Τα μάυρα χρόνια του δουλεμπορίου, οι γενοκτόνοι της Αφρικής είχαν φροντίσει να διατηρούν οργανώσεις που πάλευαν για τα δικαιώματα των “δούλων”, ούτως ώστε το πολύτιμο εμπόρευμα τους να ήταν προστατευμένο και να επιμισθώνεται χωρίς φθορές ή προβλήματα στη διακίνηση. Αυτό βεβαίως για την “πολιτισμένη” Ευρώπη και Αμερική αφού στην Ανατολή τα εκατομμύρια των Ελληνογενών σκλάβων δεν έχαιραν αντίστοιχων δικαιωμάτων αφού οι καταληκτικοί προορισμοί της Ανατολίας δεν είχαν τέτοιες ευαισθησίες.
Στην Ελλάδα του 2009 έγινε η αποκάλυψη της μεγαλύτερης υπόθεσης εκμετάλλευσης μεταναστών - σκλάβων που δούλευαν σε καθεστώς ανασφάλιστης δουλείας -μεταξύ άλλων- σε κρατικά, έργα δικαιοσύνης, ακόμη και Ολυμπιακά έργα! Ένα σύστημα όπου το μαστίγιο του εργοδηγού έγινε κουμπούρι του δουλέμπορου (καταδικασμένου για δουλεμπόριο, όχι στα λόγια), που δεν πλήρωνε ένσημα ούτε στους ντόπιους εργάτες.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς καλόπιστος τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που έχει κάνει σημαία τα δικαιώματα των μεταναστών να εξεγερθεί. Να απαιτήσει πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης. Να ξεθάψει όλους αυτούς τους δυστυχισμένους που τσιμενταρίστηκαν από εργατικά ατυχήματα αλλά δεν είχαν ούτε χαρτί για να τους αναζητήσει κανείς ελέω “ανοιχτών συνόρων”.
Θα περίμενε κανείς τον Τσίπρα να ζητά νέες “εξεγέρσεις” αφού αυτή η υπόθεση της ντροπής δίνει το βασικό επιχείρημα σε όσους αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τον Αλαβάνο να φέρνει το θέμα με σφοδρότητα στη βουλή και να επιτίθεται σε όλους αυτούς που υπέγραφαν τους επίμαχους διαγωνισμούς.
Αντ’ αυτού, σιωπή. Ούτε μια δήλωση. ΟΥΤΕ Η ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ. Ούτε ένα στέλεχος, ούτε μια συνιστώσα δεν άρθωσε φωνήεν για αυτό το έγκλημα. Που αν μη τι άλλο θα ήταν εφαλτήριο για μια νέα ανάκαμψη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ εάν αυτό το κόμμα είχε ίχνος ειλικρίνειας στα συνθήματα και τις πράξεις του. Όπως όταν ο κύριος Τσίπρας περιέφερε την Αφρικανή μετανάστρια στην δεξίωση για τη δημοκρατία, πλάι σε αυτούς που βουτούσαν τα χέρια τους στα μαύρα της Siemens και τις μίζες από τα δημόσια έργα.
Αιτία αυτής της σιωπής θα μπορούσε να είναι η επαγγελματική αλληλεγγύη του κυρίου Τσίπρα στους συναδέλφους του κατασκευαστές.
Θα μπορούσε να είναι τα γραμμάτια που χρωστά ο κύριος Αλαβάνος στους “αριστερούς” εκδότες – εργολάβους για την αμέριστη στήριξη.
Θα μπορούσε να είναι η αυθόρμητη ομολογία στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ότι λυμαίνονται τα κονδύλια που προορίζονται για πρόσφυγες μέσω “μονοπρόσωπων” ΜΚΟ.
Θα μπορούσε να είναι γενικώς η ταμπέλα “Αντι”. Όπως η Κυρία Πόπη Τσουκάτου που ηγείτο της “Αντιφασιστικής” “Αντιιμπεριαλιστικής” πρωτοβουλίας και ο σύζυγος της κουβάλαγε τα μαύρα χρήματα της Φασιστικής και Ιμπεριαλιστικής Siemens.
Θα μπορούσαν να ήταν πολλοί οι λόγοι της σιωπής. Θα μπορούσε να είναι μόνο ενας: Το μερίδιο στο μεγαλύτερο πλιάτσικο που γνώρισε η Ελλάδα στη μεταπολίτευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου