Ο μαύρος χρυσός είναι αυτός που ωθεί την Αμερική και τις ευρωπαϊκές πρώην αποικιοκρατικές χώρες να επεμβαίνουν παντού, και όχι ότι νοιάζονται για τα ανθρωπιστικά προβλήματα.
Αν η Λιβύη δεν διέθετε το περισσότερο πετρέλαιο σε ολόκληρη την Αφρική, θα εξαπέλυε η Δύση αυτή την υψηλής τεχνολογίας σφαγή εναντίον της; Μη ξεχνάμε ότι πρόκειται απλά για ένα εμφύλιο πόλεμο μεταξύ κάποιων τοπικών φυλών.
Έτσι, για μια ακόμη φορά, ένας Αμερικανός πρόεδρος επικαλείται ανθρωπιστικές αξίες, για να κινητοποιήσει τους «σταυροφόρους» εναντίον ενός ανάλγητου δικτάτορα, που δεν διαφέρει όμως από αυτούς που η Αμερική στηρίζει επί δεκαετίες.
Ο Καντάφι πρέπει να φύγει, όχι επειδή παραβιάζει τις ανθρωπιστικέ αξίες, αλλά επειδή απλά ήρθε ο καιρός του.
Άλλωστε, μέχρι πρότινος, οι ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής, από το London School of Economics μέχρι το Harvard, ήταν μια χαρά ικανοποιημένοι να προβάλλουν τον Καντάφι, με κάποια οικονομικά ανταλλάγματα. Αυτή όμως η στάση άλλαξε, μόλις οι αδυναμίες του Καντάφι ήρθαν στο φως, από πλευράς των ίδιων των στρατιωτών του, που λιποτάκτησαν στους επαναστάτες.
Ο μήνας του μέλιτος μεταξύ Καντάφι και Δύσης έληξε. Στη διάρκειά του, ο Τόνι Μπλαιρ και ο Τζορτζ Μπους πίστεψαν πως ο «τρελός» θα σταματήσει τα αντί-Δυτικά καμώματα, και θα περιορισθεί στο να απολαμβάνει τα έσοδα από τα πετρέλαια της χώρας του.
Όπως πιο πριν με τον άλλο σύμμαχο των ΗΠΑ, τον Σαντάμ, έτσι κι ο Καντάφι μοιάζει τώρα ξεπερασμένο απομεινάρι μιας άλλης εποχής, που πρέπει να αντικατασταθεί. Αυτό όμως δεν βλέπουμε να ισχύει για τη βασιλική οικογένεια της Σ. Αραβίας, ή τα άλλα τσιράκια των Αμερικανών στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν. Η καταπίεση που αυτά τα καθεστώτα ασκούν στους λαούς τους, είναι ακόμη αποδεκτή. Και αυτό, επειδή ο τεράστιος πλούτος που διαχειρίζεται ο Σαουδάραβας βασιλιάς είναι σημαντικός για τη Δύση, και εν πάση περιπτώσει ο τρόπος διαχείρισης του είναι ακόμη ικανοποιητικός.
Σε μια εποχή όμως όπως η σημερινή, όπου οι δημοκρατικές διεκδικήσεις πλημμυρίζουν τη Μέση Ανατολή, θα είναι πολύ δύσκολο για την Αμερική να μπορέσει να τηρήσει αυτή τη στάση με τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά. Δεν μπορεί να στηρίζει τον ένα δικτάτορα και να πολεμά τον άλλο. Πλέον, έχει γίνει φανερό ότι όλοι οι κάτοικοι της Μ. Ανατολής έχουν τα ίδια δικαιώματα στη δημοκρατία και στην αυτοδιάθεση. Γιατί λοιπόν να μην τα έχουν και οι Σιίτες στην πλούσια σε πετρέλαιο Σ. Αραβία, ή οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα;
Η δικαιολογία των Αμερικανών πολιτικών είναι ο πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας. Για αυτό λένε χρειαζόμαστε κάποιους δικτάτορες, που θα ελέγχουν τους φανατικούς ισλαμιστές. Για αυτό στηρίζουν το καθεστώς της Υεμένης. Πριν μερικές ημέρες, αμερικανικά άρματα μάχης ήταν αυτά που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των διαδηλωτών έξω από το προεδρικό μέγαρο της Υεμένης.
Η Αμερική και η Σαουδική Αραβία στηρίζουν το καθεστώς της Υεμένης όπως κι αυτό του Μπαχρέιν. Εξ ου και η στρατιωτική επέμβαση της Σ. Αραβίας στο Μπαχρέιν.
Η μεγάλη απάτη όμως είναι πως υποστηρίζεται ότι το Σιιτικό Ιράν αποτελεί το κέντρο της τρομοκρατίας, όταν όλοι γνωρίζουν πως οι Σουνιτικές μοναρχίες είναι αυτές που ανέδειξαν την Αλ Κάιντα. 15 από τους 19 αεροπειρατές της 9/11 προέρχονταν από τη Σαουδική Αραβία, και η χώρα αυτή, μαζί με το Πακιστάν και τα ΗΑΕ ήταν οι μόνες που αναγνώρισαν διπλωματικά το καθεστώς των Ταλιμπάν, που πρόσφερε καταφύγιο στην Αλ Κάιντα.
Στο Μπαχρέιν, η πλειοψηφία του λαού αποτελείται από Σιίτες, που όμως κατηγορούνται ότι επηρεάζονται από το Ιράν, χωρίς καμία απόδειξη για αυτό. Είναι πολύ βολικό για τη Δύση να αγνοεί το γεγονός ότι τόσο το Ιράν, όσο και το Ιράκ του Σαντάμ δεν είχαν καμία μα καμία σχέση με την 9/11 ή τη τρομοκρατία της Αλ Κάιντα.
Όλα αυτά αναδεικνύουν το μεγάλο ερώτημα: Ως πότε η Αμερική και οι σύμμαχοί της θα αγνοούν τη πραγματικότητα; Ως πότε θα παριστάνουν τους ανθρωπιστές στη μία περίπτωση, κλείνοντας τα μάτια σε άλλες;
Η επίθεση στη Λιβύη μπορεί στο τέλος να βοηθήσει το λαό της, μπορεί και όχι. Φέρνει όμως στο φως τη μεγάλη υποκρισία της Δύσης, που την ώρα που βομβαρδίζει τον Καντάφι, εξακολουθεί να εξοπλίζει τη Σαουδική Αραβία, και τα άλλα τυραννικά καθεστώτα.
S.A.-The Nation
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου