Τελικά όσο και να μη θέλει κανείς να πιστέψει στις θεωρίες συνομωσίας, όλο και κάτι γίνεται, και το μυαλό πονάει. Πριν από πάρα πολλά χρόνια, είχα ακούσει (από σοβαρά χείλη) την άποψη ότι όλα είναι προσχεδιασμένα όσον αφορά στο μέλλον της Ελλάδας. Και είχα αμφιβάλλει. Ήμουν ακόμη οπαδός της ορθολογικής και γραμμικής προσέγγισης της ιστορίας .
Η άποψη λοιπόν εκείνη έλεγε, πως ο νεαρός τότε ΓΑΠ, θα γίνονταν κάποτε πρωθυπουργός, διότι τα, όχι και τόσο σκοτεινά, κέντρα που διοικούν τον πλανήτη, έχουν κάποιο συγκεκριμένο «γεωπολιτικό» σχέδιο στο μυαλό τους. Να παραχωρηθεί δηλαδή η Δυτική Θράκη στους γείτονες, να υπάρξει συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίο με τους Τούρκους, και στο λίγο πιο μακρινό μέλλον, να «ανεξαρτητοποιηθεί» και η ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, με τη Θεσσαλονίκη να παίζει το ρόλο της πύλης και της πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας στην πολυεθνική ενδοχώρα των Βαλκανίων, ενώ το λιμάνι της θα αποτελεί ένα είδος ελεύθερης εμπορικής ζώνης. Η δε Ελλάδα, θα πρέπει να συρρικνωθεί στα «ιστορικά» της όρια (κάτω από τη Λάρισα) και να είναι απλά ένα κρατίδιο σύμβολο μιας πάλαι ποτέ δόξας του ευρωπαϊκού πολιτισμού, και αιωνίως τιμώμενη γενέτειρα της έννοιας της δημοκρατίας. Τίποτα άλλο.
Από τότε που τα πρωτοάκουσα όλα αυτά, πολλά συνέβησαν. Εκτός του ότι μεγάλωσα, είδα την αποσύνθεση της ΕΣΣΔ και της ανατολικής Ευρώπης, είδα την ξαφνική ανακίνηση του Μακεδονικού, με τις σκοπιανές φιλοδοξίες να δημιουργούν παγκόσμια απήχηση, είδα τη διάλυση, μέσα από εμφύλιο σπαραγμό, της κάποτε κραταιάς Γιουγκοσλαβίας, είδα την καταστροφή της Σερβίας, την απόσχιση του Κοσσόβου, κ.ο.κ. Είδα πολλά.
Πρόσφατα είδα και τον ΓΑΠ να γίνεται πρωθυπουργός, ενώ ακόμη πιο πρόσφατα είδα να τίθεται πλέον και επίσημα το ζήτημα της συνεκμετάλλευσης που λέγαμε. Αν δεχθούμε τα σενάρια που θέλουν γερμανικό και αμερικανικό δάχτυλο να δημιουργούν όλο το μπάχαλο των Βαλκανίων που περιγράφτηκε πιο πάνω, τότε γιατί να μη δεχτούμε και τα σενάρια που θέλουν τη κρίση να έχει δημιουργηθεί και να καλλιεργείται τόσο από τη Γερμανία που έχει σκοπό της την οικονομική (αφού απέτυχε στρατιωτικά) κυριαρχία στην Ευρώπη, όσο και από την Αμερική, που θέλοντας να εγκαθιδρύσει τη νέα παγκόσμια κυβέρνηση (που πολλοί λένε για αυτό και μόνο ιδρύθηκε ως κράτος) μας χειραγωγεί όπως θέλει;
Η Αργεντινή ήταν το πρώτο πείραμα σε επίπεδο «τρίτου κόσμου» ή μάλλον αναπτυσσόμενης οικονομίας. Ήταν ο μπούσουλας που θα ακολουθούνταν και στην υπόλοιπη λατινική Αμερική, που σαν υπαρκτή αλλά και εν δυνάμει τεράστια αγορά, είναι άκρως σημαντική για τα παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα. Τα όποια μαθήματα ήταν να παρθούν από τη περίπτωσή της πάρθηκαν και λήφθηκαν υπ όψιν. Τη σούπα λίγο τη χάλασε ο αστάθμητος παράγοντας Nestor Kirchner, αλλά και πάλι τα συμπεράσματα ήταν χρήσιμα.
Επόμενος σταθμός η Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα η ΕΕ και η νομισματική της ένωση. Και τι πιο εύκολο από το να χρησιμοποιηθεί ως δοκιμαστικός σωλήνας η Ελλαδίτσα μας με όλα τα καλά και τα κακά της. Και αφού μας τάισαν με επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, δάνεια, κλπ. και αφού χορτάσαμε στα Καγιέν, στα ευρωκύπελλα, στις φαντεζί Ολυμπιάδες, και πάει λέγοντας… αφού κιοτέψαμε δηλαδή, μας ρίχνουν τη μεγάλη κατραπακιά για να δούνε πως θα αντιδράσουμε, και έτσι να ξέρουν πως θα χειριστούν τα επόμενα θύματα-χώρες, που στο κάτω κάτω είναι και πιο σοβαρές.
Για αυτό και η ιρλανδική διάσωση είχε κάποιες διαφορές από τη δική μας, ενώ για τις μελλοντικές διασώσεις εφευρέθηκε ένας νέος μηχανισμός. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τόσο τα Ίμια, όσο και τα Δεκεμβριανά του 2008, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο θυμικό μας, αλλά και στο calibration των αντιδράσεών μας ως λαός.
Είμαστε δηλαδή ένα πειραματόζωο. Και το πείραμα συνεχίζεται. Αφού μας φτάσουν στον απόλυτο βαθμό εξαθλίωσης, όπου ο μισθός των 540 ευρώ θα είναι όνειρο απατηλό για τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, αφού επανέλθουμε σε τριτοκοσμικές καταστάσεις διαβίωσης, όπου για να πάρεις ένα video player θα πρέπει να πουλήσεις χωράφι, τότε και μόνο τότε θα μας προσφέρουν τη λύση της σωτηρίας από όλα τα δεινά μας. Τη συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων του Αιγαίου, και δεν βαριέσαι βρε αδελφέ, αν είναι να ζούμε μπέικα, και να ξαναρχίσουμε τα τσιφτετέλια, δεν πα να δώσουμε και λίγη Ελλάδα στους γείτονες; Σιγά τα ωά. Πέτρες είναι στο κάτω κάτω. Έχουμε πολλές. Ας τις ανταλλάξουμε με πετροδολάρια και ποιος μας πιάνει!
Αν όλα αυτά τα άκουγε κάποιος από εμάς πριν από 20 χρόνια, θα τα πίστευε; Ή θα τα θεωρούσε ευφάνταστες θεωρίες συνομωσίες κάποιων πειραγμένων εγκεφάλων; Κι όμως, σαν ένα προδιαγεγραμμένο σχέδιο, όλα τα παραπάνω ξετυλίγονται μπροστά μας, και εμείς ανήμποροι να αντιδράσουμε, ή ακόμη και να τα αντιληφτούμε, συνεχίζουμε να μαλώνουμε για το ποιος έχει δίκιο, ο Α ή ο Β, και για το αν ο Μπουτάρης θα μιλάει με τον Άνθιμο, και για το αν ο Πάνος Κιάμος θα βγάλει νέο δίσκο;
Και σε όλα αυτά, θα μου ανταπαντήσει κάποιος, που είναι ο παράγοντας άνθρωπος; Που είναι ο Έλληνας; Δεν ξέρω. Ο Καραϊσκάκης, πάνε κοντά 180 χρόνια που σκοτώθηκε άνανδρα, τον Βελουχιώτη του κόψανε το κεφάλι. Ποιος μένει; Ποιος θα είναι δηλαδή ο δικός μας αστάθμητος παράγοντας; Έχω μια ιδέα, αλλά αν τη πω, ίσως και να θεωρηθώ νεοδημοκράτης… οπότε δεν τη λέω και σας αφήνω να τη μαντέψετε. Μόνο ένας φαίνεται να υπάρχει, αλλά αργεί πολύ βρε παιδί μου. Τον χάσαμε μέσα στην ρουτίνα πλέον του …Μνημονίου, την αναδιοργάνωση της παλαιολιθικής γραφειοκρατίας, τις ισορροπίες..
Πάντως όπως η Τουρκία βρήκε τον Ερντογάν της, και σήμερα (μέσα σε 10 χρόνια) θεωρείται από όλους σχεδόν, ως ο πλέον σημαντικός παράγοντας της περιοχής, όπως η Ρωσία βρήκε τον Πούτιν , που με καίριες κινήσεις την επαναφέρει στο παιχνίδι ως παίκτη και όχι ως θεατή, έτσι και εμείς θα πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας, όχι σε κανέναν αντάρτη με φισεκλίκια σταυρωτά, άλλωστε η εποχή δεν ενδείκνυται για κάτι τέτοιο, αλλά στον δικό μας statesman. Ποιος είναι αυτός; Μαντέψτε.
Strange Attractor
πολύ ωραίο το άρθρο και συμφωνώ με σχεδόν όλα όσα γράφεις. αλλά μου άφησες και ένα κενό στο τέλος... διότι στις διαπιστώσεις οι περισσότεροι συμφωνούμε πάνω-κάτω. Στο το γίνεται από δω και πέρα είναι που δε βρίσκουμε άκρη. Για πες λοιπόν ποιος είναι ο δικός μας statesman!
ΑπάντησηΔιαγραφή