"...Τα σενάρια που κινούν μερικές λινάτσες είναι ότι θα γίνουν λέει τρία κόμματα στην παράταξη. Γιατί όχι τέσσερα ή πέντε; Τζάμπα είναι κι άμα ήταν εργόχειρο, θα ‘χαν κάνει την προίκα τους κι οι αστεφάνωτες..."
Το απλό φανταράκι της παράταξης, που έγινε «αυτόμολος» του ψηλού παιδιού από τη Μινεσότα, κινείται.
Ακούω, ανεπιβεβαίωτα, για κάτι κολοσσούς της πολιτικής που τάχα συναγελάζονται για την Νέα Γελάδα. Αν είναι αλήθεια για μερικούς από αυτούς, τότε αυτό δεν θα είναι κόμμα αλλά η Σπηλιά του Νταβέλη. Πριν γραφτούν, θα μετράνε ο καθένας την παραγραφή του. Και θα εκθέσουνε και την κοπέλα που ‘ναι καθαρή σαν κρύσταλλο Βοημίας. Αλλά πιστεύω πως με τον αδέκαστο χαρακτήρα της και το αλάθητο πολιτικό της ένστικτο, όπως θριάμβευσε ως τώρα, θα προστατευθεί κι απ’ τις κακοτοπιές και τις κακές παρέες.
Ακούω βέβαια πως μερικοί έχουν πικραθεί κι αλληθωρίζουν προς τον «αρκουδιάρη». Σου λέει, άμα δεν βγω, μπορεί να πάρω εκπομπή, να κάνω τα ρεπό του αδελφού του Άδωνι.
Εκεί λοιπόν, τα γειτονόπουλα του Άκη, τα σταυραδέρφια του κυρ Μιχάλη του ξενιτεμένου και χουβαρντά, κάθονται πάνω στο κλαρί και βλέπουν την Πατρίδα που τρεκλίζει και περιμένουν μπας και κλατάρουμε συλλογικώς και μες την αναμπουμπούλα η Τρόικα ζητήσει μπιστικούς και διερμηνείς για να γυρίζουν στις γειτονιές και να φωνάζουν “Achtung! Achtung!” με το χωνί, εδώ, στο Sϋdbalkanische Gau.
Είσαι άνεργος πρώην συμβασιούχος, συνταξιούχος που τα 600 ευρώπουλα στα κάνανε 400, γιατί παραπάχυνες μπαγάσα κι έρχονται αυτοί να σου πουν ότι οι ανάγκες των καιρών τους τραβάνε από το μανίκι να σε σώσουν. Δεν θέλουν αλλά πρέπει να θυσιαστούν. Οι συνθήκες το απαιτούν. Για σένα, Λαέ. Kι εσύ θα πας σ’ αυτούς, ε;
Θα κάνουμε ένα κουΐζ. Είσαι στεγνός. Άμα σε γυρίσουν ανάποδα και σε τινάξουν, θα πέσουν μόνο τα κλειδιά, ο αναπτήρας κι ένα σπασμένο κουμπί. Αλλά είσαι άνεργος και φαμελιάρης, πολύτεκνος και με προοπτικές επαγγελματικές πιο χλωμές κι απ’ του Μαντέλη. Πουλάς λοιπόν το πατρικό σου στο χωριό, ό,τι σου απέμεινε, αλλά επειδή στην εγκυκλοπαίδεια στη λέξη «Γκαντέμης» έχουν τη φωτογραφία σου, χάνεις τον χαρτοφύλακα με τα 100.000 του τιμήματος μέσα. Η τελευταία σου ελπίδα. Αποχαιρέτα την.
Ποιος λοιπόν πιστεύεις ότι θα στον επιστρέψει άμα τον βρει:
α) Ο Παλαιοκώστας;
β) Κολλητός του Χριστοφοράκου;
γ) Ο Μπάμπης ο Σουγιάς;
Καταλάβατε τώρα;
Επειδή όμως έχω προβληματιστεί με τα σενάρια που ακούω, θα σας πω την γνώμη μου. Κι επειδή είπαμε, από γαλλικά και πιάνο δεν, θα είμαι λίγο ωμός. Πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Τα κόμματα δεν φυτρώνουν σαν τα λάχανα, αδέρφια. Είναι τέκνα της ανάγκης ή και της οργής, συνήθως. Τα δημιουργούν οι συνθήκες κι η βούληση των αληθινών Αρχηγών. Οι προκινδυνεύοντες. Αυτή είναι η ομαλή, φυσική διαδικασία.
Υπάρχει κι η άλλη διαδικασία. Το κόμμα, εν Ελλάδι, άμα καταφέρεις και καβατζάρεις το 3%, είναι καλή μπίζνα.
Κατά πρώτον το κόμμα σε αυτή την περίπτωση θα έχει πλέον επιχορήγηση. Μιλάμε για εκατομμύρια. Ζωντανά. Έχεις λοιπόν φράγκα. Εκτός από φράγκα έχεις μετακλητούς υπαλλήλους, επιστημονικούς συνεργάτες, κάποιο κύρος, προβολή. Είσαι ωραίος, μέσα στα κόλπα και δεν χρειάζεται να δουλεύεις. Κι έχεις ένα δικό σου μαγαζί που δεν στο ενοχλούν εφορίες και λοιποί αδιάκριτοι. Ταξίδια, τραπεζώματα, όλα πληρωμένα. Κι έχεις και μιας πρώτης τάξεως καρτ βιζίτ για να μπαίνεις και να ζητάς χορηγίες, αυγοκόφτες κι εκτυπωτές.
Και βέβαια έχεις κι ασυλία. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει, οπότε αν προκύψει, μπορείς να λες ότι είναι σκευωρία, πολιτική δίωξη κλπ. Ενώ αν είσαι απλώς σπίτι σου, τι θα πεις, ε;
Τα σενάρια που κινούν μερικές λινάτσες είναι ότι θα γίνουν λέει τρία κόμματα στην παράταξη. Γιατί όχι τέσσερα ή πέντε; Τζάμπα είναι κι άμα ήταν εργόχειρο, θα ‘χαν κάνει την προίκα τους κι οι αστεφάνωτες.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε: το να είσαι κολαούζος του Κωπηλάτη, του προέδρου της ΜΚΟ «Τι θέλω εγώ μ’ αυτούς τους βαλκάνιους κατσαπλιάδες;» δεν είναι ιδεολογική και πολιτική διαφοροποίηση. Ούτε η πίκα κι η ζοχάδα.
Το προεδριλίκι εν Ελλάδι είναι τζάμπα. Η Ένωσις Εθνικοφρόνων Αρβυλοποιών (ναι, ναι, υπήρχε) είχε κι αυτή Πρόεδρο. Στην Ομόνοια άμα πετάξεις πέτρα πίσω σου ή Σομαλό με ζεμπίλι θα χτυπήσεις, ή πρόεδρο.
Είμαι λίγο πικρόχολος, το ξέρω αλλά από χθες σκέφτομαι ότι εκεί που κρεμούσε ο Κουντουριώτης το σπαθί του, κρεμάνε οι λούγκρες το νεσεσέρ και γυρίζει το μάτι μου ανάποδα. Αλλά στο θέμα μας.
Καιρός να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και ήδη αυτό γίνεται. Όποιος δεν θέλει να ξαπλώσει στον καναπέ και να πει για τα παιδικά του χρόνια τρίζοντας τα δόντια του, ας κάνει κόμμα. Κι αν γίνουν τρία, ξέρετε, όπως λέει κι ο κυρίαρχος Λαός, πάντοτε από τα τρία το ένα είναι το μακρύτερο, πολύ μακρύτερο.
Επειδή όμως πιστεύω στην πολυφωνία μέσα στην Δημοκρατία, καίτοι ακραιφνής σαμαρικός και φίλος του Μούργου, προσφέρω για το νέο κόμμα, όποιο και να ‘ναι, όποιος κι αν το κάνει, εις ανάμνηση της 29/11, εικοσιεννέα Ευρώ και έντεκα λεπτά. Λαέ μπαμπέση…
Κι επειδή γνωρίζω ότι θα υπάρχουν ορισμένα προβλήματα στον εξοπλισμό των γραφείων, καθ’ ότι ορισμένοι αρχοντάνθρωποι και κιμπάρηδες, δεν δύνανται πλέον, έχουν άσχημα νταραβέρια με το Νόμο, προσφέρω απ’ το υστέρημα μου κι ένα κινέζικο μπρίκι. Για τον καφέ της παρηγοριάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου