Στις 6 Μαΐου του 2005 η ΝΔ σκεφτόταν να συστήσει εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο του C4I προκειμένου να προκαλέσει πολιτικό πλήγμα στο ΠΑΣΟΚ που είχε συνάψει την συμφωνία-απάτη για το C4I. Έναν χρόνο μετά δέχεται επίθεση ο Βουλγαράκης από τους "αριστερούς" του Επαναστατικού Αγώνα και με την προκήρυξή τους τον κατηγορούν ως ... ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗ της ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ (!) , ενώ επιτίθενται σε υπουργούς της ΝΔ για τις παραχωρήσεις στα ΕΘΝΙΚΑ θέματα (!) όπως το Κυπριακό (!) η ονομασία της ΠΓΔΜ (!) και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας !Ζαλιστήκατε;;;
Διαβάστε το παρακάτω άρθρο από το in.gr του Λαμπρακιστάν για να μην νομίζετε ότι είναι ... πρωταπριλιάτικο αστείο...εσείς που ξέρετε την θεματολογία του αναρχικού χώρου.
Ακόμα μία απόδειξη της ατελείωτης μπουρδολογίας που κατακλύζει τις προκηρύξεις των δήθεν αυθόρμητων επαναστατών προκειμένου να αποπροσανατολιστεί ο κοσμάκης και να πιστέψει ότι υπάρχουν ΕΝΟΠΛΟΙ, ρομαντικοί , ιδεολόγοι, έτοιμοι να θυσιαστούν για τις ριζοσπαστικές τους ιδέες.
ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ μας βγήκαν οι "αυθόρμητοι αναρχο-αριστεροί" του Επαναστατικού Αγώνα.
Λίγο αργότερα μας παρουσίασαν τους θρήσκους αναρχο-αριστερούς της "Σέχτας (!) των Επαναστατών"
... και κατόπιν εμφανίστηκαν αυτοί της "Λαϊκής Θέλησης".
Επίσης διαβάστε συμπληρωματικά αυτό το άρθρο από το zougla.gr (Φεβ 2010) που έχει μερικά χρήσιμα στοιχεία για την συγκεκριμένη υπόθεση του C4I.
Σε κάποιο σημείο στο συγκεκριμένο άρθρο γράφουν:
Στις 20 Μαΐου 2009, μία έκρηξη συγκλόνισε την οδό Λυκαβηττού στο Κολωνάκι. Η οργάνωση «Λαϊκή Θέληση» είχε τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό στα γραφεία της εταιρείας Profit Investment. Η εταιρεία αντιπροσώπευε την αμερικανική κοινοπραξία SAIC που πούλησε στη χώρα μας έναντι 255 εκ ευρώ, το περιβόητο σύστημα ασφαλείας C4I, για να χρησιμοποιηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, το οποίο όμως δεν λειτούργησε ποτέ. Ως αμοιβή, είχε καταβληθεί το ποσό των 6,3 εκ ευρώ, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως «μίζα».
Όπως καταλαβαίνετε ... το C4I συνοδεύεται πάντα με κάποια ΒΟΜΒΑ ... αμερικάνικων υπηρεσιών με αναρχο-αριστερή παραλλαγή ώστε να ΜΗΝ πιάνει το μήνυμα ο κοσμάκης του οποίου τα χρήματα καταλήγουν στις τσέπες πρακτόρων και ξένων εταιριών που χρησιμοποιούν ως βιτρίνες "συμπαθητικούς" εξωτερικά αλλά ... αηδιαστικά ρουφιάνους και αδίστακτους Έλληνες πολιτικούς.
Άντε να συνέλθει κανείς μέσα από αυτό το νοηματικό αλαλούμ και να μπορέσει να συνδυάσει γεγονότα και καταστάσεις που προέρχονται από τους ίδιους αρρωστημένους εγκεφάλους.
Παρόλα ... αυτά οι γκαζοτενεκέδες αναρχο-αριστεροί ... ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ με τις "επαναστατικές" δράσεις των ψεύτικων οργανώσεων , που δημιουργούν μυστικές υπηρεσίες και ταυτίζονται με τις αρλούμπες των προκηρύξεών τους που προδίδουν αβίαστα την ΜΗ αριστερή προέλευσή τους και την ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ πραγματικού ιδεολογικού υποβάθρου ακόμα και στον πιο άσχετο ή ηλίθιο συμπολίτη μας! Η περίεργη κι ανεξήγητη επιλογή στόχων... που ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με τα συμφέροντα του κοσμάκη, της κοινωνίας και το λαϊκό αίσθημα ... δεν φαίνεται να δημιουργεί υποψίες στον χώρο των αναρχικών. Κι αυτή η παράλογη επιλογή στόχων στα χτυπήματα της τρομοκρατίας ξεκινάει από τις μέρες της 17ΝΟΕ.Τότε που τη μίζα από Κοσκωτά ... έφαγε ο Κουτσόγιωργας αλλά τη σφαίρα της 17ΝΟΕ ο Μπακογιάννης.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Χ.Μόρφου που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τι σημαίνει C4I-SAIC.
Έχουν πλέον μεταβληθεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες σε μια περιφερόμενη ανά τον πλανήτη επιχείρηση εγκαθίδρυσης και εγκατάστασης των μεθόδων και των αρχών της Νέας Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων;
Οι πέντε έγχρωμοι κύκλοι του ολυμπιακού συμβόλου (που αποτελεί ιδιοκτησία της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, και που μόνον αυτή έχει το προνόμιο εμπορικής εκμετάλλευσής του), συμβολίζουν τις πέντε ηπείρους του πλανήτη μας. Σημαντικότερος αυτών των πέντε κύκλων, ωστόσο, είναι ένας έκτος, αόρατος, που, τουλάχιστον στην περίπτωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, δεν συμβολίζει παρά ένα παγκόσμιο δίκτυο φανερών και μυστικών υπηρεσιών και «ιδιωτικών» εταιρειών που προσφέρουν αφειδώς –και με το αζημίωτο– «προστασία» για την ασφαλή διεξαγωγή των Αγώνων. Οι κυβερνήσεις της χώρας μας υποχωρώντας στους ωμούς εκβιασμούς των «προστατών της –ολυμπιακής– νύχτας» και στα κατευθυνόμενα τρομο-υστερικά δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, όχι μόνον «κατάφεραν» να σπαταλήσουν για την ολυμπιακή ασφάλεια ποσό υπερ-εξαπλάσιο του αρχικά προβλεφθέντος, αλλά και να μετατρέψουν τη χώρα σε ξέφραγο –ηλεκτρονικό– αμπέλι, υποθηκεύοντας αμετάκλητα τα όποια δικαιώματα των «ιθαγενών». Δηλαδή, ημών των ιδίων…
Πρώτο Περιστατικό
Πειραιάς, Δευτέρα 21 Ιουνίου 2004. Στο Κεντρικό Λιμεναρχείο Πειραιά βρίσκεται σε εξέλιξη άσκηση ασφαλείας εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων, παρουσία πρακτόρων από τις μυστικές υπηρεσίες ΗΠΑ, Ισραήλ, Μεγάλης Βρετανίας, Αυστραλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ισπανίας, που συναποτελούν τη γνωστή «Ολυμπιακή Συμβουλευτική Ομάδα». Ένας νεαρός άνδρας που σκέκεται ανύποπτος στην προβλήτα του Αγίου Διονυσίου μιλάει στο κινητό του. Επιλέγεται τυχαία από τους χειριστές του συστήματος ασφαλείας ως στόχος για την επίδειξη των δυνατοτήτων του προγράμματος. Μέσα σε τρία δευτερόλεπτα σε δύο οθόνες του συντονιστικού κέντρου του Λιμεναρχείου εμφανίζονται μία ολόσωμη φωτογραφία του νεαρού και μία στην οποία διακρίνεται καθαρά το πρόσωπό του από απόσταση ενός μέτρου. Σε πέντε δευτερόλεπτα οι χειριστές του συστήματος άκουγαν αυτά που έλεγε ο «ύποπτος». Μέσα σε 17 δευτερόλεπτα άκουγαν τη συνομιλία του «υπόπτου» νεαρού ενώ στην οθόνη του υπολογιστή είχαν εμφανιστεί τόσο ο αριθμός του κινητού τηλεφώνου του όσο και ο αντίστοιχος αριθμός του συνομιλητή του.
Δεύτερο Περιστατικό
Ραβαλπίντι, Πακιστάν, 1η Μαρτίου 2003 [σ.σ. εκ παραδρομής στο περιοδικό το 2003 έγινε 2004], λίγο πριν το χάραμα. Πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν, υποστηριζόμενοι από συναδέλφους τους της CIA, εισβάλλουν σε ένα χαμόσπιτο. Μετά από σύντομη ανταλλαγή πυροβολισμών, συλλαμβάνεται ο Χαλίντ Σεΐχ Μοχάμεντ, ο ιθύνων νους των επιθέσεων της Αλ Κάιντα στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Ελάχιστες πληροφορίες έχουν γίνει γνωστές για τον τρόπο με τον οποίο εντοπίστηκε ο Μοχάμεντ, αλλά είναι κοινό μυστικό ότι η σύλληψή του ήταν αποτέλεσμα ενός ηλεκτρονικού κυνηγητού που διήρκεσε μήνες. Τελικά εντοπίστηκε παρά το γεγονός ότι επικοινωνούσε με το δίκτυό του στέλνοντας μηνύματα από 20 διαφορετικά κινητά τηλέφωνα.
Πρωταγωνιστής και των δύο προαναφερθέντων περιστατικών είναι μία αμερικανική εταιρεία, που το 2003 ήταν ο μεγαλύτερος προμηθευτής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ και μεταξύ των πέντε μεγαλύτερων προμηθευτών της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA): η Science Applications International Corp. (SAIC), που επικεφαλής κοινοπραξίας εταιρειών της αλλοδαπής και της ημεδαπής έχει αναλάβει και το έργο της ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων στη χώρα μας.
Θα έλεγε κανείς ότι η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας βρίσκεται σε «καλά χέρια». Με την ίδια σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι και τα προσωπικά δεδομένα όλων των Ελλήνων βρίσκονται επίσης στα ίδια «καλά χέρια»…
SAIC
Η SAIC ιδρύθηκε το 1969 από τον πυρηνικό φυσικό J. Robert «Bob» Beyster, που μέχρι τότε εργαζόταν στα Εθνικά Εργαστήρια του Λος Άλαμος. Τίποτε το ασυνήθιστο για τις ΗΠΑ. Αποτελεί κοινό τόπο το γεγονός να αποχωρεί κάποιος από τη θέση του στον κρατικό μηχανισμό, να ιδρύει μία ιδιωτική εταιρεία, και μέσω των γνωριμιών του να αποσπά συμβόλαια από κάποια κυβερνητική υπηρεσία – το ένα εκ των δύο πρώτων συμβολαίων της SAIC συνήφθη με τα Εθνικά Εργαστήρια του Λος Άλαμος. Στη συνέχεια, οι κυβερνητικοί υπάλληλοι που αναθέτουν στην εταιρεία κάποιο συμβόλαιο προσλαμβάνονται από αυτή μόλις συνταξιοδοτηθούν και, με τη σειρά τους, χρησιμοποιούν τις προσβάσεις τους στον κρατικό μηχανισμό για να υπογραφούν νέα συμβόλαια.
Υπολογίζεται ότι το 70% περίπου του τζίρου της SAIC προέρχεται από συμβόλαια με κυβερνητικές υπηρεσίες. Ειδικότητά της; Οι τεχνολογίες κατασκοπίας. Το λογισμικό συγκέντρωσης και επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων (data-mining), το λογισμικό που χρησιμοποιούν οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι, η κατασκευή υποθαλάσσιων αισθητήρων για τον εντοπισμό υποβρυχίων, η κατασκευή μηχανημάτων που με τη βοήθεια ακτίνων Γάμα «ακτινοσκοπούν» το περιεχόμενο κοντέινερς κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ. Αποτελεί άλλωστε γεγονός ότι η SAIC έχει αναλάβει για λογαριασμό του αμερικανικού δημοσίου την εκτέλεση διαφόρων συμβολαίων τόσο στο μετα-ταλιμπανικό Αφγανιστάν όσο και στο μετα-σανταμικό Ιράκ.
Έχει γραφτεί για μία ανταγωνιστική της SAIC εταιρεία ότι διαθέτει περισσότερους στρατηγούς ανά τετραγωνικό μέτρο από ό,τι το ίδιο το Πεντάγωνο. Ωστόσο, και η SAIC δεν υστερεί. Κατά καιρούς έχουν διατελέσει ανώτατα στελέχη της (ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός):
● οι Γουΐλλιαμ Πέρρυ και Μέλβιν Λαιρντ, πρώην υπουργοί Άμυνας των ΗΠΑ,
● δύο πρώην διευθυντές της CIA –Τζων Ντόυτς (μοναδικό παράδειγμα αρχηγού μυστικής υπηρεσίας που, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, υποχρεώθηκε να επισκεφθεί σχολεία σε γειτονιά του Λος Άντζελες και να απολογηθεί σε εξοργισμένους γονείς επειδή πράκτορες της Υπηρεσίας συμμετείχαν –«επισήμως»– στο εμπόριο κρακ στις φτωχογειτονιές της πόλης για να χρηματοδοτήσουν τους αντάρτες Κόντρας της Νικαραάγουας) και Ρόμπερτ Γκέιτς (με «προϊστορία» στο σκάνδαλο Ιράν-Κόντρας, όταν διάφοροι μεγαλόσχημοι της κυβέρνησης, των μυστικών υπηρεσιών και των επιχειρήσεων πουλούσαν παράνομα τη δεκαετία του 1980 όπλα στο Ιράν για να χρηματοδοτούν τους Κόντρας),
● ο περιβόητος Μπόμπυ Ραίυ Ίνμαν, πρώην διευθυντής της NSA, υποδιευθυντής αργότερα της CIA και παρ’ ολίγον υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, που θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια,
● ο Γουέιν Ντάουνινγκ, πρώην ανώτατος διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ, που είναι και σήμερα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας,
● ο Τζάσπερ Γουέλς, πρώην συντονιστής του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ,
● ο Μπιλ Όουενς, ναύαρχος, πρώην διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, πρώην βοηθός του Ντικ Τσέινι και του πρώην υπουργού Άμυνας Φρανκ Καρλούτσι,
● ο Ντέιβιντ Καίυ, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ήταν επιθεωρητής του ΟΗΕ για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, διετέλεσε αντιπρόεδρος της εταιρείας από το 1993 μέχρι το φθινόπωρο του 2002, όταν και προσελήφθη από την κυβέρνηση Μπους (CIA), ως «ανεξάρτητος» σύμβουλος για να «ανακαλύψει» τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ, και
● τελευταίοι, αλλά όχι έσχατοι, ο Ντόννι Μάρσαλ, διευθυντής της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών των ΗΠΑ (DEA) την περίοδο 2000-2001, είναι σήμερα επικεφαλής της Παγκόσμιας Ομάδας Λύσεων Ασφαλείας και Υπηρεσιών της εταιρείας που κατέστρωσε το σχέδιο ασφαλείας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, και ο Ντέιβιντ Τιουμπς, επικεφαλής του γραφείου της SAIC στην Αθήνα (Regus Center, Λεωφόρος Κηφισίας 90, Μαρούσι, 151 25), που υπήρξε επί 24 χρόνια στέλεχος του FBI.
Όσον αφορά τους στενούς δεσμούς της SAIC με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ουίλλιαμ Μπ. Μπλακ του νεώτερου. Ο Μπλακ εργαζόταν στην NSA από το 1959 μέχρι τη συνταξιοδότησή του το 1997 όταν και προσελήφθη από τη SAIC ως αναπληρωτής αντιπρόεδρος και διευθυντής πληροφοριών. Τρία χρόνια αργότερα επέστρεψε στην NSA ως υποδιευθυντής της, θέση που κατέχει μέχρι σήμερα.
Μελετώντας κάποιος τον κατάλογο εκείνων που κατά καιρούς έχουν διατελέσει στελέχη της SAIC σχηματίζει την εντύπωση ότι ξεφυλλίζει το «Who’s Who» των ενόπλων δυνάμεων και των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ.
Ποια ακριβώς είναι η ασφάλεια που (θα) προσφέρουν οι αξιότιμοι αυτοί κύριοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες;
Μα η ίδια ακριβώς που, στη γλώσσα των συναδέλφων τους του υποκόσμου, ονομάζεται «προστασία».
Υπηρεσίες Πληροφοριών και λογισμικό…
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, η αμερικανική εταιρεία, η Inslaw, ο ιδιοκτήτης της οποίας Ουίλλιαμ Χάμιλτον είχε εργαστεί τη δεκαετία του 1970 στην NSA, ανέλαβε για λογαριασμό του αμερικανικού υπουργείου Δικαιοσύνης την κατασκευή ενόςπρογράμματος, που θα επέτρεπε στο υπουργείο να συλλέγει και να επεξεργάζεται πληροφορίες από όλες τις υπηρεσίες που υπάγονταν σ’ αυτό [φυλακές, εισαγγελικά γραφεία κ.λπ.]. Η δυσκολία στην κατασκευή αυτού του προγράμματος, που ονομάστηκε Promis, βρισκόταν στο ότι θα έπρεπε να συγκεντρώνει, να οργανώνει και να κωδικοποιεί πληροφορίες που προέρχονταν από υπηρεσίες που χρησιμοποιούσαν υπολογιστές με διαφορετικά λειτουργικά συστήματα και με διαφορετικά προγράμματα καταγραφής αυτών των δεδομένων. Σύμφωνα με τον Χάμιλτον, το πρόγραμμα αυτό, παρά τις δυσκολίες, γράφτηκε πράγματι από τους προγραμματιστές της εταιρείας. Το υπουργείο Δικαιοσύνης, ωστόσο, παρότι παρέλαβε το πρόγραμμα αρνήθηκε να πληρώσει την εταιρεία, και έκτοτε η υπόθεση βρίσκεται στα δικαστήρια, χωρίς να έχει ληφθεί μέχρι σήμερα κάποια τελεσίδικη απόφαση.
Μία άλλη παράμετρος αυτής της ιστορίας παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι δυνατότητες που είχε το Promis να κωδικοποιεί στοιχεία από διαφορετικά προγράμματα και υπολογιστές δεν ίσχυε μόνον για τις βάσεις δεδομένων των υπηρεσιών του υπουργείου Δικαιοσύνης, αλλά και για κάθε βάση δεδομένων όλων των υπηρεσιών και των εταιρειών (τραπεζών, εφορίας, ιδιωτικών εταιρειών κ.λπ.) της αμερικανικής επικράτειας, και όχι μόνον.
Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες {Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας (NSA) και Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA)] «άρπαξαν την ευκαιρία»: έκλεψαν το Promis, και άρχισαν να το χρησιμοποιούν για λογαριασμό τους – και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το υπουργείο Δικαιοσύνης αρνήθηκε να πληρώσει την Inslaw, ισχυριζόμενο ότι το πρόγραμμα δεν λειτούργησε ποτέ.
Η NSA, ωστόσο, σε συνεργασία με τη Μοσάντ, τη μυστική υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ, άρχισε να πουλάει το κλεμμένο πρόγραμμα, «πακέτο» μαζί με τους σχετικούς υπολογιστές, σε πλήθος μυστικών υπηρεσιών ανά τον πλανήτη, αλλά και σε εταιρείες (τράπεζες κ.λπ.). [Αυτή τη στιγμή, ο σχετικός εξοπλισμός θα πρέπει να λειτουργεί στα κεντρικά γραφεία μερικών δεκάδων μυστικών υπηρεσιών του πλανήτη.] Βέβαια, η NSA και η Μοσάντ δεν θα πουλούσαν αυτό το εξαιρετικής αποτελεσματικότητας πρόγραμμα αν δεν είχαν και άλλα οφέλη – πέραν του χρηματικού: οι υπολογιστές που συνοδεύουν το πρόγραμμα, είναι έτσι «φτιαγμένοι» ώστε να τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν πλήρη πρόσβαση στα αποθηκευμένα σ’ αυτούς στοιχεία, χωρίς αυτό να γίνεται αντιληπτό από την υπηρεσία ή την εταιρεία που κατέχει το σχετικό υπολογιστή.
Οι κωμικοτραγικές καταστάσεις που αφορούν την εμπορία του κλεμμένου Promis θα ήταν απλώς κωμικές (όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι η μυστική υπηρεσία του Καναδά, που είχε αγοράσει από την NSA το κλεμμένο σύστημα, κατέφυγε για service, όταν αντιμετώπισε κάποιες δυσλειτουργίες του προγράμματος, στην… Inslaw, που φυσικά δεν είχε πουλήσει ποτέ το πρόγραμμα στον Καναδά), αν δεν είχαν στοιχίσει τη ζωή σε αρκετούς ανθρώπους, ανάμεσά τους και στον αμερικανό δημοσιογράφο Ντάννυ Καζολάρο, που ερευνούσαν την υπόθεση… Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Όλα τα στοιχεία, πάντως, δείχνουν ότι η ελληνική ΕΥΠ έχει πέσει θύμα (;) της NSA και της Μοσάντ, και ότι τα συστήματα πληροφορικής που χρησιμοποιεί είναι κυριολεκτικά διάτρητα και στο έλεος της οποιασδήποτε «συμμάχου» μυστικής υπηρεσίας…
Όσον αφορά, τέλος, στην παράμετρο των τρομοκρατικών χτυπημάτων της 11ηςΣεπτεμβρίου, φημολογείται ότι η Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν αγόρασε το Promis από τη μυστική υπηρεσία της Ρωσίας (FSB), στην οποία το είχε πουλήσει ένας υπερπράκτορας του FBI, και έτσι οι τρομοκράτες κατάφεραν να έχουν πρόσβαση στους υπολογιστές των σημαντικότερων μυστικών υπηρεσιών των χωρών της Δύσης!
Bobby Ray Inman
Την εποχή που ο Ίνμαν ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, λέγεται πως έπαιξε το ρόλο του «βαθιού λαρυγγιού», του ανθρώπου που είχε καθοδηγήσει τις έρευνες των δημοσιογράφων της Washington PostΓούντγουορντ και Μπερνστάιν για το σκάνδαλο Γουώτεργκεϊτ, που οδήγησαν σε παραίτηση τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.
Ο γεννημένος το 1931 Ίνμαν, μετά από θητεία δεκαετιών σε διάφορες υπηρεσίες πληροφοριών του αμερικανικού ναυτικού, διορίστηκε το 1977, επί προεδρίας Κάρτερ, διευθυντής της NSA, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1981. Από το Φεβρουάριο του 1981 μέχρι τον Ιούνιο του επόμενου έτους ο Ίνμαν υπήρξε υποδιευθυντής της CIA. Μετά την αποχώρησή του από τη CIA δραστηριοποιήθηκε στον ιδιωτικό τομέα: ιδιοκτήτης και συνεταίρος σε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, αλλά και μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων εταιρειών όπως η SAIC (μέλος του Δ.Σ. της εταιρείας την περίοδο 1982- Οκτώβριος 2003, όταν και αποχώρησε λόγων «ορίου ηλικίας»), η Wackenhut (διεθνής εταιρεία security, «ανεπίσημο πρακτορείο» της CIA ανά τον κόσμο) και η Xerox (Διεθνής Χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας). Σήμερα είναι μέλος και του Δ.Σ. της Fluor, που επίσης εκτελεί, για λογαριασμό του αμερικανικού δημοσίου, έργα στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Το 1993, ο Ίνμαν είχε προταθεί από τον τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον για τη θέση του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ. Ο Ίνμαν, ωστόσο, τα «θαλάσσωσε» στις δύο ακροάσεις του από την αρμόδια επιτροπή του Κογκρέσσου, που θα ενέκρινε την τοποθέτησή του, και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη διεκδίκηση του αξιώματος…
Ο δημοσιογράφος Ντάννυ Καζολάρο, που βρέθηκε νεκρός το 1981 κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες και ενώ ερευνούσε την υπόθεση Promis, ισχυριζόταν ότι είχε στην κατοχή του έγγραφο που αποδείκνυε ότι ο Ίνμαν και ο Ρόμπερτ Μακ Φάρλεϊν είχαν πουλήσει το Promis στο Ισραήλ. Ο Μακ Φάρλεϊν ήταν επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί προεδρίας Ρήγκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και άμεσα μπλεγμένος με το σκάνδαλο Ιράν-Κόντρα,
Ο πράκτορας της CIA και προγραμματιστής Μάικλ Ρικονοσιούτο σε συνεργασία με τον Ίνμαν είχαν τροποποιήσει το Promis με τρόπο ώστε ο υπολογιστής στον οποίο ήταν εγκατεστημένο το πρόγραμμα να εκπέμπει σήματα που εμφανίζονταν ως θόρυβος. (Τα στατικά κύματα που εκπέμπονται περιγράφονται από μαθηματικές εξισώσεις γνωστές ως συναρτήσεις Walsh.) Το πρόγραμμα στη συνέχεια ανέλαβε να το διαθέσει, πάντα με το αζημίωτο, σε διάφορες χώρες ένας άλλος πράκτορας της CIA ο Ερλ Μπράιαν, μέσω της εταιρείας Hadron (ανταγωνιστικής της Inslaw) της οποίας ήταν ιδιοκτήτης. Μεταξύ άλλων, ο Μπράιαν πούλησε το πρόγραμμα στη Βραζιλία και στην Ιορδανία. Στη δεύτερη περίπτωση συνεργαζόταν με τον Ραφί (Ραφαήλ) Εϊτάν, στελέχους των μυστικών υπηρεσιών του Ισραήλ, ειδικού βοηθού του πρωθυπουργού της χώρας σε θέματα καταπολέμησης της τρομοκρατίας, που ήταν γνωστός σε όλο το Ισραήλ σαν «Ραφί ο βρωμιάρης», και είχε συμμετάσχει το 1960 στην απαγωγή του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν από το Μπουένος Άιρες και την παράνομη μεταφορά του στο Ισραήλ. Ο Γκόρντον Τόμας αναφέρει στο βιβλίο του ότι οι πληροφορίες που απέσπασαν, για τους Παλαιστίνιους, οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες από το σύστημα Promis της Ιορδανίας χρησιμοποιήθηκαν για την καταστολή της Ιντιφάντα…
Μία άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της πολυσχιδούς δραστηριότητας του Ίνμαν, που έχει χαρακτηριστεί, από εχθρούς και φίλους, ως «ο ευφυέστερος αμερικανός πράκτορας όλων των εποχών», έχει να κάνει με τα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα (ΑΤΙΑ-UFO). Κάποιοι ουφολόγοι (William Morrow, Whitley Streiber) θεωρούν πως ο Ίνμαν ήταν από τους λίγους ανθρώπους του στρατιωτικο-βιομηχανικού κατεστημένου των ΗΠΑ την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, που αποκάλυψαν πληροφορίες σχετικά με τη χρήση εξωγήινης τεχνολογίας σε αεροσκάφη των ΗΠΑ, τεχνολογία που είχε αποκτηθεί από UFO που είχαν συντριβεί στο έδαφος των ΗΠΑ. Προφανώς πρόκειται για άλλη μία επιχείρηση παραπληροφόρησης στην οποία συμμετείχε ο Ίνμαν, συντηρώντας έτσι έναν βολικό urban legend…
Ο βουλευτής και η ΕΥΠ
Στις 26 Σεπτεμβρίου 2000, ο τότε βουλευτής Αχαΐας του ΠΑΣΟΚ Αλέκος Χρυσανθακόπουλος σε ερώτηση που είχε καταθέσει στη Βουλή, προς την –τότε– υπουργό Εσωτερικών και πολιτικό προϊστάμενο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών Βάσω Παπανδρέου, ανέφερε ότι η κυβέρνηση είχε αναθέσει «την παρακολούθηση απόρρητων κρατικών πληροφοριών για την ασφάλεια της χώρας στην ισραηλινή εταιρεία Efrat, δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα σε γνώστες ηλεκτρονικών υπολογιστών να γνωρίζουν τα πάντα για την Ελλάδα». «Το παράδοξο της όλης υπόθεσης», ανέφερε μεταξύ άλλων ο βουλευτής, «είναι το ότι η ΕΥΠ –σε περίπτωση δυσλειτουργίας του συστήματος– δεν έχει τη δυνατότητα παρακολούθησης των στόχων της μέχρις ότου οι Ισραηλινοί αποκαταστήσουν τυχόν βλάβες του ηλεκτρονικού υπολογιστή», και συνέχιζε λέγοντας, ότι «αφού η εταιρεία του Ισραήλ έχει το software και τους κωδικούς μπορεί να καταγράφει ταυτόχρονα όλους τους στόχους που παρακολουθεί η ΕΥΠ και να διαθέτει το υλικό της σε όσους έχουν ενδιαφέρον». Η ερώτηση του βουλευτή προς την υπουργό κατέληγε με την εξής διαπίστωση: «Είναι γνωστό ότι –τουλάχιστον για την ισραηλινή εταιρεία– δεν έχει μυστικά εθνικής ασφαλείας η Ελλάδα».
Όπως ήταν φυσικό, η ερώτηση του Α. Χρυσανθακόπουλου αγνοήθηκε από το σύνολο των μέσων ενημέρωσης στη χώρα μας, με τη φωτεινή εξαίρεση της Αθηναϊκής (27-9-2000) του Σπύρου Καρατζαφέρη, που έκανε πρωτοσέλιδο το θέμα με τίτλο «Στη Μοσάντ η εθνική μας ασφάλεια – Μέσω Τελ Αβίβ οι παρακολουθήσεις της ΕΥΠ».
Η ιστορία αυτή για τις σχέσεις ΕΥΠ-Ισραηλινών είχε δύο ακόμα παραμέτρους: μία παλαιότερη –ελληνική– και μία ακόμα πιο παλιά – αμερικανική.
Πριν από χρόνια (δυστυχώς δεν έχω καταγράψει την ημερομηνία), ο Γιώργος Καρατζαφέρης (αδελφός του Σπύρου), βουλευτής τότε της Νέας Δημοκρατίας και πρόεδρος και ευρωβουλευτής σήμερα του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, είχε αναφέρει στην τηλεοπτική του εκπομπή στο κανάλι Telecity (Τηλεάστυ), ότι είχε μείνει κατάπληκτος όταν επισκεπτόμενος μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της αρμόδιας κοινοβουλευτικής επιτροπής τα γραφεία της ΕΥΠ είχε πληροφορηθεί ότι ο κεντρικός υπολογιστής της Υπηρεσίας καθώς και το απαραίτητο για τη λειτουργία του λογισμικό (software) είχαν αγοραστεί από ισραηλινή εταιρεία.
EFRAT
Περί ποιας, λοιπόν, εταιρείας πρόκειται;
Η Efrat ιδρύθηκε στο Ισραήλ το 1982, ως εταιρεία υψηλής τεχνολογίας. Δύο χρόνια αργότερα στελέχη της ίδρυσαν στις ΗΠΑ την εταιρεία Comverse. Σήμερα, η Efrat αποτελεί θυγατρική της Comverse (ποσοστό ιδιοκτησίας 99%). Η Efrat αποτελεί κορυφαία εταιρεία στον τομέα «εξειδικευμένων συστημάτων επεξεργασίας τηλεπικοινωνιών». Κύριος τομέας δραστηριότητάς της τα «φωνητικά δεδομένα»: Αναγνώριση λέξεων-κλειδιών σε τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, φωνητική ενεργοποίηση τηλεφωνικών κλήσεων, voice-mail κ.λπ. Η Efrat έχει εγκαταστήσει τα συστήματά της σε περισσότερες από 125 τηλεφωνικές εταιρείες σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ συνεργάζεται στενά με εταιρείες όπως οι Siemens, Lucent, Nokia, Ericsson και Motorola.
Η Efrat «εφοδιάζει επίσης διάφορες υπηρεσίες δίωξης και υπηρεσίες πληροφοριών με ένα “περιβάλλον αυτοματοποίησης γραφείου” για την παρακολούθηση, την καταγραφή και την ψηφιακή αρχειοθέτηση ακουστικού υλικού σε μαγνητικούς και οπτικούς δίσκους».
Η ΕθνικήΥπηρεσία Πληροφοριών της Ελλάδας, λοιπόν, πιθανότατα έχει προμηθευτεί από την Efrat ένα τέτοιο «περιβάλλον αυτοματοποίησης γραφείου». Δεδομένων και των άλλων τομέων στους οποίους εξειδικεύεται η Efrat, μπορούμε να εικάσουμε ότι η ΕΥΠ προμηθεύτηκε υπολογιστές και προγράμματα που της επιτρέπουν να παρακολουθεί τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, στις οποίες αναφέρονται κάποιες λέξεις-κλειδιά. Προφανώς για «λόγους εθνικής ασφαλείας»…
Τίποτε καινόν υπό τον ήλιον. Τέτοιου είδους παρακολουθήσεις πραγματοποιεί εδώ και δεκαετίες, σε πλανητικό επίπεδο, και η αμερικανική NSA, επικεφαλής μιας «κοινοπραξίας» μυστικών υπηρεσιών που, «όλως τυχαίως», δραστηριοποιούνται όλες αποκλειστικά σε αγγλοσαξωνικές χώρες (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεγάλη Βρετανία, Νότιος Αφρική, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία). Πρόκειται για το γνωστό πρόγραμμα πλανητικών παρακολουθήσεων των επικοινωνιών Echelon.
Άραγε στο «πακέτο» που αγόρασε η ΕΥΠ συμπεριλαμβάνονται και κάποια «δωράκια»; Όπως, για παράδειγμα, κάποια εξελιγμένη έκδοση του Promis ή κάποια τσιπάκια (κατασκευασμένα από εταιρείες του Ισραήλ) που, ακόμα και όταν ο υπολογιστής είναι αποσυνδεμένος από το ηλεκτρικό δίκτυο, μπορούν και μεταδίδουν σε απόσταση τα δεδομένα που είναι αποθηκευμένα σ’ αυτόν;
Η εμπλοκή των ισραηλινών στην υπόθεση Promis δείχνει ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανόν. Κι αν αυτό δεν συνέβη με το «πακέτο» της ΕΥΠ, σίγουρα έχει συμβεί με το «πακέτο» της ολυμπιακής (αν)ασφάλειας, το C4I.
Για τις σχέσεις Efrat και ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων, ένα μικρό παράδειγμα. ΟΓιάακοβ Στάιν εργαζόταν στην Efrat την περίοδο 1989-1995, όπου ήταν επικεφαλής της ομάδας Εφαρμογών Νευρωνικού Δικτύου (Οπτική Αναγνώριση Χαρακτήρων –OCR– και Αυτόματη Αναγνώριση Ομιλίας –ASR). Ο Στάιν την περίοδο 1986-1995 ήταν σύμβουλος του υπουργείου Άμυνας του Ισραήλ και είχε τιμηθεί με το ανώτερο βραβείο για έρευνες σχετικές με την άμυνα… Αργότερα εργάστηκε και για την Comverse.
Τίποτα το αξιοπερίεργο. Αυτό που συμβαίνει με τη SAIC, τις ένοπλες δυνάμεις και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ συμβαίνει και με διάφορες εταιρείες στο Ισραήλ. Στο επίσημο site του ισραηλινού υπουργείου Εμπορίου αναφέρονται μεταξύ άλλων: «Η μετάβαση από τη στρατιωτική στην πολιτική αγορά. Τεχνολογίες που αρχικά αναπτύχθηκαν από την ισραηλινή αμυντική βιομηχανία αποτέλεσαν σημαντικό καταλύτη ανάπτυξης για τον ιδιωτικό τομέα των ηλεκτρονικών στο Ισραήλ. Κορυφαίες ιδιωτικές εταιρείες όπως η Tadiran Telecommunications, η ECI Telecom και η Efrat Future Technology έχουν όλες εισαγάγει με επιτυχία στην αγορά τεχνολογίες που αρχικά αναπτύχθηκαν ως αμυντικές εφαρμογές…»
Συ(μ)ΦορΆ(ι) μας!
Το σχέδιο διοίκησης, ελέγχου, συντονισμού, επικοινωνιών και πληροφοριών (Command, Control, Coordination, Communication & Intelligence – C4 I– που οι ελληνικής υπηρεσίες αποκαλούν «συμφοράι») εκπονήθηκε από τη SAIC και αποτελεί το σημαντικότερο τμήμα του σχεδιασμού Ολυμπιακής Ασφάλειας, καθόσον αφορά και καλύπτει όλα τα επιχειρησιακά σχέδια και τις δράσεις ασφάλειας που θα υλοποιηθούν την περίοδο διεξαγωγής των Αγώνων. Οι κύριες ενότητες που περιλαμβάνονται στο σχέδιο αυτό είναι:
1. Το Πρότυπο Διοίκησης Ολυμπιακής Ασφάλειας.
2. Το Σύστημα Διοίκησης Περιστατικών και Κρίσεων.
3. Το πλαίσιο Οργάνωσης και Επιχειρησιακής Λειτουργίας Κέντρων Επιχειρήσεων.
4. Οι Επικοινωνίες και τα συστήματα C4I Ολυμπιακής Ασφάλειας.
Από τις τέσσερις αυτές ενότητες θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα η τέταρτη, αφού οι τρεις πρώτες αφορούν κυρίως το οργανωτικό και διοικητικό πλαίσιο του σχεδίου ασφαλείας.
Σύμφωνα με όσα αναφέρονται στο site της SAIC, «το σύστημα C4Ι αποτελείται από 30 υποσυστήματα που θα επιτρέψουν στις ελληνικές αρχές τη συλλογή, ανάλυση και τη διάδοση πληροφοριών». Tο πληροφοριακό επικοινωνιακό σκέλος του C4I αποτελείται από πέντε υποσυστήματα: 1. Κέντρα επιχειρήσεων, 2. Συστήματα-προγράμματα πληροφορικής, 3. Ψηφιακό συγκαναλικό ραδιοδίκτυο επικοινωνιών (ΤΕΤΡΑ), 4. Συστήματα φυσικής ασφάλειας και 5. Εξειδικευμένα συστήματα ασφαλείας.
Σύμφωνα με την ίδια τη SAIC, «με τη χρήση των εν λόγω πληροφοριακών συστημάτων θα διασφαλίζεται ότι το σύνολο της πληροφόρησης σε ό,τι αφορά τη δημόσια τάξη και τις επιχειρήσεις ασφάλειας, κατά τη διάρκεια των αγώνων, θα είναι διαθέσιμο σε όλους τους φορείς που εμπλέκονται με το έργο της ασφάλειας». Το C4Ι «με τα τεχνολογικά μέσα επικοινωνιών, πληροφορικής και φυσικής ασφάλειας θα παρέχει σε ένα ενιαίο και διαλειτουργικό περιβάλλον πληροφόρηση (εικόνα, ήχο, δεδομένα) σε πραγματικό χρόνο», δηλαδή οι εμπλεκόμενοι φορείς θα έχουν μία πλήρη εικόνα ολόκληρου του δικτύου των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Το σύστημα θα καλύπτει του 10.500 αθλητές, τους 6.700 συνοδούς των αθλητικών αποστολών, τους δεκάδες χιλιάδες εθελοντών, τους δημοσιογράφους, το προσωπικό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, τα μέλη της ευρύτερης ολυμπιακής οικογένειας καθώς και τους χιλιάδες επισκέπτες που θα βρεθούν στη χώρα. Α! Και τους εκατοντάδες χιλιάδες θεατές των αγώνων, αφού τα εισιτήρια είναι ονομαστικά και για συγκεκριμένες θέσεις. Το σύστημα θα «γνωρίζει» ανά πάσα στιγμή το ονοματεπώνυμο του συγκεκριμένου θεατή που θα κάθεται στη συγκεκριμένη θέση κάποιου ολυμπιακού γηπέδου…
Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα τεραστίου εύρους «φακέλλωμα». Η τεράστια αυτή βάση προσωπικών δεδομένων θα φέρει τον «πολιτικά ορθό» τίτλο «Ιστορικό Αρχείο Εγκληματικότητας» και θα βρίσκεται στη διάθεση των ελληνικών αρχών αλλά και των ξένων υπηρεσιών που συνεργάζονται με την Ελλάδα. Τα στοιχεία θα παρασχεθούν από το υπουργείο Δικαιοσύνης, την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, την Αστυνομία κ.ά.Σύμφωνα με την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αυτό το αρχείο θα πρέπει να καταστραφεί μετά την ολοκλήρωση των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρά (κατά Γιάννη Καλαϊτζή) και των Παρααολυμπιακών.
Όμως, όπως αναφέρει και ενημερωτικό φυλλάδιο της SAIC, «οι πλήρεις λειτουργικές δυνατότητες ωστόσο από τη λειτουργία του πρωτοφανούς σε μέγεθος συστήματος ασφαλείας θα γίνουν κατανοητές στα επόμενα χρόνια. Το σύστημα θα αποτελέσει μια σημαντική κληρονομιά για τη μετα-Ολυμπιακή Αθήνα...» Και από τα μισόλογα του υπουργού Δημόσιας Τάξης Γιώργου Βουλγαράκη, που κόπτεται μεν για τη συνταγματικότητα όλων αυτών των μέτρων και ταυτόχρονα δηλώνει «ότι το σύστημα θα παραμείνει και μετά τους Αγώνες μόνον αν εξασφαλιστεί η συναίνεση όλων των αρμόδιων ανεξάρτητων αρχών», καταλαβαίνουμε ότι το C4I θα μας συνοδεύει και στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας.
Το φακέλλωμα
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κάποιος να είναι συνταγματολόγος για να αντιληφθεί ότι ήδη έχουν ανασταλεί βασικά άρθρα του Συντάγματος της χώρας, και αυτό θα συνεχιστεί και μετά τους Αγώνες. Αποτελεί, ναι ή όχι, παραβίαση θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος η παρακολούθηση τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ακόμη και «χάριν επιδείξεως» όπως στην περίπτωση του νεαρού στον Πειραιά, χωρίς εισαγγελική άδεια; Εκτός και αν υπάρχει τέτοια άδεια για την παρακολούθηση όλων των συνδιαλέξεων κινητών και σταθερών τηλεφώνων αλλά και την ταυτόχρονη παρακολούθηση εκατομμυρίων συνδιαλέξεων με τη χρήση λέξεων-κλειδιών (κάτι που «εξασφαλίζει» το C4I), οπότε τότε μπορούμε να μιλάμε για συνταγματικό πραξικόπημα.
Πέραν της παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων (τομέας στον οποίο έχει διαπρέψει η NSA, μέσω του παγκόσμιου συστήματος Echelon) με λέξεις-κλειδιά (τομέας στον οποίο ειδικεύεται η ισραηλινή Efrat, προμηθευτής της ΕΥΠ), η Ελληνική Αστυνομία εφαρμόζει ήδη πρόγραμμα «αυτόματης αναγνώρισης προσώπων» μέσω των καμερών που έχουν εγκατασταθεί για την «ασφάλεια» των Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι το 2006 θα υπάρχουν στη σχετική βάση δεδομένων τα στοιχεία και οι ψηφιακές φωτογραφίες τουλάχιστον 10.000 «υπόπτων». Οι κάμερες θα αναγνωρίζουν αυτόματα τον «ύποπτο», θα τον παρακολουθούν και θα καταγράφουν τις κινήσεις του.
Το ερώτημα, βέβαια, είναι αν το C4I θα συλλέγει πληροφορίες (η δυνατότητα πάντως υπάρχει…) και από άλλες βάσεις δεδομένων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα (οικονομικά και φορολογικά στοιχεία, αγορές μέσω πιστωτικών καρτών, ταξίδια, τραπεζικοί λογαριασμοί κ.λπ. κ.λπ.). Δυστυχώς, όπως όλα δείχνουν, η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καταφατική…
Ιδιωτεία
Πώς θα χαρακτηρίζαμε κάποιον ο οποίος, τοποθετώντας ένα σύστημα συναγερμού στο σπίτι του, παραδίδει στο συνεργείο που τον εγκαθιστά τους αριθμούς των τραπεζικών λογαριασμών του και των πιστωτικών καρτών του, τα PIN αυτών των καρτών και των καρτών αυτόματης ανάληψης μετρητών, τους αριθμούς των τηλεφωνικών συσκευών του, φωτοαντίγραφα των φορολογικών του δηλώσεων και των συμβολαίων των ακινήτων που του ανήκουν, καταλόγους όλων των ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνεί τηλεφωνικά, αντίγραφο του ποινικού του μητρώου κ.ο.κ.;
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα τον χαρακτηρίζαμε «ηλίθιο».
Από την άλλη πλευρά πώς θα χαρακτηρίζαμε την πολιτική, αστυνομική, στρατιωτική και επιχειρηματική ηγεσία μιας χώρας που θα παραχωρούσε όλα αυτά τα στοιχεία, όλων των κατοίκων του τόπου, σε ξένες υπηρεσίες;
Απλώς, θα τους χαρακτηρίζαμε «καλούς και άξιους ηγέτες». Εξάλλου, αν δεν ήταν «καλοί και άξιοι» δεν θα κατείχαν εκείνοι τις θέσεις που κατέχουν και εμείς δεν θα βρισκόμασταν στη θέση που βρισκόμαστε.
«Ναιναίκοι» οι μεν, «ύποπτοι» οι δε…
Λεζάντες Φωτογραφιών
[Για τους γνωστούς λόγους μη-ταχύτητας του ελληνικού διαδικτύου οι φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό δεν υπάρχουν σ' αυτή τη σελίδα, αλλά οι λεζάντες παρουσιάζουν το ενδιαφέρον τους]
Foto 1, 2
Το κτιριακό συγκρότημα και το σήμα της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ. Η NSA είναι η μεγαλύτερη των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με προσωπικό και προϋπολογισμό πολλαπλάσια εκείνων της CIA. Η NSA (γνωστή και ως «No such agency – Δεν υπάρχει τέτοια υπηρεσία») δεν ελέγχεται από κανένα νομοθετικό σώμα των ΗΠΑ, αφού η ίδρυσή της και η λειτουργία της δεν καθορίζονται από νόμο αλλά από προεδρικό διάταγμα. Η NSA υπάγεται απευθείας στον πρόεδρο των ΗΠΑ, δηλαδή σε εκείνους που τον «διορίζουν». Βασική αποστολή της η προστασία και η παρακολούθηση των επικοινωνιών σε ολόκληρο τον πλανήτη, μέσω και του προγράμματος Echelon.
Foto 3
Ντέιβιντ Καίυ. Επιθεωρητής του ΟΗΕ για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Ιράκ μετά τον Α΄ Πόλεμο του Κόλπου, αντιπρόεδρος της SAIC (1993-2002), και αμέσως μετά ξανά επιθεωρητής στο Ιράκ, αυτή τη φορά για λογαριασμό της CIA και του Πενταγώνου. «Το Ιράκ παραβιάζει τις διεθνείς συμφωνίες όσον αφορά την καταστροφή των όπλων μαζικής καταστροφής που διαθέτει», είχε δηλώσει πριν από τον Β΄ Πόλεμο του Κόλπου. Λεπτομέρεια: ακόμα δεν έχουν ανακαλυφθεί τέτοιου είδους όπλα στο Ιράκ.
Foto 4
Φωτογραφία που δημοσιεύεται στην Ετήσια Έκθεση της SAIC για το 2004 και συνοδεύεται από την εξής λεζάντα: «Η SAIC παρέχει εφαρμοσμένη μηχανική υποστήριξη στα ανώτατα κλιμάκια του υπουργείου Δικαιοσύνης, του FBI, της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών (DEA), όπως επίσης και σε πολιτειακές ή τοπικές υπηρεσίες τήρησης της τάξης για την εφαρμογή του ομοσπονδιακού νόμου περί Επικοινωνιακής Βοηθείας για την Τήρηση της Τάξης, σχετικά με τη νόμιμη παγίδευση τηλεφώνων, κάτι που εξασφαλίζει ότι οι τηλεπικοινωνιακοί φορείς όλων των ειδών –επίγειοι, ασύρματοι, καλωδιακοί, διαδικτυακοί και δορυφορικοί– καθιστούν τα δίκτυά τους ικανά για την παροχή νόμιμης ηλεκτρονικής παρακολούθησης».
Foto 5
Το αερόπλοιο, που με τον υπερσύγχρονό του ηλεκτρονικό εξοπλισμό θα περιπολεί την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στον αττικό ουρανό, ενοικιάστηκε από τις ελληνικές αρχές αντί του ευτελούς ποσού των δύο περίπου εκατομμυρίων ευρώ. Το κόστος της ενοικίασης του αερόπλοιου, που λόγω των «πρωτοφανών» μελτεμιών παρέμεινε καθηλωμένο επί ημέρες στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, είναι παρωνυχίδα μπροστά στο συνολικό ποσό που στοίχισε η επιχείρηση «Ολυμπιακή Ασφάλεια» στη χώρα μας. Ο αρχικός προϋπολογισμός προέβλεπε δαπάνη της τάξης των 200 εκ. δολαρίων. Η SAIC ανέλαβε την εκτέλεση του έργου, μειοδοτώντας στο σχετικό διαγωνισμό με 255 εκ. δολάρια έναντι της άλλης κοινοπραξίας (TRS, με επικεφαλής τη Raytheon. Φημολογείται ότι τόσο η SAIC όσο και η Raytheon είναι χρήστες του προγράμματος Promis). Το συνολικό κόστος της επιχείρησης «Ολυμπιακή Ασφάλεια», έχει, σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Θοδωρή Ρουσσόπουλο, ξεπεράσει μέχρι στιγμής τα 1,2 δισεκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη επένδυση –σπατάλη, αν προτιμάτε– που έχει γίνει ποτέ στη χώρα μας. Το συνολικό κόστος των Ολυμπιακών αγώνων κυμαίνεται κάπου μεταξύ 7 και 10 δισεκατομμυρίων ευρώ. Άγνωστο το ακριβές ποσό. Το μόνο σίγουρο είναι το ποιοι «θα πληρώσουν το μάρμαρο».
Foto 6
Ο δρ. Στήβεν Χάτφιλλ, πρώην ερευνητής του Αμερικανικού Στρατού σε θέματα βιολογικών όπλων, υπέστη τα πάνδεινα μετά το φθινόπωρο του 2001 όταν οι αμερικανικές αρχές άφησαν υπονοούμενα ότι αυτός είχε αποστείλει εκείνη την περίοδο ταχυδρομικά επιστολές που περιείχαν το βάκιλλο του άνθρακα και είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 5 ανθρώπων. Εκπρόσωποι των αμερικανικών αρχών είχαν δηλώσει τότε ότι ο Χάτφιλλ αποτελούσε «ενδιαφέρουσα περίπτωση», ωστόσο το FBI παρά τις έρευνες και τις μακροχρόνιες παρακολουθήσεις δεν κατάφερε να βρει το παραμικρό στοιχείο σε βάρος του Χάτφιλλ. Την ίδια περίοδο της τρομο-υστερίας για τον κίνδυνο των βιολογικών όπλων, η SAIC πίεζε την αμερικανική κυβέρνηση ώστε να αναλάβει την κατασκευή εργοστασίου όπου θα παρασκευάζονταν εμβόλια κατά διαφόρων ασθενειών που προκαλούν τα βιολογικά όπλα. Λεπτομέρεια: ο Χάτφιλλ είχε εργαστεί στη SAIC επί δύο χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Στις αρχές του περασμένου Ιουλίου ο Χάτφιλλ κατέθεσε αγωγές κατά του FBI, του υπουργείου Δικαιοσύνης, του υπουργού Δικαιοσύνης Τζων Άσκροφτ και κατά της εφημερίδας The New York Times, για συκοφαντική δυσφήμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου