Η Αμερική είναι η πλουσιότερη, και στρατιωτικά πιο ισχυρή χώρα στην ανθρώπινη ιστορία. Έχει επί πάρα πολλά χρόνια πρωτοπορήσει και κυριαρχήσει στο μέτωπο της τεχνολογίας, από τον ηλεκτρισμό έως τα αυτοκίνητα, τα διαστημικά ταξίδια, την ατομική ενέργεια, το γονιδιακό δικτύωμα, τους υπολογιστές, κλπ.
Είμαι μια χώρα πρωτοπόρος σε ζητήματα δημοκρατίας, ανεξιθρησκίας, ανοχής, πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κλπ.
Είναι μια χώρα που πέτυχε και έφερε την ευμάρεια στο πληθυσμό της, δημιουργώντας μια τεράστια μεσαία τάξη, που ποτέ πριν δεν υπήρχε σε τέτοια κλίμακα. Ότι και να πει κανείς για την Αμερική (και σίγουρα υπάρχουν πολλά να ειπωθούν), η θέση της στην ιστορία είναι εξασφαλισμένη. Πέτυχε ουκ ολίγα επιτεύγματα.
Για αυτό και είναι απορίας άξιο, το πώς αυτή η χώρα επέλεξε την εθνική αυτοκτονία, και μάλιστα για τον πιο ηλίθιο λόγο. Πως μπορεί μια χώρα που έκανε τόσα πολλά να είναι τόσο ηλίθια; Μήπως δεν είναι πια η ίδια χώρα. Ποιος ξέρει; Αυτό που ξέρουμε είναι ότι στη διάρκεια της τελευταίας γενιάς, η Αμερική αυτοκαταστρέφεται. Και όσο πιο χαμηλά πέφτει, τόσο επιστρέφει στις ίδιες εκείνες λύσεις που την οδήγησαν στο γκρεμό. Πρόκειται για εθνικό μαζοχισμό.
Οι τρωγλοδύτες του tea party είναι απλά η τελευταία έκφανση αυτής της αυτοκαταστροφικότητας. Από τον Μακαρθισμό, πήγαμε στον Nixon. Και μετά στον Reagan, και λίγο πιο μετά στο παιδί… Καλιγούλα, που μάλιστα εξελέγη δυο φορές! Ο οποίος παρέμεινε στην εξουσία με τα πιο χαμηλά δυνατά ποσοστά δημοτικότητας. Επειδή όμως, δεν του πήρε πίπα κάποια μέσα στο οβάλ γραφείο, ουδείς έθεσε θέμα απομάκρυνσής του από το αξίωμα.
Το ότι κοιμόταν στη διάρκεια της 9/11, το ότι με ψέματα μας έβαλε σε πόλεμο, το ότι διέλυσε το Σύνταγμα, το ότι πόλωσε τους Αμερικανούς, το ότι επέτρεψε μια από τις μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ να βουλιάξει στο νερό, το ότι μας έριξε στο χρέος, το ότι έκανε όλο τον κόσμο να μας μισεί, και στο τέλος μας αποχαιρέτισε με τη χειρότερη οικονομική κρίση, δεν σήμαινε τίποτα. Και παρόλα αυτά, να`μαστε μετά από μόλις 2 χρόνια, να παρακαλάμε τις ίδιες βδέλλες να μας σώσουν. Μόνο που αυτή τη φορά πρόκειται για καρικατούρες, για ζόμπι, που μοναδικό σκοπό έχουν να πιουν το αίμα των Αμερικανών.
Κανένας όμως δεν σκέφτεται το τι συμβαίνει. Και αυτό είναι το βασικό πρόβλημα της Αμερικής. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως η καλύτερη λύση για τα εθνικά της προβλήματα είναι η αποστασιοποίηση. Έτσι συμπεριφέρονται στη δημοκρατία μας , οι πολίτες της.
Και για να μη φανεί ότι υπερβάλλω, σας παραθέτω το αποτέλεσμα μιας πρόσφατης δημοσκόπησης του Gallup: Στο ερώτημα ποιον θεωρούν το καλύτερο πρόεδρο όλων των εποχών, οι Αμερικάνοι επέλεξαν τον… Ronald Reagan! Πράγματι! Και μάλιστα για τη τρίτη φορά μέσα στα τελευταία 12 χρόνια. Κέρδισε με 19%, ενώ ο Abraham Lincoln πήρε 14%, και ο Bill Clinton 13%. Ακολούθησε στη σειρά ο Kennedy, και τελευταίος στη πεντάδα ο George Washington. Ο George W. Bush ισοψήφησε με τον Thomas Jefferson!
Αυτά τα ποσοστά μας προσφέρουν πολλαπλά διδάγματα. Πρώτον, ότι οι περισσότεροι Αμερικάνοι έχουν απόλυτη άγνοια της ιστορίας, και τα μόνα ονόματα προέδρων που γνωρίζουν είναι αυτά των πιο πρόσφατων, και αυτά των οποίων τις φάτσες βλέπουν στα χαρτονομίσματα και στα κέρματα. Τέτοιους όμως αδαείς ψηφοφόρους χρειάζονται αυτοί που θέλουν να στραγγίξουν το λαό.
Δεύτερον, μάλλον ισχύει το αξίωμα ότι κάθε δημοσιότητα είναι καλή. Αλλιώς πώς να εξηγηθεί η τρίτη θέση στη κατάταξη των καλύτερων προέδρων για τον Bill Clinton; Μα αυτόν δεν προσπαθούσαν να καθαιρέσουν; Και ο Bush ο νεότερος 10ος; Πιο πάνω κι από τους Jefferson, Jackson και Eisenhower! Αυτός που όλοι μισούσαν!
Όσον αφορά στον πρώτο, στη πραγματικότητα ο Reagan θα μείνει στην ιστορία για την ασημαντότητα του. Ήταν ένας από τους χειρότερους προέδρους. Και όχι μόνο επειδή τριπλασίασε το εθνικό χρέος και μας έβαλε στη πορεία της οικονομικής καταστροφής, ούτε επειδή ήταν τόσο … αλλού, που κάθε φορά που είχε υπουργικό συμβούλιο, συστηνόταν στους υπουργούς του (ναι αλήθεια είναι), και στο σπίτι στα παιδιά του! Θα μείνει στην ιστορία ως ο χειρότερος διότι αυτός διέλυσε τη μεσαία τάξη, την εργατική τάξη, και τους φτωχούς, έτσι ώστε να ταΐσει τους αχόρταγους πλουσίους. Είναι αυτός που έβαλε σε εφαρμογή τις αλλαγές στο φορολογικό, στο εμπόριο, στην απορύθμιση, στις ιδιωτικοποιήσεις, και στις εργασιακές σχέσεις, με μόνο σκοπό να μεταφέρει εισοδήματα από τους μη προνομιούχους στις ελίτ της χώρας, μια διαδικασία που συνεχίζεται και σήμερα. Και όλα αυτά τα πέτυχε με την εξαπάτηση των ψηφοφόρων. Ο άνθρωπος που ισχυρίζονταν ότι επανέφερε το μεγαλείο της Αμερικής, στη πραγματικότητα διευκόλυνε τη λεηλασία της, η οποία κοντεύει σήμερα να ολοκληρωθεί.
Η τελευταία φάση της εποχής Reagan διεκπεραιώνεται σήμερα στο Wisconsin, όπου τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, το τελευταίο οχυρό της σχετικής ευμάρειας της μεσαίας τάξης, δέχονται θανάσιμη επίθεση.
Ο κυβερνήτης του Wisconsin Scott Walker, ξέχασε περιέργως να πει, ότι μαζί με άλλους Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες, εισέπραξαν $1.2 εκατομμύρια από τους αδελφούς Koch (την τρίτη πλουσιότερη οικογένεια της Αμερικής) για προεκλογικούς σκοπούς. Τώρα, η ίδια «πατριωτική» οικογένεια πληρώνει εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να διαφημίσει το έργο του Walker, που έχει σκοπό να βάλει «τους χωρικούς στη θέση τους». Είμαστε σίγουροι πως τα δυο αδέλφια, των οποίων οι βιομηχανίες καταστρέφουν συστηματικά το περιβάλλον, δεν ζητάνε ανταλλάγματα, όπως λιγότερους φόρους ή λιγότερους περιβαλλοντικούς ελέγχους, αλίμονο. Απλά, είναι μια πατριωτική οικογένεια που συμμετέχει στα δημοκρατικά μας δρώμενα με τον παλιό καλό αμερικανικό τρόπο: Αγοράζοντας πολιτικούς.
Το μακροπρόθεσμο σχέδιο της ολιγαρχίας είναι ιδιαίτερα έξυπνο, γκρεμίζοντας μεθοδικά και ταυτόχρονα, όλους τους πυλώνες της αμερικανικής ευμάρειας, δικαιολογώντας και νομιμοποιώντας αυτή τη πράξη με μια γελοία ρητορική, που οι μόνοι που τη πιστεύουν είναι αυτοί που δεν μπορούν να σκεφτούν, γιατί κάτι τέτοιο τους κουράζει.
Όλοι λοιπόν αυτοί που έφεραν στα πράγματα τον Μακαρθισμό, αργότερα τον Nixon, αυτοί που διόγκωσαν το εθνικό μας χρέος, που μεθόδευσαν τη μεταφορά του πλούτου από τους πολλούς προς τους λίγους, που μας έλεγαν πόσο εύκολο θα ήταν το Ιράκ, που διέλυσαν την οικονομία, που…που, αυτοί οι ίδιοι επιμένουν σήμερα πως τα συνδικάτα των δημοσίων υπαλλήλων, που είναι τα μόνα που άφησαν όρθια, πρέπει να εξαφανιστούν.
Το ερώτημα όμως είναι όχι γιατί να μας λένε αυτές τις αρλούμπες, αλλά γιατί αυτοί που μας τις λένε δεν βρίσκονται στη φυλακή; Ή τουλάχιστον γιατί δεν αποτελούν αντικείμενο μίσους; Γιατί πέτυχαν μια περιφανή νίκη στις πρόσφατες εκλογές για το κογκρέσο;
Οι πολιτικές της δεξιάς οδήγησαν τις αμερικανικές θέσεις εργασίας να μεταφερθούν στο εξωτερικό. Τα (αριστερής προέλευσης) επιδόματα ανεργίας και οι κοινωνικές παροχές, βοηθούν να μην εξαθλιωθεί τελείως ο λαός. Αλλά ο ίδιος αυτός ο λαός στηρίζει και ψηφίζει τη δεξιά, που θέλει να διαλύσει τα συνδικάτα του δημοσίου, που είναι ο μόνος τομέας που προσφέρει πλέον εργασία, αφού οι μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις μετέφεραν σύσσωμο τον ιδιωτικό τομέα στη Ταϊλάνδη και στη Κίνα. Παράλογο; Μπα, καθαρά αμερικανικό.
Το σχέδιο για την διάλυση των συνδικάτων του δημοσίου, και τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων, είναι μεγαλοφυές. Πρώτα διαλύεις τον συνδικαλισμό του ιδιωτικού τομέα, στη συνέχεια μεταφέρεις τις θέσεις εργασίας στον τρίτο κόσμο, καταστρέφοντας ολόκληρες τοπικές κοινωνίες, και εξαθλιώνοντας οικονομικά τους ανθρώπους, και μετά τους τρίβεις στη μούρη ότι κάποιοι προνομιούχοι δημόσιοι υπάλληλοι τα πάνε μια χαρά, και μάλιστα με τα λεφτά τα δικά τους, των φορολογουμένων.
Αυτή η μέθοδος έχει αποτέλεσμα, αλλά πείθει μόνο τους ηλίθιους, που δεν μπορούν να δουν τη πραγματικότητα, Αυτούς δηλαδή που παίζουν ντάμα, επειδή το σκάκι τους είναι …βουνό.
Το Wisconsin του 2011, αποδεικνύει περίτρανα την ηλιθιότητα του λαού που απαρτίζει τη μόνη υπερδύναμη της γης, τη πιο πλούσια χώρα του πλανήτη. Μια ζωή, τα θέματα ήταν και είναι: Ο Ιησούς, ο πόλεμος, οι περικοπές φόρων, ο Ιησούς, ο πόλεμος…. Και όταν αυτή η συνταγή οδηγεί στη απόγνωση, τι γίνεται; Ξανά: Ο Ιησούς, ο πόλεμος, οι περικοπές φόρων, ο Ιησούς, ο πόλεμος… κ.ο.κ.
Όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε καμία αντίδραση από το λαό. Ξαφνικά όμως βλέπουμε το Wisconsin να μετατρέπεται σε Κάιρο. Ότι όμως και να λέμε το μέλλον είναι σκοτεινό. Η καλύτερη περίπτωση για τους προοδευτικούς ποια είναι; Άλλα έξι χρόνια του άχρηστου Obama στο Λευκό Οίκο. Αυτό είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο. Μαύρα τα μαντάτα δηλαδή!
Κοιτάζοντας προς τη μεριά της Μέσης Ανατολής, γεμίζουμε ελπίδα βλέποντας τους λαούς να απελευθερώνονται από τους καταπιεστές τους. Παράλληλα όμως θυμόμαστε πως οι άνθρωποι είναι ικανοί να ανέχονται αδιαμαρτύρητα και επί δεκαετίες, κάποιο καταπιεστικό καθεστώς.
Εδώ και καιρό, η Αμερική βαδίζει στο δρόμο προς τον εφιάλτη. Τον ίδιο εφιάλτη από τον οποίο παλεύουν σήμερα να γλιτώσουν οι Άραβες.
Ήρθε η ώρα για τους Αμερικάνους να αντιληφτούν τι γίνεται και να αντιδράσουν, να δραπετεύσουν από τη μοίρα τους, πριν το σύστημα τους ρουφήξει μέσα σε μια χοάνη τόσο σκοτεινή, που ούτε καν το ίδιο το φως δεν μπορεί να δραπετεύσει.
Του David Michael Green, καθηγητού πολιτικών επιστημών στο Hofstra Universityτης Νέας Υόρκης.
S.A.-Common Dreams.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου