Οι συντάξεις στη Βρετανία

The Guardian

Ο Βρετανός υπουργός Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν μπορεί να περιέκοψε τα επιδόματα για τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους ανέργους, αλλά φάνηκε καλός με τους συνταξιούχους. Την ώρα που συμπιέζονται τα οικογενειακά επιδόματα για εκείνους που τα χρειάζονται, οι ευκατάστατοι συνταξιούχοι διατηρούν τα ελευθέρας στα λεωφορεία, αλλά και το επίδομα θέρμανσης. Οι ηλικιωμένοι εξαιρούνται από τις περικοπές και ο υπουργός επέβαλε ένα νέο καθεστώς αυξανόμενων επιδομάτων – τα οποία θα αυξάνουν σταθερά τις πληρωμές για τους ηλικιωμένους και θα τις μειώνουν για οποιονδήποτε άλλον. Το γεγονός ότι οι άνω των 65 είναι πιθανότερο να ψηφίσουν από οποιονδήποτε άλλον εξηγεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, γιατί οι πολιτικοί μας ανατρέπουν τη συνήθη εμμονή της κοινωνίας με τη νεολαία.

Ωστόσο, σε δύσκολους καιρούς, η καλή μεταχείριση των ηλικιωμένων είναι καλοσύνη, που έχει κόστος. Η κυβέρνηση αποκάλυψε ότι θα αντλήσει τα επιπρόσθετα ποσά, μετατρέποντας σε δούλους τους σημερινούς εργαζομένους, αυξάνοντας ακόμη παραπάνω και πιο γρήγορα απ’ ό, τι σχεδίαζαν οι Εργατικοί τα όρια συνταξιοδότησης από τα 65.

Γρήγορα υψώθηκαν επικριτικές κραυγές και άρχισε να διαδίδεται ότι θα δουλεύουμε μέχρι τελικής πτώσεως. Το όλο θέμα προσφέρεται για αντιπολίτευση, αλλά θα έπρεπε να σταματήσει, επειδή –σε αντίθεση με πολλές άλλες περικοπές– αυτή έχει μια ψυχρή λογική. Με το προσδόκιμο ζωής να βρίσκεται σε άνοδο, όποιος αποταμιεύει για τη συνταξιοδότησή του θα πρέπει να διαφυλάσσει όλο και περισσότερο μέρος από τον μισθό του, για να πετύχει την ίδια σύνταξη σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Υπάρχουν, ωστόσο, σημαντικές αντιρρήσεις στις λεπτομέρειες του κυβερνητικού σχεδίου, που έχουν να κάνουν με τη μεγάλη αντίθεση μεταξύ της ευγενούς μεταχείρισης των συνταξιούχων και τη σκληρότητα έναντι των υπολοίπων.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, μια αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης απειλεί να οδηγήσει στην άκρη του γκρεμού τους πιο ευάλωτους. Φτωχοί άνθρωποι στα 60 τους –και προοπτικά στα τέλη της δεκαετίας των 60 τους– προσδοκούν σε χαμηλότερες συντάξεις από ό, τι οι πιο ευκατάστατοι συνομήλικοί τους. Είναι πιο πιθανό να μείνουν χωρίς δουλειά κι έτσι είναι πιθανότερο να εξαρτώνται από τα επιδόματα ανεργίας, που γίνονται διαρκώς φτωχότερα από το 1979, ενώ για να τα πάρουν πρέπει να αναζητήσουν κάθε είδος δουλειάς, χωρίς καμιά πρόνοια για το τι τους ταιριάζει – και πολύ περισσότερο τι θα τους άρεσε να κάνουν.


Είναι απλώς απρεπές να δελεάζονται οι ηλικιωμένοι να παραμείνουν παραγωγικά ενεργοί με δουλειές που δεν τους ταιριάζουν, όταν εξαναγκάζονται να ζήσουν με 65,45 στερλίνες την εβδομάδα, όσο είναι το επίδομα ανεργίας. Η επέκταση του χρόνου εργασίας θα πρέπει να συνδυαστεί με μέτρα στήριξης και τη βεβαιότητα ότι υπάρχει ένα καλό δίχτυ ασφαλείας, αν δεν είναι διαθέσιμη η κατάλληλη δουλειά. Δυστυχώς, ο προϋπολογισμός ακολούθησε την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, καταργώντας επίδομα που δινόταν σε όσους άνω των 50 ετών συνέχιζαν να δουλεύουν και επιταχύνοντας τη συρρίκνωση των επιδομάτων πριν από τη σύνταξη.

Οι συντάξεις αποτελούν το ένα τρίτο του συνολικού πακέτου κοινωνικής πρόνοιας και το κέρδος από την καθυστερημένη καταβολή τους είναι πολύ μεγάλο για να αγνοηθεί. Ωστόσο, δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο ένα τμήμα αυτών των χρημάτων να μην επιστρέφεται, για να στηρίξει αξιοπρεπώς όσους με δυσκολία θα τα βγάζουν πέρα. Μια τέτοια στρατηγική θα εκπλήρωνε το σκληρό, αλλά δίκαιο σκεπτικό του προϋπολογισμού. Δυστυχώς, ο προϋπολογισμός δεν το προβλέπει.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_5489.html