση. Οι άνθρωποι πείθονται ότι επιτυχία σημαίνει κατανάλωση κι ύστερα νιώθουν οι ίδιοι αποτυχημένοι, που δεν μπορούν να καταναλώσουν και να αποκτήσουν όλα αυτά που βλέπουν να διαφημίζονται, όλα αυτά που ο γυάλινος κόσμος της τηλεόρασης και του υπολογιστή υποδεικνύει ως προϋποθέσεις της επιτυχίας στο σύγχρονο κόσμο. Έναν κόσμο εφιάλτη. Έναν κόσμο στον οποίο ο άνθρωπος αντικαταστάθηκε από τον μαζάνθρωπο, το πρόσωπο αντικαταστάθηκε από το άτομο. Ακόμη χειρότερα φαίνεται πως γι' όλα αυτά τα οποία έχουν καταδικάσει την ελληνική κοινωνία σε ένα βούρκο παρακμής, δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε την δυνατότητα θεραπείας.
Έχουμε ξαναγράψει πως τα ΜΜΕ και ειδικά η τηλεόραση είναι ο απολυτός κυρίαρχος της δημοσίας ζωής, αλλά και κάτι πολύ σημαντικότερο. Είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της ανθρώπινης συνείδησης. Μιας συνείδησης η οποία έχει φυλακιστεί μέσα σε ένα κόσμο γεμάτο εφιάλτες, μέσα σε μια κατάσταση υποσυνείδητης δουλείας, στην οποία το λογικό μέρος της ανθρώπινης φύσης φαίνεται να αντιδρά , αλλά το θυμικό δεν το επιτρέπει.
Η θεωρεία της «κοινής γνώμης» εδράζεται στην ανικανότητα της αντίδρασης, Η φράση «όλοι έτσι κάνουν» η οποία δικαιολογεί την ατομική ανικανότητα της αντίδρασης έχει καταστεί η κολυμβήθρα του Συλωάμ του σύγχρονου ανθρώπου.
Τα ΜΜΕ κατέχοντας το μονοπώλιο της αλήθειας, έχουν επιβάλλει τον ολοκληρωτισμό της «κοινής γνώμης», και αυτό φαίνεται περισσότερο όχι τόσο στα εκφυλισμένα τηλεοπτικά προγράμματα «ψυχαγωγίας» όσο στα δελτία ειδήσεων, τα οποία κυριολεκτικά αποτελούν την πρώτη, αν όχι και τη μοναδική, εξουσία αυτού του τόπου. Η απόλυτη δικτατορία.
Ολόκληρη η ζωή αυτού του κράτους περιφέρεται γύρω και μέσα από τα δελτία ειδήσεων των οποίων οι απαρουσίαστες είναι οι μεγάλοι ιεροεξεταστές του καιρού μας. Γρανάζια ενός συστήματος το οποίο μεταμόρφωσε τον άνθρωπο σε δούλο, αλλά με μια ουσιώδη διαφοροποίηση. Ο αρχαίος δούλος είχε πολλούς τρόπους να αποκτήσει την ελευθερία του, διότι η σκλαβιά του ήταν σωματική, ενώ ο σύγχρονος δούλος έχει σκλαβωμένη την ψυχή του, την ίδια την ύπαρξη του. Και από αυτή τη σκλαβιά είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγει, διότι είναι δελεαστική, είναι ηδονική, βασίζεται στην ψευδαίσθηση της ελευθερίας. Ο άνθρωπος νομίζει πως ορίζει τα «θέλω» του, φαντάζεται πως ελέγχει τα «πρέπει» του, αλλά στη πραγματικότητα η αλλοτρίωση της ψυχής του και η κυριαρχία της δύναμης του υποσυνείδητού του, δεν τον αφήνουν να δει πέρα από τα γυάλινα σύνορα της τηλεόρασης. Ενός γυάλινου κόσμου που αρχικά θεοποίησε τον άνθρωπο, για να τον τοποθετήσει ως μοναδική αξία έναντι των κατακρημνισμένων αξιών και στη συνέχεια τον οδήγησε στο μίσος για τον ίδιο του τον εαυτό.
Η τηλεόραση είναι ο καθρέπτης μέσα στον οποίο ο καταναλωτικός άνθρωπος αρνείται να δει την δυστυχία του, στην οποία τον οδήγησε το σημερινό πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Βλέπει μια εικόνα του εαυτού του έτσι όπως την φαντάζεται για να αποκτήσει μια θέση στο σύγχρονο life style.
Γι' αυτό τον λόγο είναι πρόθυμος να ξεχάσει τα πάντα, να αδιαφορήσει για τον βιασμό της ψυχής του και για την υποδούλωση της σκέψης του, να θυσιάσει έναντι πινακίου φακής την καταστροφή της περιουσίας του και της χώρας του, να αρνείται να δει την πραγματικότητα (ίσως και να μη μπορεί πλέον) αλλά να ηδονίζεται με την περιγραφή των πυρκαγιών από την τηλεόραση. Πυρκαγιές οι οποίες ωφέλησαν και χαροποίησαν όλους τους «managers» του συστήματος. Τα δελτία ειδήσεων διότι τους έδωσαν τροφή προπαγάνδας και φυσικά διαφημιστικά πακέτα, τους εργολάβους δημοσίων έργων και εμπορικών καταστημάτων που θα αναλάβουν την «ανοικοδόμηση» των καμένων, τους πολιτικάντηδες που δημαγωγούν.
Και τέλος τον μαζάνθρωπο τηλεθεατή, που για άλλη μια φορά έζησε μια τηλεοπτική περιπέτεια ενημέρωσης...
Όσοι απομένουν είναι αυτοί που μαζί με το μίσος τους για το σύστημα αυτό, έχουν προτάξει και την απόλυτη άρνηση στον εφιάλτη του. Τη μόνη οδό ελευθερίας.
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Πηγή