Σύμφωνα με ναι επίσημη ανακοίνωση της ευρωπαϊκής Κομισιόν το 2000, η Ευρώπη του 2010 θα ήταν «η πιο ανταγωνιστική και δυναμική κοινωνία του κόσμου, μια κοινωνία βασισμένη στη γνώση…». Σήμερα είμαστε στο 2010, και επίσημα πλέον η Ευρώπη αποτελεί τον ουραγό της ανάπτυξης.
Τα μέλη της ΕΕ αναπτύχθηκαν με ρυθμό 14% στα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ αντίστοιχα η Βόρειος Αμερική αναπτύχθηκε κατά 18%, η λατινική Αμερική κατά 39%, η Αφρική κατά 63%, η Μ. Ανατολή κατά 60%, η Ρωσία κατά 59%, η Σιγκαπούρη, η Ν. Κορέα, η Ινδονησία, και η Ταϊβάν κατά 52%, η Ινδία κατά 104%, και η Κίνα κατά 171%.
Οι Ευρωπαίοι ήθελαν να πετύχουν το σκοπό τους, μέσω της περιβαλλοντικής προστασίας, και της κοινωνικής συνοχής, επιθυμητές μέθοδοι μεν, όχι αναπτυξιακές δε. Η ατζέντα της Λισσαβόνας κατέληξε ανέκδοτο. Το ίδιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης του 1995. Τα μέλη της ΕΕ συμφώνησαν να περιορίσουν τα ελλείμματά τους στο 3% του ΑΕΠ προκειμένου να διασφαλιστεί η δανειακή πειθαρχία με την εισαγωγή του ευρώ, έτσι ώστε κανένα κράτος μέλος να μη μπορεί να εκμεταλλευτεί το νέο νόμισμα για να κρατά όμηρο κάποιον γείτονά του, και να τον αναγκάσει να ψάχνει για σωτηρία. Στη πραγματικότητα, οι χώρες της ΕΕ υπερέβησαν το όριο του 3%, 97 φορές!
Στις 29 από αυτές τις περιπτώσεις, οι υπερβάσεις επιτρέπονταν σύμφωνα με το αρχικό Σύμφωνο, αφού η οικονομία βρίσκονταν σε ύφεση. Στις υπόλοιπες 68 περιπτώσεις, οι υπερβάσεις του ορίου ήταν ξεκάθαρα κόντρα στα συμφωνηθέντα, και το Συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών (Ecofin), θα έπρεπε να επιβάλλει κυρώσεις. Καμία όμως χώρα δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Οι περιορισμοί τους οποίους είχαν θέσει αυτοβούλως τα μέλη της ευρωζώνης, ποτέ δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη, αφού τόσο οι παραβάτες όσο και οι κριτές αποτελούν ένα και το αυτό πρόσωπο. Μια κατάσταση που θυμίζει Κάφκα και Μολιέρο.
Φέτος για παράδειγμα, δυο κράτη, η Ελλάδα και η Ιρλανδία, διασώθηκαν από την ΕΕ, αν και το άρθρο 125 της Συνθήκης της Ένωσης, γράφει ρητά πως κανένα κράτος δεν θα αναλάβει τα χρέη άλλου, μια εγγύηση δηλαδή την οποία επεδίωξε η Γερμανία προκειμένου να εγκαταλείψει το αγαπημένο της Μάρκο. Αυτό το δόγμα της σκληρής πειθαρχίας κατέρρευσε εν μια νυκτί τον Μάιο του 2010, όταν όλοι επέμεναν πως αν δεν ανοίξει το πουγκί της η Γερμανία, θα καταρρεύσει ο κόσμος όλος.
Είναι χαρακτηριστικό της επιείκειας με την οποία εφαρμόσθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας, όταν επετράπη η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη μέσω εξαπάτησης εκ μέρους της ότι το έλλειμμα της ήταν κάτω από το 3% του ΑΕΠ, ενώ στη πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Λαμβάνοντας υπόψη την παραπλανητική συμπεριφορά της Ελλάδας, η στατιστική υπηρεσία της ΕΕ (Eurostat) ανακοίνωσε επίσημα πως η στατιστική υπηρεσία της Ελλάδας είχε «συνειδητά παραποιήσει τα στοιχεία». Κάτι όμως που δεν είχε σημασία, αφού η Ελλάδα είχε ήδη μπει στην ευρωζώνη, παίρνοντας τους φίλους της ομήρους.
Σήμερα, η Γερμανία άνοιξε το πουγκί της και έσωσε την Ελλάδα. Πέραν αυτού, στη πρόσφατη Σύνοδο κορυφής, οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν να τροποποιήσουν τη Συνθήκη της Λισσαβόνας ενεργοποιώντας τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, μετατρέποντάς τον σε μόνιμο θεσμό. Μόλις η Angela Merkel, που επί μήνες επέμενε στη κατάργηση του μηχανισμού, επέστρεψε στη Γερμανία, γιόρτασε τη «νίκη» της Ευρώπης. Στην ουσία έκανε μια αναγκαστική παραχώρηση στο Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας της , που θεωρεί ότι τα μέτρα διάσωσης στερούνταν νομιμότητας. Ο όρος που η Merkel επέμενε να ισχύσει, η συμμετοχή δηλαδή των ιδιωτών επενδυτών στα ρίσκα, υποβαθμίστηκε τελικά σε προαιρετικό.
Την αξιοπιστία της έχασε επίσης και η ΕΚΤ. Πριν από ένα χρόνο είχε υποσχεθεί πως θα σταματήσει να δέχεται ως εγγύηση κρατικά ομόλογα με αξιολόγηση ΒΒΒ. Και αυτό ανατράπηκε τον Μάιο, όταν η Τράπεζα άρχισε να αγοράζει ελληνικά «χαρτιά σκουπίδια». Παράλληλα, ανακοίνωσε πως θα προχωρήσει σε διπλασιασμό των κεφαλαίων της.
Οι ελιγμοί της ΕΕ μπορεί να σταθεροποιήσουν την Ευρώπη βραχυπρόθεσμα, και να τη βοηθήσουν να αντέξει τις κερδοσκοπικές επιδρομές εναντίον των ομολόγων κάποιων κρατών, όμως η ΕΕ ρισκάρει την μακροπρόθεσμη αποσταθεροποίηση της Ένωσης. Παρόλο που η μετάδοση της κρίσης περιορίζεται σήμερα μόνο στον τραπεζικό τομέα, τα μέτρα που παίρνει η ΕΕ ανοίγουν διαύλους για να συμπεριληφθούν στη μετάδοση αυτή και οι κρατικοί προϋπολογισμοί.
Το πρώτο βήμα προς μια σειρά από κρατικές χρεοκοπίες στην Ευρώπη έχει ήδη γίνει. Μπορεί σήμερα το ρίσκο να είναι μικρό, θα μεγαλώσει όμως μόλις και εάν ο νέος μηχανισμός μετατραπεί σε πλήρη ασφαλιστική κάλυψη απέναντι στη χρεοκοπία, και χωρίς να μοιράζονται τα βάρη οι πιστωτές. Αν κρίνουμε από τα προβλεπόμενα δημογραφικά ρίσκα σε σχέση με τις συντάξεις, αυτό που βλέπουμε είναι πως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Όταν οι πολιτικοί προσπαθούν να τα βάλουν με το σιδερένιο χέρι της οικονομίας, χάνουν. Έτσι και σήμερα. Όμως οι πολιτικοί δεν δέχονται τις συμβουλές των ειδικών ακαδημαϊκών. Πιο πολύ προτιμούν τα κακόγουστα ανέκδοτα. Μέχρι που στο τέλος όλοι γελάνε εις βάρος τους.
S.A.-Project Syndicate
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου