Τις τελευταίες ημέρες αυξάνονται οι διεθνείς εντάσεις σε σχέση με το Ιράν. Κάποιοι πιστεύουν πως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ θα πρέπει να συνεργαστούν, και να χτυπήσουν τις ιρανικές πυρηνικές εγκαταστάσεις. Κάτι ανάλογο ζητούσαν και για τη Συρία, πριν από μερικές εβδομάδες.
Στο παρελθόν, χώρες που αντιτίθενται στη Δύση, όπως η Β. Κορέα, είχαν δεχτεί παρόμοιες απειλές. Υπάρχουν κάποιοι μέσα στην Αμερική που επιδιώκουν και συνηγορούν για προληπτική επίθεση ακόμη και εναντίον της Κίνας, ή της Ρωσίας, προκειμένου, όπως λένε, να εξουδετερώσουν την πυρηνική τους ισχύ.
Μοιάζει σαν η Δύση, να άρχισε να υιοθετεί την τακτική του «πρώτα βομβαρδίζουμε, και μετά ρωτάμε», αναφορικά με την επίλυση των διεθνών προβλημάτων.
Κάποτε, υπήρχε όντως φόβος σε σχέση με την πυρηνική ανάπτυξη του Ιράν. Αυτός όμως ο φόβος έχει τώρα περιοριστεί.
Αυτοί που θέλουν μια επίθεση εναντίον του Ιράν, βρίσκονται κυρίως μέσα στην αμερικανική και την ισραηλινή κυβέρνηση, και βασίζονται στη λαϊκή βούληση που κυριαρχεί στις χώρες τους. Το να ακούει κανείς τον λαό είναι καλό, αλλά υπάρχουν πολλοί περισσότεροι παράγοντες που πρέπει να συντελούν στην απόφαση για έναν πόλεμο.
Η οικονομική κρίση που έπληξε την Δύση, άρχισε να δυσχεραίνει τον δυτικό τρόπο ζωής και τα υψηλά επίπεδα της διαβίωσης των πολιτών της. Οι λαοί άρχισαν να εκνευρίζονται και να αγανακτούν. Και όπως μας έχει δείξει η ιστορία, σε τέτοιες εποχές αναδύεται το άσχημο πρόσωπο του πολέμου. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θεωρούν τον πόλεμο ως τον πιο κατάλληλο καταλύτη για να ξεπεραστεί μια κρίση.
Μπορεί η Αμερική και άλλα κράτη της Δύσης να υποφέρουν οικονομικά, η στρατιωτική τους όμως ισχύς παραμένει μεγάλη. Αυτό τους βάζει σε πειρασμό σε θέματα στρατηγικής σκέψης, αλλά έχει αρνητικές επιπτώσεις στην παγκόσμια ειρήνη.
Ο πόλεμος έπαψε να στοιχειώνει τις περισσότερες οικονομικά αναπτυγμένες χώρες εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Εξάλλου, μια επίθεση στο Ιράν δεν θα προκαλέσει θύματα στα δικά τους εδάφη.
Ο ορισμός του πολέμου έχει αλλάξει για την Δύση. Οι μικρές σχετικά απώλειες των τελευταίων πολέμων, έχουν σβήσει το αντιπολεμικό μένος που υπήρχε έντονο στη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως το δημοκρατικό σύστημα είναι το καταλληλότερο για την αποφυγή πολέμων. Από την εποχή όμως του τέλους του ψυχρού πολέμου, οι ΗΠΑ συμμετείχαν σε αρκετούς πολέμους. Η βασική αιτία για αυτό είναι ότι η Αμερική θεωρεί τον πόλεμο ως τον πιο σύντομο τρόπο για να πετύχει τα συμφέροντά της. Η αμερικανική δημοκρατία κάθε άλλα παρά τερμάτισε τον πόλεμο.
Τα ανερχόμενα κράτη είναι απασχολημένα με την οικονομική τους ανάπτυξη. Κανένα από αυτά δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Η στρατιωτική και πολεμοκάπηλη ρητορική συνήθως προέρχεται από χώρες της Δύσης. Που θα συμβεί ο επόμενος πόλεμος; Πρώτα από όλα εμφανίζεται μέσα στο μυαλό αυτών που έχουν εμμονή με την στρατιωτική ισχύ. Εφόσον ο πόλεμος θεωρείται ένα αποτελεσματικό εργαλείο επίλυσης προβλημάτων, τότε εύκολα μπορούν να βρεθούν νέες δικαιολογίες.
Όποιος και να είναι ο σκοπός, ο πόλεμος προκαλεί ανθρώπινες καταστροφές. Και αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνάνε οι Δυτικοί, απλά και μόνο επειδή οι πόλεμοί τους γίνονται σε μέρη μακρινά.
Ο ανθρωπισμός και οι αξίες τους θα πρέπει να διαπερνούν όλα τα σύνορα.
Global Research
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου