Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

«Ανθρωπιστικός» ιμπεριαλισμός


Η συμμορία επέστρεψε. Και αποτελείται από τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς, τον «πράσινο» José Bové, που συμμαχεί πλέον με τον Daniel Cohn-Bendit, που υποστήριξε κάθε πόλεμο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, διάφορους τροτσκιστές, και άλλους πολλούς, που επιμένουν για κάποιου είδους «ανθρωπιστική επέμβαση» στη Λιβύη, κατηγορώντας όσους έχουν μια πιο λογική προσέγγιση, ότι δήθεν εξυπηρετούν τον Καντάφι … τον τύραννο.
Δώδεκα χρόνια μετά το Κόσσοβο, όλα είναι πάλι ίδια. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί Ιρακινοί, το ΝΑΤΟ κολλημένο στα αδιέξοδα του Αφγανιστάν, και όμως, κάποιοι  δεν πήραν το μάθημά τους. Ο πόλεμος στο Κόσσοβο έγινε για μια ανύπαρκτη γενοκτονία. Η επέμβαση στο Αφγανιστάν, έγινε για να υποστηριχθεί η θέση της γυναίκας (πάτε να δείτε τη σημερινή κατάσταση της γυναίκας εκεί), και ο πόλεμος στο Ιράκ, για να προστατευθούν οι Κούρδοι. Όλοι οι πόλεμοι έχουν και μια ανθρωπιστική δικαιολογία. Ακόμη κι ο Χίτλερ, τις μειονότητες στη Τσεχοσλοβακία και στη Πολωνία ήθελε να βοηθήσει.
Από την άλλη, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Robert Gates, προειδοποιεί πως όποιος μελλοντικός υπουργός Εξωτερικών συμβουλεύσει τον πρόεδρο να στείλει στρατεύματα στην Ασία ή στην Αφρική, θα πρέπει να «εξεταστεί από ψυχίατρο». Περιέργως, το επίκεντρο του κινήματος ειρήνης στην εποχή μας εδράζεται στο Πεντάγωνο! Από την άλλη, το κίνημα των πολεμοκάπηλων αποτελείται από ένα μίγμα νεοσυντηρητικών, φιλελεύθερων, αριστεριστών, ανθρωπιστών, πράσινων, φεμινιστριών, και αμετανόητων κομμουνιστών.
Έτσι, ενώ όλοι μας θα πρέπει να μειώσουμε τη κατανάλωση για να αναστρέψουμε τη παγκόσμια υπερθέρμανση, οι Νατοϊκοί πόλεμοι είναι ανακυκλώσιμοι, και ο ιμπεριαλισμός μέρος της ανάπτυξης!
Βεβαίως, αν η Αμερική αποφασίσει να πάει σε πόλεμο, οι λόγοι θα είναι τελείως διαφορετικοί από αυτούς που επικαλούνται οι αριστεροί. Το πετρέλαιο μάλλον δεν παίζει σημαντικό ρόλο, αφού η Λιβύη δεν παράγει τόσο πολύ ώστε να επηρεάσει τιμές του. (Οι ταραχές στη Λιβύη, επιτρέπουν στους κερδοσκόπους να ανεβάζουν τη τιμή του, αλλά αυτό είναι κάτι το διαφορετικό).
Οι Σιωνιστές είναι διχασμένοι όσον αφορά στη Λιβύη. Από τη μία θέλουν να δουν τον Καντάφι να φεύγει, ταπεινωμένος όπως και ο Σαντάμ Χουσεΐν, από την άλλη όμως φοβούνται για το ποιος ή το τι θα τον διαδεχτεί.
Ο βασικός ισχυρισμός των υποστηρικτών της επέμβασης είναι ότι αυτή θα είναι γρήγορη και αποτελεσματική. Παράλληλα θα επιτρέψει τον καλύτερο έλεγχο των επαναστατικών δυνάμεων. Ξεχνούν βέβαια τα παραδείγματα του Καρζάι στο Αφγανιστάν, των εθνικιστών στο Κόσσοβο, και των Σιιτών στο Ιράκ, που μόλις εκμεταλλεύτηκαν τους Αμερικανούς, μετά έκαναν το δικό τους.
Από την άλλη, αν τα πράγματα στραβώσουν, αυτό θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους της αμερικανικής αυτοκρατορίας. Για αυτό και ανησυχούν οι επικεφαλής της αυτοκρατορίας. Έχουν πραγματικές ευθύνες, και δεν περιορίζονται στο να γράφουν άρθρα στη Le Monde, ή να κατακεραυνώνουν τους δικτάτορες από τηλεοράσεως.
Είναι πολύ δύσκολο για τον απλό πολίτη να γνωρίζει το τι ακριβώς συμβαίνει στη Λιβύη. Τα δυτικά ΜΜΕ απαξιώθηκαν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Λίβανο, και αλλού. Τα δε εναλλακτικά ΜΜΕ δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους πολεμοκάπηλους αριστερούς από το να ωρύονται εναντίον του Καντάφι, όπως κάποτε εναντίον του Μιλόσεβιτς.
Αν πρέπει να φτιαχτεί ένας νέος κόσμος, όπως επιμένει η ευρωπαϊκή αριστερά, τότε ας προσπαθήσει να φτιάξει μια νέα Δύση. Η λατινοαμερικανική αριστερά, που γνωρίζει πολύ καλά την αμερικανική απειλή, θέλει ειρήνη, και αντιτίθεται σε μια στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη. Προτείνει μάλιστα μια διεθνή αποστολή, που θα μεσολαβήσει μεταξύ των αντικαθεστωτικών και του Καντάφι. Η Ισπανία συμφωνεί, αλλά διαφωνεί (βεβαίως) ο Σαρκοζί.
Σε αντίθεση με τους Λατινοαμερικάνους, η θλιβερή ευρωπαϊκή αριστερά έχει χάσει κάθε έννοια πολιτικής λογικής. Δεν μπορεί να προσφέρει στέρεες λύσεις, και περιορίζεται σε θέματα ηθικής, κατηγορώντας τους δικτάτορες για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Οι σοσιαλδημοκράτες ακολουθούν κατά πόδας τη δεξιά, με κάποια χρονική υστέρηση, και δεν έχουν δικές τους ιδέες ή προτάσεις.
Η ριζοσπαστική αριστερά καταφέρνει να συνδυάσει τις καταγγελίες εναντίον των κυβερνήσεων της Δύσης, ενώ παράλληλα απαιτεί από αυτές τις κυβερνήσεις να επεμβαίνουν στρατιωτικά σε ολόκληρο το πλανήτη, για να υπερασπιστούν τη... δημοκρατία. Αυτή η έλλειψη σοβαρής πολιτικής, την καθιστά έρμαιο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, και θύμα διάφορων εκστρατειών παραπληροφόρησης.
Δυστυχώς, η αριστερά δεν έχει κάποιο πρόγραμμα, και δεν θα ήξερε τι πρέπει να κάνει ακόμη κι αν αύριο κέρδιζε την εξουσία. Αντί να στηρίζει τον Τσάβεζ και την επανάστασή του, καλά θα έκανε να διδαχτεί από αυτόν, και έτσι να μάθει για μια ακόμη φορά πώς να παράγει πολιτική.

S.A.-Global Research

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου