Κατά πολλούς ο διάβολος της νέας δανειακής σύμβασης, που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση συνεργασίας, βρίσκεται στον επικείμενο «νομικό αφελληνισμό» του ελληνικού χρέους και στην αναγκαστική υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο.
Αυτό ήταν υποτίθεται το «δωράκι» της Ανγκελα Μέρκελ προς τους τραπεζίτες για να τους πείσει να δεχτούν «κούρεμα» του ελληνικού χρέους κατά 50%, σύμφωνα τουλάχιστον με ρεπορτάζ του γερμανικού δικτύου ARD και της «Wall Street Journal» (με ημερομηνίες 27/10 και 4/11 αντίστοιχα).
Θεωρητικά, στο -επαχθές για τον πιστωτή- αγγλικό δίκαιο θα υπαχθούν τα 130 δισ. ευρώ του δανείου που θα λάβει η Ελλάδα από την Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Αν σε αυτά προστεθούν τα περίπου 220 δισ. ευρώ ομολογιακού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες (τα μισά ελληνικές και κυπριακές) τότε είναι προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση κινδυνεύει να χάσει μέσα από τα χέρια της ένα υπερόπλο για την αναδιάρθρωση του PSI. Η εθελοντική συμμετοχή ελληνοκυπριακών και άλλων ιδρυμάτων σε σχήμα ομολογιακής αναδιάρθρωσης, που θα διέπεται από το ελληνικό δίκαιο, θα έδινε τη δυνατότητα στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος της κατά 100 δισ. ευρώ ή και περισσότερο. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζουν χρηματιστηριακοί αναλυτές, με άρθρα σε εξειδικευμένους ιστότοπους.
Σε περίπτωση αλλαγής του νομικού καθεστώτος του χρέους, η Ελλάδα θα απολέσει τη δυνατότητα διαχείρισής του. Επομένως, στο (απευκταίο) ενδεχόμενο πτώχευσης και επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα υποχρεωθεί να το εξοφλήσει σε ευρώ, πιθανότατα με μια καταστροφική ισοτιμία δραχμής/ευρώ της τάξης του 700/1. Κάτι τέτοιο φυσικά θα ισοδυναμούσε με οριστική απώλεια δημοσιονομικού ελέγχου και εθνικής κυριαρχίας.
Προφανώς αυτό είχε υπόψη του ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, θέτοντας χθες μέσω της «Bild» τελεσίγραφο στους Ελληνες «ή να υλοποιήσουν τις μεταρρυθμίσεις ή να φύγουν από την ευρωζώνη». Το ίδιο και ο πιο «διπλωμάτης» Γιόζεφ Ακερμαν της Deutsche Bank, που τάχθηκε υπέρ ενός σχεδίου Μάρσαλ για τη «σωτηρία της Ελλάδας» μέσω του (επωφελέστατου για τη Γερμανία) «κουρέματος» 50%.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στο αγγλικό δίκαιο υπαγόταν και η πρώτη δανειακή σύμβαση του αρχικού Μνημονίου, η οποία υπογράφηκε κατ’ εξουσιοδότηση από τον τότε υπουργό Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν κυρώθηκε ποτέ στη Βουλή.
Σημαντική μερίδα του νομικού κόσμου εξήγησε τους ύψιστους εθνικούς κινδύνους της απαράδεκτης παραχώρησης, με το επιχείρημα ότι το αγγλοσαξονικό δίκαιο τυχαίνει «ιδιαίτερα σκληρό για τον οφειλέτη και υπερασπίζεται κυρίως τα συμφέροντα του δανειστή. Αντίθετα, στο ελληνικό Αστικό Δίκαιο ισχύει η αρχή της εύνοιας προς τον οφειλέτη» (Ν. Μαριάς). Επιπλέον, το αγγλικό δίκαιο διαμορφώθηκε ιστορικά από κεφαλαιούχους, εφοπλιστές και τραπεζίτες, με συνέπεια να είναι ιδιαίτερα ελαστικό σε σχέση με το λεγόμενο «ηπειρωτικό δίκαιο» (της υπόλοιπης Ευρώπης) απέναντι στην προστασία της κυριαρχικής ασυλίας των κρατών προς τους δανειστές τους.
Ο συνταγματολόγος Κώστας Χρυσόγονος επισήμανε πως η υπαγωγή της πρώτης δανειακής σύμβασης στο αγγλικό δίκαιο, σε συνδυασμό με τη ρητή παραίτηση της Ελλάδας από την κυριαρχική ασυλία επί της δημόσιας περιουσίας, μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε κατάσχεση του κτιρίου της Βουλής ή παραγγελίας πολεμικών αεροπλάνων από τρίτους (π.χ. την Τουρκία) στους οποίους θα έχει εκχωρηθεί το δικαίωμα από το δανειστή.
Χώρες τρίτου κόσμου
Γεύση του τι σημαίνει αγγλικό δίκαιο στις διεθνείς δανειακές διαφορές έχουν πάρει αρκετές χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπως π.χ. η Ζάμπια. Το 1979 δανείστηκε 15 εκατ. δολάρια από τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου για την αγορά γεωργικών μηχανημάτων και φορτηγών (πολλά από τα οποία παρέλαβε σε κακή κατάσταση). Λίγα χρόνια αργότερα η Ζάμπια κατέρρευσε και κατέφυγε στις «ατσάλινες φτερούγες» του ΔΝΤ. Ετσι το χρέος της προς την (επίσης διαλυμένη, τότε) Ρουμανία αγοράστηκε από ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο-γύπα (vulture fund) το Donegal, έναντι μόλις 3,3 εκατ. δολαρίων. Το 1999 η επενδυτική εταιρία ενήγαγε τη Ζάμπια στα αγγλικά δικαστήρια, ζητώντας της να πληρώσει συνολικά… 55 εκατ. δολάρια μαζί με τους τόκους. Τελικά, ο Βρετανός δικαστής έκανε τη χάρη στην αφρικανική χώρα να της επιδικάσει μόλις… 15,5 εκατ. δολάρια, τα οποία όμως είχε απόλυτη ανάγκη για τους γιατρούς, τα σχολεία και τα νοσοκομεία της. Ο λόγος για μια χώρα όπου 8 στους 10 κατοίκους ζουν με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα.
Αν έχει κάποια αξία για τη δική μας περίπτωση, η Ζάμπια επικαλέστηκε στο δικαστήριο ακυρότητα της απόκτησης του χρέους της από την Donegal, με το επιχείρημα ότι η τελευταία δωροδόκησε Ρουμάνους αξιωματούχους.
Η λεηλασία φτωχών χωρών, με εργαλείο το χρέος, βρίσκεται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο της βρετανικής οργάνωσης Jubilee Debt Campaign, που διαθέτει παραρτήματα στις ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της καμπάνιας της για τη διαγραφή «απεχθών χρεών» (odious debts) η οργάνωση έχει καταγγείλει τη δράση 54 κεφαλαίων-γύπες ορμώμενων από φορολογικούς παραδείσους. Αγοράζουν φτηνά τα χρέη των υπερχρεωμένων χωρών και στη συνέχεια διεκδικούν ολόκληρο το ποσό (με τους τόκους…) στα αγγλικά ή αμερικανικά δικαστήρια, που εφαρμόζουν παρεμφερές Δίκαιο. Η Jubilee Debt Campaign εκτιμά ότι έχουν εγερθεί αγωγές κατά τουλάχιστον 12 «ρακένδυτων» χωρών, οι κάτοικοι και ο πλούτος των οποίων έχουν γίνει έρμαιο στα όρνεα της επιθετικής κερδοσκοπίας. Η οργάνωση περηφανεύεται ότι χάρη στον αγώνα της, τα δύο τελευταία χρόνια, τέθηκαν κάποιοι νομοθετικοί περιορισμοί στη δράση κεφαλαίων-γύπες, τουλάχιστον σε βρετανικό έδαφος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΑΤΟΣ στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου