Το ΔΝΤ παραδέχθηκε πρόσφατα, πως «μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η εμπιστοσύνη προς το τραπεζικό σύστημα δεν έχει ακόμη επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα».
Ο πρόεδρος της αμερικανικής κεντρικής τράπεζας Ben Bernanke περιέγραψε τη κρίση ως τη χειρότερη όλων των εποχών, «χειρότερη ακόμη κι από αυτήν του μεγάλου κραχ».
Παρόλα αυτά, κανένας στις ΗΠΑ δεν έχει κατηγορηθεί ή διωχθεί ποινικά. Οι Goldman Sachs, Morgan Stanley και J P Morgan κέρδισαν πολλά από τη κατάρρευση των υψηλού ρίσκου επενδύσεων που πρότειναν με ζήλο στους πελάτες τους. Στη χειρότερη περίπτωση, τους επιβλήθηκε πρόστιμο, ενώ στη καλύτερη … κέρδισαν υψηλά μπόνους.
Μετά την αποκάλυψη της μεγάλης απάτης του τραπεζικού συστήματος των ΗΠΑ στα τέλη των `80ς, οκτακόσιοι τραπεζίτες διώχθηκαν, και πολλοί εξ αυτών φυλακίστηκαν. Σήμερα όμως, μετά την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, η ισχύς των τραπεζών είναι τόσο μεγάλη, που έχουν την απόλυτη ασυλία, ειδικά σε χώρες που πλήττονται από υψηλό δημόσιο χρέος.
Οι μελλοντικοί υποψήφιοι για την αμερικανική προεδρία, συμπεριλαμβανομένου και του Μπαράκ Ομπάμα, ήδη εκλιπαρούν τη Goldman Sachs να χρηματοδοτήσει την προεκλογική τους εκστρατεία. Ο επικεφαλής της BNP Paribas απείλησε μάλιστα τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πως θα τις κόψει τη πίστωση, σε περίπτωση που προχωρήσουν σε ελέγχους και ρυθμίσεις των τραπεζών.
Ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s, που βαθμονόμησε με ΑΑΑ την Enron, τη Lehman Brothers, και την Bear Stearns, καθώς και άλλα πολλά τοξικά ομόλογα, σχεδιάζει να υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα των ΗΠΑ, σε περίπτωση που η Ουάσιγκτον δεν προχωρήσει σε δραματικές περικοπές των δημοσίων δαπανών.
Μετά από τρία χρόνια συνεχών συναντήσεων των μελών της G20, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα «παγκόσμια αρμονία», το σύστημα συνεχίζει να λειτουργεί όπως λειτουργούσε πάντα: Ένα μίγμα απορρυθμίσεων, πριγκιπικών αμοιβών όσων σχεδιάζουν «οικονομικές καινοτομίες», και καταστροφών που όμως τις πληρώνουν τα κράτη και οι φορολογούμενοι.
Στη Γαλλία, οι σοσιαλιστές παραπονιούνται πως «οι κυβερνήσεις αφιερώνουν περισσότερους πόρους στη διάσωση των τραπεζών, από ότι αφιέρωσαν τα τελευταία 50 χρόνια σε βοήθεια προς όλες τις χώρες του τρίτου κόσμου». Η συνταγή όμως που προτείνουν είναι αξιοθρήνητη: 15% προσαύξηση στις τράπεζες, και φρούδες ελπίδες όπως η κατάργηση των φορολογικών παραδείσων, η σύσταση ενός δημόσιου οίκου αξιολόγησης, η φορολόγηση των συναλλαγών, κλπ. που βασίζονται σε μια απίθανη να επιτευχθεί κοινή συμφωνία και δράση όλων των κρατών μελών της ΕΕ.
Έτσι η κρίση παραμένει. Και σύμφωνα με τον οικονομολόγο Andrew Cheng, σύμβουλο της ρυθμιστικής τραπεζικής αρχής του Πεκίνου, το πρόβλημα οφείλεται στο ότι οι κυβερνήσεις είναι δουλοπρεπείς στο οικονομικό σύστημα. Οι πολιτικοί ηγέτες συμπεριφέρονται ως οι μαριονέτες των τραπεζιτών, αγχωμένοι μη τυχόν και τους χαλάσουν το φαγοπότι.
S.A. από Le Monde Diplomatique
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου