Τα καλούπια της φίμωσης

Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αγαπούν την ελευθερία του λόγου.
Τους λυπεί και τους θλίβει.
Στη θλίψη τους σχεδόν για όλα είναι ικανοί:
Να ουρλιάξουν, να πνίξουν.
Μια σκοτεινή υποψία τους τραντάζει,
Σαν δόντι που πονάει,
Κι ο ύπνος τους τη νύχτα είναι σακατεμένος, τρίζει.
Στριφογυρνώντας στο στρώμα τους αναπολούν
Νέους τρόπους του λέγειν
Χυμένους στα καλούπια των φόβων τους.
Μεϊρ Βιζελτίρ

Κατεστημένο και ελευθερία του λόγου είναι δύο έννοιες ασυμβίβαστες.
Σε εποχές κρίσης και παρακμής, όταν οι ενοχλητικές φωνές πληθαίνουν, ΠΑΝΤΑ το πολύμορφο κατεστημένο (οικονομικό, πολιτικό, πνευματικό, δημοσιογραφικό) αποκαλύπτει το ωμό, δικτατορικό του πρόσωπο. Όταν δεν μπορεί να φιμώσει με τις συνήθεις πρακτικές της ενσωμάτωσης των ενοχλητικών φωνών στο καθεστώς, επιστρατεύει την ωμή βία.
Οι πράξεις, όμως, της ωμής βίας και της φίμωσης των ιδεών πρέπει να έχουν και νομικό πλαίσιο, δηλαδή να είναι πολιτικά θεσμοθετημένες.
Σε αυτές, λοιπόν, τις «καμπές» παρακμής και κατάρρευσης της καθεστωτικής εξουσίας (η οποία δεν μπορεί πλέον ούτε να πείσει ούτε να ενσωματώσει, αντίθετα προκαλεί την οργή της κοινωνίας) ο Ποινικός Κώδικας ανάγεται σε ρυθμιστή της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.
Σε μια τέτοια εποχή ζούμε σήμερα.
Η εξουσία του «Ποινικού Δικαίου», γενικά η νομική εξουσία, εκτελεί, άμεσα και διατεταγμένα, τις εντολές της κυβερνητικής εξουσίας και κυρίως τις εντολές του οικονομικού κατεστημένου.
Το «Ποινικό Δίκαιο» γίνεται η αιχμή της δικτατορικής αυθάδειας της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας: μηχανεύεται και κατασκευάζει νέους τρόπους του λέγειν, χυμένους στα καλούπια της φίμωσης κάθε ενοχλητικής φωνής.
Ο Σανιδάς, αυτές τις «εντολές» εκτελεί με τα ποινικά του εφευρήματα.
Το παλιρροϊκό κύμα των ιστοχώρων έχει υπονομεύει θανάσιμα τους κατεστημένους μηχανισμούς της εξουσίας και τους απειλεί με κατεδάφιση:
α) Πρώτα και κύρια έχει επιφέρει ισχυρά, θανατηφόρα κτυπήματα στην ολοκληρωτική, δικτατορική μήτρα της πληροφόρησης και προπαγάνδας: στις βιομηχανίες της φαιάς Πανούκλας των ΜΜΕ.
β) Ο χείμαρρος των ιστοχώρων έχει ξεγυμνώσει κυριολεκτικά όλους τους αυτοκράτορες: κυβερνήσεις, κομματικές και συνδικαλιστικές εξουσίας, πνευματικές ελίτ, τους νέους δωσίλογους, τις επιδοτούμενες εστίες των οικονομικών ελίτ κάθε χρώματος, τις τρομοκρατικές κατασκευές και τα ποικίλα «τάγματα εφόδου» των παρακρατικών μηχανισμών εξουσίας.
γ) Δεν είναι, όμως, μόνο ότι η ιντερνετική καταιγίδα αποκαλύπτει όλες τις ψευτιές και τις ανομίες των κατεστημένων εξουσιών, είναι και κάτι άλλο που τρομάζει αφάνταστα το κατεστημένο οικοδόμημα των εξουσιών: Αποτελεί τον πυροδότη της κοινωνικής οργής και απελπισίας, τον πυροδότη της κοινωνικής αφύπνισης και συνείδησης.


Αυτό απειλεί συθέμελα το ετοιμόρροπο καθεστώς των ανομιών, της μίζας και της θηριώδους ψευτιάς. Ανοίγει τις κλειστές «τάπες» της φωνής της κοινωνίας. Και όταν ξεχυθεί αυτή η κοινωνική οργή και απελευθερωθεί η ηφαιστειώδης βοή και φωνή της κοινωνίας τότε δεν υπάρχει καμία σωτηρία για το καθεστώς της σαπίλας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της βαρβαρότητας.
Γι’ αυτό με νύχια και με δόντια θα επιχειρήσουν να αναχαιτίσουν το «κίνημα» των μπλόκερ, να φιμώσουν τις αυθεντικές φωνές ή να τις εξαγοράσουν και να τις χειραγωγήσουν. Προς αυτό το σκοπό θα πλειοδοτήσει το κατεστημένο σε κτηνωδία και πεισματωμένο κυνισμό για να υπερασπίσει τα άγια των αγίων της: το μονοπώλιο της εξουσίας του και του λόγου του.
Ματαιοπονούν, όμως.
Γιατί οι κοινωνίες που κοχλάζουν δεν φιμώνονται, όταν υπάρχει, έστω και μια χαραμάδα φωτός: Πολιτικής έκφρασης και λόγου.
Η πολιτική έκφραση ακόμα δεν υπάρχει, όλα τα κόμματα είναι στυλοβάτες αυτής της σαπίλας.
Υπάρχει, όμως το φως της έκφρασης του λόγου, μέσω των ιστοχώρων. Αυτή δεν μπορεί να την αναχαιτίσουν με κανένα ποινικό τέχνασμα και με κανένα Σανιδά ή Ψυχάρη.
Είναι κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο χειμαρρώδους διάστασης και τέτοια φαινόμενα δεν αντιμετωπίζονται με τον Ποινικό Κώδικα.
Η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές: Η κοινωνία και η Πολιτική δεν ρυθμίζεται με τους ποινικούς κανόνες…
Πηγή