Ένα από τα σημαντικότερα, και ίσως το σημαντικότερο, επίτευγμα της ανθρωπότητας, είναι πως πήγαμε στο φεγγάρι. Πήγαμε όμως στα αλήθεια; Οι αποδείξεις για το ότι δεν πήγαμε είναι πολλές. Υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία. Μάλιστα, στο διαδίκτυο είναι ατέλειωτα τα σάϊτς, που ασχολούνται με το εν λόγω ζήτημα. Και δεν μιλάμε για γραφικούς τύπους που μιλάνε με εξωγήινους και θαυμάζουν τον στοχαστή Λιακόπουλο. Μιλάμε για επιστήμονες, τεχνικούς, ειδικούς και μη, που έχουν θέσει εν αμφιβόλω την όλη ιστορία της επίσκεψης του ανθρώπου στη σελήνη.
Τα επιχειρήματα είναι πολλά. Μερικά από αυτά είναι και τα εξής:
-Ο φωτισμός και οι σκιάσεις των φωτογραφιών είναι λάθος. Το συμπέρασμα είναι πως υπήρχαν πολλαπλές πηγές φωτός, κάτι το αδύνατο στην επιφάνεια της σελήνης όπου η πηγή ήταν μία και μοναδική, ο ήλιος.
-Η αμερικανική σημαία φαίνεται να κυματίζει. Γιατί; Αφού δεν υπάρχει ατμόσφαιρα στο φεγγάρι.
-Δεν φαίνεται να υπάρχει κανένας κρατήρας κάτω από τη σεληνάκατο, η ώση της οποίας θα έπρεπε φυσιολογικά να σηκώσει τόνους σκόνης κλπ.
-Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι άρτιες και σχεδόν επαγγελματικές όσον αφορά στην εστίαση, το καδράρισμα, κλπ. Πως όμως; Αφού η φωτογραφική μηχανή ήταν ογκώδης, και στερεωμένη στο στήθος των αστροναυτών, χωρίς δυνατότητα στόχευσης κλπ. Απλά γυρνούσαν το κορμί τους και ότι έπιανε η κάμερα. Παρόλα αυτά, τα κάδρα είναι σχεδόν τέλεια. Μερικές μάλιστα είναι τραβηγμένες από ψηλά, ενώ η κάμερα είναι στο… στήθος. Τα δε γάντια των αστροναυτών, λόγω όγκου και μόνο, δεν επιτρέπουν κανένα μα κανέναν λεπτό χειρισμό, παρά μόνο το πάτημα χοντρών κουμπιών.
-Το φόντο (κορυφογραμμές κλπ.) σε πολλές φωτογραφίες είναι ακριβώς το ίδιο, αν και μιλάμε για διαφορετικές αποστολές, και διαφορετικά υποτίθεται σεληνιακά τοπία.
-Το φιλμ θα έπρεπε να καταστραφεί από την εναλλαγή θερμοκρασίας και μόνο. Οι διαφορές στη θερμοκρασία της σελήνης μεταξύ των σημείων υπό σκιά, και αυτών που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο είναι εκατοντάδες βαθμοί.
-Το σταυρονήμα, που είναι χαραγμένο στο φιλμ, σε πολλές φωτογραφίες καλύπτεται από τα αντικείμενα ή τα πρόσωπα που φωτογραφίζονται. Κάτι που είναι αδύνατο να συμβεί, παρά μόνο αν οι φωτογραφίες είναι πλαστές ή εκ των υστέρων επεξεργασμένες.
-Πολλά αντικείμενα (πέτρες κλπ) έχουν σημειωμένα επάνω τους γράμματα ή αριθμούς, όπως αυτά που χρησιμοποιούνται ως εφέ στα κινηματογραφικά στούντιο.
-Υπάρχει μια σοβαρή ανακολουθία μεταξύ των φωτογραφιών και των κινηματογραφικών πλάνων της ίδιας σκηνής. Δηλαδή η φωτογραφία δείχνει κάτι συγκεκριμένο, ενώ το βίντεο της ίδιας σκηνής, τραβηγμένο από άλλη γωνία, ΔΕΝ συμφωνεί.
Και πάει λέγοντας. Ο κατάλογος των ανακολουθιών, σφαλμάτων, και ατελειών, είναι …ατελείωτος. Και αυτό είναι λογικό. Η τεχνολογία των ειδικών εφέ της εποχής ήταν πρωτόγονη σε σχέση με σήμερα. Τόσο μπορούσαν, τόσο έκαναν.
Ένα σημαντικό επιχείρημα στη φαρέτρα όσων αμφιβάλλουν για την επίσκεψη μας στη σελήνη είναι και η λεγόμενη ζώνη Βαν Άλλεν. Πρόκειται για μια περιοχή του διαστήματος μεταξύ γης και σελήνης, βάθους πολλών χιλιάδων χιλιομέτρων, όπου η ραδιενέργεια και η ακτινοβολία είναι τεράστιες. Τόσο τεράστιες που είναι αδύνατο προς το παρόν να διασχισθεί η ζώνη αυτή χωρίς μεγάλες ποσότητες ειδικής θωράκισης. Το πάχος των διαστημοπλοίων Apollo ήταν κάποια μόνο χιλιοστά αλουμινίου. Το ίδιο και οι στολές των αστροναυτών.
Και βέβαια να μη ξεχνάμε το επίπεδο της τεχνολογίας τη δεκαετία του 1960. Λέγεται χαρακτηριστικά, πως η συνολική επεξεργαστική δυνατότητα όλων των υπολογιστών της NASA το 1969, ισοδυναμούσαν με μια σημερινή (μάλλον χθεσινή) δισκέτα floppy. Και όμως, καλούμαστε να πιστέψουμε πως έστειλαν ανθρώπους στη σελήνη.
Ακόμη και σήμερα, με βάση επίσημες δηλώσεις της ίδιας της NASA, αν αποφασίζαμε να ξαναπάμε στη σελήνη, θα χρειάζονταν τουλάχιστον δυο δεκαετίες εντατικής προετοιμασίας, και τρισεκατομμύρια δολάρια!!! Σήμερα δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει επανδρωμένη αποστολή στη σελήνη. Υπήρξαν όμως αρκετές, στα τέλη της δεκαετίας του `60 και στις αρχές της δεκαετίας του `70!!!
Η τότε εποχή ήταν εποχή ψυχρού πολέμου. Η κάθε χώρα ήθελε να σκοράρει επικοινωνιακά. Στο παιχνίδι του διαστήματος, οι Σοβιετικοί είχαν πάρει ακόμη και τα βρακιά των Αμερικανών. Σε κάθε τομέα είχαν τη πρωτοπορία. Τι λοιπόν καλύτερο από μια απόλυτη κίνηση αντιπερισπασμού, με τη βοήθεια των κινηματογραφικών στούντιο (Stanley Kubrick), έτσι ώστε η Αμερική να σκοράρει το νικητήριο γκολ. Με τη συνεργασία μάλλον των Ρώσων, οι οποίοι υποσχέθηκαν εχεμύθεια με ποιος ξέρει τι ανταλλάγματα. Και μετά, εντελώς ξαφνικά, αποσύρθηκαν και οι δυο από τη συνέχεια της υπόθεσης «κατάκτηση της σελήνης». Γιατί άραγε;
Έτσι έχει πολύ χοντρικά η όλη ενδιαφέρουσα αυτή περίπτωση της μαζικής απάτης. Ο καθένας μας μπορεί να πειστεί ή όχι. Το μόνο που χρειάζεται είναι ανοιχτό μυαλό. Το διαδίκτυο, και όχι μόνο, μας βοηθά σήμερα να βρούμε την αλήθεια, ή τουλάχιστον να τη ψάξουμε. Και ας μη ξεχνάμε πως the truth is out there.
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου