Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες μιας επικίνδυνης τάσης του Ελληνικού κράτους να φορτώνει στους πολίτες και δη στους μισθωτούς όλα σχεδόν τα βάρη των (υπό του συστήματος νομιμοποιημένων) ατασθαλειών του που είναι, για την Ελλάδα, κυρίως προϊόντα διαπλοκής με το μεταπρατικό και τοις τύποις ιδιωτικό αλλά κατ’ ουσίαν κρατικοδίαιτο κεφάλαιο. Η έλευση του ΔΝΤ απλά αφαίρεσε τις αναστολές των δήθεν σοσιαλιστών για εμπαίδωση του δεσμού μεταξύ κράτους και της κρατικοδίαιτης τάξης. Η διακινούμενη θεωρία των πανευρωπαϊκά συστημικών απολογητών είναι ότι ο συνδιασμός «υψηλών» μισθών, πρόωρης συνταξιοδότησης, γενναιόδωρων συντάξεων και «έλλειψης» ανταγωνιστικότητας μας έχουν οδηγήσει στην τωρινή κρίση πιθανής χρεωκοπίας κρατών όπως της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Αληθεύει όμως αυτή η εικόνα που διαδίδουν οι «ενάρετες» χώρες Γερμανία, Ολλανδία, Φιλλανδία κ.α.;
Παρ’ όλες τις τοπικές και εθνικές διαφορές, η τάση αυτή είναι και γενικότερα Ευρωπαϊκή. Έτσι, από την Ελλάδα ως την Πορτογαλία και από την Βρετανία ως τη Βαυαρία, οι Ευρωπαίοι πολίτες υφίστανται μία άνευ προηγουμένου επίθεση στις οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές τους ελευθερίες με αποτέλεσμα την αύξηση της ανέχειας και της κοινωνικής αναταραχής. Μισθοί, εργατικές συνθήκες και συντάξεις αξιοπρέπειας που κερδήθηκαν με αγώνες είναι υπό κατεδάφιση και κινδυνεύουν όχι μόνο από τις περικοπές που γίνονται στο όνομα του εξορθολογισμού αλλά κυρίως από πιθανή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος . Το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα θεωρείται, ακόμα, «υγιές» αν και η πορεία της πραγματικής οικονομίας πιθανόν να το συμπαρασύρει.
Στην Ευρώπη αυτή η πιθανολογούμενη κατάρρευση προήλθε από το κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό όργιο στο οποίο οι πολίτες ούτε συμμετείχαν ούτε και αποκόμισαν κέρδος αναπτυξιακό ή άλλο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και οι μισθοί των καλοπληρωμένων Βαυαρών εργατών μειώθηκαν κατά 4,5% την προηγούμενη δεκαετία. Από το 2000 περίπου οι τράπεζες κυριολεκτικά πλημμύρισαν την κτηματική αγορά με χρήματα, τροφοδοτώντας την κερδοσκοπία η οποία δημιούργησε μία τεράστια φούσκα. Έτσι, οι τιμές εκτινάχθηκαν πάνω από 500% στην Ιρλανδία και άλλο τόσο στην Ισπανία στην Ελλάδα και στην Αγγλία. Το χρήμα ήταν σχεδον «δωρεάν» με χαμηλά επιτόκια αλλά και με «γλυκιές» συμφωνίες μεταξύ κερδοσκόπων και πολιτικών, γεγονός που ελάχιστοι πρόσεξαν, ακόμα και πολλοί , κατά τα άλλα λαλίστατοι οικονομολόγοι και πολιτικοί. Η κατάρρευση της Wall Street το 2008 παγκοσμιοποίησε το φαινόμενο αυτό και προκάλεσε το «σκάσιμο» των φουσκών.
Στην Ελλάδα, η διεφθαρμένη πολιτική τάξη έκανε και κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο: Από τα πακέτα της ΕΕ «διένειμε» ζεστό χρήμα σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, π.χ. στους αγρότες, και ταυτόχρονα επέβαλε διάλυση παραδοσιακών παραγωγικών τομέων με μακροπρόθεσμα άγνωστες συνέπειες, οικοδομώντας, εν γνώσει της, ένα οικονομικό πρότυπο που όχι μόνο δεν είναι παραγωγικό αλλά μας έφερε στα πρόθυρα της πτώχευσης.
Σύμφωνα με τους «Financial Times» τα συνολικά χρέη Ελλάδας, Ιρλανδίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας προς τις Ευρωπαϊκές τράπεζες ανέρχονταν το 2008 περίπου στα 2,4 !! τρισεκατομύρια δολλάρια. Η λύση που εφαρμόστηκε και που στην περίπτωση των χωρών της Λατινικής Αμερικής απέτυχε ήταν λιτότητα και μόνο λιτότητα. Επίσης, όπως βλέπουμε και στην Ελλάδα του ΔΝΤ σήμερα, σύνδεση των πακέτων διασώσεως με ιδιωτικοποίηση, μαζική κοπή κοινωνικών προγραμμάτων, μειώσεις μισθών και, το κυριώτερο, υποθήκευση της εθνικής περιουσίας. Τα αποτελέσματα για την Λατινική Αμερική ήταν καταστροφικά.
Όπως είπε ο οικονομολόγος John Paul Rathbone των Financial Times1 «πήρε χρόνια να αντιληφθούν (Ευρωπαίοι και Αμερικανοί) ότι η μείωση μισθών και η ύφεση είναι διαμετρικά αντίθετες με την αποπληρωμή κρατικών χρεών». Για να σώσουν τις Ιρλανδικές τράπεζες με 114 δις οι Ευρωπαίοι πρότειναν κόψιμο 4 δις, αύξηση του ΦΠΑ κατά 41%!!! αύξηση του φορολογικού συντελεστή για τις επιχειρήσεις και άλλα «μέτρα» τα οποία η νέα κυβέρνηση αρνήθηκε. Εν αντιθέσει, η Ελλάδα στην οποία δόθηκαν 110 (152 ουσιαστικά) δις για να «αποπληρωθεί» (διάβαζε για να μην πτωχεύσουν οι Ευρωπαϊκές τράπεζες που έτρεφαν τον Μινώταυρο που λέγεται Ελληνική ιθύνουσα τάξη) το δημόσιο χρέος, δέχτηκε ΟΛΕΣ τις αξιώσεις. Την αποτυχία του εγχειρήματος την ζούμε καθημερινά και τη βλέπουμε τώρα και θα την δούμε πιο οδυνηρά στο εγγύς μέλλον.
Το ερώτημα που προκύπτει επομένως για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι αμείλικτο: Γνώριζαν τα (πραγματικά) αποτελέσματα στην Λατινική Αμερική, και αν ναι, γιατί εφάρμοσαν τα ίδια στην Ελλάδα; Τι είδους πολιτικές δεσμεύσεις αποδέχτηκαν; Και κυρίως, με τι «όπλα» τους «κρατούν στο χέρι» και δεν υπερασπίζονται τα συμφέροντα της χώρας;
Σημείωση: Το άρθρο στηρίχθηκε σε δεδομένα από τους Financial Times.
Νίκος
1 http://blogs.ft.com/beyond-brics/author/johnpaulrathbone/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου