Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι θα μείνει αξέχαστος σε φίλους και εχθρούς

Δικαιώθηκε, βαρέθηκε να νικά τους αντιπάλους του και ακόμα το διασκεδάζει!

Ο Ιταλός πρωθυπουργός, θα παραδώσει κι αυτός την κυβέρνησή του, όπως δείχνουν τα πράγματα, σε έναν «άχρωμο & άοσμο» τεχνοκράτη, αλά Παπαδήμο, τον Μάριο Μόντι, ο οποίος είναι εξέχων στέλεχος της γνωστής Trilateral Commission, όπως και ο Έλληνας πρωθυπουργός. Το εκνευριστικό για πολλούς στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι μιλά και ο γελοίος Φαν Ρομπούι, τον οποίο κάποιοι αποκαλούν προκαλώντας μας βάναυσα όλους, «Πρόεδρο της ΕΕ», αν και ο αστείος τύπος αυτός, δεν έχει ψηφιστεί από κανέναν. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είναι αιρετός, κάτι που στις Βρυξέλες, κάποιοι ξεχνούν, αναλογιζόμενοι μόνο την αμηχανία που ο "καβαλιέρε" προκαλεί στους καθωσπρέπει πολιτικούς και χαρτογιακάδες και πως θα τον ξεφορτωθούν.

Κι όλα αυτά την ώρα, που για να καθυποτάξει την Ιταλία και να τη μετατρέψει σε προτεκτοράτο της, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κατεστημένο, αγκαλιά με τρόικες και γραφειοκράτες και λοιπούς συνοδοιπόρους, στήνει και για πάρτη της ένα μνημόνιο-τιμωρία, οδηγώντας και εκεί στη λύση μιας δοτής κυβέρνησης. Η Ιταλία, μπορεί να είναι πολύ ανεπτυγμένη και να έχει βιομηχανική βάση, όμως δεν μπορεί να κλείσει, όπως και άλλες χώρες, τις δημοσιονομικές «τρύπες» που ανοίγουν στο διάβα τους η επέλαση του μη παραγωγικού κερδοσκοπικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου και η ανεξέλεγκτη αύξηση των spreads δανεισμού.

Υποκριτική κριτική στον «καβαλιέρε» 
Ο γνησιότερος ανορθολογιστής, αν και αστός, πολιτικός των τελευταίων χρόνων, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ένας αυτοδημιούργητος πολιτικός, ο οποίος απολαμβάνει και δεν ντρέπεται διόλου να το δείξει, τους καρπούς αλλά και τους «καρπούς» των κόπων του και δεν το έβαλε κάτω ούτε στιγμή. Οι επιθέσεις από τους αντιπάλους του, αλλά και από αριστερούς δικαστές, δεν τον πτόησαν, αντίθετα, τον πείσμωσαν. Βασιζόμενος στην ολοκληρωτική επίτευξη των ονείρων του, κάτι που θαυμάστηκε από την πλειοψηφία των Ιταλών και έχοντας στην κατοχή του μια δημοφιλή ομάδα ποδοσφαίρου, την Πρωταθλήτρια Ευρώπης Μίλαν, αλλά και έναν δυναμικό όμιλο media, δεν δίστασε να βάλει στο πολιτικό παιχνίδι και να πλαισιώσει την ευρύτερη δεξιά παράταξη στην Ιταλία με εθνικιστικής ιδεολογικής προέλευσης πολιτικούς, δίνοντάς τους μάλιστα κεντρικούς ρόλους, αναγνωρίζοντας την προσφορά τους στη μάχη για την ανάσχεση ενός πολύ επιθετικού και βίαιου τοπικού κομμουνισμού, του οποίου θύμα έπεσε δολοφονημένος κι ένας Έλληνας, ο Μίκης Μάντακας.

Η ιταλική αριστερά, ηττημένη πολλάκις από τον Μπερλουσκόνι, δεν του το συγχώρησε. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, όντας ελευθεριακή και «προοδευτική» κατά τα άλλα, να μιλήσει πολύ υποκριτικά και εκτός του δικού της ιδεολογικού πλαισίου (αναδεικνύοντας παράλληλα την συμπλεγματική «πολιτικά ορθή» αντίληψή της), για την «ανηθικότητα» του Μπερλουσκόνι, εκμεταλλευόμενη τις ομολογουμένως αμέτρητες «ροζ» ιστορίες, με τις οποίες τροφοδοτούσε ο «καβαλιέρε» τον άπληστο για σεξουαλικά σκάνδαλα ιταλικό Τύπο. Ναι, στον Μπερλουσκόνι (στην φωτογραφία «θαυμάζει» την πρωθυπουργό της Δανίας) αρέσουν οι γυναίκες. Και δεν το έκρυψε ποτέ. Μάλιστα τις αξιοποίησε πολύ, «ομορφαίνοντας» τα ψηφοδέλτια, αλλά και το υπουργικό του συμβούλιο, με γυναίκες πολιτικούς, αρκετές εκ των οποίων «του βγήκαν» και σταδιοδρομούν πολιτικά. Το θέμα είναι όμως ότι και στις γυναίκες αρέσει ο Μπερλουσκόνι. Τουλάχιστον στις Ιταλίδες. Αρέσει και στους Ιταλούς ψηφοφόρους, για λόγους που υπερβαίνουν το «στεγνό» όσο και γενικότερα «προκαθορισμένο» από διαφόρους ευρωπαϊκό πολιτικό πλαίσιο. Για τους αμήχανους ορθολογιστές και metrosexual ανόητους (και ζηλιάρηδες) της ιταλικής αριστεράς, η οποία στα ντουλάπια της έχει να επιδείξει μόνο «σκελετούς» και την εγκληματική σύμπλευσή της με τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», αυτό ήταν και είναι casus belli.

Αναγνωρίζουν φυσικά οι της αριστεράς, τον καθ' ‘όλα υπαρκτούς για αυτούς κίνδυνο να τεθούν οριστικά στο πολιτικό περιθώριο και δίνουν μάχη επιβίωσης, νομίζοντας αφελώς ότι απομακρύνοντας τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι από την πρωθυπουργία, θα πάρουν το πάνω χέρι. Κάνουν λάθος. Η πολιτική «σπορά» του είναι εδώ, καθώς δημιούργησε μια σχολή απενοχοποιημένων ιδεολογικά δεξιών πολιτικών, αστών και μη, που πλέον αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της κοινωνίας με άλλο μάτι. Η δε κρίση στη χώρα, όλοι γνωρίζουν ότι έχει άλλες προελεύσεις και δεν οφείλεται στις πολιτικές του «καβαλιέρε», ο οποίος αντίθετα, κράτησε για πολύ καιρό όσο πιο μακριά μπορούσε από την ιταλική οικονομία, την «κρίση» των χρηματιστών.

«Σε ποιο απ' όλα;»
Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έχει βαρεθεί να νικά τους αριστερούς και λοιπούς αντιπάλους του στις εκλογικές αναμετρήσεις, είτε σε εθνικό, είτε σε περιφερειακό επίπεδο. Το πόσες φορές έχουμε ακούσει από τα δελτία των αριστεριστών, ότι πέφτει ο Μπερλουσκόνι ή ότι χάνει τις εκλογές, όταν μετά από λίγες μέρες τις κερδίζει και πολλές φορές με μεγάλη άνεση, είναι δύσκολο να μετρηθεί. «Επιβίωσε» για άλλη μια φορά ο «καβαλιέρε», λένε χολωμένοι οι σχολιαστές της «προόδου» και του «φωταδισμού», άσχετα αν ο «καβαλιέρε» έχει στην κυριολεξία σαρώσει.

Ακόμα όμως και τώρα που θα παραδώσει υπό την αφόρητη πίεση του συστήματος την εξουσία και έχοντας απολέσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Μπερλουσκόνι έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια συμπαγή όσο και μαχητική (και αρκούντως αντιμεταναστευτική) Δεξιά, η οποία μπορεί να έχει κυρίως αστικά χαρακτηριστικά, αλλά έχει συνάψει μακροχρόνιες συμμαχίες εκ δεξιών της, δίνοντας ρόλους στους συμμάχους της και έχει διεισδύσει βαθιά μέσα στο κοινωνικό σώμα της Ιταλίας. Εκεί, ακόμα και οι ΜΚΟ είναι... δεξιές! Εκεί, στη δημόσια διοίκηση, η ριζοσπαστική Δεξιά, η οποία στα «χρόνια του μολυβιού» κοίταξε την αριστερά στα μάτια, ανταποδίδοντας με τόλμη και στα ίσα τα χτυπήματα, είναι πλέον παντού. Εκεί, η Δεξιά έχει Τύπο. Εκεί, η αριστερά, πολλά χρόνια τώρα, όχι μόνο δεν παίζει μόνη της, αλλά αποτελεί στην καλύτερη γι' αυτήν περίπτωση, έναν ξεπεσμένο και ιδεολογικά «ρακένδυτο» πολιτικό κομπάρσο. Εκεί, ο εθνικισμός και ο πολιτικός πολιτισμός του ανθούν, μέσα σε ομάδες που πλέον αισθάνονται ότι έχουν ζωτικό χώρο να δράσουν και το κάνουν.

Άρα, στην αξιολόγηση της πολιτικής παρουσίας του «πληθωρικού» Μπερλουσκόνι, παρά τις εν καιρώ ακατανόητες για εμάς πολιτικές του προσεγγίσεις (όπως είναι πχ η παράλογη στήριξη που παρείχε στην ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας, αλλά και στην επίθεση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη), το πρόσημο είναι καθ' όλα θετικό. Αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί είχαν ανάλογη πολιτική παρουσία, τα πράγματα ίσως να ήταν καλύτερα. Αναμφισβήτητα, στην πατρίδα του πρόσφερε πολλά. Άλλωστε, δεν έχει πλέον τίποτα να φοβηθεί, παρά τη συνεχιζόμενη δικαστική παρενόχληση. Όταν μάλιστα του ζήτησαν για πολλοστή φορά πρόσφατα «να πάει σπίτι του», αναρωτήθηκε δημόσια: «σε ποιο απ' όλα»; Πάντως, όπου κι αν πάει, σίγουρα θα τον περιμένει πολύ όμορφη παρέα...

http://elkosmos.gr/index.php?option