(Του Νίκου Κοτζιά)
Η πολιτική είναι επιστήμη και τέχνη. Απαιτεί να αναλύει επιστημονικά και με προσοχή τις αλλαγές που συμβαίνουν στον σύγχρονο κόσμο και να ανοίγει δρόμο ώστε να μην καταπλακωθεί από αυτές, αλλά να τις αξιοποιήσει. Απαιτεί, επίσης, να έχει την τέχνη να επιλέγει αποφασιστικά, χωρίς αναβολή, την ορθή στιγμή που θα πορευτεί σε νέους ή συμπληρωματικούς δρόμους με αυτού που ήδη έχει. Στην σημερινή εποχή Πολιτική σημαίνει να κατανοεί η Πολιτική ότι βρισκόμαστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και κοσμοϊστορικών αλλαγών. Η Ασία, επί παραδείγματι, διέθετε πριν από 5 αιώνες τα 3/5 της παγκόσμιας παραγωγής. Σήμερα επανέκαμψε από το 1/5 που είχε πέσει στη διάρκεια της αποικιοκρατίας στα 2/5. Έχει, δε, την προοπτική, μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα, να φτάσει πάλι στα 3/5. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ελλείμματα, κρίση χρέους, αλλά και κρίση δανεισμού, οφείλει να προσανατολιστεί και προς τον πλούτο των αναδυόμενων αγορών της Ασίας, του Αραβικού Κόσμου και της Βραζιλίας, προκειμένου να διασφαλίσει επενδύσεις και δάνεια.
Από αυτή την άποψη, θεωρώ σωστή την προσπάθεια της κυβέρνησης να προσελκύσει κεφάλαια από αναδυόμενες χώρες, όπως έκανε πρόσφατα με το Κατάρ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας είναι αδιάφοροι οι όροι και οι συνθήκες με τους οποίους θα προσελκυσθούν τέτοια κεφάλαια. Το αρχικό πρόβλημα, όμως, βρίσκεται αλλού. Στην άρνηση αυτής της ίδιας της κυβέρνησης να αξιοποιήσει πριν από δέκα μήνες τις δυνατότητες δανεισμού από τα Εμιράτα, τη Κίνα και τη Ρωσία. Τότε που τα κεφάλαια από εκείνες τις χώρες θα κάλυπταν τις ανάγκες της Ελλάδας και θα είχε γλιτώσει η χώρα το Μνημόνιο. Η διαφορά που προκύπτει ως προς το χρόνο έχει μεγάλη αρνητική σημασία.
Από το Νοέμβριο του 2009 έγραφα για την ανάγκη η Ελλάδα να αξιοποιήσει τις αναδυόμενες αγορές και πριν από όλα τις οικονομίες των BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα). Η απάντηση από από έντυπα της διαπλοκής ήταν μια ολομέτωπη επίθεση διαστρέβλωσης αυτής της πρότασης. Η πρόταση που διατυπώνεται αναλυτικά και στο βιβλίο μου “Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον 21ο αιώνα” προσβλέπει στην ανάπτυξη από την Ελλάδα, ως κράτους-μέλους της ΕΕ, τέτοιων σχέσεων με τις αναδυόμενες δυνάμεις, ώστε αυτές να λειτουργήσουν ως νέες πηγές κεφαλαίων. Να προχωρήσει η χώρα σε μια πολυδιάστατη πολιτική γέφυρα ανάμεσα σε αυτές και την ίδια την ΕΕ. Με αυτό τον τρόπο, επιπλέον, θα αναβαθμίσει το ρόλο της εντός της ΕΕ. Αυτή η πρόταση θεωρήθηκε από κακόβουλους ως υπονομευτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Γι’ αυτό, παρά το γεγονός ότι η Γερμανία, η κεντρική δύναμη της ΕΕ, κινήθηκε το ίδιο διάστημα ακριβώς σε μια τέτοια κατεύθυνση. Σήμερα, τα ίδια έντυπα “πανηγυρίζουν” για την προσπάθεια ενίσχυσης των σχέσεων της Ελλάδας με τις BRIC και τα αραβικά εμιράτα, αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα η διαπλοκή όχι μόνο δεν έχει αίσθηση του μέτρου, των αναγκών και των δυνατοτήτων της χώρας, αλλά, όπως το μεγαλύτερο τμήμα των κυρίαρχων ομάδων-ελίτ της χώρας, δεν καταλαβαίνει τις αλλαγές στο σύγχρονο κόσμο και πώς αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν. Ότι δεν εκπροσωπεί μόνο στενά συμφέροντα, αλλά είναι και στενοκέφαλη, αμόρφωτη ως προς τα μεγάλα και εγκλωβισμένη στη λογική της παραπολιτικής, βλάπτει τη χώρα όσο ποτέ άλλοτε. Ως δε προς την κυβέρνηση, μπορεί κάποιος να επικαλεστεί το γνωμικό “κάλλιο αργά παρά ποτέ”. Θα συμφωνήσω με αυτό. Ταυτόχρονα, όμως, θα υπενθυμίσω το μεγάλο κόστος αυτής της αργοπορίας και τις ασυνέπειες που έχει ήδη επιδείξει. /(Επίκαιρα)
Η πολιτική είναι επιστήμη και τέχνη. Απαιτεί να αναλύει επιστημονικά και με προσοχή τις αλλαγές που συμβαίνουν στον σύγχρονο κόσμο και να ανοίγει δρόμο ώστε να μην καταπλακωθεί από αυτές, αλλά να τις αξιοποιήσει. Απαιτεί, επίσης, να έχει την τέχνη να επιλέγει αποφασιστικά, χωρίς αναβολή, την ορθή στιγμή που θα πορευτεί σε νέους ή συμπληρωματικούς δρόμους με αυτού που ήδη έχει. Στην σημερινή εποχή Πολιτική σημαίνει να κατανοεί η Πολιτική ότι βρισκόμαστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και κοσμοϊστορικών αλλαγών. Η Ασία, επί παραδείγματι, διέθετε πριν από 5 αιώνες τα 3/5 της παγκόσμιας παραγωγής. Σήμερα επανέκαμψε από το 1/5 που είχε πέσει στη διάρκεια της αποικιοκρατίας στα 2/5. Έχει, δε, την προοπτική, μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα, να φτάσει πάλι στα 3/5. Αυτό σημαίνει ότι μια χώρα που έχει μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, ελλείμματα, κρίση χρέους, αλλά και κρίση δανεισμού, οφείλει να προσανατολιστεί και προς τον πλούτο των αναδυόμενων αγορών της Ασίας, του Αραβικού Κόσμου και της Βραζιλίας, προκειμένου να διασφαλίσει επενδύσεις και δάνεια.Από αυτή την άποψη, θεωρώ σωστή την προσπάθεια της κυβέρνησης να προσελκύσει κεφάλαια από αναδυόμενες χώρες, όπως έκανε πρόσφατα με το Κατάρ. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι μπορεί να μας είναι αδιάφοροι οι όροι και οι συνθήκες με τους οποίους θα προσελκυσθούν τέτοια κεφάλαια. Το αρχικό πρόβλημα, όμως, βρίσκεται αλλού. Στην άρνηση αυτής της ίδιας της κυβέρνησης να αξιοποιήσει πριν από δέκα μήνες τις δυνατότητες δανεισμού από τα Εμιράτα, τη Κίνα και τη Ρωσία. Τότε που τα κεφάλαια από εκείνες τις χώρες θα κάλυπταν τις ανάγκες της Ελλάδας και θα είχε γλιτώσει η χώρα το Μνημόνιο. Η διαφορά που προκύπτει ως προς το χρόνο έχει μεγάλη αρνητική σημασία.
Από το Νοέμβριο του 2009 έγραφα για την ανάγκη η Ελλάδα να αξιοποιήσει τις αναδυόμενες αγορές και πριν από όλα τις οικονομίες των BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα). Η απάντηση από από έντυπα της διαπλοκής ήταν μια ολομέτωπη επίθεση διαστρέβλωσης αυτής της πρότασης. Η πρόταση που διατυπώνεται αναλυτικά και στο βιβλίο μου “Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στον 21ο αιώνα” προσβλέπει στην ανάπτυξη από την Ελλάδα, ως κράτους-μέλους της ΕΕ, τέτοιων σχέσεων με τις αναδυόμενες δυνάμεις, ώστε αυτές να λειτουργήσουν ως νέες πηγές κεφαλαίων. Να προχωρήσει η χώρα σε μια πολυδιάστατη πολιτική γέφυρα ανάμεσα σε αυτές και την ίδια την ΕΕ. Με αυτό τον τρόπο, επιπλέον, θα αναβαθμίσει το ρόλο της εντός της ΕΕ. Αυτή η πρόταση θεωρήθηκε από κακόβουλους ως υπονομευτική του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας. Γι’ αυτό, παρά το γεγονός ότι η Γερμανία, η κεντρική δύναμη της ΕΕ, κινήθηκε το ίδιο διάστημα ακριβώς σε μια τέτοια κατεύθυνση. Σήμερα, τα ίδια έντυπα “πανηγυρίζουν” για την προσπάθεια ενίσχυσης των σχέσεων της Ελλάδας με τις BRIC και τα αραβικά εμιράτα, αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα η διαπλοκή όχι μόνο δεν έχει αίσθηση του μέτρου, των αναγκών και των δυνατοτήτων της χώρας, αλλά, όπως το μεγαλύτερο τμήμα των κυρίαρχων ομάδων-ελίτ της χώρας, δεν καταλαβαίνει τις αλλαγές στο σύγχρονο κόσμο και πώς αυτές μπορούν να αξιοποιηθούν. Ότι δεν εκπροσωπεί μόνο στενά συμφέροντα, αλλά είναι και στενοκέφαλη, αμόρφωτη ως προς τα μεγάλα και εγκλωβισμένη στη λογική της παραπολιτικής, βλάπτει τη χώρα όσο ποτέ άλλοτε. Ως δε προς την κυβέρνηση, μπορεί κάποιος να επικαλεστεί το γνωμικό “κάλλιο αργά παρά ποτέ”. Θα συμφωνήσω με αυτό. Ταυτόχρονα, όμως, θα υπενθυμίσω το μεγάλο κόστος αυτής της αργοπορίας και τις ασυνέπειες που έχει ήδη επιδείξει. /(Επίκαιρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου