Κλιματολογικός πόλεμος

«Δώσε μου έναν αρκετά μεγάλο μοχλό κι ένα μέρος για να τον τοποθετήσω και θα κινήσω τη Γη» έλεγε κάποτε ο Αρχιμήδης. Ευτυχώς, ποτέ δεν βρήκε έναν αρκετά μεγάλο μοχλό. Όμως, αυτή η ιδέα του Αρχιμήδη φαίνεται ότι έχει στοιχειώσει τα μυαλά αρκετών επιστημόνων που δε θέλουν, προς το παρόν τουλάχιστον, να κινήσουν τη Γη, αλλά μόνο να ελέγξουν τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας...

Ο έλεγχος των καιρικών συνθηκών είναι ένα παλιό όνειρο. Πάντα ο άνθρωπος επιθυμούσε ν’ αποκτήσει την ικανότητα να επηρεάζει και να καθοδηγεί τις βροχοπτώσεις. Στους περισσότερους πολιτισμούς της Γης ο βροχοποιός, που με τελετές και μαγικές επικλήσεις προσπαθούσε να συγκινήσει τον ουρανό για να εξαπολύσει το γονιμοποιό του «σπέρμα», ήταν άτομο περιβεβλημένο με τιμές και σεβασμό. Τον 18ο αιώνα η επιστήμη ανέλαβε τα ηνία και προώθησε τη γνώση των καιρικών συνθηκών, αλλά μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα οι επιτυχίες σ’ αυτόν τον τομέα ήταν μικρές. Και μόλις τελευταία εμφανίστηκαν νέες τεχνολογίες που προσφέρουν στον άνθρωπο τη δυνατότητα να γίνει πραγματικός βροχοποιός.

Το βασικότερο κίνητρο για τον έλεγχο των κλιματολογικών συνθηκών ήταν η προστασία και η αύξηση της γεωργικής παραγωγής, που αποτελεί έρμαιο των μετεωρολογικών συνθηκών. Πριν από έναν περίπου αιώνα ο Νίκολα Τέσλα θεωρούσε βέβαιο ότι ο άνθρωπος θα μπορούσε να δαμάσει σύντομα τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της Φύσης και ιδιαίτερα τις επικίνδυνες καταιγίδες. Τον Ιούνιο του 1900 ο Τέσλα είχε πει: «Είναι πολύ κοντά η εποχή που θα έχουμε τον απόλυτο έλεγχο των βροχοπτώσεων στην ατμόσφαιρα». Όσοι διάβασαν τη βιογραφία αυτής της «άσωτης» μεγαλοφυίας γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Τέσλα δεν αστειευόταν...

Ο Τέσλα γνώριζε ότι «ο Θεός έφτιαξε τη Γη» για να δονείται στη συχνότητα των 7-8 Hertz, που αποτελεί και τη βάση για τον έλεγχο του καιρού. Στις αρχές του 20ου αιώνα εφηύρε μια συσκευή για την Μετάδοση Ηλεκτρικής Ενέργειας Με Φυσικά Μέσα, την οποία και κατοχύρωσε ως ευρεσιτεχνία το 1905 (αριθμός 787,412). Η συσκευή αυτή αποτελούσε μέρος του σχεδίου του για την ασύρματη μεταφορά ενέργειας, που βασιζόταν στην σωστή αξιοποίηση των μετεωρολογικών συνθηκών και ιδιαίτερα των ηλεκτρικών φορτίων της ατμόσφαιρας.

Το 1938 επιστήμονες έκαναν την πρόταση να φωτιστεί ο νυκτερινός ουρανός μ’ ένα Γύροτρον (gyrotron) μια συσκευή περιδίνησης ηλεκτρονίων, που θα θερμαινόταν από έναν πανίσχυρο μεταδότη. Αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ όμως ήταν ότι αυτός ο «θερμαστής» θα απελευθέρωνε στην ατμόσφαιρα δεκάδες εκατομμύρια βατ ηλεκτρισμού σε εξαιρετικά χαμηλές συχνότητες. Θα ήταν δηλαδή ένα κανονικό Κλιματολογικό Όπλο (Weather Warfare), που θα προκαλούσε απότομη και μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας του πλανήτη μας! Κάτι τέτοιο συνέβη τελικά το 1945 με τις πρώτες δοκιμές πυρηνικών όπλων, που απελευθέρωσαν ως τις μέρες μας 40,000 ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς. Οι πυρηνικές δοκιμές όχι μόνον διατάραξαν τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία της ατμόσφαιρας, αλλά και συνετέλεσαν στην άνοδο της παγκόσμιας θερμοκρασίας.

Το 1952 ο Γ.Ο. Σούμαν ανακάλυψε ότι η ακριβής συχνότητα αντήχησης της Γης ήταν τα 7.83 Hertz και το 1958 ανακαλύφθηκε η ζώνη Βαν Άλλεν, που βρίσκεται σε απόσταση πέρα των 3.000 χλμ. από τη Γη. Την ίδια χρονιά το αμερικανικό ναυτικό εξαπέλυσε τρεις πυρηνικές βόμβες μέσα στη ζώνη Βαν Άλλεν (Project Argus). Το DoD άρχισε τότε να μελετά τρόπους επηρεασμού των καιρικών συνθηκών με κατευθυνόμενες επιθέσεις στη γη και στον ουρανό.

Το 1961 και το 1962 η ΕΣΣΔ και οι ΗΠΑ δημιούργησαν με τις αλλεπάλληλες πυρηνικές τους δοκιμές μια πληθώρα ηλεκτρομαγνητικών παλμών (EMPs), που επηρέασαν σημαντικά τις κλιματολογικές συνθήκες της ατμόσφαιρας. Οι 300 μεγάτονοι των πυρηνικών εκρήξεων υπολογίζεται ότι αποδυνάμωσαν τη ζώνη του όζοντος κατά 4%, προκαλώντας μια ανεπανόρθωτη καταστροφή.

Το 1962-1963 η CIA έκανε σημαντικές προσπάθειες να αλλοιώσει το ρυθμό και την έκταση των βροχοπτώσεων στην Ινδονησία, προκειμένου να επηρεάσει τον καιρό στο εμπόλεμο Βιετνάμ. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκε ιωδιούχος άργυρος και ιωδιούχος μόλυβδος προκειμένου να διασκορπιστούν τα βροχοφόρα σύννεφα. Αργότερα οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στο νοτιοανατολικό Λάος. Στόχος των γεωφυσικών παρεμβάσεων ήταν να παραταθεί η εποχή των βροχοπτώσεων για να καταστεί έτσι δύσκολη η χρησιμοποίηση του διαδρόμου Χο Τσι Μιχ, του μονοπατιού ανεφοδιασμού των Βιετκόνγκ. Άλλοι στόχοι ήταν η παρεμπόδιση εχθρικών επιθέσεων, η απόκρυψη μυστικών επιχειρήσεων, η καταστροφή των σοδειών και η πρόκληση πλημμύρων που θα δυσκόλευαν τις κινήσεις των Βιετκόνγκ.

Το 1966 ο γεωφυσικός Γκόρντον Μακντόναλντ δημοσίευσε τις ιδέες του πάνω στη στρατιωτική χρήση της «μηχανικής του περιβάλλοντος», που προκάλεσαν αίσθηση στο στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ. Ο αμερικανός γεωφυσικός ήταν πολύ σαφής στις θέσεις του: «Το κλειδί για τον γεωφυσικό πόλεμο είναι η αναγνώριση των περιβαλλοντικών ασταθειών στις οποίες η προσθήκη μικρής ποσότητας ενέργειας θα απελευθέρωνε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας». Στο βιβλίο του Εκτός Αν Γίνει Ειρήνη: Μια Επιστημονική Πρόβλεψη για Νέα Όπλα (1968), και ειδικότερα στο κεφάλαιο Πως Να Καταστρέφεις το Κλίμα, ο Γκόρντον Μακντόναλντ περιέγραψε τεχνικές για τον έλεγχο του καιρού, για διαχείριση των κλιματολογικών συνθηκών, για λιώσιμο των πολικών πάγων, για αποδυνάμωση της οζοντόσφαιρας, για πρόκληση σεισμών, για έλεγχο των ωκεάνιων κυμάτων και ρευμάτων, ακόμη και για έλεγχο των εγκεφαλικών κυμάτων με την κατάλληλη διαχείριση των ενεργειακών πεδίων του πλανήτη! Σύμφωνα με τον ίδιο οι τέλεια συντονισμένες ηλεκτρομαγνητικές επιθέσεις «μπορεί να οδηγήσουν σε μια σειρά ταλαντώσεων που δημιουργούν σχετικά υψηλά ενεργειακά πεδία πάνω από ορισμένες περιοχές της Γης...». Είπε επίσης ότι αυτού του είδους τα όπλα μπορούν να κατασκευαστούν και, όταν χρησιμοποιηθούν, δεν μπορούν να ανιχνευτούν από τα θύματα τους.

Τη δεκαετία του 1960 στο Γουισκόνσιν των ΗΠΑ, το αμερικανικό ναυτικό άρχισε τα πειράματα πάνω στη χρήση των εξαιρετικά χαμηλόσυχνων κυμάτων (ELF) για επικοινωνία με εν καταδύσει υποβρύχια. Η κεραία εκπομπής αυτών των κυμάτων μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τον έλεγχο του καιρού.

«Οι εργαζόμενοι στο χώρο του ατμοσφαιρικού ηλεκτρισμού και της φυσικής των νεφών συγκέντρωσαν αρκετά στοιχεία που βάζουν σε σκέψεις σχετικά με τα ηλεκτρικά πεδία της Γης. Τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας παίζουν έναν καθοριστικό ρόλο, τον καθοριστικότερο ίσως στη συμπεριφορά των και στην παραγωγή των βροχοπτώσεων», έγραφε τον Απρίλιο του 1969 ο Σ. Τίλσον σε άρθρο του στο περιοδικό Spectrum. Σύμφωνα με το εν λόγω άρθρο, όποιος είχε την δυνατότητα να επηρεάσει με ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες τα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, μπορούσε να γίνει και ο κυρίαρχος των βροχών και των καταιγίδων.

Το 1972 εμφανίζονται και οι πρώτες αναφορές για πειράματα «θέρμανσης της ιονόσφαιρας», που έγιναν στο Αρεσίμπο. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 κατασκευάζεται στη Νορβηγία ένας «ιονοσφαιρικός θερμαστής» ισχύος 100 μεγαβάτ, που μπορεί να επηρεάσει την αγωγιμότητα της ιονόσφαιρας. Σημείωση: όποιος έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί την αγωγιμότητα της ιονόσφαιρας έχει την ικανότητα να ελέγξει και τις καιρικές συνθήκες. Την ίδια χρονιά η εξέλιξη της τεχνολογίας έκανε εφικτή την κατασκευή ενός κανονιού χημικού λέηζερ, που μπορούσε ν’ ανοίξει τρύπες στην οζοντόσφαιρα.

Το 1974 οι δρ. Ρόμπερτ Χέλιγουελ και Τζων Κατσουφράκης, του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ, απέδειξαν ότι τα VLF, τα πολύ χαμηλής συχνότητας ραδιοκύματα, μπορούν να δονήσουν τη μαγνητόσφαιρα. Συγκεκριμένα με πείραμα τους στην Ανταρκτική, όπου χρησιμοποίησαν μια τεράστια κεραία κι έναν μεταδότη 5ΚΗz, διαπίστωσαν ότι η μαγνητόσφαιρα μπορεί να διαμορφωθεί ώστε τα σωματίδια υψηλής ενέργειας να ρέουν προς τη γήινη ατμόσφαιρα. Κλείνοντας ή ανοίγοντας το διακόπτη της συσκευής τους μπορούσαν να σταματήσουν τη ροή των σωματιδίων ενέργειας προς την ατμόσφαιρα, πράγμα που επηρέαζε και τις κλιματολογικές συνθήκες του πλανήτη.

Την ίδια χρονιά έγιναν πειράματα με υψηλές συχνότητες ραδιοκυμάτων στο Πλάτσβιλ του Κολοράντο, στο Αρεσίμπο του Πουέρτο Ρίκο και στην Άρμαϊντέιλ της Νέας Νότιας Ουαλίας (Αυστραλία), με σκοπό τη θέρμανση των κατωτέρων στρωμάτων της ιονόσφαιρας.

Το 1975 ο Αμερικανός Γερουσιαστής Γκέηλορντ Νέλσον υποχρέωσε το ναυτικό των ΗΠΑ να εγκαταλείψει τις έρευνες που έδειχναν ότι οι ELF εκπομπές μπορούσαν να διαταράξουν τη χημική σύσταση του ανθρώπινου αίματος! Οι έρευνες είχαν δείξει πως ένας άνθρωπος μπορούσε να γίνει στόχος των ELF ακτινοβολιών και να καταστραφεί η φυσιολογική σύσταση του αίματος του (λευκά αιμοσφαίρια κ.α.) κι έτσι, χωρίς να το γνωρίζει, να πάθει θανατηφόρες οργανικές και διανοητικές βλάβες.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 ο Σοβιετικός ερευνητής Α. Β. Γκούρεβιτς είχε πρότεινε τη δημιουργία ενός τεχνητού ιονοσφαιρικού καθρέπτη, με τη βοήθεια του οποίου θα αντανακλούνταν στη Γη επιλεγμένες συχνότητες ηλεκτρομαγνητικών ακτινοβολιών.

Στις 4 Ιουλίου του 1976 άρχισαν να εκπέμπονται από τρεις γιγαντιαίους μεταδότες ισχύος 40 εκατομμυρίων βατ, που βρίσκονταν στο το χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, μια σειρά από πανίσχυρα ηλεκτρομαγνητικά σήματα, που έγιναν αισθητά στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη μας. Τα σήματα αυτά έγιναν γνωστά ως «Ο Ρώσικος Τρυποκάρυδος» και ήταν πολύ χαμηλής συχνότητας (ELF). Η συχνότητα εκπομπής αυτών των σημάτων ήταν τέτοια που έκανε τους Αμερικανούς ειδικούς να υποπτεύονται ότι οι Σοβιετικοί σκόπευαν, συν τοις άλλοις, να τροποποιήσουν το κλίμα της βόρειας Αμερικής, δημιουργώντας καταιγίδες και ηλεκτρομαγνητικές θύελλες, την περίοδο μάλιστα που επρόκειτο να υπογραφεί η συνθήκη που απαγόρευε την τροποποίηση του περιβάλλοντος!

Το 1977 μπήκε και η υπογραφή των ΗΠΑ στη Συνθήκη Απαγόρευσης της Στρατιωτικής ή Κάθε Άλλης Εχθρικής Χρήσης των Τεχνικών Διαχείρισης του Περιβάλλοντος (ENMOD), που προώθησε ο ΟΗΕ. Για τη χώρα που μόλις πριν λίγα χρόνια είχε χρησιμοποιήσει τεχνικές ελέγχου του καιρού για να πλήξει τον ανεφοδιασμό των Βιετκόνγκ από το μονοπάτι Χο Τσι Μιχ, αυτό ήταν μια τυπική σύμβαση, που προσπεράστηκε γρήγορα. Αν και ο στρατηγός Φρεντ Λούις, διευθυντής του τμήματος για τον καιρό της αμερικανικής αεροπορίας, διαβεβαίωνε: «Θέλουμε μόνο να προβλέπουμε και να εκμεταλλευόμαστε τον καιρό, όχι να τον διαχειριζόμαστε», τα πειράματα και οι έρευνες για τον έλεγχο των καιρικών συνθηκών συνεχίστηκαν, όχι μόνον στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλες χώρες. Ο λιγότερος ύποπτος στόχος των ερευνών ήταν η ανάπτυξη τεχνικών για την πρόκληση βροχής, σωτήριας για τις αγροκαλλιέργειες ή για την παρεμπόδιση των χαλαζοπτώσεων. Ο κρυφός στόχος όμως ήταν η ανάπτυξη τεχνικών για να «καθαρίζονται» τα σύννεφα πάνω από εχθρικές περιοχές, από τις οποίες θα πετούσαν τα κατασκοπευτικά ή βομβαρδιστικά τους αεροσκάφη.

Δύο χρόνια μετά τον «Ρώσικο Τρυποκάρυδο» και συγκεκριμένα στις 4 Ιουλίου του 1978, η κυβέρνηση των ΗΠΑ πραγματοποίησε ένα πείραμα ελέγχου του καιρού με ELF κύματα, τα οποία και δημιούργησαν μια φοβερή καταιγίδα πάνω από το Γουϊσκόνσιν. Αυτή η δημιουργημένη με ELF κύματα καταιγίδα παρήγαγε ανέμους εντάσεως 8-9 μποφόρ και προκάλεσε ζημιές τουλάχιστον 50 εκατομμυρίων δολαρίων, καταστρέφοντας και 3.500 τετραγωνικά χιλιόμετρα δασών!

Το 1979 η NASA εκτόξευσε σε τροχιά το τρίτο Αστροφυσικό Παρατηρητήριο Υψηλής Ενέργειας, που μπορούσε να προκαλέσει τεχνητή αποδυνάμωση της ιονόσφαιρας. Τότε δημιουργήθηκε μια τρύπα του όζοντος με «ταχείες χημικές διαδικασίες» και η ιονόσφαιρα αποδυναμώθηκε σημαντικά για κάποιες ώρες σε μια οριζόντια απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Ο αμερικανικός στρατός έκανε πειράματα και δοκιμές πάνω στον έλεγχο των κεραυνών και των καταιγίδων με τα προγράμματα Skyfire και Stormfury. Ο πιο απειλητικός και πιο αμφιλεγόμενος τύπος ελέγχου του καιρού αποτελεί ο έλεγχος των καταιγίδων, που έχει ως στόχο την υποστήριξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Όλοι γνωρίζουμε πως οι ζημιές που προκαλούνται από τις καταιγίδες είναι τρομακτικές. Για παράδειγμα, μια τροπική καταιγίδα εκλύει ενέργεια ισοδύναμη με 10.000 φορές την ενέργεια μιας βόμβας υδρογόνου ισχύος ενός μεγατόνου! Μια τέτοια καταιγίδα, με το όνομα Άντριου, έπληξε το 1992 τη Φλόριντα των ΗΠΑ, προκαλώντας ζημιές αξίας 15-30 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Και να σκεφθεί κανείς ότι καθημερινά ξεσπούν στον πλανήτη μας κατά μέσο όρο 45.000 καταιγίδες!

Το 1985 ο Μπέρναρντ Ίστλουντ κατοχύρωσε την υπ’ αριθμόν 4.686.605 ευρεσιτεχνία με τίτλο Συσκευή και Μέθοδος για τη Μεταβολή μιας Περιοχής της Ατμόσφαιρας, της Ιονόσφαιρας και/ή της Μαγνητόσφαιρας (Method and Apparatus for Altering a Region in the Earth's Atmosphere, Ionosphere and/or Magnetosphere). Αυτή η ευρεσιτεχνία του Ίστλουντ, που θεωρείται και η βάση του «ιονοσφαιρικού θερμαστή» του προγράμματος HAARP, αποτελεί ουσιαστικά μια πρόοδο στις ιδέες και στις τεχνολογίες του Τέσλα, που πρώτος είχε συλλάβει τον τρόπο διαχείρισης των καιρικών συνθηκών. Την περίοδο 1987-1992 επιστήμονες της APTI (ARCO Power Technologies Incorporated) βασίστηκαν στην ευρεσιτεχνία του Ίστλουντ για ν’ αναπτύξουν όπλα νέων δυνατοτήτων.

Αλλά οι εργασίες του Ίστλουντ δεν σταμάτησαν εκεί. Μεγάλο μέρος των ερευνών του εστιάζονταν στην αλλαγή της κατεύθυνσης του ηλιακού φωτός σε διαφορετικά σημεία της γήινης επφάνεας, έτσι ώστε να είναι δυνατή η διαχείριση και η μεταβολή των αερίων μαζών. Επίσης ο Ίστλουντ ασχολήθηκε με την πρόκληση βροχών στην Αιθιοπία, που μαστιζόταν από μακροχρόνια ξηρασία, την ουδετεροποίηση των τυφώνων που πλήττουν συχνά την Καραϊβική, την αποκατάσταση της τρύπας του όζοντος κ.α.

Το 1986 στα πλαίσια του προγράμματος Henhouse του αμερικανικού ναυτικού επαναλήφθηκε το πείραμα Ντελγκάντο, που είχε γίνει παλιότερα στην Ισπανία, το οποίο απέδειξε ότι «οι πολύ χαμηλής συχνότητας ηλεκτρομαγνητικοί παλμοί προκαλούν βλάβες στα έμβρυα κότας». Βέβαια οι VLF ακτινοβολίες δεν επηρεάζουν αρνητικά μόνον τη λειτουργία των βιολογικών οργανισμών, αλλά και την κλιματολογική ισορροπία του πλανήτη μας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 οι ΗΠΑ έθεσαν σε λειτουργία το GWEN (Ground Wave Emergency Network), ένα δίκτυο από πύργους ο καθένας εκ των οποίων παρήγαγε κύματα πολύ χαμηλής συχνότητας (VLF). Σύμφωνα με ορισμένες ανεπίσημες αναφορές οι πύργοι του GWEN δημιούργησαν στην ατμόσφαιρα ένα ηλεκτρομαγνητικό φράγμα, με αποτέλεσμα να προκληθούν το 1993 στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής βιβλικές βροχές που διάρκεσαν 40 ημέρες και νύχτες. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι τοποθεσίες των πύργων GWEN. Κάποιοι βρίσκονται στο ρήγμα του Άγιου Ανδρέα στην Καλιφόρνια και στη Νεβάδα, σε περιοχές δηλαδή που κατά την προηγούμενη δεκαετία επλήγησαν από σεισμούς!

Στις 2 Οκτωβρίου του 1992 η έγκυρη εφημερίδα Wall Street Journal ανέφερε ότι μια ρωσική εταιρεία με το όνομα Elate Intelligent Technologies Inc., πουλούσε εξοπλισμό ελέγχου καιρού με το σλόγκαν «Παραγγείλετε τον Καιρό που Θέλετε». Αυτό το σύνθημα βρισκόταν ακόμη και στις επαγγελματικές κάρτες των υπαλλήλων της εταιρείας! Ο Ίγκορ Πιρόγκοφ, διευθυντής του εμπορικού τμήματος της εταιρείας, δήλωσε ότι η Elate έχει τη δυνατότητα να μεταβάλει τον καιρό σε μια έκταση 200 τετραγωνικών μιλίων με κόστος τα 200 δολάρια τη μέρα. Όχι και τόσο συμπτωματικά η έκταση των 200 τετραγωνικών μιλίων αντιστοιχεί στην εμβέλεια ενός αμερικανικού πύργου του δικτύου GWEN…

Ορισμένοι ερευνητές του χώρου της μυστικής τεχνολογίας υποστηρίζουν ότι το αμερικανικό δίκτυο GWEN συνδέεται και υποστηρίζει το αμφιλεγόμενο πρόγραμμα HAARP (High Frequency Active Auroral Research Program), που θεμελιώθηκε το 1994 και τέθηκε σε πλήρη λειτουργία το 1998. Ανάμεσα στις πολυποίκιλες εφαρμογές του HAARP είναι και ο έλεγχος του καιρού.

Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ χρησιμοποιούν συστήματα και τεχνικές ελέγχου του καιρού όχι μόνον για να συγκαλύψουν επιχειρήσεις, αλλά και για να αποτρέψουν ενδεχόμενες εντάσεις και κρίσεις. Σ’ ένα τέτοιο σενάριο παρεμπόδισης κρίσης φαίνεται ότι έχει εμπλακεί κατά το παρελθόν και η Ελλάδα. Σύμφωνα με το περιοδικό Σύγχρονη Αεροπορία και Ναυτικό (Νο 13, Ιανουάριος 1995) ο ρόλος του αμερικανικού πυραυλοφόρου καταδρομικού USS Cape St George, κλάσης Ticonderoga, που παρεμβλήθηκε μεταξύ ελληνικών και τουρκικών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο στα μέσα Νοεμβρίου 1994, όταν βρισκόταν σε εξέλιξη οι παράλληλες ασκήσεις Νηρηίς 94 και θαλασσόλυκος 94, δεν περιορίστηκε σε αυτόν του διαιτητή ανάμεσα στις δύο πλευρές. Οι ελληνικές αρχές υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά η ύπαρξη τοπικά, εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών (ένταση ανέμων πάνω από 11 μποφόρ) τη στιγμή που η Μετεωρολογική Υπηρεσία προέβλεπε μεν άσχημο καιρό αλλά πολύ μικρότερης έντασης. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί λογικά γιατί οι συνθήκες αυτές δημιουργούνταν στις περιοχές που μόλις εγκατέλειπε το Αμερικάνικο πολεμικό πλοίο. Υποστηρίζεται πλέον επίσημα ότι το USS Cape St George διέθετε κατάλληλο εξοπλισμό για τη δημιουργία και τη μεταβολή των καιρικών συνθηκών. Σημειώνεται ότι λόγω της κακοκαιρίας τα τουρκικά πλοία αναγκάστηκαν να καταφύγουν στον κόλπο της Σμύρνης κι έτσι να αποφορτιστεί η ένταση των ημερών.

Επίσης έγινε γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 Αμερικανοί επιστήμονες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, πραγματοποίησαν πολλά πειράματα για την τεχνητή δημιουργία άσχημων τοπικών καιρικών συνθηκών, οι οποίες θα υποχρέωναν τον τότε σοβιετικό στόλο να καταφύγει στα αγκυροβόλιά του. Το Αιγαίο, εξαιτίας του σοβιετικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας ήταν μία από τις κύριες περιοχές εξέλιξης ενός τέτοιου σεναρίου. Το παραπάνω σενάριο ενισχύεται από το γεγονός ότι το USS Cape St George απέπλευσε εσπευσμένα από τον ναύσταθμο του στο Norfolk της Virginia και διέσχισε όλον τον Ατλαντικό και τη Μεσόγειο για να φτάσει στο Αιγαίο και να παρεμβληθεί ανάμεσα στους δυο «αντίπαλους» στόλους την στιγμή που στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου αλλά και της Αδριατικής, υπήρχε όλη η δύναμη του 6ου Αμερικανικού Στόλου, στην οποία δεν βρέθηκε κανένα διαθέσιμο πλοίο για την ανάληψη της συγκεκριμένης «ειδικής» αποστολής.

Τον Ιούλιο του 1997 οι ουρανοί της Μαλαισίας είχαν γεμίσει με αιθαλομίχλη, η οποία προερχόταν από την ανεξέλεγκτη καύση των τροπικών δασών. Η κυβέρνηση της χώρας θέλοντας να διώξει αυτή τη μάστιγα μακριά από τη χώρα προσπάθησε να δημιουργήσει έναν τεχνητό κυκλώνα. «Θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ειδική τεχνολογία για να δημιουργήσουμε ένα τεχνητό κυκλώνα που θα καθάριζε τον αέρα», έλεγε ο Ντατούκ Λάου Χιενγκ Ντιγκ, υπουργός επιστήμης, τεχνολογίας και περιβάλλοντος της Μαλαισίας. Το σχέδιο ήταν να χρησιμοποιηθεί η νέα ρωσική τεχνολογία για τη δημιουργία κυκλώνων και γιγαντιαίων καταιγίδων που θα προκαλούσαν χειμαρρώδεις βροχές που θα ξέπλεναν τον καπνό από τον αέρα.

Οι γεωφυσικοί γνωρίζουν ότι η πρόσθεση ενέργειας στο περιβάλλον έχει σημαντικές επιπτώσεις στην ισορροπία του. Και ως γνωστόν ο άνθρωπος έχει ήδη προσθέσει μεγάλες ποσότητες ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας στο περιβάλλον, πράγμα που αποτελεί πολύ μεγάλο κίνδυνο για την πλανητική ισορροπία.

Οι εξελίξεις στο χώρο των νέων τεχνολογιών καθιστούν τον έλεγχο των καιρικών συνθηκών ολοένα και πιο εύκολη υπόθεση. Ως το 2005 οι πρόοδοι της μετεωρολογίας θα παρέχουν ασφαλείς πληροφορίες για την κατάσταση των καιρικών συνθηκών για κάθε περιοχή του πλανήτη μας. Το 2015 οι προηγμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θα μπορούν να εξομοιώνουν πλήρως τις πραγματικές καιρικές συνθήκες και να πληροφορούν για την ακριβή ποσότητα της ενέργειας που απαιτείται για να μεταβληθούν.

Γύρω στο 2020 οι ανάγκες του παγκόσμιου πληθυσμού, που θα έχει φθάσει τα οκτώ δισεκατομμύρια, θα πιέζουν για μείωση του κόστους παραγωγής των τροφίμων, ενώ θα αυξηθούν και οι ανάγκες για νερό. Από την άλλη θα υπάρχει και η πίεση να μειωθούν και οι ζημιές από τις φυσικές καιρικές καταστροφές (καταιγίδες, τυφώνες, πλημμύρες, χαλαζοπτώσεις). Αυτές οι πιέσεις αναμένεται να ωθήσουν τις κυβερνήσεις πολλών χωρών στο να χρησιμοποιήσουν τις προόδους της τεχνολογίας για την ακριβή διαχείριση των καιρικών συνθηκών.

Τέλος, το έτος 2025, σε μεγάλες περιοχές του πλανήτη μας δεν θα υφίστανται πλέον «φυσικές κλιματολογικές συνθήκες», αλλά ελεγχόμενες. Το ίδιο έτος ο αμερικανικός στρατός θα μπορεί να επηρεάζει απόλυτα τον καιρό τουλάχιστον σε μια έκταση 200 τετραγωνικών χιλιομέτρων ή σε μια πιο μικρή περιοχή, στην οποία θα διεξάγονται οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό θα είναι αποτέλεσμα μιας συνεργητικής επίδρασης διάφορων τεχνικών και μεθόδων κλιματολογικού πολέμου. Κατευθυνόμενη ενέργεια, τεχνητοί ιονοσφαιρικοί καθρέπτες, παγκόσμιο δίκτυο καιρού, χημικές ουσίες, έξυπνα σμήνη (νανοτεχνολογία), σκόνη μαύρου άνθρακα, αισθητήρες, επικοινωνίες και προσομοίωση με υπολογιστές, όλα αυτά θα έχουν μέχρι το 2025 εμπλουτίσει το οπλοστάσιο του αμερικανικού στρατού, που θα είναι σε θέση να διεξάγει κλιματολογικό πόλεμο παράλληλα με τις συμβατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό θα αποτελέσει πολύ σημαντική εξέλιξη, εφόσον ο έλεγχος του καιρού αποτελεί το κλειδί για την οριστική επικράτηση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.

Άρθρο του Γιώργου Στάμκου

http://www.e-telescope.gr/gr/cat08/art08_050616.htm