Αναζητώντας την χαμένη εθνική ανεξαρτησία

Η εξωτερική μας πολιτική καταδυναστεύεται από εξαρτήσεις, λογικές υποτέλειας και ενδοτισμού και ένα δόγμα απαρχαιωμένο. «Ανήκουμε εις τη Δύση», είπε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ο «εθνάρχης». Λίγο αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου τόνωσε τις ελπίδες κάποιων, με το σύνθημα «Η Ελλάδα στους Έλληνες» και την (ρητορική) πολεμική κατά των βάσεων.
Ακολούθησαν η ανανέωση της παραμονής των αμερικανικών βάσεων και το mea culpa για το Νταβός. Ούτε τότε όμως, η πολιτική «ελίτ» της χώρας μας (και δυστυχώς και οι ψηφοφόροι) έβαλε μυαλό. Συνέχισε απλά στη λογική του κατευνασμού της Τουρκίας, που αποτελεί τον νούμερο ένα εχθρό της χώρας μας.
Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, άλλαξαν πολλά στο διεθνές περιβάλλον. Δεν μεταβλήθηκε όμως στο ελάχιστο η αδιέξοδη (όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος) εξωτερική πολιτική μας. Η αστική «ελίτ» φοβήθηκε να ορθώσει το ανάστημά της, για να μη βάλει σε κίνδυνο τα προνόμιά της. Την ίδια ώρα, η απόλυτη εξάρτηση από τις ΗΠΑ (που κατέστη νταβατζής της εγχώριας νομενκλατούρας), είναι εμφανής σε όλα τα επίπεδα, όπως και οι ζημιές από την άνευ όρων πρόσδεση στο άρμα μιας υπερδύναμης, που έχει όμως τις δικές της προτεραιότητες (διαφορετικές από τις δικές μας) στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου. Η «διάθεση» που επέδειξε αρχικά η κυβέρνηση Καραμανλή να τονώσει τη σχέση της χώρας μας με τη Μόσχα (και το Πεκίνο), απεδείχθη καιροσκοπική, καθώς δεν δουλεύτηκε σε βάθος. Είναι γεγονός ότι η υπουργός Εξωτερικών υπονόμευσε εξ αρχής την όποια προοπτική των ελληνορωσικών σχέσεων, ενώ οι Βούλγαροι ολοκλήρωσαν τη «δουλειά», σαμποτάροντας σε όλα τα επίπεδα την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, που θα άλλαζε τα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένα στην περιοχή και θα άλλαζε και τους συσχετισμούς υπέρ της χώρας μας.
Οι εξελίξεις από εκεί και μετά πήραν το δρόμο τους. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν κατάλαβε ότι με την αλλοπρόσαλλη εξωτερική πολιτική της Αθήνας δεν βγάζει άκρη και στράφηκε προς την Τουρκία, υπογράφοντας συμφωνίες και εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή συνεργασίας με την Άγκυρα. Μάλιστα, με δήλωσή του για το Κυπριακό που αιφνιδίασε Αθήνα και Άγκυρα, σάλπισε αλλαγή ρότας, μαρκάροντας έτσι το τέλος μιας φιλελληνικής στάσης δεκαετιών των Ρώσων στο Κυπριακό. Εδώ (αλλά και στην Λευκωσία), ουδείς έδειξε να προβληματίζεται ιδιαίτερα για όλα αυτά. Καμία κριτική για τους άστοχους χειρισμούς της παραπαίουσας κυβέρνησης, από μια αξιωματική αντιπολίτευση εξίσου (αν όχι περισσότερο...) αμερικανόφιλη και ενδοτική στα κελεύσματα της Νέας Τάξης. Την ίδια ώρα όλοι αναρωτιούνται αν υπάρχει στοιχειώδης έστω σχεδιασμός ή αν οι πολιτικές μας απλώς αναπροσαρμόζονται, βάσει των αμερικανικών κελευσμάτων.
Κι όμως, οι πολίτες όταν ρωτούνται, έχουν άποψη σχετικά για την εξωτερική πολιτική της χώρας. Την θέλουν εθνοκεντρική, θαρραλέα, περήφανη, χωρίς εξαρτήσεις και με όραμα για το μέλλον. Μπορεί κάποιος να πείσει αυτή τη στιγμή τον μέσο Έλληνα, ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει όραμα ή έστω, συγκεκριμένη στόχευση; Όχι. Και εδώ, υπάρχει μείζον θέμα: σε μια εποχή μεγάλων προκλήσεων και διογκούμενων απειλών, κινούμαστε χωρίς πυξίδα και χωρίς σχέδιο. Και μη χειρότερα!
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Πηγή