---Απ’ ότι φαίνεται, ζω σε άλλο πλανήτη.
Μπορεί να μην το έχω αντιληφθεί, αλλά είναι φανερό ότι δεν υπάρχουν στον κόσμο αυτό άλλοι άνθρωποι ή άλλες κατηγορίες ανθρώπων που έχουν γνωρίσει διωγμούς και διακρίσεις εις βάρος τους στο παρελθόν ή διώκονται ακόμα και αξίζουν κάποιας τιμής ή μνήμης. Ή έστω μίας επίσημης δήλωσης.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι με προβλήματα που αξίζει να μνημονευθούν ή και να τιμηθούν. Δεν δικαιούνται «ειδικής ημέρας μνήμης» ή ακόμα και «ειδικού μήνα μνήμης» οι φτωχοί, οι άρρωστοι, οι πεινασμένοι. Και βέβαια δεν δικαιούνται καμίας ειδικής τιμής οι εκατόμβες των θυμάτων πολέμου, οι άμαχοι που σε κάθε πόλεμο, ως φυσιολογικές «παράπλευρες απώλειες», πάντα την πληρώνουν.
Δεν δικαιούνται τιμής οι πρόσφυγες, οι άστεγοι, οι απελπισμένοι, οι φουρνιές των ανέργων και των απολυμένων. Ο κόσμος μας τελικά είναι ένα όνειρο. "What a wonderful world" που έλεγε και ο Louis Armstrong.. Δεν υπάρχουν αδικημένοι. Δεν υπάρχουν στιγματισμένοι. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που υφίστανται διακρίσεις. Δεν υπάρχουν π.χ. χριστιανοί που ξεκληρίζονται στο Ιράκ και σφάζονται σε τόσα Ισλαμικά κράτη. Δεν υπάρχουν παιδιά ορφανά από πολέμους. Δεν υπάρχουν παιδιά σκλάβοι σε τριτοκοσμικές φάμπρικες που δουλεύουν για τον αναπτυγμένο «δυτικό» κόσμο. Δεν υπάρχουν παιδιά θύματα παιδεραστών και άλλων ανώμαλων. 
Και βέβαια δεν υπάρχουν παιδιά που δεν θα δουν ποτέ το φως του κόσμου, καθώς πριν βγουν από την κοιλιά της μάνας τους, κάποιοι, στον «πολιτισμένο» κόσμο μας, αποφασίζουν να τα δολοφονήσουν. «Πολιτισμένα» βέβαια. Τελικά ο κόσμος μας δεν έχει προβλήματα. Όλοι είναι ευτυχισμένοι. Εκτός από τους ομοφυλόφιλους. Είναι ένας κόσμος που τελικά, οι μόνοι «αδύναμοι» είναι οι ομοφυλόφιλοι. Οι μόνοι που πάσχουν είναι οι ομοφυλόφιλοι. Και για αυτό προς τιμήν τους και ΜΟΝΟ για αυτούς αφιερώνεται ένας ολόκληρος μήνας.
...Με κάθε επισημότητα λοιπόν, ο πρόεδρος ΟΒΑΜΑ ανακήρυξε τον Ιούνιο 2009 ως μήνα αφιερωμένο στη τιμή των LGBT.
Η αφορμή δόθηκε από την «επέτειο» της εξέγερσης του Stonewall, καθώς φέτος στις 28 Ιουνίου, συμπληρώνονται 40 χρόνια από την εξέγερση στο μπαρ Stonewall Inn της Νέας Υόρκης και την απαρχή του σύγχρονου λεσβιακού, γκέι, αμφισεξουαλικού και τρανσεξουαλικού (ΛΟΑΤ) κινήματος.
Η ανακοίνωση του Ομπάμα, όπως αυτή παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Λευκού Οίκου, καταλήγει ως εξής: «Τώρα, λοιπόν, εγώ, ο Barack Obama, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, δυνάμει της εξουσίας που μου έχει ανατεθεί από το Σύνταγμα και τους νόμους των Ηνωμένων Πολιτειών, αποφασίζω και διακηρύσσω τον Ιούνιο του 2009, ως Μήνα Υπερηφάνειας των λεσβίων, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών και τρανσέξουαλ. Καλώ τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών να απορρίψει τις διακρίσεις και την προκατάληψη οπουδήποτε υπάρχει.
Σε πίστωση των ανωτέρω, έθεσα το χέρι μου αυτή, την πρώτη ημέρα του Ιουνίου, κατά τη διάρκεια του έτους του Κυρίου μας, 2009, και του 233ου από την Ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής».
Ο Ομπάμα στην ανακοίνωση λέει: «Είμαι υπερήφανος που είμαι ο πρώτος Πρόεδρος που διόρισα άτομα που ως υποψήφιοι για την γερουσία είχαν δηλώσει ανοιχτά ότι ανήκουν στην ΛΟΑΤ κοινότητα – τοποθετώντας τους σε θέσεις, κατά τις πρώτες 100 ημέρες της κυβέρνησής μου».
Σε άλλο σημείο αναφέρεται: «Οι LGBT Αμερικανοί είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη και διαρκή συμβολή στην ενίσχυση του ιστού της αμερικανικής κοινωνίας. Υπάρχουν πολλές και αρκετά σεβαστές ηγετικές προσωπικότητες από τον χώρο των ΛΟΑΤ σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, συμπεριλαμβανομένων των τεχνών και της επιχειρηματικής κοινότητας. Οι LGBT Αμερικανοί επίσης έχουν κινητοποιήσει το έθνος μας στο να ανταποκριθεί στην εγχώρια επιδημία του HIV / AIDS και έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην εγχώρια έρευνα για την πανδημία του HIV».
Παραπάνω αναφέρεται : «Το κίνημα για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο, αλλά υπάρχουν περισσότερα που πρέπει να γίνουν. Η LGBT νεολαία θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής, στο δικαίωμα της μάθησης χωρίς τον φόβο της παρενόχλησης, και οι LGBT οικογένειες και ηλικιωμένοι θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν τη ζωή τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.
Η κυβέρνησή μου συνεργάζεται με την LGBT κοινότητα στη προώθηση ενός ευρύ φάσματος πρωτοβουλιών. Σε διεθνές επίπεδο, έχω ενώσει τις προσπάθειες μου στα Ηνωμένα Έθνη για την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας σε όλο τον κόσμο. Εδώ στην πατρίδα, θα συνεχίσω να υποστηρίζω τα μέτρα εκείνα με τα οποία θα δοθούν πλήρη και ίσα δικαιώματα στους LGBT Αμερικάνους. Τα μέτρα αυτά περιλαμβάνουν την ενίσχυση της νομοθεσίας περί «εγκλημάτων μίσους»(*), τη στήριξη των αστικών ενώσεων (δηλ. «γάμων») και των ομοσπονδιακών δικαιωμάτων για τα ΛΟΑΤ ζευγάρια, την απαγόρευση των διακρίσεων στους χώρους εργασίας, τη διασφάλιση του δικαιώματος υιοθεσίας και τον τερματισμό της υπάρχουσας νοοτροπίας "μην ρωτάς, μην μιλάς" κατά τρόπο που να ενισχύει τις Ένοπλες Δυνάμεις και την εθνική μας ασφάλεια. Επίσης, πρέπει να δεσμευτούμε και τα δύο μέρη, για την καταπολέμηση της επιδημίας του HIV / AIDS και την μείωση του αριθμού των μολύνσεων από τον ιό HIV και την παροχή φροντίδας και υποστήριξης για άτομα που ζουν με HIV / AIDS σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες».
(*) Για τη νομοθεσία "περί εγκλημάτων μίσους" ("Hate Crimes"), βλέπε άρθρο Νέος νόμος στις ΗΠΑ προστατεύει παιδόφιλους και λοιπούς "εναλλακτικούς".
Παρακάτω θα διαβάσετε ένα απόσπασμα ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του αμερικάνικου χριστιανικού περιοδικού “Charisma” το οποίο έγραψε ο Alan Chambers. Ο Chambers (φώτο) υπήρξε για χρόνια ομοφυλόφιλος. Άλλαξε η ζωή του όταν έγινε χριστιανός. Παντρεύτηκε και υιοθέτησε με την γυναίκα του δύο παιδιά. Σήμερα είναι πρόεδρος της μη κερδοσκοπικής χριστιανικής οργάνωσης “Exodus International”, που ιδρύθηκε το 1976 και η οποία προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που ζουν ως ομοφυλόφιλοι «να βρουν την ελευθερία από την ομοφυλοφυλία μέσω της αγάπης του Ιησού Χριστού». Η οργάνωση έχει 150 παρατήματα σε ΗΠΑ, Καναδά και άλλες χώρες….
Στην Ελλάδα το μόνο άρθρο που αξιώθηκε να αναφερθεί στον Chambers και στην εν λόγω οργάνωση, είναι ένα άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα http://www.kolonaki-press.com/, γεμάτο ειρωνείες και γελοίους χαρακτηρισμούς. Είμαι σίγουρος ότι εάν υπήρχε ένας άνθρωπος με την ακριβώς αντίστροφη πορεία, δηλαδή από straight χριστιανός ηγέτης, γινόταν ομοφυλόφιλος και αγωνιζόταν να πείσει άλλους χριστιανούς να γίνουν ομοφυλόφιλοι – αν δεν θα έχαιρε σεβασμού και εκτίμησης, από τον εκάστοτε αρθογράφο, τουλάχιστον θα απουσίαζε κάθε ίχνος ειρωνείας στο πρόσωπό του και στην προσπάθειά του. Αλλά βλέπετε, η εγχώρια «αλλεργία» για κάθε τι χριστιανικό, απ’ ότι φαίνεται, δεν είναι μόνο εποχική. Είναι χρόνια και βαριάς μορφής...
Το άρθρο του Chambers, υπό τον τίτλο «Τι γιορτάζουμε;» (“What we are celebrating?”) λέει, μεταξύ άλλων: «Ο Πρόεδρος Barack Obama εξέδωσε μια διακήρυξη με την οποία ανακήρυξε τον Ιούνιο ως Μήνα Υπερηφάνειας για την ΛΟΑΤ κοινότητα. Φυσικά, η δήλωση αποτελεί από μόνη της ένα πρόβλημα για τους περισσότερους χριστιανούς, αλλά τα όσα διατυπώθηκαν δημιουργούν κάποιες σκέψεις.
Κατά τη δημόσια δήλωση του Obama: « Οι LGBT Αμερικανοί είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη και διαρκή συμβολή στην ενίσχυση του ιστού της αμερικανικής κοινωνίας. Υπάρχουν πολλές και αρκετά σεβαστές ηγετικές προσωπικότητες από τον χώρο των ΛΟΑΤ σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, συμπεριλαμβανομένων των τεχνών και της επιχειρηματικής κοινότητας...»
Σωστό, αλλά το γεγονός ότι αυτές οι ηγετικές προσωπικότητες προσδιορίζονται ως λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, ή αμφιφυλόφιλοι έχει να κάνει τίποτα με το γεγονός ότι είναι ταλαντούχοι; Φυσικά και όχι. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στο κόσμο έχει κάποιο «τάλαντο» ή ικανότητα δοσμένη από τον Θεό….
Εγώ συμφωνώ με τον Πρόεδρο Obama όταν λέει "ότι η νεολαία της ομοφυλοφιλικής κοινότητας θα πρέπει να μάθει να αισθάνεται ασφαλής, χωρίς τον φόβο της παρενόχλησης." Οι περισσότεροι από εμάς συμφωνούν. Κάθε μαθητής ή φοιτητής θα πρέπει να μάθει να ζει μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, χωρίς το φόβο της παρενόχλησης, ανεξάρτητα από τον αυτοπροσδιοριζόμενο ως «γενετήσιο προσανατολισμό» του.
Πραγματικά, θα ήθελα περισσότεροι άνθρωποι να σκέφτονταν κατά αυτόν τον τρόπο όταν ήμουν κι εγώ στο σχολείο. Ήμουν ένα παχουλό παιδί με σπυράκια, που όλοι με είχαν στιγματίσει ως "gay". Είχα υποστεί τρομακτική γελοιοποίηση κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στην μέση εκπαίδευση-τόσο πολύ έτσι ώστε ακόμα και τώρα όταν το σκέφτομαι εξακολουθεί να με πονάει. Είχα ανάγκη να αισθάνομαι ασφαλής αλλά ποτέ δεν ένιωσα. Χρειαζόμουν στήριξη από τους καθηγητές και τους συμμμαθητές μου. Αλλά το ίδιο αισθανόταν και η Andrea, μια κοπέλα που δεν είχε το πρόβλημα ότι ένιωθε έλξη για άτομα του ίδιου φύλου, αλλά απλά είχε μόνο μεγάλα δόντια και φορούσε τιράντες.
Τα άλλα κορίτσια στην τάξη της ήταν τόσο κακά μαζί της, που την θυμάμαι πόσο προσπαθούσε να αντέξει τον σαρκασμό και την κοροϊδία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια της, πάνω σε ένα όμως γενναίο πρόσωπο. Θα ήθελα να είχα αγωνιστεί για εκείνη. Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος παίζει «πολιτικά παιχνίδια» υπερυψώνοντας τόσο πολύ την gay κοινότητα, πάνω από τις εξίσου πολύτιμες Andrea όλου του κόσμου;
Τελικά, το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω με την διακήρυξη του Obama είναι η διαφορά απόψεων για το τι πραγματικά είναι αυτό που αξίζει να γιορτάζουμε. Επέλεξα να εγκαταλείψω την ζωή του gay εδώ και 18 χρόνια, διότι οι άδειες αναζητήσεις μου για έναν τρόπο ζωής εγωιστικό και μαλθακό, σίγουρα δεν αξίζουν ανάλυση. Είναι η ζωή μου που τώρα ζω ως ολοκληρωμένος σύζυγος, πατέρας και υπεύθυνος χριστιανικής διακονίας που με κάνει να κοιτάξω πίσω και να γιορτάσω αυτό που έχει κάνει ο Θεός με μένα. Ο Obama ανακήρυξε την 40ή επέτειο από τις ταραχές στο Stonewall Inn στην πόλη της Νέας Υόρκης, όπου αστυνομικοί είχαν φερθεί βίαια σε πολλά άτομα της γκέι κοινότητας. Ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό το γεγονός έγινε η αιτία να γεννηθεί το ομοφυλοφιλικό κίνημα, αλλά, τι ειρωνία, είναι επίσης, η 40ή επέτειος και κάτι άλλου.
Το 1969, η Roberta Laurila, (φωτο) που τώρα είναι 87 ετών, που τότε, στα 40 της είχε ελευθερωθεί από τον λεσβιασμό, είχε ένα όνειρο. Να δει κάποτε ένα γήπεδο γεμάτο από άνδρες και γυναίκες που θα είχαν βγει από την ομοφυλοφιλία. Το είχε περιγράψει ως "ένα πνευματικό όραμα μιας παγκόσμιας διακονίας" που θα άγγιζε τους ομοφυλόφιλους "που θα ήθελαν μια στενή σχέση με τον Ιησού Χριστό και απελευθέρωση από την αμαρτία."
Τώρα, 40 χρόνια αργότερα το όνειρο της Laurila έχει εκπληρωθεί μέσω της διακονίας του Exodus International. Στο Exodus έχουμε δει χιλιάδες άτομα που είχαν παγιδευτεί στη γκέι ζωή, έχοντας αποδεχτεί πλήρως την γέι ταυτότητά τους, να γεύονται την εμπειρία της ελευθερίας και της νέας ζωής με τη δύναμη του Ιησού Χριστού. Το μήνυμα της ελπίδας και της ελευθερίας έχει κηρυχθεί στα γήπεδα όλου του κόσμου και σε όλες σχεδόν τις ηπείρους και εκατοντάδες και περισσότεροι θα συναντηθούν στο Σικάγο, τον επόμενο μήνα, για την 34η ετήσια Exodus Freedom διάσκεψη, όπου θα μοιραστούν αυτήν απελευθερωτική δύναμη που έχει ο ζωντανός Θεός. Αυτό αλήθεια, αξίζει να το γιορτάσουμε!"
Το blog του Chambers: http://www.alanchambers.org/just_think/
Απο το μπλογκ Κόκκινος Ουρανός
(23/6/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου