Τί κάνουμε τελικά; Απολύτως τίποτε!

Γιαουρτώνουμε τον Αλαβάνο, δέρνουμε τον Χατζηδάκη, “την πέφτουμε” στον Πάγκαλο, βρίζουμε τον Χ , Ψ υπουργό ή πρώην Υπουργό μόλις τον εντοπίσουμε, πετάμε ντομάτες και γιουχάρουμε τον Γιωργάκη…
Ε, και;
Εισβάλλουμε στο γήπεδο πλακώνουμε στις φάπες τους παίκτες των αντιπάλων , της ομάδας μας, τον προπονητή, τον φυσιοθεραπευτή, δερνόμαστε μεταξύ μας.
Μπαίνουμε στο μετρό και δεν πληρώνουμε, στα διόδια σηκώνουμε τις μπάρες, καταλαμβάνουμε σχολεία, δρόμους, δημόσια κτίρια.
Μουτζουρώνουμε προσόψεις, αγάλματα, τα βαγόνια του προαστιακού.
Στις διαδηλώσεις ξηλώνουμε μάρμαρα και τα πετάμε στους αστυνομικούς, πετάμε μολότωφ, εσχάτως και βέλη.
Ε, και;
Τι ακριβώς εκφράζουμε με αυτές τις συμπεριφορές;
Τη μαγκιά μας;
Το δημοκρατικό μας ήθος;
Την αγωνιστικότητα μας;
Την αγάπη μας στην ομάδα;
Την πίστη μας σε αρχές;
Την αισθητική μας;
Μπούρδες!
Τι ακριβώς πετυχαίνουμε;
Να πείσουμε για το δίκιο μας;
Καταφέρνουμε να αλλάξει η πολιτική της κυβέρνησης;
Καταφέρνουμε να γίνει καλύτερη η αντιπολίτευση;
Καταφέρνουμε να αρχίσει η ομαδάρα μας να ρίχνει “πεντάρες”;
Καταφέρνουμε να αποκαταστήσουμε το υποβαθμιζόμενο βιοτικό επίπεδο μας;
Μήπως καταφέρνουμε να κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας;
Μπούρδες!
Κάνουμε απλώς “το δικό μας”. Νομίζουμε ότι αντιστεκόμαστε.
Κρυμμένοι στο πλήθος και δικαιολογημένα βέβαιοι για την ατιμωρησία μας αισθανόμαστε μάγκες και προσπαθούμε να γιατρέψουμε τις προσωπικές μας ανασφάλειες.
Προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε τα προσωπικά μας ελλείμματα με κάποιες στιγμές “ηρωισμού”. Παίζοντας πολλές φορές με τις ζωές και την σωματική ακεραιότητα των άλλων. Καταστρέφοντας πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι και δικά μας.
Και βεβαίως χωρίς να πετυχαίνουμε τίποτα.
Γιατί το να πετύχουμε οτιδήποτε, από ένα γκολ μέχρι μια αλλαγή πολιτικής θέλει προσπάθεια. Θέλει γνώση.
Χρειάζεται να χτίσουμε.
Χρειάζεται να μπορούμε να πούμε “Ναι!”.
Να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη.
Η ευκολία του “Δεν μου αρέσει ! Το γκρεμίζω και μετά βλέπουμε...” δεν υπάρχει.
Πρέπει να έχουμε πρόταση, πρόταση που να πείθει και άλλους εκτός από την παρέα μας.
Θέλει υπομονή, θέλει να ξέρουμε το πως, κι αν δεν το ξέρουμε να το μάθουμε.
Θέλει προσωπικές θυσίες.
“Δύσκολα πράγματα!” θα μου πείτε.
Ε, ναι!
Είναι η διαφορά που χωρίζει τους αυτοκαταστροφικούς και τελικά αστείους ψευτόμαγκες από τους πραγματικούς μάγκες που πρέπει να γίνουμε.

Πηγή