Τα Έλληνο – Τουρκικά προβλήματα που επιχειρεί να επιλύσει η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, και που ήρθαν πάλι στην επιφάνεια με την πρόσφατη επίσκεψη του ανυπεξ, Δημ. Δρούτσα στην Άγκυρα, είναι χρονίζοντα, προκαλούν εντάσεις, έχουν υψηλό οικονομικό κόστος και ταλανίζουν τις σχέσεις των δύο χωρών. Στη βάση αυτή η λύση τους, το ταχύτερο δυνατόν, είναι ευκταία και χωρίς αντίλογο!Η εμμονή όμως της ηγεσίας του υπ. Εξωτερικών ότι στη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα αλλά και στη διάρκεια των Έλληνο – Τουρκικών συνομιλιών από τις αρμόδιες τεχνικές επιτροπές, θα συζητηθεί «μόνον η υφαλοκρηπίδα», είναι περίπου … κωμική! Η ελληνική υποχώρηση στις απαιτήσεις της Άγκυρας φάνηκε άλλωστε από το γεγονός ότι αποδέχθηκε με πέντε μήνες καθυστέρησης τις προτάσεις του τούρκου υπεξ, Α. Νταβούτογλου, για κοινή συνάντηση υπουργικών συμβουλίων αλλά και για μια Επιτροπή υψηλού επιπέδου που θα συζητήσει το σύνολο των θεμάτων που είναι ανοικτά (παρακάτω η πλήρης λίστα). Η υπόδειξη του πρέσβη Λουκά Αποστολίδη, πρώην επικεφαλής της ΕΥΠ, είναι η μόνη πράξη σοβαρής «αμυντικής πολιτικής» στην οποία προέβη η κυβέρνηση, καθώς ο κ. Αποστολίδης είναι γνωστός για το εθνικό του φρόνημα.
Ωστόσο, η Τουρκία, δεν μένει μόνο στις πολιτικές προτάσεις που κατά καιρούς εφευρίσκει, όπως πρόσφατα οι συνεχείς επαναλήψεις για το «μη εξοπλισμό της Ελλάδας» την ώρα που ακόμη μας απειλεί! Η Άγκυρα προβαίνει και σε πράξεις που αμφισβητούν έμπρακτα τη διεθνή θέση μας και υποβαθμίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα μας. Άλλοτε με «κρουαζιέρες» πολεμικών πλοίων της, άλλοτε «βόλτες» αεροσκαφών» της κι άλλοτε με «επισκέψεις» κυβερνητικών στελεχών της στη Θράκη. Τώρα για παράδειγμα ζητά να επισκεφθεί ο Ταγίπ Ερντογάν τη Θράκη, μαζί με ομάδα υπουργών του και να «κάνει περιοδεία στους πολίτες του που ζουν στην Ελλάδα». Η Αθήνα ακόμη δεν έχει πει ΟΧΙ! Έχει δοκιμάσει να πάει να επισκεφθεί την εθνική ελληνική μειονότητα, της Ίμβρου και Τενέδου κάποιος εκ των υπουργών της κυβέρνησης;
Από την Αθήνα καμιά ιδιαίτερη προετοιμασία δεν έχει γίνει ως σήμερα και δεν εμφανίζεται να σχεδιάζεται. Ούτε καν ένα υπουργικό συμβούλιο, προετοιμασίας για το τι θα κάνει ο κάθε υπουργός, αντιμετωπίζοντας τον τούρκο ομόλογο του. Κανείς καθηγητής Διεθνούς ή Θαλασσίου Δικαίου μεμονωμένα ή σαν ομάδα δεν μελετά διεξοδικά προτάσεις και κινήσεις απαραίτητες ενίσχυσης των Ελληνικών θέσεων. Καμιά συζήτηση δεν έχει ανοίξει με την αξιωματική αντιπολίτευση καθώς οι όποιες προτάσεις θα πρέπει να φέρουν το σήμα κατατεθέν της «ενότητας». Γιατί αν αυτό δεν απαιτείται στην Τουρκία, είναι εκ των «ουκ άνευ» στην Ελληνική Δημοκρατία.
Το ερώτημα λοιπόν υφίσταται ακέραιο: κάποτε ο πρωθυπουργός και υπεξ, Γ. Παπανδρέου θα ασχοληθεί και με το μεγάλο ζήτημα, προετοιμάζοντας εγκαίρως τις υποθέσεις εργασίας για την επίσκεψη Ερντογάν, ή απλά θα πάει να επιλύσει κι αυτό το ζήτημα με την ταχύτητα, τους κλυδωνισμούς και τις ζημιές που κατάφερε στη χώρα στην περιπέτεια αναζήτησης δανείων…;
Τα προβλήματα
Τα προβλήματα που χωρίζουν τις δύο χώρες, ασχέτως της νομικής τους βάσης, μπορούν να συνοψισθούν ως εξής :
- Χωρικά ύδατα: Η Συνθήκη της Λωζάννης το 1923 προέβλεπε ότι η έκταση των χωρικών υδάτων των δύο χωρών ανέρχεται στα 3 μίλια, ενώ αργότερα, το 1930, επεκτάθηκε στα 6 μίλια. Η Ελλάδα έπειτα από την υιοθέτηση της Συνθήκης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 (που υπερισχύει παλαιοτέρων Συμβάσεων), εξέφρασε την πρόθεσή της για επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια. Η Τουρκία αντιδρώντας στην ανακοίνωση της ελληνικής πρόθεσης δήλωσε ότι μια τέτοια κίνηση θα αποτελούσε αιτία πολέμου (casus belli), παρά το γεγονός ότι η Ελληνική θέση καλύπτεται από το Δίκαιο της Θάλασσας
- Υφαλοκρηπίδα: Οι δύο χώρες δεν έχουν συμφωνήσει στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένταση κάθε φορά που μια από τις δύο χώρες αποφασίζει να πραγματοποιήσει έρευνες για κοιτάσματα πετρελαίου ή φυσικού αερίου, όπως συνέβη το 1987 (επεισόδιο «βυθίσατε το ‘Χόρα’»!) Η διαφορά κυρίως έγκειται στο γεγονός ότι η Τουρκία δεν θέλει να αποδεχθεί την αρχή του ότι και «τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα» και διατείνεται πως αυτή θα πρέπει να χαραχτεί στη βάση των ηπειρωτικών όγκων, δηλαδή στη μέση του Αιγαίου.
- Εναέριος χώρος: Εδώ το πρόβλημα πηγάζει από τη διαφορετική ερμηνεία του διεθνούς δικαίου. Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι ο εναέριος χώρος της είναι 10 μίλια, παρά το γεγονός ότι η έκταση του εναέριου χώρου πρέπει να ταυτίζεται με την έκταση των χωρικών υδάτων. Οι τούρκοι λοιπόν λένε 6 μίλια ενώ η Αθήνα αντί 12 υποχωρεί στα 10.
- Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών της Δωδεκανήσου: H Συνθήκη της Λωζάννης υποχρεώνει την Ελλάδα να μην εξοπλίζει τα νησιά αυτά, επειδή λόγω της γεωγραφικής τους εγγύτητας με την Τουρκία θα μπορούσαν να προκληθούν σοβαρά προβλήματα ασφαλείας. Ωστόσο, η Ελλάδα προέβη στον εξοπλισμό των νησιών με το επιχείρημα ότι η δημιουργία της Στρατιάς του Αιγαίου από την Τουρκία προκαλεί επίσης σοβαρά προβλήματα ασφαλείας καθώς αντικειμενικά στρέφεται κατά των Ελληνικών νήσων.
- ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Πρόκειται για τη ζώνη θαλάσσιας οικονομικής εκμετάλλευσης που η Ελλάδα έχει δικαίωμα όπως κι άλλες χώρες της Μεσογείου να διεκδικήσει σε βάθος 200 ν.μ. Στην ΑΟΖ δεν ισχύει η αντίληψη κυριαρχίας που διέπει τα χωρικά ύδατα, ούτε η δικαιοδοσία σχετικά με την ελεύθερη διακίνηση που ισχύει στις ανοιχτές θάλασσες. Βασική αρχή είναι πως αυτή καθορίζεται με συμφωνία με τα κράτη που επίσης έρχονται σε επαφή με τη χώρα που οριοθετεί τη ζώνη της. Επίσης σημαντικό ρόλο παίζει η δυνατότητα που δύνανται να εξασφαλίσουν στην ασφάλεια ναυσιπλοΐας, Έρευνα & Διάσωση και επαρκή επιτήρηση προκειμένου να υπάρξει γενικότερη αποδοχή εκ μέρους της Διεθνούς Κοινότητος της ΑΟΖ που θα καθοριστεί . Στη Μεσόγειο, η κατάσταση περιπλέκεται περισσότερο από την «στενότητα» της θάλασσας. Έτσι για παράδειγμα, στην περιοχή Καστελλόριζου η Τουρκία υποστηρίζει πως δεν μπορεί το Ελληνικό νησί να «διαγράψει’ τα δικαιώματα της Τουρκικής ηπειρωτικής πλάκας και να στερήσει την Τουρκία από ανάπτυξη της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.
- Νησιά. Η Τουρκία υπονομεύει την ελληνικότητα βραχονησίδων και μικρών ακατοίκητων νήσων με το αιτιολογικό ότι δεν αναφέρονται ονομαστικά στη συμφωνία Ελλάδας – Ιταλία μεταπολεμικά σχετικά με την επιστροφή των ελληνικών νησιών που είχαν βρεθεί υπό Ιταλική κατοχή από τη δεκαετία του 1920.
- Θράκη. Η Τουρκία κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης και των σχετικών εγγράφων, επιμένει να προσδιορίζει σαν «τούρκους» τους Έλληνες μουσουλμάνους το θρήσκευμα πολίτες, που ζουν στην περιφέρεια της Θράκης και επιχειρεί να τους εκμεταλλευθεί πολιτικά, συγκρίνοντας τους με την Εθνική Ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, Ίμβρου και Τενέδου! Στα «αιτήματά της» τοποθετεί, το δικαίωμα να «αναπροσδιορίζονται εθνικά», να εκλέγουν ανεξέλεγκτα τους δικαστικούς και θρησκευτικούς τους, τοπικούς, ηγέτες και να διαθέτουν δεύτερο –τουρκικό- διαβατήριο.
- EE – Kαλή γειτονία. Η υποτιθέμενη εμμονή της γείτονος να εισέλθει στην ΕΕ σαν πλήρες μέλος, προϋποθέτει την «καλή γειτονία». Αυτή παραβιάζεται όχι μόνο από αέρος και θαλάσσης αλλά και από υπογεγραμμένες συμφωνίες όπως αυτή για τη λαθρομετανάστευση και την άρνησή της να δεχθεί την επιστροφή λαθρομεταναστών που έρχονται από το έδαφός της. Το ζήτημα αναμένεται να τεθεί από την Αθήνα αλλά χωρίς ελπίδες να υπάρξει ουσιαστική τουρκική δέσμευση, πλην της πάγιας τουρκικής θέσης ότι θα λυθεί στα πλαίσια μιας γενικότερης Έλληνo- Τουρκική συμφωνίας ή της πλήρους συμμετοχής τη Άγκυρας στις επιχειρήσεις της ΕΕ, Frontex.
Ο ΔΡΑΓΟΥΜΑΝΟΣ
http://e-dragoumanos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου