Τα ζωτικά θέματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως έθνος, κρυσταλλοποιούνται γύρω απο τους άξονες της οικονομίας, της εθνοπολιτισμικής μας σύνθεσης και των γεωστρατηγικών πιέσεων, άξονες εγγενώς συνδεδεμένους και προσδιορίζοντες ένα σύστημα εθνικής αναφοράς, μέσα στο οποίο καλούμεθα να κινηθούμε στον τέταρτο άξονα ενός χωροχρονικού συνεχούς, αυτόν δηλαδή του αμείλικτα επερχόμενου χρόνου.
Η εδώ και πολλές δεκαετίες ακολουθούμενη πολιτική ενός συνεχούς και ολοένα αυξανόμενου και επαχθέστερου εξωτερικού δανεισμού, για την διατήρηση μιας επίπλαστης υλιστικής ευμάρειας, έχει προσδώσει στην φυσιογνωμία της Ελλάδος τα χαρακτηριστικά «φούσκας» έτοιμης να καταρρεύσει αιφνιδιαστικά, εάν ανακοπούν οι εξωτερικές ενεργειακές ενέσεις στο εσωτερικό της.
Η συνειδητοποίηση του μεγέθους της κρίσεως, που οδήγησε την απελθούσα κυβέρνηση να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στους πολίτες και να προτείνει την εκούσια οικονομική αυτοσυγκράτηση του έθνους, έγινε πολύ αργά και εντελώς άκαιρα. Μια τέτοια ειλικρινής τοποθέτηση όφειλε να είχε γίνει λίγους μήνες μετά την πρώτη εκλογή της, τον Μάρτιο του 2004, την εν συνεχεία θριαμβευτική επανεπικράτησή της στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, και την περάτωση της διενέργειας των Ολυπιακών Αγώνων τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Μιά νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, επαγγελόμενη την επανίδρυση του κράτους, αμέσως μετά την στιγμιαία εθνική ανάταση της κατάκτησης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου και την άψογη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, θα μπορούσε να είχε εισακουσθεί από έναν λαό που προσδοκούσε νέους ταγούς, μακράν πάσης διαπλοκής και της συνακόλουθης διαφθοράς που είχε στιγματίσει τις προηγούμενες διαχειριστικές κυβερνήσεις της χώρας.
Κάτι τέτοιο όχι μόνον δεν συνέβη, αλλά αντίθετα όλες οι προσδοκίες και οι ελπίδες για χρηστότερη διοίκηση εξανεμίσθηκαν σε τέτοιο βαθμό που η εσχάτως χρησιμοποιηθείσα γλώσσα της αλήθειας να ηχεί αφερέγγυα αν όχι εξοργιστική. Η επί μακρό χρονικό διάστημα επίδειξη ανοχής σε φαινόμενα πλουτισμού στελεχών της απελθούσας κυβέρνησης, δεν δικαιολογούσε στο μυαλό των πολιτών τα προτεινόμενα δυσβάστακτα οικονομικά μέτρα που απειλούσαν να πέσουν επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων. Παράλληλα, η επιδειχθείσα μακρόχρονη αδράνεια σε θέματα θεσμικού αφελληνισμού (π.χ. βιβλίο ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού), η απουσία ελέγχου του μεταναστευτικού «τσουνάμι» που έπληττε την χώρα, και η ανοχή παραλυτικών φαινομένων σε θέματα δημόσιας τάξης και ασφάλειας, επέτεινε το κλίμα έλλειψης εμπιστοσύνης στους μόλις απελθόντες διαχειριστές της κυβερνητικής εξουσίας.
Το εκλογικό αποτελέσμα είναι πλέον γνωστό σε όλους. Οι πολίτες τιμώρησαν μιαν ανάξια κυβέρνηση, επιλέγοντας την «σκοτεινή όψη της Σελήνης», την λύση του εναλλακτικού κόμματος εξουσίας, ρισκάροντας στην απελπισία τους το «ότι ήθελε προκύψει».
Είναι πολύ νωρίς για να είναι κανείς απαισιόδοξος, αλλά τα όσα ελέχθησαν από την μεριά του άρτι αναρριχηθέντος κόμματος στην εξουσία, κατά την διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, δημιουργούν έναν δικαιολογημένο σκεπτικισμό ως προς την μακροπρόθεσμη πορεία πλεύσεως ενός Τιτανικού, λες και στόχος τους ήταν το παγόβουνο που θα τον καταβυθίσει.
Γιατί, τα επαγγελθέντα παροχολογικά οικονομικά μέτρα μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο με έναν καινούργιο εξωτερικό «υπερδανεισμό», το τίμημα του οποίου δεν θα είναι απλά το επαχθές επιτόκιο αλλά, πολύ φοβούμαι, η υποθήκευση της χώρας. Κύπρος, Θράκη, Αιγαίο, Μακεδονία και ίσως-ίσως Κρήτη θα συμπεριλαμβάνονται ενδεχομένως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στους όρους τους υπαγορευόμενους από ξένους παράγοντες (τα γνωστά «Αγνώστου Ταυτότητας Πολιτικά Αντικείμενα»), ως προϋπόθεση για έναν τέτοιο επαχθή δανεισμό. Παράλληλα η νοοτροπία μαζικής ελληνοποίησης μεταναστών που είναι έκδηλος στις προθέσεις της νέας διακυβέρνησης υπάρχει κίνδυνος, εάν εφαρμοσθεί άκριτα, να μεταποιήσει την χώρα σε μια «Νέα Ελλάδα», αποκομμένη από τις ιστορικές, πολιτιστικές και θρησκευτικές της ρίζες. Μια «Νέα Ελλάδα» χωρίς ίσως την Νέα Ελλάδα που με αγώνες, θυσίες, και πολύ αίμα, επανέκτησαν οι πρόγονοί μας, με την Κρητική Επανάσταση, τον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α' και Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τον Κυπριακό Αγώνα. Άλλωστε, η πρώτη πράξη της νέας διακυβέρνησης να καταργήσει το Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, ένα υπουργείο του οποίου η ονομασία είχε σαφή σημειολογικά χαρακτηριστικά σε σχέση με ονόματα και περιοχές που διεκδικούνται από όμορες χώρες, ενισχύει τον προβληματισμό μας, αναφορικά με τους ελλοχεύοντες κινδύνους υποχωρητικότητας σε τρέχοντα εθνικά θέματα.
Το φάσμα μιάς μικρής Ελλάδας χωρίς μεγάλους Έλληνες προβάλλει ως φοβία, επί του παρόντος, σε κάποιους από εμάς που θεωρούμε την πατρίδα ταυτισμένη με την ελληνικότητα. Και που πιστεύουμε ότι τα σημερινά προβλήματα που έχουν ανακύψει τόσο έντονα, ούτε έχουν τις ρίζες τους ούτε θα βρουν την επίλυσή τους στα υπουργεία που χαράζουν και εποπτεύουν την οικονομική και εξωτερική πολιτική ή την δημόσια τάξη στη χώρα μας, αλλά στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ένα υπουργείο που αμέσως ευνουχίσθηκε από την νέα διακυβέρνηση, με την αποκοπή του προσδιορισμού του ως «Εθνικής» Παιδείας, σαφές προμήνυμα της οριστικής απεμπόλησης από τους σκοπούς του της καλλιέργειας εθνικής αυτογνωσίας στα Ελληνόπουλα.
Μια τέτοια αρνητική, κατά τη γνώμη μας, εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα μας, δεν μένει παρά να οδηγήσει τον ελληνικό λαό είτε σε υπαρξιακή αδιαφορία και εθνική απόσυρση, είτε σε μαζική πνευματική αντίσταση, πολυμέτωπη, πολυεπίπεδη και πολυδύναμη. Ο χρόνος θα δείξει.
Χρίστος Γούδης
Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Ερευνών
«Ίων Δραγούμης»
http://kostasxan.blogspot.com/2009/10/blog-post_09.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου