Ο Μπρεζίνσκι έγραφε προ πολλών ετών για τη μεγάλη σκακιέρα. Το βιβλίο του θεωρείται από πολλούς ξεπερασμένο, αλλά εάν το παρατηρήσει κανείς με προσοχή θα διαπιστώσει ότι μπορεί να διδαχθεί πολλά εάν κάνει προσομοίωση με το τι γίνεται αυτή την περίοδο στη χώρα μας.
Πολύ περισσότερο θα γίνει σοφότερος, όποιος διαβάσει το βιβλίο του Λένιν «Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού». Σε αυτό θα διαπιστώσει ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, ύστερα από περίπου ένα αιώνα, καθώς μεγαλώνει και γιγαντώνεται η μάχη για την κυριαρχία καπιταλιστικών χωρών σε κράτη κομβικής σημασίας και γεωπολιτικής αξίας, όπως η Ελλάδα.
Η χώρα μας, σε αυτή την κρίσιμη φάση που διέρχεται, που όμοιά της, έχει πολλές δεκαετίες να ζήσουν οι Έλληνες, βρίσκεται εν μέσω μιας πρωτοφανούς σύγκρουσης ξένων συμφερόντων για τα ιμάτιά της.
Η γεωπολιτική σύγκρουση έχει ξεπεράσει τα συνήθη όρια στο παρασκήνιο και είναι πολλά τα επεισόδια, πίσω από τις κουρτίνες της εξουσίας.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η Ελλάδα ξαναθυμάται την τρομοκρατία και μετά από πολλά χρόνια, βλέπουμε – εν μέσω αυτών των συγκρούσεων – να αναβιώνει το αντάρτικο πόλεων, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται η χώρα στο εξωτερικό, ως ασταθής και προβληματική.
Κανείς δεν μπορεί να χρεώσει σε ξένη δύναμη τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις, με αποκορύφωμα τη χθεσινή, αλλά δεν μπορεί να μην επισημανθεί, ότι η χώρα διέρχεται σε μια κρίσιμη καμπή, ενώ πρέπει να διαμοιραστούν τα ιμάτια της μνημονιακής Ελλάδας.
Το σίγουρο είναι ότι η διεθνής πλευρά των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων στην εποχή της σημερινής κρίσης εμφανίζεται σήμερα πιο περίπλοκη από κάθε άλλη εποχή.
Tα όρια μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων γίνονται ασαφή, η σχέση εθνικού και διεθνικού αλλάζει, οι σφαίρες επιρροής ξαναμοιράζονται, οι συσχετισμοί δύναμης τροποποιούνται, ασύλληπτα ποσά διακινούνται (και χάνονται) ταχύτατα στις διεθνείς χρηματαγορές.
Καθώς η κρίση εντείνει την ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, προκαλείται γεωστρατηγικός πόλεμος με στόχο τα λάφυρα.
Η χώρα μας δεν στερείται πλουτοπαραγωγικών πόρων και ως εκ τούτου, αποτελεί πολύφερνη νύφη που την πολιορκούν πολλοί, αλλά όλοι θέλουν να πάρουν την προίκα της, χωρίς όμως να κάνουν γάμο που θα ωφελήσει και την άλλη πλευρά.
Η μάχη είναι αδυσώπητη και δημιουργείται μέγα ρήγμα ακόμα και σε παραδοσιακές συμμαχίες, ενώ οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τελευταίων ημερών, δημιουργούν το κυρίαρχο ερώτημα, για το ποιοι εξυπηρετούνται από τη συγκεκριμένη αναταραχή.
Εν μέσω αυτού του σκηνικού τρόμου, ξαφνικά, η κυβέρνηση δέχεται μια έκθεση – κόλαφο από το ΔΝΤ, που αν και αναγνωρίζει θετικά σημάδια, έχει πάρα πολλές γκρίζες ζώνες και δίνει αφορμή να δει κανείς καθαρά, τι παιχνίδια παίζονται.
Για παράδειγμα, ο Αντώνης Σαμαράς, είδε το ΔΝΤ να του επισημαίνει την άμεση ανάγκη πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς ενέργειας, όπως είπε σε συνέντευξή του ο γνωστός μας Τόμσεν.
Η κίνηση είναι σαφής: μήνυμα να ξεκινήσει η μοιρασιά, γιατί οι συνέπειες θα είναι μπροστά, αν και ο Πρωθυπουργός προσπάθησε και εξασφάλισε ένα μορατόριουμ με την τρόικα για να μην υπάρξουν νέα μέτρα, τουλάχιστον για το προσεχές εξάμηνο.
Και ενώ το ΔΝΤ αποφάσισε να στείλει μήνυμα στην Αθήνα για το ποιος πραγματικά διοικεί τη χώρα, το αμερικανικό πολιτικό ιερατείο, έστρωσε χαλί στον Αλέξη Τσίπρα, που επισκέπτεται τις ΗΠΑ και προσπαθεί να συναντηθεί και με τον Αμερικανό Πρόεδρο Τζον Μπάιντεν.
Και να μην τον συναντήσει, ένα τμήμα και της ντόπιας ολιγαρχίας, φαίνεται ότι γοητεύεται από τον συστημικό εσχάτως Αλέξη και προσπαθεί να του ανοίξει διαύλους με το υπερατλαντικό σύστημα, κινούμενο με τη λογική «προσέχουμε για να έχουμε».
Την ώρα που ο Τσίπρας πηγαίνει στις ΗΠΑ, ενώ ο Σαμαράς αν και τρία χρόνια πρόεδρος της ΝΔ ακόμα να πάει, κυκλοφορούν πολλά σενάρια για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα σχετικά με την κυβέρνηση και εάν θα αντέξει.
Σε διάφορα εγχώρια, εκδοτικά, πολιτικά και επιχειρηματικά κέντρα, εξυφαίνονται σενάρια αποσταθεροποίησης που έχουν το Σαμαρά αποδυναμωμένο με στόχο να γίνει πιο εύκολη η μοιρασιά του πλούτου και των υποδομών της χώρας.
Το παιχνίδι χοντραίνει μέρα με τη μέρα, και δεν είναι τυχαίο, ότι η γερμανική κυβέρνηση, στην οποία η ελληνική πολιτική ηγεσία έχει υποβάλλει τα διαπιστευτήριά της, έστειλε προειδοποιητικό μήνυμα, πριν τρία εικοσιτετράωρα.
Η Καγκελαρία, φρόντισε μέσω των εφημερίδων του ομίλου WAZ, να διαμηνύσει ότι οι αποκρατικοποιήσεις δεν προχωρούν και γίνονται πολύ αργά βήματα. Η Άνγκελα Μέρκελ, την οποία ο Σαμαράς έχει συναντήσει πολλές φορές, θέλησε να διαμηνύσει στο νέο φίλο της, ότι το γερμανικό συμφέρον είναι ένα: να προωθηθούν οι γερμανικές επενδύσεις στην Ελλάδα με ότι αυτό συνεπάγεται.
Η Γερμανία θέλει να πατήσει γερό πόδι και δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη, ενώ η Μέρκελ επενδύει στην καλή χημεία με το Σαμαρά που δεν θέλει να χαλάσει τα χατίρια στους Γερμανούς που είναι δυσαρεστημένοι.
Η αμερικανική πλευρά δεν δείχνει ιδιαίτερα ενθουσιασμένη και στην Ουάσινγκτον, την οποία ακόμα δεν έχει επισκεφθεί ο Πρωθυπουργός, θέλει συγκεκριμένα φιλέτα από τις αποκρατικοποιήσεις, αλλά και διασφάλιση των συμφερόντων της, στην ευρύτερη περιοχή.
Το μήνυμα ήταν σαφές προ ημερών προς το Μαξίμου: μακριά η Ρωσία από τη ΔΕΠΑ. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν δεν δείχνει έτοιμος να υποχωρήσει και προ ημερών ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ, ο Ρώσος πολυεκατομυριούχος, με ελληνική καταγωγή, ο Ιβάν Σαββίδης πήγε στο υπουργείο Οικονομικών.
Ο Σαββίδης, επισήμως πήγε για τα χρέη του ΠΑΟΚ, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες συζήτησε – ως απεσταλμένος του Πούτιν με τον οποίο συνδέεται με πολυετή φιλία – για το θέμα της ΔΕΠΑ και το ενδιαφέρον που έχει η Ρωσία που επιθυμεί διακαώς να την αποκτήσει.
Η σύγκρουση είναι έντονη μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, με τη δεύτερη να έχει και τη χαλαρή στήριξη της Γερμανίας, αν και πριν μέρες κατεγράφη χαμηλό βαρομετρικό στις σχέσεις τους. Τα επεισόδια θα είναι πολλά, ενώ στο παιχνίδι έχουν μπει για διαφορετικούς λόγους και με άλλες επιδιώξεις και άλλοι παίκτες, όπως το Ισραήλ, ενώ η Τουρκία παρατηρεί προσεκτικά και βάζει τρικλοποδιές.
Το Μαξίμου παρατηρεί αμήχανο και ανήμπορο να αντιδράσει, ενώ απουσιάζει μια εθνική στρατηγική για τη χώρα που δεν μπορεί να είναι αυτή που μεταδίδεται από το πρωθυπουργικό επιτελείο – και λέγεται ότι εκφράζει το Σαμαρά – πως «συμφέρον της χώρας είναι όποιος δώσει τα περισσότερα και αυτός θα πάρει τις υπό αποκρατικοποίηση εταιρείες».
Σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, η ελληνική κυβέρνηση έχει ανοικτή την υπόθεση της ανακήρυξης της ΑΟΖ που κανείς δεν ξέρει εάν θα προχωρήσει μετά την οριοθέτηση, που αποτελεί και το πιο κρίσιμο και σοβαρό βήμα.
Αυτή η σημαντική εθνική κίνηση, συνδέεται άμεσα με το ευρύτερο γεωπολιτικό παιχνίδι στην περιοχή και τη σύγκρουση των αντικρουόμενων συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων.
Η Αθήνα παρατηρεί και εύχεται να μην επιβεβαιωθεί η ρήση, όταν πλακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια. Ο πόλεμος αγριεύει και πολλά παίζονται. Τα λεφτά είναι πολλά και καμία δύναμη δεν θα θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα τη διατήρηση της παρούσας κυβέρνησης στην εξουσία.
Ίσως να εξυπηρετεί μια πολιτική και κοινωνική, εκτός από την οικονομική που ήδη έχει συντελεσθεί, αποσταθεροποίηση για να μοιραστεί πιο εύκολα το παιχνίδι. Τότε οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες και κανείς δεν θα ξέρει ποιος θα είναι ο ένοικος του Μαξίμου. Το σίγουρο είναι ότι οι σφαίρες και οι βόμβες βοηθάνε…
Μάρκος Αυρήλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου