O Πλάτων έλεγε πως κάθε πολιτικός πρέπει να έχει τη δική του φιλοσοφία. Η φιλοσοφία υπαγορεύει αρχές και οι αρχές υπαγορεύουν πολιτικές. Όμως, αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται τώρα ο εντολοδόχος της τρόικας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που συνωμοτικά «αποφάσισε» ότι αυτός ο ελληνικός λαός θα έχει τις συγκεκριμένες αλλαγές που του επιτρέπει ο Ντομινίκ Στρος-Καν. Ένας θαυματοποιός μόνο μία βέβαιη υπόσχεση μπορεί να δώσει στο λαό που τον χειροκροτεί: πως θα εξαπατηθεί στον απόηχο της γοητευτικής ουτοπίας. Για ένα θαυματοποιό είναι σίγουρα μια έντιμη υπόσχεση. Όχι όμως για τους πρωθυπουργούς.
Ζούμε ένα δράμα χωρίς τέλος. Ψέματα, ψέματα, ψέματα. Κάποτε διασκεδάζαμε με τις γλωσσικές δυσκολίες του πρωθυπουργού, που πηγάζουν από το γεγονός ότι τα ελληνικά δεν είναι η μητρική του γλώσσα. Βέβαια η μητέρα του είναι Αμερικανίδα. Επιπλέον –το κυριότερο– και τα αγγλικά ο σημερινός πρωθυπουργός δεν τα μιλάει καθόλου με την άνεση μητρικής γλώσσας, «επαναλαμβάνει συλλαβές, κομπιάζει, κάνει σαρδάμ». Σίγουρα η ανεπάρκεια γλωσσικής εκφραστικής δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με νοητική υστέρηση και πολιτική ανικανότητα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν διακρίθηκε ως ρήτορας και η δυσκολία του με τις ξένες γλώσσες έμεινε παροιμιώδης. Όμως ο λόγος του ήταν στέρεος, λογικά τετράγωνος, συχνά οι αφορισμοί του είχαν ενεργότερο αποτέλεσμα από αγορεύσεις συναρπαστικών ρητόρων. Ένας έγκυρος και επιφανής γλωσσολόγος έχει δηλώσει ότι «υποψιάζεται» πως η δυσγλωσσία του Γ. Α. Παπανδρέου οφείλεται σε «γενικότερη δυσκολία στη γλωσσική πραγμάτωση», που διαφέρει από τη «γλωσσική ικανότητα»! Και στο σημερινό πρωθυπουργό μας αυτή η σχέση γλώσσας και νόησης, γλώσσας και πραγματικότητας, μοιάζει εξαιρετικά υποτονική, ωσάν η ικανότητα της σκέψης να μην επαρκεί για την ανταπόκριση στην πραγματικότητα.
Οι κρίσεις εμφανίζονται πάντα απρόσκλητες και σε «ακατάλληλες» στιγμές. Μέχρι εδώ όλα είναι, εν μέρει τουλάχιστον, εύλογα, αναμενόμενα, ίσως και αναπόφευκτα. Μπροστά όμως στο διάχυτο πλέον «πλεόνασμα ψεύδους», οι πολιτικοί της πεντάρας αναγκάζονται να επιχειρήσουν ένα πρόσθετο και ψευδεπίγραφο πήδημα στο κενό.
Αρκετοί φίλοι μου συνωμοσιολόγοι υποστήριζαν από την αρχή πως ο πρωθυπουργός αισθάνεται ότι δεν αντέχει το βάρος των στυγερών μεταρρυθμίσεων και της λιτότητας που απαιτείται, οπότε αφήνει μοιρολατρικά την υπόθεση στα χέρια του Ντομινίκ Στρος-Καν κ.λπ., κ.λπ., έτσι ώστε να φορέσει η χώρα τον απαραίτητο ζουρλομανδύα, αλλά να έχει παράλληλα τη χαρά να παρουσιάζεται ότι «παλεύει για τη σωτηρία μας» και πως θα δώσει τη μάχη για να μας διασώσει από τις «κακές ξένες δυνάμεις». Αρχικά, το αντιμετωπίζαμε σαν χαζό αστείο. Όμως δεν πρόκειται απλώς περί αυτού. Άλλωστε, όλοι γνωρίζαμε το σφιχτό εναγκαλισμό του πρωθυπουργού από το νομπελίστα Αμερικανό οικονομολόγο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, ο οποίος από σφοδρός πολέμιος της πολιτικής του ΔΝΤ εξελίχθηκε σε ένθερμο υπερασπιστή του, επειδή, όπως έχει δηλώσει, ο κάποτε κακόφημος διεθνής οργανισμός έχει αλλάξει ριζικά υπό την παρούσα ηγεσία του Γάλλου σοσιαλιστή Ντομινίκ Στρος-Καν. Αυτή την άποψη την «πούλησε» και στον πρωθυπουργό.
Αλλά, προσκαλώντας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, υπήρχε πολιτικό κόστος. Και ο κ. Παπανδρέου επέρριψε την ευθύνη για την παρουσία της χώρας μας στο «κάδρο» του ΔΝΤ στις συντηρητικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, οι οποίες, όπως τόνισε, δεν έδειξαν την πίστη που θα έπρεπε στις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όντως, το ελληνικό ψεύδος αποδείχθηκε ιδιαζόντως κρίσιμο. Γιατί έχει επηρεάσει τόσο τη μελλοντική προσαρμογή της Ελλάδας όσο και τη μελλοντική διαχείριση κρίσεων στις χώρες της Ευρωζώνης. Η ΕΕ διαθέτει μηχανισμό οικονομικής στήριξης των χωρών της ΕΕ (EU Balance of Payments Facility), δεν διέθετε όμως παρόμοιο μηχανισμό για τις χώρες της Ευρωζώνης, που υποτίθεται ότι συμμορφώνονται με τη δημοσιονομική πειθαρχία που επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Γι’ αυτό και στη συνέχεια η κυρία Μέρκελ φρόντισε γι’ αυτό.
Προφανώς και οι χρεωμένες χώρες χάνουν το δικαίωμα επιλογής για το οικονομικό μέλλον τους. Το περίσσευμά τους δεσμεύεται στο εξωτερικό σαν φόρος οικονομικής υποτέλειας. Και οι κυβερνήσεις εκχωρούν την άσκηση πολιτικής σε ξένους γραφειοκράτες, τους «κεντρικούς σχεδιαστές» του σημερινού νεοφιλελεύθερου κόσμου των Βρυξελλών, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ. Πολύ περισσότερο όταν μια χώρα και η κυβέρνησή της έχουν τεράστιο έλλειμμα οικονομικής διπλωματίας. Το πότε θα χρεοκοπήσει μια χώρα που εκχωρεί συνεχώς περιουσιακά της στοιχεία από τους πολίτες της στους δανειστές της, από το δημόσιο τομέα και τις εθνικές φορολογικές αρχές στο ξένο τραπεζικό κεφάλαιο, είναι φυσικά θέμα χρόνου. Γι’ αυτό ακριβώς πιέζονται οι χρεωμένες χώρες για περισσότερες «μεταρρυθμίσεις».
Βεβαίως, άλλοι λίγο άλλοι πολύ, όλοι χρωστούν. Αλλά εμείς με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου πουλήσαμε την ψυχή μας στο διάβολο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου