Ο τρισάθλιος Ηρακλείδης, η ντροπή του Πάντειου Πανεπιστήμιου, ξαναχτυπά

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι ο γνωστός υποτακτικός που η ελληνική πολιτεία επιδοτεί με κονδύλια τον ανθελληνικό του ξεπεσμό.
Είναι το θρασύτατο φερέφωνο της ανθελληνικής προπαγάνδας που υπηρετεί αδίστακτα αλλότριους αλλά πληρώνεται ξεδιάντροπα από το φορολογούμενο Έλληνα πολίτη.
Είναι ο γενίτσαρος της πολιτικής σκέψης, που στα κορυφαία εθνικά προβλήματα του τόπου, μόνο άδικο του περίσσεψε για να χρεώσει στον Ελληνισμό.
Είναι αυτός που δεν είδε, δεν άκουσε πως ο πάτρωνας του Γκρούεφσκι φυλακίζει στα σκοπιανά κολαστήρια με ατιμωτικά ιδιώνυμα την ελεύθερη και αποδεδειγμένα αληθινή πολιτική σκέψη.
Είναι αυτός που δεν είδε και δεν άκουσε την τύχη που θα είχε η ελεύθερη σκέψη ακόμα και για στοιχειώδη ζητήματα δημοκρατίας στη «μαμά Τουρκία» που τόσο προκλητικά προασπίζεται, πολύ δε περισσότερο αν αυτή η ελεύθερη σκέψη λειτουργούσε αντεθνικά κατά την άποψη των στρατηγών και της τουρκικής δημοκρατίας.
Αυτό το αίσχος υπάρχει μόνο εδώ.
Στην Ελλάδα του ενδοτισμού και της ατολμίας.
Στην Ελλάδα που ελέω των κάθε λογής Σημιτομπακογιάννηδων, καταδικάστηκε να κάνει επικύψεις στην τουρκική προκλητικότητα και να θρέφει φίδια στον κόρφο της που ακούν στο όνομα των Ηρακλείδηδων, των Ρεπούσηδων και λοιπών γενιτσαρικά συμπεριφερόμενων προσκυνημένων ακαδημαϊκών.
Τι είδε λοιπόν αυτός ο λαμπρός φωστήρας των ελληνικών γραμμάτων.
1. «Όντως έχουν αυξηθεί οι υπερπτήσεις, αν και το υπουργείο Άμυνας και τα ΜΜΕ υπερβάλουν».
Αυτό είναι το πρώτο που είδε. Την υπερβολή στο υπουργείο άμυνας και στα ΜΜΕ. Τα υπόλοιπα δεν τα είδε.
Δεν είδε τουρκικά αεροπλάνα 50 μέτρα πάνω από το κεφάλι του γιατί απλά δεν κατοικεί στο Αγαθονήσι και στο Φαρμακονήσι.
Δεν είδε τα συντρίμμια του ανθυποβρυχιακού σόναρ στο ελληνικό λιμάνι που παρέμειναν ως λάφυρο εξ αιτίας της αδεξιότητας του τούρκου πλοιάρχου. Δεν είδε τα ρεπορτάζ της τουρκικής τηλεόρασης για το Καστελόριζο. Δεν είδε. δεν άκουσε τίποτε παρά μόνο εκείνα που του υπαγόρευσαν οι υποβολείς του να δει.
2. Είδε ΕΠΤΑ (7) θέματα στο Αιγαίο (ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΑ) ο πνευματικός μας ταγός.
Είδε και την πρόθεση της Τουρκίας να κρατά χαμηλούς τόνους ως προς το θέμα. Θαυμάστε τα γραφόμενά του:
«Το γιατί υπάρχουν τόσες υπερπτήσεις από πλευράς Τουρκίας μπορεί να αναζητηθεί στην κόντρα Ερντογάν - Στρατιωτικών και στο γεγονός ότι οι δεύτεροι είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι στα δύο αυτά θέματα του Αιγαίου, από τα επτά που υπάρχουν. Σημειωτέον ότι στα τουρκικά ΜΜΕ υπάρχει γενικά σιγή για το θέμα αυτό και τις λίγες φορές που γίνεται μνεία, μιλούν για προκλητικές ελληνικές παραβιάσεις της τουρκικής κυριαρχίας, εναέριας και χερσαίας.»
3. Είδε επίσης την Τουρκία να είναι κατάφωρα αδικημένη στο Αιγαίο, και η ευαίσθητη ψυχή του αυτή την αδικία δε την άντεξε.
Ως εκ τούτου ξεσπά με τα παρακάτω λόγια:
«Ο βαθύτερος, όμως, λόγος για τις υπερπτήσεις είναι η τουρκική πεποίθηση ότι αδικείται στο Αιγαίο και ότι η Ελλάδα κινείται στην περιοχή αυτή σαν να είναι αποκλειστικά ελληνική θάλασσα, σαν να μην υπάρχει άλλη παράκτια χώρα. Όσο η διένεξη του Αιγαίου (που αποτελείται από επτά διαφορές) δεν επιλύεται ειρηνικά μεταξύ των δύο χωρών, οι υπερπτήσεις δεν θα σταματήσουν.
Ειδικότερα, o εναέριος χώρος της Ελλάδας, είναι 10 μίλια αντί 6 μίλια που θα έπρεπε να είναι. Είναι 4 μίλια περισσότερα από τα χωρικά ύδατα, κάτι το μοναδικό στον κόσμο, που αντιβαίνει προς το διεθνές δίκαιο, εξ' ου και οι τουρκικές υπερπτήσεις για να αμφισβητηθεί έμπρακτα το παράνομο αυτό καθεστώς. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει να υπάρξει εναρμονισμός με τα χωρικά ύδατα και όχι το ανάποδο.»
4. Και τέλος επειδή επιστήμονας άνθρωπος δεν είναι δυνατόν να μένει σε διαπιστώσεις, επιστράτευσε το σύνολο της επιστημοσύνης του για να προτείνει και ιδέες - λύσεις με γνώμονα το δίκαιο και τον ανθρωπισμό, τις οποίες και σας παραθέτουμε για να θαυμάσετε:
«Για να μπουν, επιτέλους, σε τροχιά οριστικής επίλυσης όλες οι διαφορές στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απαραίτητο είναι να γίνουν κατανοητά τρία ακόμη σημεία.
...Πρώτον, οι διαφορές στο Αιγαίο δεν είναι μία, η υφαλοκρηπίδα (όπως επίσημα δηλώνει η Ελλάδα, βλ. www.mfa.gr). Με το να επιμένει η Αθήνα ότι η διαφορά είναι μόνο μία, επιδεικνύει αδιάλλακτη στάση και εμφανίζεται ως εκτός πραγματικότητας (στρουθοκαμηλισμός). Όπως είχε επισημάνει ο Κωστής Στεφανόπουλος (Η Καθημερινή, 28-5-2006), η άποψη αυτή «δεν φαίνεται σοβαρή», κάτι με το οποίο συμφωνούν, σημειωτέον, όλοι οι έγκριτοι Έλληνες νομικοί διεθνολόγοι (αν και σπάνια δημοσίως), ακόμη και ορισμένοι ιέρακες επί δεκαετίες...
...Δεύτερον, σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα, όταν υπάρχουν δύο παράκτιες χώρες αντικριστές (όπως η Ελλάδα και η Τουρκία) δεν νοείται μονομερής οριοθέτηση εκ μέρους της μίας χώρας (όπως εσφαλμένα πίστευε η Ελλάδα ως το 1974 και πίστευε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησής του). Η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδων μεταξύ χωρών λαμβάνει χώρα (α) με διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε συμφωνία (π.χ. Ελλάδα-Ιταλία, Ελλάδα-Αλβανία), (β) με συνδιαλλαγή που οδηγεί σε συμφωνία (Ισλανδία-Νορβηγία) ή (γ) με διεθνή δικαστική οδό, δηλαδή με προσφυγή των δύο πλευρών στο Διεθνές Δικαστήριο (π.χ. Βόρεια Θάλασσα, ΗΠΑ - Καναδάς, Μάλτα - Λιβύη), σε διαιτητικό δικαστήριο (π.χ. Βρετανία - Γαλλία) ή στο Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας στο Αμβούργο. Διευκρινίζω, επίσης, ότι η προς οριοθέτηση υφαλοκρηπίδα αφορά όλο το Αιγαίο Πέλαγος (εκτός εννοείται των 6 μιλίων των χωρικών υδάτων) και όχι μόνο την περιοχή μεταξύ των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και των τουρκικών παραλίων (που είναι το ατυχές μαξιμαλιστικό ελληνικό επιχείρημα, βλ. www.mfa.gr)...
...Τρίτον, σε ότι αφορά τα χωρικά ύδατα, όταν υπάρχουν αντικριστές χώρες και, πολύ περισσότερο, όταν μεταξύ τους υπάρχουν «ειδικές περιστάσεις» δηλαδή νησιά, περίπλοκη ακτογραμμή, κλπ., όπως κατεξοχήν συμβαίνει στο Αιγαίο, τότε δεν νοείται μονομερής οριοθέτηση των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 μίλια από τη μία χώρα, αλλά συνιστάται συμφωνία μεταξύ των δύο παρακτίων χωρών ή, άλλως, προσφυγή σε διεθνές δικαστικό όργανο».
Αυτόν τον επιστήμονα κύριοι πληρώνει ο φορολογούμενος ελληνικός λαός.
Σ αυτόν εμπιστεύεται τα παιδιά του για να συμβάλει με την επιστημοσύνη του στη διαμόρφωση μιας στοιχειώδους εθνικής συνείδησης, στους αυριανούς έλληνες πολίτες.
Ας θυμίσουμε λοιπόν στον επιστήμονα ορισμένες αλήθειες που ξεχνά.
Θα του τις θυμίσουμε με το δικό μας απλοϊκό και μη επιστημονικό τρόπο, και θα τον παραδώσουμε στους συναδέλφους του επιστήμονες ιστορικούς και διεθνολόγους να... σφαλιαρίσουν με το δικό τους τρόπο την αντεθνική του αγυρτεία.
Το πρώτο που θα του θυμίσουμε, είναι τις επίσημες θέσεις του ΥΠΕΞ κι αυτό ανεξάρτητα φυσικά από την Μπακογιάννεια τακτική στα Ελληνοτουρκικά, μιας και τα γραπτά είναι καταδικασμένα να .μένουν.
ΝΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Η διαφορά περί την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο.
Η διαφορά αυτή ήλθε για πρώτη φορά στην επιφάνεια και προκάλεσε μεγάλη ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις την 1η Νοεμβρίου 1973, όταν στην Τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δημοσιεύθηκε αυθαίρετος χάρτης με περιοχές του Αιγαίου, που περιελάμβανε και ελληνικές, για τις οποίες η Κυβέρνηση της Άγκυρας είχε δώσει άδεια διεξαγωγής ερευνών σε Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων. Η ένταση κορυφώθηκε όταν στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν το 1974 και 1976 έρευνες τουρκικών ωκεανογραφικών σκαφών (Τσανταρλί και Χόρα).
Για το θέμα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας υπάρχουν τρεις μεγάλες βασικές διαφορές τοποθέτησης μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας ως προς:
i. To αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς
Η Τουρκία, ισχυρίζεται ότι η διαφορά έγκειται στην διανομή ολόκληρης της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, το οποίο θέλει να χωρίσει σε δύο ίσα μέρη, και με τον τρόπο αυτό να αποκτήσει αυτή δικαιώματα υφαλοκρηπίδας δυτικά των ελληνικών νησιών, μέχρι την μέση γραμμή του Αιγαίου. Έτσι, η διαφορά δεν είναι νομική, αφού δεν βασίζεται σε κανένα κανόνα του διεθνούς δικαίου, αλλά πολιτική. Πρόκειται ουσιαστικά, για επεκτατική βλέψη της Τουρκίας σε βάρος του ελληνικού χώρου.
Η Ελλάδα, αντίθετα, τονίζει ότι το αντικείμενο της διαφοράς είναι αποκλειστικά η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ των δύο χωρών, αφ' ενός στην Θράκη (δηλ. στην θαλάσσια προέκταση της συνοριακής γραμμής) και αφ' ετέρου στα πλησίον της τουρκικής ακτής ευρισκόμενα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου και στην Δωδεκάνησο. Δηλαδή η διαφορά είναι νομική και ως τέτοια οφείλει να επιλυθεί σύμφωνα με τους τρόπους που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο και ο Χάρτης των Ην. Εθνών για την επίλυση διεθνών νομικών διαφορών.
ii. Το δικαίωμα υφαλοκρηπίδας των νησιών.
Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτό και θέλει να χαράξει διαχωριστική γραμμή στο μέσον του Αιγαίου, σαν να μην υπήρχαν καθόλου νησιά.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα υφαλοκρηπίδας, όπως ακριβώς προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο (Σύμβαση Γενεύης 1958, Σύμβαση Δικαίου Θαλάσσης 1982, Απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου του 1969 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας της Β. Θάλασσας που εδέχθη ότι ο κανών της υφαλοκρηπίδας των νησιών είναι εθιμικός, άρα δεσμεύει όλα τα κράτη, περιλαμβανομένης βέβαια και της Τουρκίας).
Κατά την ελληνική αυτή θέση, εφ' όσον τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα υφαλοκρηπίδας, δεν μπορούν να αποτελούν "ειδικές περιστάσεις" όπως υποστηρίζει αυθαίρετα η Τουρκία για όλα ανεξαιρέτως τα νησιά του Αν. Αιγαίου.
iii. Το εφαρμοστέο δίκαιο για την επίλυση της διαφοράς.
Η Τουρκία επικαλείται την αρχή της ευθυδικίας ("equity"). Η αρχή όμως αυτή δεν ερμηνεύεται από πλευράς Τουρκίας σύμφωνα με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αυθαίρετα, με πολιτικά κριτήρια και γνώμονα τις επεκτατικές της βλέψεις στο Αιγαίο.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας εφαρμοστέα είναι η αρχή της μέσης γραμμής, όπως προβλεπόταν στο άρθρο 6 της Σύμβασης του 1958 και ήδη αναγνωρίζεται ως η επικρατούσα αρχή του Διεθνούς Δικαίου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η Τουρκία επεδίωκε την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και όχι τον εγκλωβισμό των ελληνικών νήσων του ανατολικού Αιγαίου σε μία ζώνη τουρκικής δικαιοδοσίας, δεν είχε παρά να παραστεί στο Διεθνές Δικαστήριο στο οποίο προσέφυγε η Ελλάδα το 1976, οπότε η διαφορά θα επελύετο ειρηνικά. Λόγω όμως της ερημοδικίας της Τουρκίας, το Δικαστήριο κήρυξε τότε εαυτό αναρμόδιο.
Για την έκτοτε εξέλιξη του θέματος της υφαλοκρηπίδας θα πρέπει να αναφερθούν τα εξής:
Το 1976, ύστερα από μία νέα αύξηση της έντασης στο Αιγαίο, διεξήχθη ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση στην Βέρνη που κατέληξε σε ένα είδος "modus vivendi". To σχετικό Πρακτικό που υπογράφηκε στην Βέρνη την 11-11-1976 καθόριζε ένα κώδικα συμπεριφοράς που θα έπρεπε να διέπει μελλοντικές διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου.
Ουσιαστικό όμως αποτέλεσμα δεν υπήρξε και η εκκρεμότητα συνεχίστηκε με αντεγκλήσεις ως τον Μάρτιο του 1987, οπότε η κρίση έφθασε στα όρια ένοπλης αντιπαράθεσης, όταν το Sismik-1, συνοδευόμενο από τουρκικά πολεμικά, άρχισε την κάθοδο του στο Αιγαίο, προκειμένου να πραγματοποιήσει έρευνες έξω από την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νήσων. Τότε έγινε ανταλλαγή σχετικών μηνυμάτων του Έλληνα και Τούρκου Πρωθυπουργού και δόθηκε στην Ελλάδα η ευκαιρία να διατυπώσει και πάλι την πάγια θέση της για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, στην οποία εμμένει μέχρι σήμερα.
ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ Η ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ή ΜΗΠΩΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΣΕ ΖΩΝΗ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ (για λόγους ευνόητους) ΚΥΡΙΕ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ;
ΚΑΙ ΑΝ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ Η ΑΔΙΚΗΜΕΝΗ ΤΟΥΡΚΙΑ ΤΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΕΣΤΗ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟ 1976 ΚΥΡΙΕ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ;
Ας του θυμίσουμε του επιστήμονα και ορισμένα ακόμη δεδομένα:
ΓΙΑ ΤΑ ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ
Τα χωρικά ύδατα αποτελούν επέκταση στη θάλασσα της εθνικής κυριαρχίας μιας χώρας πέρα από τις ακτές της. Θεωρούνται μέρος του εθνικού εδάφους και επ' αυτών ασκείται πλήρης εξουσία από την παράκτια χώρα. Πρόκειται δηλαδή για μια ζώνη συνέχεια των ακτών, που καλύπτει ένα τέτοιο πλάτος, απόσταση από την ακτογραμμή, η οποία καθορίζεται από τους ισχύοντες κάθε φορά κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας εκτείνονται στα 6 ναυτικά μίλια από τη φυσική ακτογραμμή, δηλαδή από την παραλία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το πλάτος λόγω γεωγραφικών περιορισμών, μπορεί να είναι μικρότερο από 6 ν. μίλια. Εάν, π.χ., η απόσταση της ελληνικής ακτής από την απέναντι τουρκική ακτή είναι μικρότερη των 12 ν. μιλίων (το άθροισμα των χωρικών υδάτων των απέναντι ακτών), τότε εφαρμόζεται ο κανόνας της μέσης γραμμής, δηλαδή η μέση απόσταση των ακτών των δύο χωρών, εκτός εάν υπάρχουν άλλες σχετικές συμβατικές ρυθμίσεις.
Αυτή είναι η περίπτωση των ανατολικών ακτών των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και της Δωδεκανήσου. Ειδικά για την οριοθέτηση στην περιοχή των Δωδεκανήσων ισχύει η Συμφωνία της 4ης Γενάρη 1932 και το Πρωτόκολλο της 28ης Δεκέμβρη 1932 μεταξύ Ιταλίας και Τουρκίας. Η συμφωνία αυτή ορίζει επακριβώς τα θαλάσσια σύνορα των Δωδεκανήσων και συνοδεύεται και από σχετικούς χάρτες. Η Ελλάδα θεωρείται διάδοχο κράτος της Ιταλίας στη συμφωνία αυτή με βάση τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων της 10ης Φλεβάρη 1947, που εκχωρεί την κυριαρχία των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα.
Δύο είναι τα νομοθετήματα τα σχετικά με την αιγιαλίτιδα ζώνη της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, ο Α.Ν. 230/1936 «περί καθορισμού αιγιαλίτιδος ζώνης της Ελλάδος». Η πρόβλεψη αυτή επαναλαμβάνεται και στον ΚΔΝΔ (Ν.Δ. 187/1973», που ορίζει ότι «τα χωρικά ύδατα περιλαμβάνουν θαλάσσια ζώνη, της οποίας το πλάτος ορίζεται εις εξ ναυτικά μίλια, δυνάμενον να ορισθή και διαφόρως διά Π. Διαταγμάτων εκδιδομένων προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου».
Εκτοτε τα δεδομένα άλλαξαν. Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, εθιμικό και συμβατικό, η Ελλάδα έχει το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια. Κατά την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Ελλάδα προέβη σε δήλωση σύμφωνα με την οποία «ο χρόνος και ο τόπος άσκησης των εν λόγω δικαιωμάτων (...) είναι ένα ζήτημα που απορρέει από την εθνική της στρατηγική». Επιπλέον το άρθρο 2 του Ν.2321/1995, κυρωτικού της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας, προβλέπει ότι «η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα κατ' εφαρμογή του άρθρου 3 της κυρουμένης Συμβάσεως να επεκτείνει σε οποιονδήποτε χρόνο το εύρος της χωρικής θάλασσας μέχρι αποστάσεως 12 ν. μιλίων».
Βέβαια, ένα δικαίωμα που δεν ασκείται, και μάλιστα υπό το βάρος της απειλής πολέμου από την Τουρκία, υποβαθμίζεται και με την πάροδο του χρόνου γίνεται ανενεργό. Η Τουρκία, με απόφαση της Εθνοσυνέλευσής της (8/6/1995), μόλις τέθηκε σε ισχύ η Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, εξέδωσε το γνωστό «casus belli». Θεωρεί ως αιτία πολέμου την επέκταση στα 12 μίλια των ελληνικών χωρικών υδάτων. Η Τουρκία έκτοτε δεν έχει ανακαλέσει την πολιτική της αυτή παρά την ...«ευρωπαϊκή» πορεία της.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων μέχρι τα 12 ν. μίλια έχει ασκηθεί ήδη από πολλά κράτη συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας, η οποία από το 1964 έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο στα 12 ν. μίλια. Επίσης, από την τουρκική πλευρά προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι με την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα νησιά του Αιγαίου στα 12 ν. μίλια θα αποκλειστούν οι τουρκικές ακτές από την πρόσβασή τους στη θάλασσα και η θαλάσσια επικοινωνία μεταξύ των τουρκικών παραλίων θα γίνεται μετά από ελληνική έγκριση.
Σε καμία περίπτωση δε θα ισχύσει αυτό γιατί, σύμφωνα με τη νέα Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, το δικαίωμα της αβλαβούς διέλευσης κατοχυρώνεται απόλυτα και διευρύνεται. Επίσης, υπάρχουν ειδικές ρυθμίσεις περί θαλασσίων στενών, που διευκολύνουν τη ναυσιπλοΐα. Κάνοντας χρήση αυτών των δικαιωμάτων ακόμα και πολεμικά πλοία άλλων χωρών μπορούν να περάσουν ανενόχλητα από τα ελληνικά χωρικά ύδατα και από τα στενά περάσματα μεταξύ των νησιών, όπως εξάλλου γίνεται και σήμερα.
Ένα άλλο επιχείρημα της τουρκικής πλευράς είναι ότι με την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, ανατρέπεται το «στάτους» που έφερε η Συνθήκη της Λοζάνης στο Αιγαίο. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι το πλάτος των χωρικών υδάτων δεν είναι κάτι στατικό αλλά καθορίζεται κάθε φορά με βάση το βεληνεκές των όπλων που μπορούν να προσεγγίσουν μια ακτή. Όταν υπογράφηκε, το 1923, η συγκεκριμένη συνθήκη ίσχυαν διεθνώς τα 3 ν. μίλια ως χωρικά ύδατα. Αργότερα έγιναν τα 6 ν. μίλια και σήμερα έχουν καθιερωθεί τα 12 ν. μίλια.
Πρέπει να επισημάνουμε ότι από την ελληνική πλευρά το ζήτημα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια «φυλάσσεται» περισσότερο σαν διαπραγματευτικό χαρτί σε μια επικείμενη διαδικασία συζήτησης όλου του πακέτου των τουρκικών διεκδικήσεων, καθώς τυχόν επέκταση στα 12 ν. μίλια των ελληνικών χωρικών υδάτων έχει καταλυτική επίδραση και στο ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και του εναέριου χώρου.
Επίσης, δεν έχει γίνει χρήση ούτε του δικαιώματος που παρέχεται από το Διεθνές Δίκαιο για καθορισμό «ευθειών γραμμών βάσης». Πρόκειται για μια νοητή ευθεία γραμμή που συνδέει τις άκρες ενός κόλπου και η γραμμή αυτή ορίζεται ως βάση απ' όπου αρχίζει η μέτρηση του πλάτους της ζώνης των χωρικών υδάτων. Ούτε καν αυτό έχει γίνει. Ένα μέτρο που δε συνδέεται άμεσα με τις τουρκικές διεκδικήσεις και θα μεγέθυνε κατά πολύ τα ελληνικά χωρικά ύδατα και τον υπερκείμενο εναέριο χώρο. Σαν παράδειγμα ν' αναφέρουμε ότι κόλποι όπως οι Σαρωνικός, Θερμαϊκός, Λακωνικός, Στρυμονικός, κλπ. θα έκλειναν και θα αποτελούσαν περιοχή άσκησης ελληνικής κυριαρχίας.
Η ίδια εγκατάλειψη ισχύει και για το δικαίωμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) που μπορεί να ορίσει η Ελλάδα πέρα από τα χωρικά της ύδατα.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΕΝΑΕΡΙΟ ΧΩΡΟ
Με προεδρικό διάταγμα του 1931 η Ελλάδα έχει καθορίσει το εύρος του εθνικού εναερίου χώρου της στα 10 μίλια. Ως το 1974, οπότε άρχισαν να τίθενται οι τουρκικές μονομερείς διεκδικήσεις στο Αιγαίο με αφορμή την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, η Άγκυρα δεν είχε ποτέ διαμαρτυρηθεί για την έκταση των 10 μιλίων. Εκτοτε προβάλλει συνεχώς τις διεκδικήσεις της με τις παραβιάσεις όχι μόνο του ορίου μεταξύ των 10 και των 6 μιλίων αλλά και πέραν του ορίου των 6 μιλίων.
Η Άγκυρα στηρίζει την αμφισβήτησή της στο γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο προβλέπει πως το εύρος του εναερίου χώρου πρέπει να ταυτίζεται με το εύρος των χωρικών υδάτων. Αυτό σημαίνει ότι, αν ήθελε η Ελλάδα, αντί να μειώσει τον εθνικό εναέριο χώρο της στα 6 μίλια, θα μπορούσε να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 10 μίλια ή να βρεθεί μια μέση λύση γύρω στα 8 μίλια και για τις δύο περιπτώσεις. Το ζήτημα αυτό συζητείται στις διερευνητικές συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών, οι οποίες έχουν ξεπεράσει τις σαράντα, χωρίς να έχει βρεθεί καμία λύση.
ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΥΠ' ΟΨΙΝ ΣΑΣ ΚΥΡΙΕ ΗΡΑΚΛΕΙΔΗ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΕΓΡΑΨΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΝ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΒΕΙ ΣΕ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ 12 ΜΙΛΙΩΝ;
Αυτά προς το παρόν.
Μαζί σου κύριε Ηρακλείδη θ ασχοληθούμε και πάλι. Γιατί αυτές τις ύπουλες και κατάφωρα ανθελληνικές απόψεις, δεν οφείλουμε απλώς να τις αντιμετωπίζουμε.
Οφείλουμε να τις τσακίζουμε.
Το χρωστάμε στην πατρίδα που μας γέννησε και στο λαό της που περήφανα ανήκουμε κι εμείς.

http://kostasxan.blogspot.com/2009/08/blog-post_3444.html