Διπλής όψεως

Στο τέταρτο του αιώνος περίπου (1922-1945) της τροχιάς του Μουσολίνι, υπήρξαν δύο εμβληματικά σημεία της σχέσης του με την Ελλάδα: Το 1923 έστειλε τελεσίγραφο στην Αθήνα και έκανε απόβαση στην Κέρκυρα. Ηταν δείγμα γραφής για το νταηλίκι του στην εξωτερική πολιτική και για τον ευτελή χαρακτήρα του: Καταλόγισε στην Ελλάδα δολοφονία Ιταλών αξιωματικών, πίσω από την οποία ήταν οι πράκτορές του.

Από τα επίσημα ντοκουμέντα της ιταλικής εισβολής το 1940 (το δεύτερο εμβληματικό σημείο) προκύπτει ότι οργάνωσε επεισόδια στα σύνορα για να έχει πρόσχημα επίθεσης. Ο τρόπος της σκέψης και της δράσης στο δεύτερο σημείο φωτίζει και το πρώτο, για το οποίο κάποιοι αφελείς (ή δόλιοι) είχαν αμφιβολίες…

Μεσολάβησαν η «οριζόντια εξωτερική πολιτική» του Ελευθερίου Βενιζέλου και οι γελοίες φασιστικές μιμήσεις του Ιωάννου Μεταξά, σαν «λαγοπόδαρο» στην κατάληψη της Κέρκυρας – αλλά οι διεθνείς συνθήκες συγχωρούσαν πολιτική λήθης…

Τώρα, το θέμα είναι πώς η ιστορική οπτική της σύγχρονης Ευρώπης «βλέπει» τα εμβληματικά σημεία που προαναφέρθηκαν – έξω και πέρα από το τι εμείς πιστεύουμε.

Χαρακτηριστική είναι μια φράση που όλο κι όλο αφιερώνει Ευρωπαίος ιστορικός στην επίθεση κατά της Κέρκυρας: «Οι δύο δυνάμεις διαπραγματεύθηκαν φιλικά μια ρύθμιση εκκένωσης», ενώ οι «Μεγάλοι» είχαν υποχρεώσει την Ελλάδα σε ταπείνωση και υπέρογκη αποζημίωση.

Για την εισβολή του 1940, την απόκρουσή της, την πρώτη συμμαχική (ελληνική) νίκη κατά του Αξονα, αφιερώνονται μόνο καμιά τριανταριά λέξεις.

Κι αυτό είναι ένα διπλής όψεως μάθημα για μας: Πρώτον, ότι εκτός από εμάς, κανείς άλλος δε θεωρεί ότι είμαστε ο ομφαλός της γης και, δεύτερον, ότι δεν πρέπει να περιμένουμε να βρούμε από τους άλλους τα δίκια μας, αν δεν φροντίζουμε να τα διασφαλίζουμε εμείς.
http://www.agelioforos.gr